Twee miljoen in Rome, één miljoen in Londen, een half miljoen in Berlijn, 100.000 betogers in Parijs, en minstens 60.000 in Brussel. Ook in Bagdad kwam 1 miljoen mensen op straat. Vandaag werd in niet minder dan 600 steden over de hele wereld betoogd. Alle betogingen wezen de Verenigde Staten - niet Irak - aan als oorlogsstoker, en verzetten zich met klem tegen de Amerikaanse plannen om Irak aan te vallen.
Een uur nadat de kop van de betoging was aangekomen aan het Zuid-Station, stonden nog steeds vele duizenden aan het Noord-Station te wachten om te vertrekken. Syndicalisten, jongeren en minder jongeren, gezinnen van Belgische en Arabische origine, tientallen buitenlandse delegaties ... waren naar Brussel afgezakt. Zowat 60.000 betogers schreeuwden het uit: geen oorlog tegen Irak!
Iedereen was het eens: Bush moet gestopt worden. Zijn agressieplannen dreigen het hele Midden Oosten in brand te zetten. Voor de betogers was het méér dan duidelijk dat het niet Irak is dat een bedreiging vormt voor de wereldvrede. Hoe zou dat trouwens kunnen... het defensiebudget van Irak is nauwelijks de helft van dat van België (1,5 miljard dollar).
In de Brusselse straten - net als in Londen en Rome - werd ook een duidelijke band gelegd tussen de situatie in Irak en in Palestina. Het verzet tegen de koloniale herovering van Irak gaat samen met de strijd tegen de Israëlische agressie tegenover de Palestijnen. Een oorlog in Irak zou ook een nieuwe golf van geweld en uitdrijving meebrengen in Palestina.
Héél wat mensen stelden "fier te zijn over de houding van België" tegenover de VS. En toch... Tegelijk was er veel kritiek op de hypocrisie van de regering: waarom laat Verhofstadt in de Antwerpse haven rustig Amerikaanse wapens en troepen inschepen richting golf? Die vraag lieten ook de betogende regeringspartijen onbeantwoord... Voor heel wat betogers moet deze beschamende medeplichtigheid onmiddellijk stoppen. Zoals de Oostenrijkse regering (geen lid van de Navo), die alle Amerikaanse troepentransporten verbood op haar grondgebied.
De oorlog tegen Irak wordt de eerste uit een lange reeks. Maar de enorme volksbeweging tegen de oorlog over de hele wereld radicaliseert snel. We kunnen dat proces helpen versnellen: Door de soevereiniteit van de volkeren, vandaag in de eerste plaats van de Irakezen en de Palestijnen, consequent te verdedigen. Door elke westerse inmenging in Irak af te wijzen: geen bommen, geen embargo, geen vernederende inspecties. Door te eisen dat het agressieve militaire bondgenoodschap NAVO opgedoekt.
Saturday 15 February 2003
Friday 14 February 2003
Volksopstand dwingt Boliviaanse president IMF-maatregelen in te trekken
De Boliviaanse president Gonzalo Sánchez de Lozada heeft woensdagnamiddag de maatregelen ingetrokken die hij drie dagen ervoor aangekondigd had. Het ging om hogere belastingen, privatiseringen en besparingen in de sociale sector. De maatregelen kwamen er op bevel van het Internationaal Monetair Fonds. De gebeurtenissen vormen een zware nederlaag voor de Verenigde Staten.
De Verenigde Staten proberen het Latijns-Amerikaanse continent economisch en militair onder controle te houden. Maar dat lukt steeds minder. In Colombia heeft de guerrilla al de helft van het land bevrijd. In Venezuela is de anti-imperialist Hugo Chavez nog altijd president, ondanks verscheidene pogingen tot staatsgreep. In Brazilië is de linkse president Lula verkozen. In Argentinië brak in december 2001 een volksopstand uit. En nu is het de beurt aan Bolivië.
De maatregelen van de Boliviaanse president zijn gedicteerd door het IMF. Iedere Latijns-Amerikaan weet dat IMF en Wereldbank ondanks hun neutrale schijn, instellingen zijn die beheerst worden door de Verenigde Staten. De president zei dat de belasting op het loon met 4 tot 10 procent zou stijgen, dat hij fors ging besparen in de sociale sector en dat hij de openbare gasmaatschappij en de watermaatschappij zou privatiseren. Na die laconieke mededeling bleef het twee dagen stil. Woensdag barstte de hel los.
Het verzet nam onmiddellijk het karakter aan van een volksopstand. In de hoofdstad La Paz bestormde het volk het presidentieel paleis. Dertien gebouwen, waaronder het paleis van de vice-president, twee ministeries, vijf zetels van de regerende partijen, een gevangenis en een winkelcentrum werden in brand gestoken. Tientallen winkels, het stadhuis van La Paz, een grote opslagplaats, douanekantoren en banken werden geplunderd.
Harde militaire confrontatie
De president en de regering beslisten het leger in te zetten. Belangrijke delen van de politie kozen de kant van de betogers. Tanks en artillerievoertuigen van het leger rukten op naar het centrum van La Paz. Daar, tegenover het parlementsgebouw en de kathedraal, hadden het volk en politie-eenheden de Plaza Murillo ingenomen. Meer dan vier uur duurde de gewapende confrontatie tussen hen en het leger. Hier vielen 16 doden. Elders in de stad vielen nog eens 2 doden. Onder de doden telde men 10 agenten en 5 soldaten. De toestand was zo gevaarlijk dat de president en de ministers wegvluchtten uit het presidentieel paleis. Ze werden weggebracht in gepantserde wagens.
