“We betreuren de dood van de journalisten”, beweerde de woordvoerder van het Pentagon gisteren. Maar als op enkele uren tijd zowel het kantoor van Abu Dabi-TV als dat van Al Jazeera wordt gebombardeerd, en het Palestine-hotel vol onafhankelijke westerse journalisten door tankvuur wordt beschoten, is geen sprake meer van toeval.
Dr. Geert Van Moorter was directe getuige van de beschieting van het Palestine-hotel. Hij hielp de gewonden verzorgen en naar het hospitaal brengen. Hier kwamen twee journalisten om. Ook bij Al Jazeera werd een journalist vermoord.
Onafhankelijke journalisten zijn blijkbaar een doorn in het oog van de Amerikaanse troepen. Door deze aanvallen zijn ze gewaarschuwd. Er zouden nog wel eens “vergissingen” kunnen gebeuren. Vooral over de vele burgerslachtoffers moet niet te veel worden gerapporteeerd. Al Jazeera beschuldigt de VS alvast van een doelbewust bombardement van haar kantoor in Bagdad. Net zoals dat vorig jaar gebeurde in Kaboel, de hoofdstad van Aghanistan. Ook daar stelde de VS dat het om een “vergissing” ging.
Waarom deze aanval op de pers? Newsweek van 7 april geeft een scherp antwoord: In de hele Arabische wereld ontwikkelt zich een zéér sterk anti-Amerikanisme. Vooral in Jordanië en Egypte, zo blijkt. “Toen de Amerikaanse senaat in detail gebriefd werd over die haat tegen de VS, werden de senatoren stil”, schrijft Newsweek. “Ze schenen de situatie niet te begrijpen.” Maar het probleem is dat de senatoren alleen maar naar de Amerikaanse TV-stations kijken. Die blijven een propere en snelle oorlog voorschotelen aan hun kijkers. Terwijl de gruwelen van de oorlog in de regio wel degelijk uitgebreid aan bod komen via de Arabische televisiestations. Blijkbaar moeten die nu het zwijgen worden opgelegd.
Wednesday 9 April 2003
Wednesday 2 April 2003
Irak, het Vietnam van de 21ste eeuw?
Amerikanen en Britten zijn uit hun lood geslagen. Tegen hun verwachting in blijkt het Irakese volk de hardnekkige verzetsoorlog van de regering, het leger, de milities volop te steunen. "Wie had dit verwacht? De Irakezen ontvangen hun bevrijders niet met bloemen, maar met kogels. Begrijpen ze dan niet dat wij hen democratie brengen?" Duizenden Arabieren haasten zich naar Bagdad om mee te vechten. Ook zij willen geen gekoloniseerd Irak. Ze weten dat de Irakezen vechten voor de vrijheid van de Arabische natie.
Inhoud
- Aanvoerlijnen zijn achillespees van Amerikaans leger
- Nog brutaler, nog moorddadiger
- Zoals de nazi's in Rusland
- Omgekeerde exodus naar Bagdad
- Eerst bombarderen, dan hulp bieden
Aanvoerlijnen zijn achillespees van Amerikaans leger
Een soldaat heeft dagelijks 10 liter water nodig. Een Abrams-tank verbruikt 1.000 liter brandstof op 160 km. Een transporthelikopter heeft 200 liter per uur nodig. De aanvallen van de Irakezen op de aanvoerlijnen van de Amerikaans-Britse troepen zijn een nachtmerrie voor de generaals.
De guerrilla-aanvallen op de aanvoerlijnen dwingen de Amerikaanse invasiemacht de bevoorrading in verschillende kleine etappes te organiseren en de hele lijn die 400 kilometer lang is, constant en over de hele lengte te beschermen Zoniet valt de kop van het invasieleger zonder brandstof, water of voedsel. Eind vorige week was het al zo ver: de soldaten aan de kop kregen nog maar één maaltijd per dag. Dat is onhoudbaar. Vandaar dat de generaals vrijdagnamiddag 28 maart besloten de opmars voor enkele dagen stil te leggen om eerst de toevoerlijnen beter te organiseren.
