Kosovo | Nieuw hoogtepunt in aanslepend conflict

Kosovo onafhankelijk... een goede zaak?

In de jaren ’90 was de burgeroorlog in Joegoslavië dagelijks in het nieuws. Kroatië, Bosnië, Servië, Kosovo… Sinds enkele jaren leek de rust te zijn teruggekeerd. Maar de discussie over de onafhankelijkheid van Kosovo houdt aan. Op 10 december stelde de VN-Veiligheidsraad officieel vast dat de onderhandelingen tussen Servië en Kosovo nog steeds niet tot een akkoord hadden geleid. De Kosovaarse regering wil nu eenzijdig de onafhankelijkheid uitroepen. Een zoveelste lont in het kruitvat…

Pol De Vos en Tony Busselen

Kosovo vandaag
Kosovo is 10.887 km² groot, niet eens een derde van België, en heeft een bevolking van bijna 2 miljoen inwoners. Het merendeel van de bevolking is Albanees (92%), slechts 5% is Servisch. Bijna 3% van de inwoners zijn Roma, Turken en andere nationaliteiten. Kosovo is tot op vandaag deel van Servië. Het grenst aan Montenegro, Macedonië, en Albanië. De hoofdstad Pristina telt 600.000 inwoners.
Kosovo is zowat de meest onderontwikkelde regio van Europa. De grootste werkgever is de Amerikaanse militaire basis en een van de grootste inkomstenbronnen zijn de centen die de Kosovaren van overal in Europa naar huis sturen. De werkloosheid bedraagt 35 à 55%. Bovendien heeft Kosovo de jongste bevolking van Europa, wat het een sociaal explosief land maakt. Sinds de economische banden met Servië werden doorbroken, kende het land een opbloei van de maffia.

Tijdbom die al vele jaren tikt…
- Jaren ’80: Duitsland geeft steun aan nationalistische bewegingen in Joegoslavië: Kroatië, Kosovo,…
- Na de val van de Sovjet-Unie winnen nationalistische bewegingen binnen de Joegoslavische federatie snel aan kracht.
- 1991: Slovenië en Kroatië roepen eenzijdig de onafhankelijkheid uit. Duitsland erkent deze nieuwe staten onmiddellijk.
- Daarna roepen ook Macedonië (1991) en Bosnië (1992) hun onafhankelijkheid uit.
- Oktober 1991: in een ondergronds referendum verklaart Kosovo zich onafhankelijk.
- Tussen 1992 en 1995 hebben een reeks nationalistische oorlogen plaats: in Slovenië, in Kroatië en in Bosnië. Resultaat: 250.000 doden.
- Mei 1992: Kosovo kiest een eigen (ondergronds) parlement en president. Er ontstaat een dubbele samenleving: bovengronds Servisch, ondergronds Albanees.
- 1997: het Kosovaars Bevrijdingsleger (UCK) begint gewapende acties. Belgrado reageert met een militaire campagne. Gevolg: duizenden doden, verwoeste dorpen en honderdduizenden vluchtelingen.
- Vanaf 1998 mengen eerst Europa en daarna ook de Verenigde Staten zich steeds openlijker in het conflict.
- 24 maart 1999: NAVO-luchtoorlog tegen Joegoslavië, dat 11 weken later zwicht.
- 2000-2001: Albanese opstand in Macedonië. De NAVO komt tussenbeide. Vandaag nog steeds EU-soldaten aanwezig.
- 2004: Uitbarsting van geweld van Albanese Kosovaren tegen de Servische minderheid.
- Februari 2006: start van de onderhandelingen tussen Servië en Kosovo.
- Mei 2006: Montenegro spreekt zich in een referendum uit voor onafhankelijkheid.
- 10 december 2007: Veiligheidsraad stelt vast dat Servië en Kosovo geen akkoord bereiken.

Met een beetje hulp van het Westen

Nationalistisch geweld deed Joegoslavië uiteenspatten. Met de steun van Duitsland en de Verenigde Staten. Ook vandaag is het Westen alles behalve neutraal.

Zolang Joegoslavië socialistisch was, waren de tegenstellingen tussen de verschillende nationaliteiten relatief beperkt gebleven. Tussen rijkere en armere deelstaten was er een herverdeling van middelen. Maar daar kwam vanaf 1990 een einde aan. In de jaren ’90 geraakte Joegoslavië helemaal in de greep van het nationalistische geweld.
Ook in Kosovo radicaliseerde een afscheidingsbeweging, die door Servië militair werd onderdrukt. Servië was in het vroegere Joegoslavië de grootste deelstaat. (zie kaart) Tot 2006 vormde het nog een federatie met Montenegro, maar ook die sneuvelde vorig jaar.
Kosovo was, anders dan Bosnië, Montenegro of Kroatië, geen deelstaat van Joegoslavië maar maakte integraal deel uit van de deelstaat Servië, zij het dat het daarin een ‘autonome regio’ vormde.
Al van in de jaren ’80 ondersteunde de Duitse geheime dienst ook in Kosovo separatistische bewegingen. Om dezelfde redenen waarom hij in de Kroatië en de andere deelrepublieken de nationalisten steunde, namelijk om de eigen Duitse invloed in de Balkan te versterken.
Eind 1998 namen de Verenigde Staten het initiatief in handen. Ze steunden volop de militaire Kosovaarse afscheidingsbeweging UCK. In 1999 begonnen ze een vernietigende oorlog om president Milosevic van de macht te verdrijven.
Sindsdien wordt Kosovo door NAVO-troepen bezet. Het gebied werd onder het bestuur van de Verenigde Naties geplaatst, zogezegd in afwachting van een akkoord tussen de Serviërs en de Kosovaren. Maar Servië verwijt de NAVO en de VN een partijdige opstelling. Ondanks de aanwezigheid van VN en NAVO zijn er inderdaad geregeld uitbarstingen van etnisch geweld van Kosovaren tegen de Servische en andere minderheden.

Blijvend geruzie
In februari 2006 werden onderhandelingen opgestart over het finale statuut van Kosovo onder leiding van VN-gezant Ahtisaari. Aangezien de UCK elk compromis afwees en daardoor een akkoord onmogelijk maakte, werkte Ahtisaari begin 2007 zelf een voorstel uit. Kosovo krijgt daarin een gesuperviseerde onafhankelijkheid. In de Veiligheidsraad weigerden Rusland en China dit voorstel, omdat het indruist tegen het internationaal recht. Vanaf augustus 2007 gingen de VS, Europa en Rusland opnieuw onderhandelen. Op 10 december melden de onderhandelaars aan de VN-Veiligheidsraad dat er nog steeds geen akkoord is.
Op 14 december besliste de Europese Unie de eenzijdige onafhankelijkheid van Kosovo ‘voorlopig’ niet erkennen. Al is een meerderheid van 22/27 lidstaten er wel voor de vinden. O.a. Cyprus, Griekenland en Spanje zijn hard tegen. Er is wel beslist om 1.800 politiemannen en magistraten te sturen. In ruil voor het aanvaarden van de Kosovaarse onafhankelijkheid mag Servië versneld lid worden van de EU. Servië noemde dit "een schandelijk voorstel".

Het politieke spelletje van de Verenigde Staten

Het eenzijdig uitroepen van de onafhankelijkheid door Kosovo heeft voor de VS alleen maar voordelen: ze zullen nog machtiger worden.

In plaats van een meer gematigd compromis naar voor te schuiven, blijven de Verenigde Staten en een groot deel van de Europese Unie de Kosovaarse onafhankelijkheid steunen. De VS namen een duidelijk standpunt in: “Als er geen akkoord komt, dan steunen wij de eenzijdige onafhankelijkheid van Kosovo.” Waarom zouden de Kosovaren dan nog onderhandelen?
Rusland en China willen daarentegen geen overhaaste beslissing forceren en verwijzen onder andere naar Cyprus, waar al dertig jaar lang gepraat wordt over een mogelijke hereniging van het Turkse en het Griekse deel van het eiland. Wat geen beletsel was om Grieks Cyprus op te nemen in de Europese Unie.
Rusland vreest dat een eenzijdige onafhankelijkheid voor toenemende instabiliteit zou zorgen in het zuiden van Rusland (Tsjetsjenië) en de Caucasus. Overigens zou dat ook in de Balkan en in sommige Europese landen (Catatonië en Baskenland in Spanje, en Corsica in Frankrijk) de separatisten aanmoedigen.
De VS juichen de onafhankelijkheid toe. Zij hebben zeer veel baat bij het aanslepende geruzie tussen Kosovo en Servië. Door de instabiliteit in deze regio verder aan te wakkeren, wordt de NAVO meer dan ooit ‘onontbeerlijk’ als permanente ‘vredesmacht’ in de regio. Hiermee wordt ook de Westerse – in de eerste plaats de Amerikaanse – greep op de Balkan en Oost-Europa verder verstevigd, ten nadele van Rusland.
De onafhankelijkheid van Kosovo betekent daarmee niet alleen voor Servië een klap, ze is vooral ook een politieke nederlaag voor Rusland. De Verenigde Staten hopen Servië verder te kunnen losweken van zijn ‘zwakke’ Russische grote broer, door het verlies van Kosovo te compenseren met een toekomstig EU-lidmaatschap en zelfs NAVO-lidmaatschap.

Alles voor de olie
Na 1999 bouwden de VS in Kosovo de legerbasis 'Camp Bondsteel'. Dat blijkt zowat de belangrijkste strategische doelstelling van de VS in hun oorlog tegen Joegoslavië. Camp Bondsteel ligt vlakbij belangrijke oliepijplijnen die doorheen de zuidelijke Balkan worden gebouwd. Ze moet olie doorvoeren die aankomt in de Bulgaarse oliehaven Burgas aan de Zwarte zee, door Macedonia naar de Albanese haven Vlore aan de Adriatische zee.
Bondsteel wordt gezien als een belangrijke schakel in de reorganisatie van de Amerikaanse basissen in Europa en meer naar het Oosten. De Washington Post schreef al in 1999 tijdens de oorlog: “Met een steeds fragieler Midden-Oosten, hebben we vliegbases nodig en vliegrechten vanuit de Balkan, om de olie in de Kaspische zee te beschermen”.

Interview Professor Raymond Detrez, Oost-Europa-kenner

“Net als in 1913 wordt Servië’s toekomst bepaald door de grootmachten”

Detrez volgt Joegoslavië al 30 jaar. Hij zag hoe de grootmachten binnenlandse tegenstellingen opdrijven en in hun eigen voordeel exploiteren.

Hoe kadert u de conflicten tussen Kosovo en Servië?
Raymond Detrez. Fundamenteel blijft de Kosovaarse kwestie een banaal nationalistisch conflict: twee naties die aanspraak maken op hetzelfde grondgebied. In 1913 heeft Servië zijn slag thuis gehaald, ook al was de bevolking toen al overwegend Albanees. Zij hebben dat toen gedaan door… ja, eigenlijk op dezelfde manier als de Kosovaren dat vandaag doen: door de grootmachten te betrekken in dat conflict, door het voor te stellen als een mensenrechtenkwestie. Toen was dat gebied Turks. De Serviërs werden onderdrukt en moesten bevrijd worden… De Albanezen werden geïdentificeerd met de Turken, want zij waren ook moslims… Die arme Serviërs moesten daar dan toch beschermd worden. Vandaag liggen de kaarten anders. Het ziet ernaar uit dat de Albanezen hun slag gaan thuis halen. Grotendeels op dezelfde manier. Deze keer speelden zij de rol van slachtoffers, en dat hebben ze in hun public relations naar de grootmachten goed verkocht.

Hoe sterk spelen die grootmachten belang?
Raymond Detrez. Die grootmachten liggen niet aan de basis van het probleem. Maar net als in 1913 wordt de uitkomst bepaald door de krachtsverhoudingen in wat we vandaag de ‘internationale gemeenschap’ noemen.

U bedoelt de Verenigde Staten?
Raymond Detrez. Ook voor Europa is het een belangrijk gebied. De VS spelen graag de rol van ‘big fixer’, de macht die de wereld leidt en altijd alles moet oplossen. Een soort van missie die ze denken te hebben. Maar er spelen ook andere belangen: de Balkan is al eeuwenlang belangrijk voor de controle over het Oosten van de Middellandse Zee. Er wordt ook gewezen op de oliepijpleidingen die daar lopen.

Er is ook Camp Bondsteel, de militaire basis die de Verenigde Staen in 1999 in Kosovo bouwden. Voor velen wees die basis erop dat het voor de VS om veel méér ging…
Raymond Detrez. Om te beginnen, Bondsteel is inderdaad wel een beetje buiten maat. Het ging duidelijk niet alleen om het verschaffen van onderdak aan de Amerikaanse soldaten die toen in Kosovo verbleven. Er zat toen al een langetermijnstrategie achter, en dat men toen al van plan was om Kosovo niet opnieuw Servisch te maken.