Nog diezelfde woensdag zag president Gonzalo Sánchez de Lozada zich verplicht de maatregelen in te trekken. Hij kondigde dat aan in een korte televisietoespraak vanop een geheim gehouden plaats. Maar de volksopstand in de staten van La Paz, Cochabanba en Potosí ging gewoon door.
Donderdag braken opnieuw straatgevechten uit met het leger. Duizenden mijnwerkers, studenten, syndicalisten en huisvrouwen betoogden in het centrum van La Paz. Het leger zette tanks in om de betoging uit elkaar te jagen. Het vuurde traangas en kogels af op de betogers. Donderdagnamiddag vuurden scherpschutters van het leger op de betogers. De Plaza Murillo was opnieuw een slagveld. Deze twee dag van de opstand vielen acht doden.
De gebeurtenissen zijn een zoveelste teken dat de Verenigde Staten snel invloed verliezen in Latijns-Amerika. In Bolivië keert zelfs de politie zich tegen de pro-Amerikaanse politiek. Het leger staat nog wel aan de kant van de VS. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de VS hun militaire hulp onder de vorm van geld, materiaal, opleidingen en instructeurs fors verhogen. De Amerikanen willen onder meer binnen het leger een antiguerrilla-eenheid uitbouwen om te verhinderen dat de erg strijdbare boerenbeweging zich omvormt tot een gewapende guerrilla. Maar daar zal het eerder toch van komen. De volksopstand van de afgelopen dag is een prelude.
De Verenigde Staten proberen het Latijns-Amerikaanse continent economisch en militair onder controle te houden. Maar dat lukt steeds minder. In Colombia heeft de guerrilla al de helft van het land bevrijd. In Venezuela is de anti-imperialist Hugo Chavez nog altijd president, ondanks verscheidene pogingen tot staatsgreep. In Brazilië is de linkse president Lula verkozen. In Argentinië brak in december 2001 een volksopstand uit. En nu is het de beurt aan Bolivië.
De maatregelen van de Boliviaanse president zijn gedicteerd door het IMF. Iedere Latijns-Amerikaan weet dat IMF en Wereldbank ondanks hun neutrale schijn, instellingen zijn die beheerst worden door de Verenigde Staten. De president zei dat de belasting op het loon met 4 tot 10 procent zou stijgen, dat hij fors ging besparen in de sociale sector en dat hij de openbare gasmaatschappij en de watermaatschappij zou privatiseren. Na die laconieke mededeling bleef het twee dagen stil. Woensdag barstte de hel los.
Het verzet nam onmiddellijk het karakter aan van een volksopstand. In de hoofdstad La Paz bestormde het volk het presidentieel paleis. Dertien gebouwen, waaronder het paleis van de vice-president, twee ministeries, vijf zetels van de regerende partijen, een gevangenis en een winkelcentrum werden in brand gestoken. Tientallen winkels, het stadhuis van La Paz, een grote opslagplaats, douanekantoren en banken werden geplunderd.
Harde militaire confrontatie
De president en de regering beslisten het leger in te zetten. Belangrijke delen van de politie kozen de kant van de betogers. Tanks en artillerievoertuigen van het leger rukten op naar het centrum van La Paz. Daar, tegenover het parlementsgebouw en de kathedraal, hadden het volk en politie-eenheden de Plaza Murillo ingenomen. Meer dan vier uur duurde de gewapende confrontatie tussen hen en het leger. Hier vielen 16 doden. Elders in de stad vielen nog eens 2 doden. Onder de doden telde men 10 agenten en 5 soldaten. De toestand was zo gevaarlijk dat de president en de ministers wegvluchtten uit het presidentieel paleis. Ze werden weggebracht in gepantserde wagens.
Nog diezelfde woensdag zag president Gonzalo Sánchez de Lozada zich verplicht de maatregelen in te trekken. Hij kondigde dat aan in een korte televisietoespraak vanop een geheim gehouden plaats. Maar de volksopstand in de staten van La Paz, Cochabanba en Potosí ging gewoon door.
Donderdag braken opnieuw straatgevechten uit met het leger. Duizenden mijnwerkers, studenten, syndicalisten en huisvrouwen betoogden in het centrum van La Paz. Het leger zette tanks in om de betoging uit elkaar te jagen. Het vuurde traangas en kogels af op de betogers. Donderdagnamiddag vuurden scherpschutters van het leger op de betogers. De Plaza Murillo was opnieuw een slagveld. Deze twee dag van de opstand vielen acht doden.
De gebeurtenissen zijn een zoveelste teken dat de Verenigde Staten snel invloed verliezen in Latijns-Amerika. In Bolivië keert zelfs de politie zich tegen de pro-Amerikaanse politiek. Het leger staat nog wel aan de kant van de VS. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de VS hun militaire hulp onder de vorm van geld, materiaal, opleidingen en instructeurs fors verhogen. De Amerikanen willen onder meer binnen het leger een antiguerrilla-eenheid uitbouwen om te verhinderen dat de erg strijdbare boerenbeweging zich omvormt tot een gewapende guerrilla. Maar daar zal het eerder toch van komen. De volksopstand van de afgelopen dag is een prelude.
Subscribe to:
Posts (Atom)