Eerste tekenen van ongehoorzaamheid
De generaals steken de schuld van die mislukking op defensieminister Rumsfeld die volgens hen veel te overmoedig geweest is en niet naar de adviezen van de generaals wilde luisteren. 1 Zondagnamiddag zei de chef van de operaties, generaal Franks, dat "men er wellicht niet in zal slagen tweedracht te zaaien tussen de burgerlijke autoriteiten en de militairen". 2 Wellicht, generaal!? De tweedracht is al een feit. Niet alleen tussen de generaals en Rumsfeld, maar ook tussen de soldaten en de generaals. Veel mariniers en soldaten zeggen dat ze belogen en bedrogen zijn. Hen was een onverwinningsritje naar Bagdad beloofd en nu zitten ze vast in het woestijnzand. Ze spreken openlijk over de 'stupidity' en de 'miscalculations' (de dwaasheid en de misrekeningen) van de legerleiding: "Die Pentagon-idioten vol sterren beloofden ons een overwinningsmars met bloemen. Maar wat we krijgen zijn die verdomde fanatiekelingen die vechten voor elke duin, en dat zand dat in ons achterste schuurt." Mooi zo.
De toestand leidt nu al tot de eerste gevallen van militaire ongehoorzaamheid. Maandag 31 maart zijn twee Britse soldaten terug naar huis gestuurd omdat ze weigerden te vechten. De twee maakten deel uit van de 16 Air Assault Brigade die bij de zuidelijke stad Basra zwaar onder vuur ligt. De twee zullen voor de krijgsraad moeten verschijnen en riskeren twee jaar celstraf. 3 Hetzelfde lot wacht een Australische FA/18-gevechtspiloot die weigerde het Amerikaanse bevel uit te voeren een dorp te bombarderen "omdat ik niet inzie wat daar het militaire nut van kan zijn". 4
"Wacht niet op bevelen, val aan"
Om de slagkracht te vergroten en de aanvoerlijnen beter te beschermen, besliste het Pentagon 120.000 nieuwe gevechtstroepen naar Irak te sturen. Dat is een verdubbeling van het aantal gevechtstroepen dat op dit ogenblik in Irak is. 5 Het duurt minstens twee weken voor die troepen ter plaatse zijn. En het lijkt wel vast te staan dat de deelname van de Iraakse bevolking aan de gevechten dan weer een stuk toegenomen zal zijn.
President Saddam Hoessein heeft op 25 maart de bevolking daartoe opgeroepen. In een tv-toespraak zei hij: "Val de vijand aan waar hij zich bevindt, zonder bevelen af te wachten van de legercommandanten. De vijand heeft uw grond betreden en nu verkracht hij uw familie. Als u de vijand slagen toebrengt, zelfs beperkt, dan zal hij uiteindelijk vluchten. Wacht niet op bevelen, vecht! Ieder van u is nu een militair commandant. Probeer frontale aanvallen te vermijden. Val aan als de vijand rust, gebruik guerrillatechnieken."
Kernstuk van de guerrilla is de 30.000 man sterke fedayin. Dat zijn niet geregelde troepen die een intense training hebben gehad op vlak van guerrilla-oorlogsvoering. "Ik denk dat we de fedayin hebben onderschat", verklaarde een Pentagon-functionaris aan de propagandazender CNN. "We wisten niet dat ze zo sterk waren." Als de bevolking zich organiseert rond deze fedayin, is het zo goed als zeker dat de Amerikanen deze oorlog verliezen. De fedayin onderscheidt zich in een uitstekende kennis van het terrein, een onbreekbare moraal, een uiterste veerkracht, een snelle afwisseling van defensieve en agressieve posities en een achterland het volk zelf - dat niet in te palmen is. Dat zijn niet toevallig ook de kenmerken van de overwinnaar in een volksoorlog.