En van Russische zijde?
Raymond Detrez. Daar speelt er vooral de frustratie over de uitbreiding van de NAVO. Rusland verliest steeds meer invloed in Oost-Europa. Daar proberen ze er iets aan te doen, maar er is natuurlijk ook een nationalistische oppositie in Rusland die aan de kant van de Serviërs staat. Bovendien is Rusland bevreesd voor navolging. De Russen worden ook met allerhande afscheidingsbewegingen geconfronteerd die vechten voor de onafhankelijkheid van hun regio. Dat is een belangrijk probleem. De soevereiniteit van staten is tot nu toe toch altijd een belangrijk principe geweest. En ook internationaal bestaat er min of meer een consensus dat minderheden zich niet zomaar kunnen afscheiden.

Hoe ging men in Joegoslavië om met de regionale tegenstellingen?
Raymond Detrez. In Joegoslavië waren de noordelijke deelstaten Slovenië, Kroatië en het noorden van Servië meer geïndustrialiseerd, en stonden economisch sterker. Het zuiden is altijd veel minder ontwikkeld geweest: Kosovo, Macedonië, enzovoorts. Men heeft wel geprobeerd om dat zuiden te ontwikkelen. Toch is die tegenstelling verder gegroeid. De inkomensverschillen waren wel een stuk kleiner dan de verschillen in productiviteit tussen de regio’s. Maar het noorden ging dat steeds meer beschouwen als “het zuiden leeft op onze kap”.

Klinkt vertrouwd… als je ziet wat er vandaag in België gebeurt.
Raymond Detrez. (lacht) Er liggen ongelooflijk veel parallellen…. Maar laat me eerst stellen wat niet hetzelfde is. Zo’n burgeroorlog als in de jaren ’90 zie ik bij ons nog niet gebeuren. Hier bestaan allerhande mechanismen die dat kunnen voorkomen. (aarzelt)… Alhoewel ze in Joegoslavië ook zeker waren dat zoiets nooit zou gebeuren. Maar goed.

Welke parallellen ziet u?
Raymond Detrez. Er is een federale staat op etnische basis. Duitsland en Zwitserland of de Verenigde Staten zijn ook federale staten, maar die zijn niet ingedeeld in etnische deelstaten. Maar hier heb je deelstaten die grotendeels samenvallen met etnische groepen: Slovenen, Kroaten, Serviërs ginder, Walen en Vlamingen hier. Daardoor krijgen sociale en politieke problemen een speciale dynamiek. Het worden nationale problemen.

U bedoelt dat economische en sociale problemen nu etnisch worden ingekleurd?
Raymond Detrez. Ja, precies. En dan staat direct de eer van de natie op het spel. Er wordt een grote volkssolidariteit gecreëerd, die eigenlijk op niet zoveel berust.
In Joegoslavië ging het vooral over ‘wie beslist wat er met het staatsbudget gebeurt’. Dat was vooral ook de reden waarom de Kroaten en de Slovenen meer autonomie wilden, namelijk om te beletten dat het nationale niveau een herverdeling ten voordele van het zuiden kon regelen. Dus een stuk tegen het solidariteitsmechanisme.
Dat is te vergelijken met België. Maar aan de andere kant gaan Vlamingen massaal naar Wallonië op vakantie. En de kust zit vol Franstaligen en je ziet daar toch nooit ruzie. Dat was vroeger in Joegoslavië ook zo. Maar nu is daar het onherstelbare gedaan. Onafhankelijkheid kan je niet zomaar terugdraaien.

Bolivia: Legerchef steunt Evo Morales

De oppositie zocht steun bij het leger voor een staatsgreep tegen president Morales. Maar commandant Wilfredo Vargas.

Evo Morales stelde dat de oppostie steun had gezocht in de legerkazernes om een staatsgreep te plegen. Maar legerchef Wilfredo Vargas antwoordde dat dergelijke vraag “een belediging voor het leger” was. Vargas verdedigde de ‘sociale revolutie’ van president Morales en noemde de oppositieleiders COBARDES omdat ze de militairen opriepen om te breken met de democratie.
De oppositie wil een brede opstand uitlokken op 13 en 14 december. In een tegenstrategie roept Evo Morales op tot een grote manifestatie op 15 december om de nieuwe grondwet van Bolivia te vieren.
Tegelijk werden in Sucre zes mensen in beschuldiging gesteld, onderhen een journalist en een studentenleider, als aanstokers van het geweld toen de oppositie eind november de zitting van de grondwetgevende vergadering wou verhinderen. Daarbij vielen toen 3 doden en tientallen gewonden.

Bolivia : Nieuwe grondwet in de maak - Oppositie dreigt met staatsgreep

Deze week wil de grondwetgevende vergadering in Bolivia de grondwetsherziening goedkeuren. Deze moet daarna door een volksreferendum worden bekrachtigd. Maar de rechtse oppositie tegen Evo Morales dreigt met een staatsgreep.

De nieuwe grondwet voor Bolivia geeft meer politieke macht aan de indiaanse meerderheid en maakt een diepgaande landhervorming mogelijk. Ze bevestigt ook de nationalisatie van de bodemrijkdommen en verzekert de nationale eenheid van het land tegen de afscheidingsplannen van departementen als Santa Cruz, waar zich de rijkdommen van Bolivia concentreren. Bovendien krijgt Bolivia een gedifferentieerde economie: naast privébezit worden ook staatseigendom en communautair bezit in de grondwet ingeschreven. Andere artikelen bepalen dat de staat moet garanderen dat onderwijs, gezondheidszorg en sport voor alle Bolivianen toegankelijk zijn, zonder enig onderscheid of discriminatie. Al deze nochtans duidelijk democratische hervormingen zijn voor de rechtse oppositie onaanvaardbaar.
De rijke minderheid in Bolivia leeft al vele jaren in een soort apartheidsregime dat de inheemse boeren als minderwaardig behandelt. Toen Evo Morales, zelf ook van indiaanse afkomst, in 2005 de presidentsverkiezingen met 54% van de stemmen won, was dit voor de Boliviaanse rijken al een zware vernedering. Maar Bolivia kent vandaag wel de beste economische groei sinds 20 jaar. De exportopbrengsten stegen in 2006 naar een historisch record van 4 miljard dollar, een groei met 44% in vergelijking met het jaar voordien. De fiscale inkomsten stegen met 46% in 2006 en het land heeft met 3,2 miljard dollar een grote reserve dan ooit. Met de nieuwe inkomsten voerde Morales sociale maatregelen door zoals een maandelijkse toelage van 26 dollar per schoolgaand kind voor arme families, een pensioen van 25 dollar per maand voor alle Bolivianen boven de 60 jaar, een alfabetiseringscampagne, enzovoorts.
Allemaal overbodige uitgaven, vinden de grote landeigenaars en de rijke Bolivianen van Europese afkomst. Dat de landeigenaars hun land moeten delen met arme boeren, dat de olie- en gasrijkdommen staatseigendom zijn en dat de opbrengst van deze rijkdommen dienen om pensioenen te betalen... Dat de nieuwe grondwet dit alles bevestigt en bovendien het streven naar afscheiding van de rijkste provincies onmogelijk maakt, is voor hen volkomen onaanvaardbaar.

Oppositie zoekt confrontatie
De rechtse oppositie controleert de vier provincies in het oosten, waar hoofdzakelijk Bolivianen van Europese afkomst wonen. Deze provincies bezitten de rijkste landbouwgronden en de olie- en gasvoorraden. Ze beslaan 70% van het Boliviaanse grondgebied. Maar 67% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. De grote meerderheid van Bolivanen steunt dan ook Morales en zijn Movimento al Socialismo (MAS). Het gaat over de inheemse cocaboeren en de mijnwerkers in de arme Andes-provincies en een belangrijk deel van de arbeiders- en de middenklasse in de steden.
In de opstandige provincies zaaien paramilitaire groepen met de hulp van de lokale overheid terreur. Ze worden getraind door instructeurs uit onder andere Israël en Kroatië. En net als in Venezuela kunnen de lokale rijken rekenen op de steun van de Amerikaanse ambassade. Toen in het weekend van 24 en 25 november het ontwerp van grondwetsherziening besproken werd, vielen er bij onlusten vier doden en meer dan 100 gewonden. Enkele dagen later kondigde de oppositie in zes van de negen provincies een 24-uren staking af.

Referendum om eenheid te redden
Vorige donderdag hield de Bolviaanse president Evo Morales een dramatische tv-speech waarin hij een referendum aankondigde om zijn mandaat en dat van de negen provinciegouverneurs door de kiezers te laten bevestigen. “Als de mensen zeggen: ‘Evo moet vertrekken’, heb ik daar geen probleem mee”, zei Morales. De vier gouverneurs die het verzet tegen de grondswetswijziging aanvoeren, hebben al gezegd dat ook zij bereid zijn hun mandaat in de waagschaal te leggen. Maar ze blijven zich verzetten tegen de stemming over de nieuwe grondwet op donderdag 13 en 14 december. De dreiging van een staatsgreep of een burgeroorlog blijft dus boven het land hangen. Dergelijke evolutie zou een catastrofe betekenen voor het land en ook voor heel het continent.


Arlac-intal roept op tot een demonstratie om de democratie in Bolivië te verdedigen. Tegen de staatsgreep en de burgeroorlog!
Op vrijdag 14 december 2007, 17.30u
Rond punt Schuman, tegenover de zetel van de Ministerraad van de Europese Unie – Metro Schuman – Brussel.
(www.arlac.be)
Voor info: arlac@arlac.be

Venezuela: Chavez verliest referendum over nieuwe grondwet

"We laten de versterking van het socialisme niet los"

50,7% van de kiezers stemde tegen het voorstel tot grondwetswijziging. Maar Chávez laat de moed niet zakken: “Wij zijn vechters en laten het idee om het socialisme verder te versterken niet los.


Om 1.15u lokale tijd – 6.15u Belgische tijd – kwam de uitslag erdoor. De Nationale verkiezingsraad had de aankondiging van de eerste resultaten vele uren uitgesteld, omdat het verschil zo klein was. Maar uiteindelijk werd, met 88% van de stemmen geteld, aangekondigd dat NEEN het referendum had gewonnen met 50,7% tegen 49,3% voor JA.1

Chávez: “Ik begrijp en aanvaard dat de hervorming die ik heb voorgesteld is verworpen. Het was een integraal en volledig uitgewerkt voorstel. Zonder deze hervorming, dus gebaseerd op onze huidige grondwet, zullen we het nieuwe Venezuela verder opbouwen. Dat ondanks alle tegenkantingen 49% van de kiezers voor dit socialistische project hebben gekozen, is een belangrijke kwalitatieve sprong. Onze strijd is een lange strijd. Voorlopig hebben we dit gevecht voor een nieuwe grondwet verloren. Maar we geven niet op...

Waarom is de steun voor deze nieuwe grondwet onvoldoende breed gebleken? De vraag rijst of de leugencampagne en de politieke aanvallen vanuit de Verenigde Staten en vanuit de pro-Amerikaanse elite voldoende werden gecounterd. Werden de mediamanipulatie en de inmenging vanuit het buitenland correct ingeschat en beantwoord?

Operatie knijptang

Enkele dagen geleden lekte een document uit van Michael Steere, CIA-functionaris met standplaats in de VS-ambassade in Caracas, dat de vorderingen van operatie knijptang een destabilisatieplan tegen Chávez analyseert2. De CIA blijkt zich te hebben uitgesloofd in zijn steun aan de oppositie om de nieuwe grondwet te laten afkeuren. Ze leidde een publiciteitscampagne tegen de grondwet, psychologische acties om de mensen te beďnvloeden, en de samenwerking met persagentschappen en met nationale en internationale media.

Zo werden kleine handelaars angst ingeboezemd dat ze zouden onteigend worden, en dat hun winkeltje staatseigendom zou worden. Een ander absurd voorbeeld van de anti-Chávez campagne was een paginagrote advertentie onder de titel “Als je een moeder bent, dan verlies je! Want je zal je huis verliezen, je familie en je kinderen (kinderen zullen eigendom worden van de staat). Deze illegale advertentie werd verboden door de Venezolaanse verkiezingsraad, maar was ondertussen in allerhande privé-media overgenomen. De reactie van Chávez was om er grappen over te maken in zijn vele toespraken, om zo de invloed ervan tegen te gaan.

Tijdens zijn reactie op de uitslag citeerde President Chávez zijn grote voorbeeld Simon Bolivar, de leider van de onafhankelijkheidsstrijd van Latijns Amerika in de 19de eeuw: “Ik heb naar de stem van het volk geluisterd en ik zal dat altijd doen.” Bij de presidentsverkiezingen van december 2006 waren het nog bijna 7,3 miljoen Venezolanen die Chávez steunden. Deze keer waren dat er slechts 4,3 miljoen. En veel meer mensen bleven thuis (44%). We moeten deze situatie analyseren. We zijn er niet in geslaagd deze mensen te bereiken, en we moeten dus bekijken wat er is gebeurd. stelde Chávez.

Chávez blijft optimistisch: Deze nederlaag betekent zeker niet dat ons toekomstproject heeft afgedaan. Nee, op basis van de huidige grondwet gaan we door met de verdere opbouw met een Venezuela dat zich politiek, economisch, sociaal, en moreel versterkt. Maar het zal nu trager en moeizamer gaan. We zijn vechters en we laten het idee om het socialisme verder te versterken niet los.”

1 Nationale radio Venezuela
2 www.venezuelanalysis.com/news/2942 - 3 december 2007

Spaanse koning in het nauw - Woordentwist tussen Venezolaanse president Hugo Chavez en koning van Spanje

Op een Ibero-Amerikaanse top kwam het tot een scherp incident tussen Chavez en de Spaanse koning Juan Carlos. Beelden daarvan gingen de wereld rond. Een reactie van Pol De Vos vanuit Cuba.

“Ik kan me voorstellen dat men in Europa denkt ‘Eindelijk zet iemand die populist eens op zijn plaats”, zo begint Pol De Vos. “Maar hier praat men daar helemaal anders over. Bij ons beseffen ze niet wat er hier in Latijns-Amerika aan de hand is.”

Op 10 november, tijdens de plenaire zitting van de 17de Ibero-Amerikaanse top in Santiago de Chili, kwam het tot een nooit geziene aanvaring tussen de Venezolaanse president Hugo Chávez, de Spaanse eerste minister José Luis Rodríguez Zapatero, president Daniel Ortega van Nicaragua en de Spaanse koning Juan Carlos I.

“Waarom hou je je kop niet?”, riep de Spaanse koning tegen de Venezolaanse president. De hele Europese pers stelde het incident voor als een daad van een impulsieve Venezolaanse president die de hele wereld aanviel, van Aznar, de paus, tot de Verenigde Staten of de Europese Unie. Terwijl de lange gesprekken op de top van Santiago niets te maken hadden met de oppervlakkige collage die op onze televisie te zien was.

Vóór het incident leverde de Argentijnse president Nestor Kirchner felle kritiek op het gedrag van de Spaanse multinationals in Argentinië. Op het einde van de conferentie zong José Luis Zapatero, eerste minister van Spanje, een half uur lang de lof van het sociaalliberalisme en deed daarbij alle andere visies op de wereld af als “totaliserend”. Daarna waarschuwde hij de Latijns-Amerikaanse landen “dat een land nooit vooruit kan gaan als het de verklaring voor factoren die de ontwikkeling tegenhouden extern gaat zoeken”.

Die, die zijn de klos!

Op deze arrogante toespraak reageerde Chavez. Hij legde uit hoe Aznar, de voorganger van Zapatero, onder één hoedje speelde met Washington en in 2002 de Spaanse ambassade opdroeg om de staatsgreep in Venezuela te steunen. Hij voegde er volgende anekdote aan toe: “In 2000 ontving ik José Maria Aznar. Hij vertelde me dat Venezuela een ontwikkeld land kon worden, als het lid zou worden van zijn landenclubje. Maar daarvoor moest ik mijn relaties met Cuba verbreken. Ik vroeg hem wat hij dacht te doen voor Haïti en de andere Centraal-Amerikaanse landen. En die mijnheer antwoordde – met mijn excuses voor wat volgt – ‘Die, die zijn de klos!’. Wel, in Venezuela hebben we een ander idee over menselijkheid. Aznar is een fascist.”

Zapatero nam het onmiddellijk op voor zijn voorganger en verzocht om respect voor andermans mening.

Chavez probeerde te antwoorden, maar zijne doorluchtige hoogheid Juan Carlos de Bourbon wierp hem de striemende repliek toe, een absolutist waardig: “Waarom hou je je kop niet?”

Daarna begon Ortega, president van Nicaragua, op zijn beurt kritiek te geven op Zapatero. Hij hekelde scherp de Spaanse elektriciteitsmaatschappij Unión Fenosa en noemde die zelfs een maffiastructuur. Toen was de maat vol voor zijne majesteit don Juan Carlos de Bourbon. Hij verliet de vergadering en nam niet deel aan het officiële slot van het gebeuren.

Hier zien ze Chavez als een held. Na het einde van de Ibero-Amerikaanse top trokken de presidenten Correa (Ecuador), Morales (Bolivia), Ortega (Nicaragua), Chavez (Venezuela) en de Cubaanse vice-président Carlos Lage naar een bijeenkomst met 50.000 mensen ter ondersteuning van hun visie. Romain Migus, een analist, schrijft in het blad Bellaciao: “De plaats van de bijeenkomst was zeer symbolisch: het nationaal stadion van Chili, hetzelfde stadion waar die ‘externe factoren zonder belang’ van Zapatero de democratische hoop van het Chileense volk in bloed smoorden.”

Conferentie “Ja voor Venezuela, ja voor het referendum.” Zaterdag 24 november, vanaf 17u, in het IHECS, kruispunt Stoofstraat-Alexianenstraat, Brussel. Meer info op www.arlac.be

Iran: VS stuurt aan op oorlog - Bush gooit alleen maar olie op het vuur

President Bush herhaalt steeds vaker dat de Amerikaanse problemen in het Midden-Oosten te wijten zijn aan de inmenging van Iran.

Bush waarschuwde begin oktober dat “wie een derde wereldoorlog wil voorkomen, moet verhinderen dat Iran over een atoombom beschikt”. Vice-president Cheney beschuldigde enkele dagen nadien Iran ervan verder te werken aan de ontwikkeling van een atoombom. Deze beschuldigingen werden prompt weerlegd door Mohammed El Baradei, Nobelprijswinnaar en voorzitter van het Internationaal Atoomagentschap, dat het atoomprogramma van Iran controleert: “Ik beschik over geen enkele informatie over een concreet militair nucleair programma.” El Baradei zei dat de Amerikaanse verklaringen “alleen maar olie op het vuur gooiden” en wees elke militaire aanpak af. Hij besloot: “We hebben tijd. Ik zie geen andere oplossing dan de diplomatie en de inspecties”.

Toch verschijnen er steeds meer berichten over een nakende aanval van het Amerikaanse leger tegen Iran. Het Amerikaanse leger is in staat om binnen de 12 uur Iran massaal te bombarderen.

Vredeswake op zondag 22 december

Vijf jaar na de inval in Irak, is het meer dan ooit noodzakelijk om de vredesbeweging te versterken. De bezetting van Irak moet gestopt worden. De spanningen rond het Iraanse atoomprogramma moeten met diplomatieke middelen en conform het internationaal recht opgelost worden.

Noteer alvast 22 december in uw agenda. Dan organiseren verschillende vredesorganisaties in verschillende steden (Brussel, Gent, Leuven, Charleroi) een vredeswake. Meer informatie volgt.

Bomspotting : Vredesactie tegen oorlogstransporten * Amerika - Irak: ook via ons spoor

Vijf jaar na de start van de militaire transporten richting Irak, toont Vredesactie wat ons NAVO-lidmaatschap in de praktijk betekent: ‘De oorlog in Irak loopt via uw spoor!’

Najaar 2002, voorjaar 2003, een leger trekt door ons land. De Amerikaanse oorlogsmachine ontrolt zich over de Belgische wegen, spoorwegen, havens en luchthavens. Duizenden legervoertuigen worden per trein, binnenschip of gewoon over de weg naar de haven van Antwerpen gevoerd, om vandaar naar de Golfregio te worden verscheept. De Belgische regering legt ze geen strobreed in de weg: ze verklaart gebonden te zijn aan geheime akkoorden met NAVO-partner Amerika.

Ondertussen rinkelt de kassa. Verschillende bedrijven pikken een graantje mee. Dankzij de contracten met het Amerikaanse leger ziet Hesse-Noord Natie (een overslagbedrijf in de Antwerpse haven) zijn omzet gevoelig stijgen. In de Antwerpse haven wordt het militaire materiaal immers overgeladen op de Roll on/Roll off-kaai van Hesse-Noordnatie in de Waaslandhaven op de linkeroever van de Schelde. Hoeveel Hesse-Noordnatie verdient aan de oorlog is wel bekend uit de contractinformatie gepubliceerd door de VS: in 2003, 12.685.000 $, in 2004, 13.150.000 $, in 2005, 8.000.000 $ en in 2006, 1.200.000 $.

Zonder schroom verdient de NMBS-geld aan de oorlogsellende in Irak. Hoeveel? De staatssecretaris van Overheidsbedrijven weigert dit mee te delen. Oorlog, altijd een beetje verdienen.

Geheime NAVO-akkoorden

De Belgische regering verklaarde in 2003 dat ze de militaire transporten moest toelaten want dat België gebonden was aan de NAVO-akkoorden. Ondertussen zijn deze akkoorden al lang geen geheim meer. Wie wil, kan ze lezen op de website van vredesactie of van de PVDA (zie onderaan). Deze akkoorden werden afgesloten tijdens de Koude Oorlog om de Amerikaanse soldaten in Duitsland te bevoorraden.

In 2003 was de toepassing van deze akkoorden illegaal: de oorlog tegen Irak was een zware inbreuk op het VN-Handvest. Desondanks zei de Belgische regering dat ze onmogelijk de uitvoering kon opschorten. Uit het internationaal recht en de uitgelekte verdragtekst bleek iets anders. Om tegemoet te komen aan de kritiek stelde de regering dat ze dit akkoord zou herzien. Zodra de nieuwe regering was geïnstalleerd, werd de belofte op de lange baan geschoven. Ze werd begraven in een studiegroep en de transporten bleven doorgaan, ook vandaag nog.

Militaire transporten naar Irak en Afghanistan

Ook vandaag is België nog steeds een logistieke draaischijf voor militaire interventies. Regelmatig gaan Amerikaanse legerbrigades, gelegerd in Duitsland, over en weer naar Irak en Afghanistan. Een groot deel van deze transporten gebeurt over onze spoorwegen en via de Antwerpse haven. In maart 2007 vertrokken onderdelen van het 173rd Brigade Combat Team uit Schweinfurt en Bamberg naar Afghanistan. In juni 2007 werd de 12th Combat Aviation Brigade uit Ansbach ingescheept naar Irak. In juli 2007 vertrok het 2nd Cavalry Regiment met 300 Strijkerpantserwagens en een resem ander materiaal uit Vilseck. Momenteel gaat het hoofdkwartier van de 1st Armored Division uit Wiesbaden naar Irak. In februari 2008 passeert het materiaal van de 1st Armored Division, 2nd Brigade uit Baumholder met dezelfde bestemming.

En u?

Voor werknemers van de transportsector betekent dit dat ze plots meewerken aan oorlogsvoering. Hun gewone civiele job is getransformeerd tot een radertje in de militaire machine. Daar waar vroeger gewetensbezwaren konden ingeroepen worden tegen legerdienst, laat het arbeidsrecht geen ruimte om opdrachten te weigeren die in verband staan met oorlogsvoering.

En u als klant van de Belgische Spoorwegen? Achter de passagierstrein waarin u zit, volgt regelmatig een militair transport naar oorlogsgebied. Hoe voelt het om te weten dat u gaat werken via hetzelfde spoor waarlangs het Amerikaanse leger gaat oorlog voeren?

Op 9 en 10 november 2007 voeren regionale groepen van Vredesactie geweldloze acties aan de stations. We spreken de NMBS en de overheid aan op hun verantwoordelijkheid: Stop de oorlog hier!

Wil je meewerken aan deze campagne of wil je meer info: www.vredesactie.be (ook het tijdstip van afspraak voor de acties op 9 en 10 november per regio vind je hier terug)

Mensen zonder papieren - Relaas van een bewogen maand voor Angelica

"We zijn zo blij dat we weer vrij zijn"

Ik wil iedereen bedanken. Maar er blijven nog altijd kinderen achter in het gesloten centrum in Steenokkerzeel.” De 11-jarige Ecuadoraanse Angelica haalde in binnen- en buitenland de voorpagina’s.

We zijn 31 juli, Angelica en haar moeder zijn op vrije voeten, na een verschrikkelijke maand opsluiting.

30 juni. Arrestatie van Angelica en haar mama in Dilbeek op aangeven van een buurtbewoonster. Ze belt de politie. “Er zijn zigeuners in mijn straat”. Ze worden een nacht vastgehouden in het politiebureau van Dilbeek.

1 juli. Uitwijzingsbevel en opsluiting in gesloten centrum van Steenokkerzeel.

11 juli. De raadkamer beveelt de vrijlating wegens de psychologische problemen van Angelica. Het parket gaat in beroep. Angelica en Ana blijven opgesloten.

17 juli. Bezoek van president Correa van Ecuador aan Ana en Angelica in het gesloten centrum van Steenokkerzeel.

21 juli. Betoging voor het gesloten centrum voor de vrijlating van Angelica.

26 juli. Beroep van het parket tegen de vrijlating van Ana en Angelica. Het psychologisch rapport wordt niet eens bekeken.

27 juli. Bezoek van kinderrechtencommissaris Claude Lelièvre, samen met parlementsleden bij Ana en Angelica. Ze vragen de uitwijzing op te schorten.

29 juli. Betoging voor het gesloten centrum. Mevrouw Correa (Anne Malherbe) neemt deel aan de betoging en bezoekt Ana en Angelica.

30 juli om 7u. Uitwijzing naar Ecuador. Angelica en Ana worden om 7u ’s ochtends opgehaald en naar Zaventem vervoerd in afwachting van een vliegtuig om 18u30. Ana verzet zich op de vlieghaven, wordt geslagen, geboeid. Een dokter stelt de kwetsuren vast in aanwezigheid van een advocaat. Een laatste verzoek tot vrijlating wordt door de advocaten ingediend, op basis van doktersrapport en van de medische rapporten over Angelica.

30 juli 16u30. Angelica en Ana worden in een busje gestopt en naar Schiphol (luchthaven van Amsterdam) vervoerd om daar met een vliegtuig gerepatrieerd te worden.

30 juli 16u30. Bijeenkomst van sympathisanten op de luchthaven op na een oproep van de advocaten en de dokter.

30 juli 16u40. Vonnis van het kortgeding. De rechtbank beslist dat Angelica en Ana moeten worden vrijgelaten, op basis van artikel 3 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Het busje naar Schiphol moet rechtsomkeer maken. De Dienst Vreemdelingenzaken tekent verzet aan.

30 juli 20u30. Angelica valt in Sint-Joost in de armen van haar papa. “Ik ben terug vrij!”

Riet Dhont

“Geen enkel kind hoort thuis in een gesloten centrum"

De arrestatie van Angelica geeft een beeld van het lot van de kinderen in de gesloten centra. Officiële rapporten spreken van psychologische kindermishandeling.

Er bestaan in België 6 gesloten centra. In drie daarvan zitten gezinnen: in het centrum 127 en 127bis in Steenokkerzeel en in het centrum van Merksplas. Angelica zat in 127bis: een gebouwencomplex omringd met hekwerk en prikkeldraad.

In 1999 werd na een verzoek van een Libanese familie op last van een rechter al een verslag opgemaakt door psychologen, kinderpsychiaters en sociale assistenten. Dat verslag sprak al van “psychologische kindermishandeling, die het directe gevolg is van de structuur zelf (van het gesloten centrum) en zijn werkingsmethoden.”Het verslag onderstreept dat “dit waarschijnlijk geldt voor alle kinderen die in dezelfde omstandigheden moeten leven".

Als gevolg van dit verslag werd besloten de opsluitingsvoorwaarden te verbeteren en het centrum van Steenokkerzeel herin te richten. Dat is nooit gebeurd.

Na de affaire Angelica maakte kindercommissaris Claude Lelièvre een nieuw verslag op. Over de kamers schrijft hij: “In vergelijking met mijn vorige bezoek lijken de kamers alsmaar meer op cellen van gevangenen in een gevangenisomgeving (graffiti, stank, slechte staat). De algemene netheid vermindert. Er is geen enkele intimiteit in de kamers.”
Hij besluit: ”Sinds 2005 lijken de opsluitingsomstandigheden verslechterd. Ik blijf erbij dat het centrum 127bis geen geschikte plaats is voor het welzijn en de goede ontwikkeling van een kind, en dat daar geen enkel kind thuishoort".

De nieuwe regering-Leterme zou overwegen aangepaste centra te bouwen, met een maximaal verblijf van twee weken. Dergelijke beloften zijn ook al gemaakt in 1999. Moeilijk te geloven dat ze nu wel worden gehouden. En trouwens, hoe doe je dat, een gevangenis ‘aanpassen’ voor kinderen? Hoe maak je opsluiting dragelijk? In de psychologische verslagen over opgesloten kinderen lees je dat ze totaal niet begrijpen hoe hun gedrag of dat van hun ouders opsluiting verdient. En zo is het ook: niets in hun gedrag verantwoordt dat zij van hun vrijheid beroofd worden of hun ouders bestraft. De gesloten centra moeten verdwijnen. En er moet een verbod komen op het opsluiten van kinderen


Interview - Selma Benkhelifa, advocate van Angelica
“Een regularisatie aanvragen is in een loterij spelen”

“Waarom heeft de mama van Angelica nooit een regularisatieaanvraag ingediend? Ze waren toch al drie jaar in België”. Een antwoord van advocate Selma Benkhelifa.

Selma Benkhelifa. Je mag asiel en regularisatie niet doorheen halen. Asiel is een bescherming voor wie zijn land ontvlucht omdat hij politiek vervolgd wordt. Wie vlucht voor armoede, kan alleen hopen dat een regularisatie hem uit de clandestiniteit haalt. Maar de huidige regularisatie is een loterij. Sommigen dienen een aanvraag in, terwijl hun kans bijna nul is, anderen aarzelen…

Zijn er dan helemaal geen regels?

Selma Benkhelifa. De wet zegt dat je een aanvraag kan indienen in “uitzonderlijke omstandigheden”. Het criterium is zo vaag dat willekeur onvermijdelijk is: een gezin krijgt een regularisatie omdat de ambtenaar die het dossier behandelt vindt dat de integratie een ‘uitzonderlijke omstandigheid’ is, een ander even geïntegreerd gezin krijgt een negatieve beslissing. En niemand weet uit te leggen waarom.

Waarom hebben ze het toch niet geprobeerd?

Selma Benkhelifa. Als je een aanvraag indient, maak je ook je adres bekend bij de politie. Nogal wiedes dat zoiets een mens zonder papieren afschrikt.

Wat is het alternatief voor deze loterij?

Selma Benkhelifa. Een wet die duidelijke en duurzame criteria vastlegt, zodat mensen als de moeder van Angelica hun dossiers kunnen indienen ook al weten ze dat ze geen kans maken om papieren te krijgen. De UDEP (organisatie van mensen zonder papieren) heeft, met de hulp van parlementsleden een wetsvoorstel in die zin ingediend. Dat wil ook redelijke termijnen vastleggen en komaf maken met de huidige toestand. De papa van Angelica bijvoorbeeld, heeft in 2002 al een regularisatieaanvraag ingediend en wacht nog altijd op antwoord.

Wat brengt de toekomst voor Ana en Angelica?

Selma Benkhelifa. Hun toekomst in België is heel onzeker. Het proces begint op 16 september. De enige oplossing is een immigratie- en regularisatiebeleid dat rekening houdt met het feit dat duizenden mensen zonder papieren in het land wonen en werken. Een echte en duurzame regularisatiewet moet mogelijk maken dat ze legaal kunnen werken.Gaan de plannen van de regering-Leterme in die richting?Selma Benkhelifa. Helemaal niet. Volgens de nota van Leterme is een geval als dat van Ana en Angelcia automatisch uitgesloten. Willekeur blijft de enige regel.


“Die advocaten zijn idealisten, geen aasgieren”

Robert De Baerdemaeker, de stafhouder van Brussel reageerde op de beschuldigingen van een politieagent die de advocaten van Angelica verweten had te werken als ‘aasgieren’. De advocaten maken deel uit van Progress Lawyers Network (PLN).“Ik ken het kantoor dat zich met deze zaak bezighoudt heel goed. Het zijn jonge idealisten die uitstekend werk afleveren. De procedures die mensen zonder papieren doormaken, zijn complex en vereisen dikwijls een snelle reactie, zelfs een dag-en-nachtpermanentie. Hun werk woardt bovendien maar zelden op zijn waarde beloond ean meestal maar betaald door Rechtshulp.”Ivo Flachet, advocaat van PLN vatte dit in de krant De Morgen kernachtig samen: “Tot mensenrechten heiliger worden dan eigendomsrechten, die oneliner vat uitstekend samen waar wij voor staan.” En hij voegde eraan toe: “Wie het voor het geld doet, moet maar advocaat worden bij een bureau dat gigantische erelonen vangt om ervoor te zorgen dat werkgevers geen ontslagvergoedingen moeten betalen.”


Ecuador - Economische crisis bracht 70% van bevolking in armoede
Al een op de vijf Ecuadoranen geëmigreerd

"Ik begrijp niet dat ze hier kinderen opsluiten", reageerde Anne Malherbe,
de echtgenote van de president van Ecuador. "Ik woon daar, ik zie de omvang
van de problemen".

Van de dik 15 miljoen Ecuadoranen woonden er eind 2005 zowat 3 miljoen in
het buitenland. 28% van hen migreerde in 1998 en 1999, 40% in 2000. Tussen 1998
en 1999 daalde de productie met bijna een derde. Alleen al in 1999 sloten 150.000
bedrijfjes hun deuren. De officiële werkloosheid lag in 1999 liefst 2,3 keer
hoger dan in 1990. Drie op de vijf werknemers heeft maar een precaire en onzekere
deeltijdse baan. Hierdoor steeg het aantal armen van 4 miljoen: van 33 tot 70%
in 5 jaren tijd.1

Emigratie was voor velen een noodgedwongen vlucht uit de armoede. Bovendien
biedt het een oplossing voor de familieleden die achterbleven. Een vierde van
de bevolking ontvangt financiële hulp van familieleden in het buitenland.2
Evenveel als alle exportinkomsten van het land, olie-uitvoer niet meegerekend.

Hoe de Europese Unie de armoede in Ecuador verergert

Moeten wij de miserie van de wereld opvangen?” zeggen sommigen. Natuurlijk
niet. Maar onze politici bepleiten in landen als Ecuador een politiek die de
wenkbrouwen doet fronsen. Sinds enkele maanden onderhandelt de Europese Unie
een Associatieverdrag met de Andes Gemeenschap. Van deze Comunidad Andina maken,
naast Ecuador ook Bolivia, Peru en Colombia deel uit.3

Het verdrag moet de ‘wederzijdse’ vrijhandel versterken en alle belemmeringen
voor Europese multinationals binnen een termijn van «ten hoogste 10 jaar» wegwerken.
Dit betekent vooral dat Europese multinationals vrij in Ecuador kunnen investeren
en bijvoorbeeld overheidsaanbestedingen binnen rijven. De Ecuadoraanse regering
mag dan geen hulp meer geven aan staatsondernemingen of aan de nationale industrie.

Ook wil de Europese Unie een privatisering van de openbare diensten van Ecuador.
Drinkwater, energie en transport worden hierbij expliciet vermeld. Deze diensten
zullen hierdoor sterk in prijs stijgen en nog minder toegankelijk worden voor
de verarmde bevolking. Als het land dergelijke vrijhandel weigert, riskeert
het een moeilijkere toegang tot de Europese markt voor haar landbouwproducten.

Deze Europese vrijhandelsakkoorden moeten niet onderdoen voor de agressieve
pogingen van de Verenigde Staten om via het «Vrijhandelsakkoord voor de Amerika’s»
(FTAA of ALCA) heel Latijns-Amerika economisch te herkoloniseren.

Is het niet precies dat soort politiek, een dada van onze minister De
Gucht, die de armoede verbreidt? En nieuwe emigraties veroorzaakt ?

Pol De Vos

1 Nicole Pérez y Paola Moreno. Causas y effectos de la migración en el Ecuador. El impacto de las remesas. Servicio Jesuita a Migrantes de Ecuador (SJM). Oktober 2005
2 Idem
3 Thomas Fritz, FDCL, 16 mei 2007


Hoe Ecuador vandaag de armoede wil stoppen
Einde de jaren ’90 maakte Ecuador een zware crisis door. Volksprotest leidde in 2006 tot de verkiezing van president Correa.

De crisis was het gevolg van de vrijhandelspolitiek die in de jaren ‘90 was gevoerd. De Ecuadoranen willen drastische veranderingen. In januari 2000 kondigt president Jamil Mahuad aan dat hij de Ecuadoraanse munt, de sucre, wil vervangen door de dollar. Een volksopstand breekt uit, en Mahuad wordt afgezet. Maar de dollarisering komt er toch, met steun van het IMF (Internationaal Muntfonds, een financiële instelling gedomineerd door de Verenigde Staten en de Europese Unie). In januari 2001 komt de bevolking opnieuw in opstand. Het beleid verandert niet. In 2005 moet ook president Lucio Gutierrez de duimen leggen voor een algemene opstand van de bevolking.

In november 2006 wordt Correa tot president gekozen, op basis van een programma van radicale hervormingen. Hij profileert zich als een voorstander van de Bolivariaanse revolutie in Venezuela. In de voetsporen van de Venezuelaanse Hugo Chávez werkt Correa nu aan een nieuwe grondwet voor Ecuador. Die moet de basis leggen voor radicale economische en sociale veranderingen, zoals in Venezuela en Bolivia. Rafael Correa wil samenwerken in het kader van de ALBA, het Bolivariaans alternatief voor de Amerika’s dat Hugo Chávez en Fidel Castro lanceerden. Terwijl de VS en Europa meer vrijhandel willen, streeft de ALBA naar de samenwerking tussen de landen van de regio’s, de verdeling van de natuurlijke rijkdommen (zoals petroleum en gas), de ontwikkeling van een sociale politiek (bijvoorbeeld alfabetisering of het uitsturen van Cubaanse dokters).
Hiermee wil Correa de armoede in zijn land wegwerken. Dat is de enige mogelijkheid om de emigratie uit Ecuador te stoppen. België gaf in 2006 19 miljoen dollar ontwikkelingshulp aan Ecuador. Als buitenlandminister De Gucht echt resultaat wil boeken, moet hij de politiek van Correa steunen en het gevecht aangaan met de Europese plannen, niet met Angelica en haar lotgenoten.

Raketschild motor voor nieuwe wapenwedloop

De Morgen - La Libre Belgique (06-08-2007)

Pol D'Huyvetter, Pr Henri Firket, Jean-Pierre Brouhon, Roland Antoine, Josef Hála (bourgmestre de Jince, République tchèque), Jan Neoral (bourgmestre de Trokavec, République tchèque), Thierry Delannoy (MIR-IRG), Katheline Toumpsin (Pax Christi Wallonie-Bruxelles), David Heller (Friends of the Earth), Michel Vanhoorne (LEF), Tim Bogaert (Pax Christi Vlaanderen), Pol De Vos (Stop USA), Hans Lammerant (Vredesactie), Ludo De Brabander (Vrede vzw), Dr Jef De Loof (Artsen voor Vrede), Guy Magnus (Artsen voor Milieu en Maatschappij)


Het Amerikaanse afweersysteem doet internationale spanningen toenemen, verzwakt multilaterale fora en holt ontwapeningsakkoorden uit

Vandaag herdenken we de 62ste verjaardag van het atoombombardement op Hiroshima, waar in 1945 meer dan 100.000 mensen stierven in een brandende hel op aarde. Elk jaar opnieuw staat de mensheid even stil bij de verschrikkingen van het gebruik van atoomwapens, en ook dit jaar zal het niet anders zijn. Akiba Tadatoshi, de burgemeester van Hiroshima, zal de wereldleiders opnieuw oproepen om dringend werk te maken van een wereldwijd verbod op kernwapens. Vandaag zijn er naar schatting nog steeds 27.000 kernkoppen, genoeg om elk levend wezen op aarde enkele tientallen keren te verpulveren.
In Europa zien we weinig vooruitgang, integendeel. Londen kondigde aan zijn nucleair wapensysteem Trident te moderniseren. Parijs test de nieuwe M-51 nucleaire lanceerraketten. En de bouw van onderdelen van het Amerikaanse raketafweersysteem in Polen en Tsjechië leidt niet alleen tot toenemende spanningen met Rusland, maar gaat ook lijnrecht in tegen de evolutie naar een wereldwijd verbod op kernwapens, zoals vastgelegd in artikel VI van het nucleair non-proliferatieverdrag. De ontwikkeling van een raketafweersysteem is symptoombestrijding (bescherming tegen een mogelijke nucleaire aanval) die voorbijgaat aan de eigenlijke oorzaak: het bestaan van kernwapens.
Een duurzame oplossing is enkel mogelijk wanneer de grond van het probleem aangepakt wordt. De geschiedenis leert echter dat de ontwikkeling van militaire programma's heel moeilijk stopgezet kan worden eens overheden en militaire industrie aan boord zijn. Zo gaf de NAVO op 14 juni groen licht om te onderzoeken hoe het Amerikaans raketschild geïntegreerd kan worden in de Europese defensie. Het gebrek aan vragen en kritiek tijdens deze vergadering van NAVO-defensieministers is onrustwekkend, temeer omdat het Amerikaanse raketafweersysteem in Oost-Europa nog steeds geen voldongen feit is, ondanks wat men ons wil laten geloven.
Noch Noord-Korea, noch Iran zijn op dit moment in staat een intercontinentale kernaanval op de VS uit te voeren. Als er al een aanval uitgevoerd zou worden, zal die waarschijnlijk geen gebruikmaken van raketten maar van vliegtuigen, schepen of trucks. Tegen deze aanvallen biedt geen enkel raketschild bescherming.
In de tweede plaats staat het systeem nog niet op punt en is het verre van duidelijk of het ooit op punt zal staan, en dus in staat zal zijn om kernraketten in volle vlucht neer te halen. De testfase van het systeem toont een omgekeerde curve waarbij, onder politieke druk om positieve resultaten voor te leggen, nieuwe tests steeds minder complex en dus minder realistisch worden. Zelfs onder zulke sterk vereenvoudigde omstandigheden dateert de vorige geslaagde test inmiddels van september 2006.
Ondanks de miljarden geïnvesteerde dollars wordt dus amper vooruitgang geboekt, in die mate dat het Amerikaanse Congres onlangs besliste om het budget ter voorbereiding van de installaties in Polen en Tsjechië te reduceren met 85 miljoen dollar. Bovendien werd het afhankelijk gemaakt van de uitdrukkelijke verklaring van de NAVO dat zij het Amerikaanse systeem nodig acht én van de succesvolle afronding van de onderhandelingen met de Poolse en Tsjechische overheden.
Ook in de publieke opinie, inclusief die in Tsjechië en Polen, nemen de tegenkantingen tegen de invoering van het raketafweersysteem toe. In Tsjechië zijn het burgemeesters die de voorbije maanden het verzet leiden via de organisatie van referenda rond het voorgestelde raketschild in hun achtertuin, waarbij telkens een overduidelijke meerderheid van de bevolking zich uitsprak tegen het project.
Tegelijkertijd worden de negatieve gevolgen verbonden aan de inplanting van het Amerikaanse systeem in Oost-Europa steeds duidelijker. Zo lokt de loutere ontwikkeling van het raketafweersysteem, onvolmaakt als het is, al reacties uit. Het strategische evenwicht, gebaseerd op de doctrine van de Mutual Assured Destruction en hoeksteen van wapenbeheersing en non-proliferatie, wordt immers aangetast. Zelfs al is het raketschild niet bedoeld tegen Rusland of China, dan nog houdt het loutere bestaan ervan in dat de VS veel minder bang moeten zijn van een tegenaanval als reactie op een eventuele first strike door de VS.
Geheel in de lijn van de verwachtingen testte Rusland eind mei dus een nieuwe intercontinentale raket uit die volgens de Russische onderminister van Defensie "elke bestaande of toekomstige raketafweer kan doordringen". Tegelijkertijd test Rusland een nieuwe korteafstandsraket uit. Ook van China kan worden verwacht dat het nucleaire arsenaal zal uitbreiden om een eventueel Amerikaans raketschild te omzeilen.
Een nieuwe wapenwedloop komt op die manier wel heel dichtbij, een risico dat versterkt wordt doordat de internationale wapenbeheersings- en ontwapeningsovereenkomsten almaar verder uitgehold worden. Om de ontwikkeling van het systeem mogelijk te maken trokken de VS zich in 2002 terug uit het Anti-Ballistic Missile Treaty. Eind april 2007 dreigde Rusland ermee de uitvoering van het CFE-verdrag op te schorten. In 2009 loopt het START-verdrag af en de gespannen Amerikaans-Russische relaties zullen een nieuw akkoord ongetwijfeld bemoeilijken.
Een puur militaire invulling van het veiligheidsvraagstuk, zoals het raketafweersysteem, staat lijnrecht tegenover de traditionele Europese veiligheidsbenadering waarin diplomatieke onderhandelingen, multilaterale akkoorden en positieve vertrouwenswekkende maatregelen een centrale rol spelen. Dat er geen sterker signaal vanuit de EU komt, is verbazend. De NAVO mag dan wel actiever zijn, de organisatie gaat voorbij aan de essentie en weigert het raketafweersysteem zelf in vraag te stellen. Ze opteert voor een kortzichtige politiek van damage control en richt zich op participatie in het Amerikaanse systeem en politieke controle.
Het raketschild blijkt dus een systeem van bedenkelijke capaciteit te zijn, dat bovendien de internationale spanningen doet toenemen, multilaterale fora verzwakt en internationale ontwapeningsakkoorden uitholt. Het is dan ook onbegrijpelijk dat de noodzaak van een raketafweersysteem en de inplanting ervan in Oost-Europa slechts in beperkte mate in vraag wordt gesteld door de verschillende Europese beleidsmakers.
Europese staten moeten dringend hun stem laten horen in dit debat. We roepen onze regering op om haar volle gewicht in de schaal te leggen en geen inspanningen te sparen om binnen de NAVO en de EU te pleiten voor het stopzetten van de plannen voor het raketschild. De enige manier om het probleem ten gronde aan te pakken is via een internationaal kader, waarin geen ruimte meer is voor massavernietigingswapens.
Er bestaat al een internationaal verbod op biologische en chemische wapens, we roepen ons land op om politieke moed en leiderschap te ontwikkelen voor een gelijkaardig verbod op kernwapens. Dit is trouwens geen vrijblijvend gegeven. Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag bevestigde op 8 juli 1996 dat dit een juridische verplichting is, welke voortvloeit uit artikel VI van het non-proliferatieverdrag.

Britse generaal Rose over Irak: de Irakezen hebben gelijk dat ze de Amerikanen willen verjagen

“De Iraakse opstandelingen zullen nooit opgeven”, zei de Britse Generaal Rose op de BBC.1 “Ik pleit hen niet vrij van de vreselijke dingen die ze ook doen, maar ik begrijp dat ze zich verzetten.”

Volgens Rose vechten de Verenigde Staten in Irak “een hopeloze oorlog” uit. Ook Groot-Brittannië moet “zijn nederlaag toegeven” en zich terugtrekken. Ondertussen blijkt de Iraakse bevolking wanhopig. Op haar blogspot vertelt een jonge Irakese vrouw dat ze de droevige beslissing heeft genomen veiliger oorden op te zoeken: “We kiezen ervoor te vertrekken want het alternatief is gewoon doorgaan met wat één lange nachtmerrie is geweest.” 2
Niet iedereen vlucht, vele Irakezen kiezen ervoor om hun land te verdedigen tegen de oorzaak van deze miserie: de Amerikaanse bezetting. Dit verzet is niet alleen patriottisch, het is ook een antwoord op de brutaliteit van de bezetting: willekeurige huiszoekingen, vernederingen, arrestaties, verdwijningen, de gevangenissen en de folteringen.3
Het ‘Iraq Freedom Congress’ probeert het brede burgerverzet te coördineren. Het gaat om stakingen, protestacties, betogingen en alle andere vormen van geweldloos verzet. “We hebben niet gekozen voor gewapend verzet, maar we erkennen dat wel als een vorm van verzet tegen de bezetting.”4

185 aanslagen per dag

Het Brookings Institution, een onderzoeksinstelling uit Washington, stelt vast dat het aantal aanslagen in Irak het voorbije jaar meer dan verdubbelde. Er zijn nu zo’n 185 aanslagen per dag, meer dan 5.500 per maand! En van die aanslagen zijn er meer dan 75% gericht tegen de Amerikaanse troepen en 17% tegen de met de bezetter collaborerende Iraakse politie.(5) Ook Amerikaanse legerwoordvoerders bevestigen dat het verzet steeds beter is uitgerust. “Iedereen moet beseffen dat we vechten tegen een sluwe vijand die zijn tactiek, technieken en procedures voortdurend verandert,” zei kolonel Mike Galloucis. (6) De groene zone – het toevluchtsoord van de Iraakse regering, waar ook het Amerikaanse militaire hoofdkwartier is gelegen – komt steeds vaker onder raketvuur te liggen.
De al-Anbar priovincie, goed voor 2,5 miljoen inwoners en een derde van de oppervlakte van Irak, heeft zich sinds het begin sterk verdedigd tegen de Amerikaanse bezetting. In steden als Ramadi, Fallujah, Khalidiya, Haditha, al-Qa’im kon het Amerikaanse leger dankzij massale operaties wel overwinningen boeken, maar begon de bevolking al snel daarna nog heviger en beter georganiseerd tegen de bezetter te vechten.
Mosul in handen van verzet
In de nacht van 16 mei slaagden 1.000 guerrillastrijders erin de Noord-Iraakse stad Mosul (2 miljoen inwoners) in te nemen. Amerikaanse troepen en soldaten van het Iraakse regeringsleger ontvluchtten de stad. Ze namen de politieposten in en lieten alle gevangenen vrij. Tegen de ochtend trok het verzet zich terug.7Voor Generaal Rose is het duidelijk: “Vooral soldaten aan de frontlinies vertelden me hoe uitzichtloos deze bezetting is. Hoe sneller er onderhandelingen komen, hoe sneller we naar huis kunnen en hoe meer mensenlevens er worden gespaard.”
Onvermijdelijk moeten de Amerikanen vroeg of laat beginnen te onderhandelen. Niet met terreurgroepen van Al Qaeda, maar met de organisaties die het volksverzet vertegenwoordigen, onder wie generaals van het vroegere leger, de nieuwe leiders van de ondergrondse Baath-partij en communistische organisaties. De vredesbeweging verklaarde zich al bereid om onderhandelingen met het legitieme verzet in haar eisenbundel op te nemen.

1 news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/uk_news/6618075.stm • 2 http://riverbendblog.blogspot.com • 3 Haifa Zangana, www.guazrdian.co.uk, 12 april 2007 • 4 www.ifcongress.com • 5 http://www.brookings.edu/fp/saban/iraq/indexarchive.htm en http://www.brusselstribunal.org/resistance.htm#Indicators • 6 www.uruknet.info?p=33378 • 7 New Worker 1/6/2007

Franse vredesactivisten blokkeren testlancering M51-raket

Op 19 juni had in Biscarosse, nabij Bordeaux, de tweede test met de M51-raket moeten plaats hebben. Maar “burgerinspectoren” van de Franse vredesbeweging beslisten daar anders over.

De nieuwe wapenwedloop is al volop bezig. Deze Franse M51 is een raket die bedoeld is voor de nieuwe generatie Franse nucleaire onderzeeërs die vanaf 2010 operationeel moeten zijn. Het gaat om een lange afstandsraket (méér dan 10.000 km) die bijvoorbeeld China kan treffen. Ze kan uitgerust worden met kernkoppen.
Gelukkig is er een brede campagne opgezet door het collectief «non au missile M51». Op 23 september 2006 hadden ze naar aanleiding van de plannen voor een eerste test met de M51 (die plaats had op 9 november 2006) een betoging georganiseerd in Bicarosse, met 1500 deelnemers. Vorige week gingen ze dus een stap verder. Ze drongen de basis binnen, en verhinderden door hun aanwezigheid de tweede testlancering.
In haar communiqué van 19 juni schrijft het collectif «non au missile M51»: “La cellule d’investigation du collectif avait pu découvrir qu’un nouveau tir d’essai du missile nucléaire d’attaque français, le M51, était prévu ce matin, dans le plus grand secret. Malgré la présence de centaines de gendarmes et militaires depuis la veille et toute la nuit, plusieurs équipes d’Inspecteurs citoyens ont pu procéder à l’inspection inopinée du Centre d’Essais et de Lancement de Missile des Landes. Les inspecteurs ont interrompu le tir et ont collecté les preuves du crime contre le droit international et la paix.
A 17hrs ce jour, plusieurs inspecteurs arrêtés ont été arrêtés, mais le tir du missile n'a pas eu lieu. »
Pierre Villard, porte-parole du collectif a déclaré : « On ne peut pas à la fois accuser l’Iran de vouloir se doter de la bombe et menacer ce pays avec un nouveau missile d’attaque qui pourrait opérer des frappes nucléaires soi-disant «chirurgicales» sur la population iranienne». Pour Pierre Villard « Après les annonces d’intention des USA d’installer dans plusieurs pays d’Europe des bases du programme de son défense anti-missile, cette tentative d’essai ajoute à l’instabilité internationale. « Il est urgent de réaffecter ses 15 milliards d’Euros à des dépenses qui favorisent la satisfaction des besoins sociaux» conclut Pierre Villard. (http://www.nonaumissilem51.org/)

Forum: Latijns-Amerika en links

Een wereld in beweging
Zaterdag 25 augustus en zondag 26 augustus 2007
Met Maurice Lemoine, Pol De Vos, Michel Collon, Guillermo Perez en anderen...

In het kader van de Marxistische Zomeruniversiteit

Latijns-Amerika is volop in beweging. In vele landen hebben de vroegere militaire dictaturen plaats moeten maken voor linkse of progressieve regeringen en Washington lijkt niet langer in staat te bepalen wat zich in zijn achtertuin afspeelt. In Venezuela zijn de veranderingen ongetwijfeld het meest spectaculair. President Hugo Chavez neemt er geen blad voor de mond als hij het heeft over het Noord-Amerikaanse imperialisme. Tegelijk heeft hij belangrijke maatregelen genomen in het voordeel van de arme bevolking die de grote meerderheid uitmaakt van een van de rijkste landen van het continent.
Ook andere landen herbevestigen hun politieke en economische soevereiniteit tegenover de machtige buur uit het Noorden en treffen maatregelen in het voordeel van het volk. Venezuela, Argentinië, Equator en Bolivia werken aan de uitbouw van Bancosur, een Latijns-Amerikaans alternatief voor het IMF en de Wereldbank. Kan deze onafhankelijkheid stand houden? De Verenigde Staten zijn 17 jaar geleden toch sterker gebleken dan het progressieve Nicaragua? Riskeren de progressieve landen in Latijns-Amerika vandaag niet een zelfde lot te ondergaan? Een panel van specialisten schetst een portret van het continent en discuteert over de perspectieven voor de toekomst:

Zaterdag 25 augustus
9 u tot 10.30 u: Pol De Vos: Van Chili tot Venezuela (globale inleiding tot Latijns-Amerika en de linkerzijde sinds de jaren 1980)
11 u tot 12.30 u: Marcelo Estrada (MAS) : Bolivia onder Evo Morales: resultaten en perspectieven
15 u tot 16.30: Maurice Lemoine (Le Monde Diplomatique): Venezuela, een lichtbaken voor Latijns-Amerika?
17 u tot 18.30: Maurice Lemoine, Michel Collon (schrijver), Alejandro Fleming, (ambassadeur van Venezuela): Rondetafelgesprek over ALCA et ALBA (moderator: Katrien Demuynck)

Zondag 26 augustus
9 u tot 10.30 u: Luis Guillermo Perez: De Colombiaanse uitzondering
11 u tot 12.30 u: Waar gaat Brazilië naar toe met president Lula?
14 u tot 15.30: Pol De Vos, Elio Rodriguez (ambassadeur van Cuba), e.a.: Rondetafelgesprek – Van de jaren 1980 tot vandaag. (moderator: Marc Vandepitte).

De inschrijving vooraf is verplicht. (6 augustus is onze uiterste datum)
Alle info en inschrijving via http://www.marx.be/

China, grote realisaties, grote problemen

Marxistische Studies wijdt zijn jongste nummer volledig aan de ontwikkelingen in China. Auteur Peter Franssen snijdt op een erg leesbare manier fundamentele vragen aan.

Tot de 18de eeuw was de Chinese boer een heel stuk welvarender dan zijn Franse en Duitse collega. China had vanaf zijn eenmaking in 221 voor Christus tot het midden van de 19de eeuw een feodaal stelsel maar zonder een nationale feodale klasse, helemaal anders dan bij ons. China heeft ook geen slavernij gekend, in tegenstelling met West-Europa. De auteur schetst de specificiteit van de Chinese economie en maatschappij van voor de revolutie van 1949 en waarschuwt: “De denkpatronen en werkschema’s die wij gebruiken om de Westerse maatschappelijke evolutie en toestand te analyseren, kunnen alleen met de grootste voorzichtigheid en met oog voor de specifieke situatie toegepast worden op China.”Daarmee is de opvatting geformuleerd die door de vier hoofdstukken van de tekst loopt: om ons een oordeel te vormen over het China van vandaag kunnen we niet uitgaan van vooropgezette ideeën. We mogen ons alleen baseren op de reële situatie van een bepaald ogenblik en ons dan de vraag stellen welke politieke, sociale en economische lijn in die situatie de beste is. Peter Franssen citeert in deze context een Vietnamese vice-minister: “Vietnam zoekt zijn weg, vechtend, vallend en weer opstaand. Er zijn verscheidene wegen die leiden naar het socialisme. Azië is te veel gediversifieerd voor één enkel socialistisch model. De mensheid heeft verscheidene benaderingswijzen van het socialisme nodig om tot een consensus te komen over het model.” En ook Lenin, die in dezelfde zin zei: “Het gevestigde socialisme zal alleen het resultaat kunnen zijn van de revolutionaire samenwerking van alle proletariërs van alle landen en als het resultaat van talloze pogingen waarvan elkeen, op een geïsoleerde manier bekeken, eenzijdig zal zijn en zekere onevenwichten zal kennen.”

Socialisme? Kapitalisme?
Oké, akkoord, geen vooropgezette schema’s maar onderzoek van de praktische realiteit en met oog voor het feit dat sommige fouten misschien niet altijd te vermijden zijn. Toch is de vraag: komen we daarmee een stap verder in het probleem of China een socialistisch of kapitalistisch land is? Peter Franssen toont aan hoe de Chinese communisten, net zoals hun collega’s in Vietnam, zoeken, vechten, vallen en weer opstaan. Hij schetst de verscheidene stromingen binnen de Communistische Partij, welke debatten er geweest zijn en er nu nog altijd zijn.Zo gaat hij uitgebreid in op de Grote Sprong Voorwaarts. Dat was een nationale campagne in de periode 1959-1961 om op een geforceerde manier uit de diepe onderontwikkeling te geraken. China was toen armer dan zwart Afrika. De auteur beschrijft hoe die campagne faliekant afliep, welke de oorzaken daarvan waren en hoe de communisten nadien een zelfkritiek maakten. Hetzelfde gebeurde na de Culturele Revolutie die duurde van 1966 tot 1976. Deze campagne wilde door intense debatten binnen de bevolking voorkomen dat de partij zou degenereren zoals dat in die jaren in de Sovjet-Unie gebeurde. Maar ook hier maakte de partij vele en zware fouten die nadien op een grondige manier gekritiseerd werden.Telkens opnieuw probeerden de communisten lessen te trekken uit hun ervaring. Ze gingen vooruit en het land en de bevolking gingen vooruit, maar niet zonder problemen en zonder fouten. De schets van deze geschiedenis is erg interessant, omdat je een beter begrip krijgt van wat er vandaag in China gebeurt en omdat je kennismaakt met de problemen op het terrein en zo merkt dat het niet gemakkelijk is die problemen in een wip en een draai op te lossen.

Grote realisaties, maar ook grote problemen
De auteur gaat de problemen en gevaren van vandaag evenmin uit de weg. In het derde en vierde hoofdstuk beschrijft hij de economische hervormingen sinds 1978. De sociale vooruitgang is voor de gemiddelde Chinees fenomenaal. Peter Franssen: “In 1978 is het Chinese bruto nationaal product (de rijkdom die geproduceerd wordt) per hoofd van de bevolking even groot als in India, de eveneens erg volkrijke buur. Vandaag bedraagt het Chinese bruto nationaal product per hoofd van de bevolking het dubbele van het Indiase. In China kan 91 procent van de bevolking lezen en schrijven. In India 65 procent. In China gaat 98 procent van de kinderen tussen 6 en 12 jaar naar school. In India 50 procent.”Dat neemt niet weg dat er scherpe problemen zijn zoals het dure onderwijs, de dure gezondheidszorg, de grote verschillen in ontwikkeling tussen stad en platteland, het grote overschot aan arbeidskrachten in de landbouw, de milieuverloedering, de dikwijls erg onrechtvaardige behandeling van de 150 miljoen binnenlandse migranten - dat zijn mensen die van het platteland wegtrekken om in de industriezones te gaan werken. Op ieder van die terreinen beschrijft de auteur de gerealiseerde vooruitgang maar ook de soms erg hardnekkige problemen en hoe de Communistische Partij die wil aanpakken... en soms faalt. Hij maakt een schets van de economische verhoudingen: één derde van de ondernemingen is in staatshanden, één derde is privé en één derde is een mengvorm van de twee. Hij zegt dat de communisten zo heel wat kapitalistische elementen toelaten zoals de buitenlandse multinationals en de vele privébedrijven. Vanuit hun standpunt is dat begrijpelijk, schrijft de auteur, maar er duiken dan wel ernstige gevaren op. De analyse daarvan en de beschrijving van hoe de Chinezen die gevaren ervaren, zijn verhelderend.Dit nummer van Marxistische Studies doet nadenken over de manier waarop wij China bekijken. Deze teksten zijn een erg nuttige bijdrage tot het debat over China. Voor wie wil weten wat er in dat immense land gebeurt, is dit nummer een must.

Palestina • Vredesactivist Aqel Taqaz: burgeroorlog is gepland

Fatah en Hamas begonnen vorige week plots te vechten om de controle over de Gazastrook. De Palestijnse vredesactivist Aqel Taqaz was op dat moment in Brussel. (1)

Aqel Taqaz. Jarenlang hebben de Verenigde Staten en hun bondgenoten in Europa aangedrongen op verkiezingen in ons land. Ook wij wilden onze regering vrij kunnen kiezen. Die verkiezingen hadden plaats onder een verstikkende bezetting die al tientallen jaren duurt. Tien jaar lang hadden onderhandelingen met Israël en altijd nieuwe toegevingen niets positiefs opgeleverd. Daarom kozen de Palestijnen voor verandering en kon Hamas de verkiezingen winnen. Maar het Westen dat zo op verkiezingen had aangedrongen, weigerde de keuze van de Palestijnen te aanvaarden.

En toen zijn de problemen nog groter geworden?
Aqel Taqaz. Vanaf de eerste dag van de Hamas-regering kwam er een economische boycot. We werden compleet afgesneden van de buitenwereld, en kregen geen hulp meer. Geen enkel land durfde tegen de Verenigde Staten in te gaan.

Een scherpe economische crisis, dus…
Aqel Taqaz. Het embargo maakt het leven van de Palestijnen nog schrijnender… We worden bezet, onder embargo geplaatst, gebombardeerd, vermoord... De Palestijnen krijgen hun lonen niet uitbetaald. Israël valt nog elke dag onze steden en dorpen binnen. Ze vermoorden onze mensen in koelen bloede. Hoe kunnen de Palestijnen dan hun hoop stellen in vredesonderhandelingen met Israël? Met wie zouden we vrede moeten sluiten? Er is geen perspectief. De mensen verliezen alle hoop. De VS en Israël willen eigenlijk geen oplossing voor het Palestijnse probleem. Ze duwen de mensen naar extremisme.

Ze willen chaos?
Aqel Taqaz. De VS willen deze gecontroleerde chaos, ja! Verdeel en heers. Net zoals ze chaos creëerden in Irak, omdat ze denken op die manier Irak onder controle te kunnen houden. Ook in Libanon kan dergelijke toestand ontstaan. En in Palestina groeit nu een gelijkaardige situatie. Die zou de bezetting door Israël moeten rechtvaardigen… Het maakt allemaal deel uit van het Amerikaanse plan voor een ‘Groot Midden-Oosten’ onder VS-controle.

Kan de vredesbeweging hier iets doen?
Aqel Taqaz. Misschien kunnen massale boodschappen aan de president, de eerste minister, het parlement, de verschillende partijen en in de eerste plaats Fatah en Hamas, helpen om duidelijk te maken dat deze broederstrijd moet stoppen… Twee gewapende fracties vechten om de macht... Maar welke macht? Heel het Palestijnse volk leeft onder een bezetting. Wat kunnen we winnen door onder elkaar te beginnen vechten?Alle problemen die zich vandaag voordoen, draaien uiteindelijk om één basisprobleem: de bezetting. We hopen dat onze vrienden in Europa dat nooit zullen vergeten. Zolang de bezetting duurt, zolang de Palestijnen niet zelf over hun toekomst kunnen beslissen, kan er geen vrede zijn.

1 Aqel Taqaz is voorzitter van de Palestinian Council for Peace and Development (PCPD). Hij was in Brussel voor de secretariaatsvergadering van de Wereldvredesraad, een internationale organisatie van anti-imperialistische vredesorganisaties.


Anonieme Amerikaanse diplomaat: “I like this violence”
De VN-gezant voor het Midden-Oosten, Alvaro De Soto, schreef begin mei, toen zijn missie van twee jaar erop zat, een vertrouwelijk rapport. De Britse krant The Guardian publiceerde het op zijn website1. De Soto kritiseert scherp de westerse boycot sinds de verkiezingsoverwinning van Hamas in januari 2006. Die had tot gevolg dat “de fundamenten van een toekomstige Palestijnse staat ernstig werden ondermijnd”, en “de capaciteit van het veiligheidsapparaat om te zorgen voor recht en orde enorm is afgenomen”. De diplomaat steekt een beschuldigende vinger uit naar de Verenigde Staten: “De VS stuurden duidelijk aan op een confrontatie tussen Fatah en Hamas”, schrijft hij over de periode februari 2006 - maart 2007. De Soto citeert een VS-gezant die over de toenmalige gevechten tussen Fatah en Hamas in Gaza zei: “Ik hou van dit geweld, want dat betekent dat andere Palestijnen weerstand bieden tegen Hamas”.(BDB)

Amerikaans raketschild: Europa wil graantje meepikken

De NAVO-ministers van Defensie vinden het Amerikaanse raketschild een goed idee. Meer zelfs, ze vragen een eigen raketschild voor de NAVO.

Een en ander kwam aan het licht op de bijeenkomst van de NAVO- ministers van Defensie van 15 juni in Brussel. Europa lanceert zich – via de NAVO - in de plannen voor een raketafweer van Washington. De VS-minister van Defensie Gates bevestigde over dit project dat de onderhandelingen tussen Washington, Praag en Warschau voortgaan. Ondanks de protesten uit Moskou geeft de Atlantische Alliantie een stilzwijgende toestemming. In Brussel was er niet één defensieminister van de NAVO die steun gaf aan de eis van Moskou om het Amerikaans plan te “bevriezen”. Ook al is deze militaire opbouw een ernstige stap in een nieuwe wapenwedloop in Europa (zie Solidair 16 mei 2007). Maar de Europese leiders wassen hun handen in onschuld. Zo zegt de Franse NAVO-ambassadeur: “Volgens ons gaat het hier in de eerste plaats om een bilaterale kwestie tussen Washington en enkele Oost-Europese landen”.1

Maar er is méér. De NAVO stemt niet alleen zwijgend toe, ze zet ook het licht op groen voor een haalbaarheidsstudie over een eigen antiraketafweer van de NAVO. Dit schild zou complementair zijn met het Amerikaanse en daaraan gekoppeld worden. Het zou Turkije, Griekenland, Roemenië en Bulgarije beschermen. Dat de bevolkingen van al die landen massaal tegen dergelijke wapensystemen zijn, doet daarbij blijkbaar niet ter zake.

Op enkele maanden tijd is de Europese twijfel over het wapenschild weggesmolten… Allicht ook omdat deze plannen de Europese wapenindustrie nieuwe vette contracten toestoppen. En was de uitbouw van een eigen Europees leger en een eigen Europese defensie niet een van de basisdoelstellingen van de Europese leiders? En… wie zal dat betalen, denkt u?

1 Le Figaro, 16 juni 2007

Palestina: Kroniek van een aangekondigde explosie

Augustus 2005. Israël trekt zich terug uit Gaza. Sindsdien is dat minuscuul en overbevolkt lapje grond (360 km2, ongeveer een achtste van de provincie Antwerpen; 1,3 miljoen inwoners of ruim 4.000 inwoners per km2) een echt laboratorium geworden voor Israël. De bezetter had al de volledige infrastructuur vernield (zee- en luchthaven). De inwoners krijgen een embargo dat hen van de rest van de wereld isoleert, ze mogen niet vissen en beschikken over heel weinig landbouwgrond. De overgrote meerderheid is werkloos en leeft onder de armoededrempel.
In twee jaar heeft het Israëlische leger in Gaza meer dan 600 mensen gedood. Met standrechterlijke executies die altijd "verantwoord" worden in naam van de strijd tegen het terrorisme. Nochtans zijn de slachtoffers meestal burgers, vrouwen en kinderen. Het plan van de Israëlische regering was duidelijk: de wereld tonen dat "de Palestijnen niet in staat zijn om zichzelf te besturen en dat een Palestijnse staat dus niet opportuun is".

25 januari 2006. Hamas verwerft bij de parlementsverkiezingen een absolute meerderheid. De verkiezingen waren gevraagd door de internationale gemeenschap en verliepen volgens buitenlandse waarnemers volkomen normaal. Toch spreken de VS zich in februari al uit tegen elke hulp aan de Palestijnse Autoriteit (PA). Israël houdt de 50 miljoen dollar achter die het elke maand int voor rekening van de PA.

28 maart 2006. De nieuwe regering van Hamas krijgt het vertrouwen van het parlement. Bush verzet zich onmiddellijk tegen om het even welk contact met ministers of verkozenen van Hamas. Op 29 maart 2006 schort Canada zijn hulp op. Op 10 april beslist ook de Europese Unie haar hulp te stoppen. Dat is een zware tegenslag voor de Palestijnen, want de EU is de grootste geldschieter voor de PA (500 miljoen dollar per jaar). De EU geeft voortaan alleen nog humanitaire hulp.
De 130.000 Palestijnse ambtenaren krijgen geen loon meer. De overheidsstructuren, de gezondheidszorg, het onderwijs ... houden stilaan op met werken of werken met veel vertraging. De situatie in de Palestijnse gebieden gaat er snel op achteruit. Er doen zich gewapende conflicten voor tussen milities van Hamas en van Fatah, de partij van president Mahmoud Abbas (die de verkiezingen van januari 2006 verloren had).

9 februari 2007. Hamas en Fatah tekenen de akkoorden van Mekka in Saudi-Arabië. Ze komen overeen een regering van nationale eenheid te vormen in de hoop dat de internationale hulp dan weer op gang komt. De regering-Bush reageert zeer teleurgesteld. Zij wil geen enkel compromis met Hamas. De EU herstelt evenmin haar betrekkingen noch haar hulp.

De VS bezorgen Fatah wapens om tegen Hamas te vechten. De situatie blijft achteruitgaan, tot het conflict in Gaza begin deze maand uitbreekt. Politieke partijen die in deze burgeroorlog onpartijdig zijn gebleven, burgers en ngo's eisen de stopzetting van alle gevechten, het herstel van de eenheid en respect voor het pluralisme.

Venezuela : President lanceert goedkopere volkscomputers

De Venezolaanse regering kondigde vorige week aan dat hun "Bolivariaanse Computers" klaar zijn.

De nieuwe machines werden aan het publiek getoond in de Venezolaanse deelstaat Falcon, waar ook de fabriek VIT staat. Er zijn vier verschillende modellen, die in Venezuela worden geproduceerd met Chinese technologie. VIT (Venezuela de Industria Technologica) is een joint venture van het Chinese bedrijf Lang Chao en het Venezolaanse Ministerie van de Lichte Industrie en Handel. De fabriek zal een productiecapaciteit hebben van 150.000 eenheden. De productie werd eind 2006 opgestart, en de eerste 1.619 eenheden werden verdeeld onder studenten huisartsgeneeskunde.
De Venezolaanse President Hugo Chavez beloofde in oktober vorig jaar een PC aan elk van de 11.000 studenten in het tweede jaar van deze vernieuwde opleiding. Hij is nu gestart met het inlossen van deze belofte. In dit eerste jaar zullen er 80.000 desktops en 6.000 laptops gemaakt worden. "De prijs van een gelijkaardig product van andere merken is 930 dollar. Deze hier kost 690 dollar, en is dus bijna 40% goedkoper", stelde Chavez bij de voorstelling. "Bovendien geven we 3 jaar garantie waar andere merken slechts één jaar garantie geven".
De nieuwe computers zullen draaien op het "open-source" Linux operating system en zullen eerst gebruikt worden binnen de sociale programma's ("missiones") van de regering en binnen de staatsbedrijven en administratie. Ondertussen wordt ook een massale verkoop voorbereid in Venezuela en de rest van Latijns-Amerika.
Op basis van Chris Carlson, Venezuelanalysis, 2 juni 2007

Venezuela : Legt Chavez persvrijheid aan banden?

Eind mei verviel de uitzendvergunning van Venezuela’s grootste televisienetwerk RCTV. President Hugo Chavez weigerde ze te verlengen.

Als argument voor het niet verlengen van de uitzendvergunning geeft Chavez de deelname aan de staatsgreep in april 2002, en een hele reeks andere inbreuken op de uitzendwetgeving. Die inbreuken hadden trouwens ook al plaats vóór Chavez president was. Ook vroegere presidenten hebben RCTV geregeld uit de ether gehaald of tijdelijk gesloten. Hoewel de zendvergunning via nationale golffrequenties is stopgezet, is er voor RCTV geen beperking om uit te zenden via de kabel en via satelliet. Ook de radiozenders van RCTV kunnen gewoon doorgaan.

Media steunden gewelddadige staatsgreep
In april 2002 werd een staatsgreep gepleegd tegen president Hugo Chavez. Die was georganiseerd door de lokale elite, met steun van de CIA. Er vielen minstens 18 doden. President Chavez werd gekidnapt en twee dagen gevangen gehouden, tot een volksopstand de steun van het leger kreeg, en Chavez terug aan de macht bracht. De staatstelevisiezender werd uit de ether gehaald, terwijl de vier privé-zenders allemaal de staatsgreep steunden: ze riepen op tot confrontatie, feliciteerden "dictator-voor-twee-dagen" Pedro Carmona, en weigerden ook maar één beeld uit te zenden van de massale volksopstand die de terugkeer van Chavez eiste. Tijdens de staatsgreep zei vice-admiraal Ramirez Perez die de staatsgreep mee opzette op televisie: "We hadden een dodelijk wapen: de media". 1
Ook mensenrechtenorganisatie 'Human Rights Watch' schreef toen: "Verre van juiste en exacte informatie te verspreiden, proberen de media het volksongenoegen en een radicale oppositie tegen de regering te provoceren".2
Hoe lang zou VTM mogen blijven uitzenden als zij openlijk een gewelddadige poging tot staatsgreep (inclusief kidnapping van premier Verhofstadt of de koning) zouden steunen in België?
We zijn nu vijf jaar later. Geen enkele van die zenders werd ondertussen gesloten of gehinderd. Er werden geen journalisten gevangen gezet of zelfs maar beschuldigd van wat dan ook. De Chavez regering onderhandelde een akkoord met elk van de zenders, om een herhaling van dergelijke antidemocratische houding en van verdere grove verdraaiingen van de feiten te voorkomen.
Maar eind mei 2007 verliep de uitzendvergunning van RCTV. President Chavez besloot ze niet te verlengen. Hij wil de zendfrequentie gebruiken voor een participatief nationaal televisiekanaal. De zendvergunning wordt doorgegeven aan een nieuwe openbare zender. Bedoeling is om programma's en reportages van onafhankelijke televisiemakers uit te zenden. De zender wordt niet door de staat overgenomen, maar geleid door een vzw waarin slechts één regeringsvertegenwoordiger zit.

Miljonairsfamilie
De Venezolaanse minister van Buitenlandse Zaken, Nicolás Maduro, verklaarde dat het beter was de tv- en radiokanalen te democratiseren in plaats van ze in handen te laten van een miljonairsfamilie die de zendvergunning enkel gebruikt om de geesten van de mensen te bewerken. Hij voegde eraan toe dat vandaag nog steeds 95% van de tv-stations, 94% van de radio-omroepen, en 98% van de Venezolaanse kranten in handen zijn van privé-bedrijven.3
Het opzeggen van de uitzendvergunning werd door de pro-Amerikaanse oppositie aangegrepen om Hugo Chavez te beschuldigen van "inbreuken op de persvrijheid" en zelfs "een misdaad tegen het internationaal recht". Aan enkele universiteiten en in middenklasse wijken organiseerden enkele duizenden jongeren gewelddadige protesten. Nadat er massaal vernielingen werden aangericht, dreef de politie de betogingen uiteen met het waterkanon. De politie moest niet alleen stenen en flessen incasseren, maar werd ook beschoten. Elf politiemannen raakten gewond. Deze protesten herinneren aan eerdere acties van de pro-Amerikaanse oppositie die zich met alle mogelijke middelen verzet tegen het beleid van president Chavez. Vorige zaterdag (2 juni) werd Caracas, de hoofdstad, dan weer overspoeld door een betoging van honderdduizenden mensen die steun kwamen betuigen aan hun president.

1 Voor meer informatie over de staatsgreep of over de media in Venezuela, zie:Venezuela, anti-imperialisme en socialisme. Marxistische studies nr 77, p11-76. • 2 Human Rights News, le 9 octobre 2002• 3 http://www.debateabierto.net/


Explosie van lokale media 1

Sinds Hugo Chavez, na de mislukte staatsgreep, opnieuw president werd (op 13 april 2002) is er een explosie geweest van het aantal lokale radio's. In 2002 waren er 13 lokale radio's met licentie. In juni 2005 waren dat er 170. Naast die 170 erkende radio's zijn er zeker nog 300 die geen officiële papieren hebben. Ze werden opgericht door organisaties in de volkswijken, inheemse groepen in het Amazonegebied, of boeren uit het Andesgebergte.2
In 1999 keurde de Nationale Assemblee een "wet over de telecommunicatie goed". Die opende nieuwe mogelijkheden voor de ontwikkeling van lokale media. In het begin kwam die beweging van lokaal media-activisme slechts geleidelijk op gang. Met een wet op de "Regulering van de wijkradio en televisie" in 2002 werd deze evolutie versneld. Om aanhoudende problemen met de slecht functionerende staatsstructuren beter aan te gaan organiseerden de activisten zich uiteindelijk in een "Nationale Vereniging van Alternatieve en Lokale Media" (ANMCLA). Steeds meer lokale radio's verbonden zich met de groeiende wijkbeweging. Ook enkele televisiestations - zoals Catia-TV (in het stadsdistrict met dezelfde naam) - werden geboren.3
Ironisch genoeg beschuldigden de grote mediabedrijven deze lokale radio's - die zwaar moesten knokken om een goedkeuring te krijgen - ervan staatsradio's te zijn. El Universal schreef bvb op 26 juni 2005 over de wijkradio's als "media van de staat" die worden "ingeschakeld voor propaganda en politiek proselitisme (bekeringsijver, nvdr.)". Maar deze lokale media zijn zéér gevoelig over hun autonomie. Ze staan vooral ten dienste van de lokale noden. Ze schrikken er ook helemaal niet voor terug om de regering te bekritiseren op tekortkomingen of concrete problemen van corruptie aan te klagen. In dat opzicht spelen ze een rol in de politieke discussie en als waakhond.

1 Venezuela, anti-imperialisme en socialisme. Marxistische studies nr 77, p11-76.
2 Sujatha Fernandes. Growing Movement of Community Radio in Venezuela. ZNet, Dec 26, 2005. (www.venezuelanalysis.com/articles.php?artno=1637)
3 Catia TVe Collective. Catia TVe, Television From, By and For the People. 19/07/06.

Verkiezingen • Kiest u op 10 juni voor meer wapens of voor een vredespolitiek?

“Een actieve vredespolitiek”. Dit thema komt steevast terug in alle verkiezingsprogramma’s. Maar je schrikt je een hoedje als je leest wat die vredespolitiek dan wel moet inhouden…

“Na één munt willen we ook één leger in Europa”, zegt de SP.a. Open VLD windt er geen doekjes om dat die Europese vredesmacht een goed uitgerust interventieleger moet zijn, dat overal ter wereld kan optreden. En CD&V geeft paars voor zijn defensiepolitiek een onvoldoende. De christelijke partij wil dat ons land “opnieuw solidair, betrouwbaar en geloofwaardig wordt bij zijn bondgenoten. We willen dan ook de Belgische militaire capaciteit opbouwen, om opnieuw volwaardig deel te kunnen nemen aan joint operators, liefst in multinationaal verband. Ons terugplooien op niet-risico taken, zoals nu het geval is, kan niet langer”, zegt Pieter De Crem, CD&V-fractieleider in de Kamer en defensiespecialist van zijn partij.
Dat verschilt allemaal amper van wat het Vlaams Belang voorstelt. Dat pleit voor “de uitbouw van een Europese defensiemacht en een ver doorgedreven samenwerking tussen de verschillende Europese landen op het vlak van bewapening, militaire technologie, opleiding, organisatie en communicatie”.

Bevolking wil geen agressief leger
Op het eerste zicht is ook de bevolking voor een Europese strijdmacht. Volgens een bevraging van de Europese burgers in 20011 is 73% van de Europeanen gewonnen voor een gemeenschappelijk Europees leger.
Maar hier wringt het schoentje! 71% van de bevolking wil dat leger vooral voor een ‘betere bescherming van het Europees grondgebied’, terwijl het Europees leger dat vandaag wordt uitgebouwd, bestaat uit ‘Snelle Interventie Eenheden’ met militaire opdrachten tot ver buiten Europa, zoals bijvoorbeeld in Afghanistan. Dat heeft niets te maken met verdedigingstaken tegen buitenlandse agressie. Europa wil een grootmacht worden die de belangen van zijn multinationals overal ter wereld kan verdedigen… Tegen dergelijk interventieleger is de Europese bevolking gekant. Volgens diezelfde studie steunt maar 34% de deelname aan VN-interventies en interventies buiten het VN-kader krijgen slechts 15% steun.

De PVDA wil dat België opkomt voor de afschaffing van de Snelle Interventie Eenheden. Wij willen een leger met alleen defensieve taken. Er kan geen sprake zijn van deelname aan een interventieleger in het kader van de Europese Unie ten dienste van de Europese multinationals.

Onder Amerikaanse vleugels
“Het spreekt voor zich dat de Europese defensie niet los van de NAVO, maar juist als een versterking van de NAVO moet gezien worden”, stelt Open VLD. Ook voor de SP.a moet het Europees leger “als één geheel optreden binnen de NAVO”. Groen! kiest voor “een actief-kritische houding”. De partij wil wel meedoen met de NAVO, maar wil niet dat dit militaire bondgenootschap zich ontwikkelt tot een eigengereide militaire alliantie die wereldwijd optreedt… We moeten dus de wolf overtuigen om een lam te worden. In feite blijft de NAVO een keurslijf dat ons land dwingt om mee te doen aan de Amerikaanse oorlogspolitiek.
België heeft al decennialang geheime akkoorden met de NAVO. Door die akkoorden werd ons land een draaischijf voor het Amerikaanse leger vanaf de eerste voorbereidingen van de oorlog tegen Irak. Treinen, vrachtwagens, boten en vliegtuigen transporteerden langs onze havens en luchthavens en op onze wegen de Amerikaanse oorlogsmachine richting Irak. Onder druk van de vredesbeweging had de regering in 2003 al beloofd die geheime akkoorden met de Verenigde Staten te herzien. Maar 4 jaar later is daarvan nog niets in huis gekomen. Vandaag zwijgen de regeringspartijen hierover in alle talen.

Kleine Brogel heeft nog altijd kernwapens
België speelt echt wel een positieve rol in de wereldwijde campagnes voor een verbod op landmijnen en nu ook clusterbommen. Maar jammer genoeg blijft het erg stil rond de atoomwapens, nochtans een veel gevaarlijker tuig. In Kleine Brogel liggen kernwapens met een vernietigingskracht die vele malen groter is dan die van de atoombommen die in 1945 Hiroshima en Nagasaki vernietigden. Daarrond werd de voorbije 8 jaar geen enkel ernstig initiatief genomen. Hoe geloofwaardig is de SP.a, als ze dit punt nu weer in haar verkiezingsprogramma zet? Als we de verspreiding van kernwapens willen tegengaan, moeten de bestaande nucleaire arsenalen worden ontmanteld. De Belgische regering kan hier het voorbeeld geven. Ze moet de Amerikaanse kernwapens weghalen uit Kleine Brogel. Maar aangezien ons land geloofwaardig wil blijven binnen de NAVO, kan dit niet.
Er is meer. Het Belgische leger zet zich in de opruiming van de Israëlische clusterbomen in Libanon. Maar door ons lidmaatschap van de NAVO is die hulp alles behalve neutraal. Kan je echt nog van een humanitaire missie spreken, als je weet dat die kadert in het Amerikaanse plan om een ‘Groot Midden-Oosten’ te vormen onder Amerikaanse en Europese controle? Hoe kan de bevolking van Libanon dan nog geloven dat de Belgische soldaten een puur ‘humanitaire opdracht’ hebben?
Er bestaat weinig twijfel over de bestaansreden en de doelstellingen van de NAVO. Onder leiding van de Verenigde Staten wil het overal ter wereld tussenkomen om de geostrategische en economische belangen van de VS en haar bondgenoten te verdedigen.2
De PVDA steunt de eis van de vredesbeweging dat de nieuwe regering de geheime NAVO-akkoorden opzegt, en dat ze de kernwapens uit Kleine Brogel onmiddellijk laat weghalen. Ons land moet zich terugtrekken uit de NAVO. Een actieve vredespolitiek betekent in de eerste plaats dat België van geen enkel militair bondgenootschap deel uitmaakt.

1 Phillippe Manigart. L’opinion des européens sur la politique de sécurité et de défense commune. Koninklijke Militaire School, 2001
2 Navo. 50 jaar is genoeg! Vredescahier 1999, http://www.vrede.be/.

Vredesbeweging over PVDA+
Vrede vzw is een belangrijke medespeler in de vredesbeweging. De vzw analyseert op haar website de programma’s van de politieke partijen over het buitenlandse beleid en het veiligheidsbeleid. Het PVDA+ programma krijgt goede punten. Enkele uittreksels.
PVDA+ wil een veel democratischer Europese Unie, waarin een Europese regering ook echt verantwoording moet afleggen. Meer democratie ook in de Verenigde Naties, waar het vetorecht in de Veiligheidsraad moet afgeschaft worden, de belangrijke derdewereldlanden beter vertegenwoordigd zijn en het gewicht van de Algemene Vergadering van de VN wordt geherwaardeerd.
Militair moet België zich neutraal opstellen. Het leger mag alleen defensieve taken ondernemen en niet deelnemen aan buitenlandse interventies. Er moet een duidelijk onderscheid zijn tussen een humanitaire operatie en openlijke steun aan de militaire bezetting van bijvoorbeeld Afghanistan. Ons land moet zich terugtrekken uit de NAVO.
Uitgebreide vergelijking programma’s Vlaamse partijen op http://www.vrede.be/

Staking Deutsche Telekom AG : Geen telefoon voor multinationals, wel voor gewone man

De Duitse vakbond Ver.di organiseert de grootste staking ooit sinds de privatisering van Deutsche Telekom, nu tien jaar geleden. De werknemers aanvaarden het niet om meer te werken voor minder loon.

René Obermann, de voorzitter van Europa’s grootste telefoonmaatschappij, Deutsche Telekom AG, stelde begin mei dat de maatschappij een mooie toekomst te wachten stond, “maar er moest dringend voor 4,7 miljard bespaard worden”. Hij zou zelf meteen wel even het goede voorbeeld geven... Hij beloofde twee maanden salaris (een slordige 200.000 euro) op te geven.1 Maar de arbeiders en bedienden waren niet echt te spreken over zijn ‘offer’. Want de rest van de besparingen was voor hun rekening. Eén op drie van de 160.000 arbeiders zal in een apart bedrijf, T-service, worden ondergebracht. Daar zullen ze langer moeten werken voor een loon dat 9% lager ligt.
“Onaanvaardbaar” vindt de vakbond Ver.di, die 80% van het personeel vertegenwoordigt. “ Loonverlies of slechtere arbeidsomstandigheden zijn geen oplossing voor organisatorische problemen bij Telekom”, zegt vakbondsvoorzitter Frank Bsirske. Die salamitactiek zou daarna ook op andere delen van het bedrijf kunnen worden toegepast. “Eens het loonverlies gerealiseerd wordt in die nieuwe firma, verzeker ik u dat ze hetzelfde zullen proberen doorheen heel de groep”. Onderhandelingen brachten tot nu nog niets op. Bij een stemming op 10 mei spraken 96,5% van de vakbondsleden zich uit vóór stakingsacties. Dus gingen 10.000 Deutsche Telekom werknemers vanaf vrijdag 11 mei in staking. De vakbond waarschuwde ervoor dat deze acties weken kunnen duren.
Het bedrijf wordt niet helemaal platgelegd. De vakbond opteert ervoor om het brede publiek niet te raken met zijn acties, ze heeft die sympathie broodnodig. Ver.di wil vooral de communicatiemogelijkheden beperken van grote verzekeringsbedrijven, banken en industrie. Vakbondsverantwoordelijken sloten ook niet uit dat de communicatie-infrastructuur van de G8-top begin juni in Heiligendamm, waar Duitsland gastheer is, ernstig verstoord zou kunnen worden.
1 Der Spiegel Online, 09/05