1 Seymour Hersh, The battle between Rumsfeld and the Pentagon, The New Yorker, 7 april 2003
2 BBC-world, 30 maart 2003, 15u10
3 Indo-Asian News Service, British soldiers refuse to fight, 31 maart 2003
4 Greg Ansley, Australion pilot gives dumps down to US bombing order, New Zealand Herald, 31 maart 2003
5 De Amerikanen hebben 250.000 man in de regio. Maar dat zijn niet allemaal gevechtstroepen en ze zijn ook niet allemaal in Irak zelf.
Nog brutaler, nog moorddadiger
Twee dagen voor het begin van de oorlog schreef The New York Times: "Officieren die nauw betrokken zijn bij de planning van de militaire campagne zeggen dat ze hopen op een succesvolle en geweldloze bezetting van Basra. Grote groepen Irakese burgers die, zwaaiend met vlaggen, onze troepen toejuichen en omhelzen, zullen onmiddellijk een positief beeld scheppen in de hele wereld en tegelijk het Irakese verzet op andere plaatsen ontmoedigen."
Die illusies werden al gauw stukgeslagen. Eén keer namen de Britten hun wens voor werkelijkheid en meldden dat er een volksopstand uitgebroken was in Basra. Maar al snel bleek daar niets van aan te zijn. De eerste gepantserde brigade van de Britten die de aanval op Basra leidt, stoot na tien dagen offensief nog altijd op sterk verzet.
Hoe langer hoe meer wordt het fascistische gezicht van deze oorlog voor de hele wereld duidelijk. Getuige daarvan is het bericht zondag 30 maart in de Britse The Sunday Times. Correspondent Mark Franchetti beschrijft hoe een groep Amerikaanse mariniers vijftien auto's met vluchtelingen onder vuur namen. Ze doorzeefden de auto's met kogels. Twaalf mannen, vrouwen en kinderen bleven dood achter. Een officier van de mariniers reageert zo: "De Irakezen zijn zieke mensen en wij zijn hun chemotherapie... Ik begin dit land te haten." Bij een andere gelegenheid zei een sergeant aan The New York Times: "Het was een fijne dag vandaag, wij hebben veel mensen gedood." De man had net een Iraakse vrouw vermoord: "Sorry, maar de griet liep in de weg", zei de sergeant.1
1 Beide citaten in De Morgen, 31 maart 2003.
Zoals de nazi's in Rusland
"Hoe komt het toch dat de onderdrukte Irakezen ons bevrijdingsleger niet toejuichen?", vraagt BBC-correspondent Paul Reynolds zich hardop af. Hij kan het maar niet begrijpen. Misschien omdat het geen bevrijdingsleger is?
Robert Fisk, een journalist van The Independent, is in Bagdad. Hij schrijft: "Hoe uitleggen dat Irakese soldaten moedig weerstand bieden onder zware aanvallen vanuit de lucht en vanop de grond? Het heeft te maken met de begrippen volk, partij, patriottisme. Vanuit de Irakese hoofdstad wordt ons heel duidelijk dat de symboliek van Stalingrad opnieuw realiteit kan worden..."
Stalingrad is de stad waar de Tweede Wereldoorlog de beslissende wending nam. De troepen van Hitler hadden snel vooruitgang geboekt in de steppen van Oekraïne en Rusland. Maar de drie steden Leningrad, Moskou en Stalingrad kregen ze nooit in handen. Het verzet en de overwinning in de Sovjet-Unie steunden op de drie begrippen partij, volk en patriottisme. Vandaag trekken de Verenigde Staten snel op in de woestijn, bombarderen ze er op los,... maar nog niet één stad is onder hun controle.
Basra, met haar méér dan 1 miljoen inwoners, had een feest moeten worden. Het werd een nachtmerrie. Umm Qasr, Nasiriya, Najaf, Karbala,... elk dorp of stadje, blijkt een haard van hardnekkig verzet. Robert Fisk: "Het is overduidelijk dat Britten en Amerikanen niet hebben begrepen welke symboolwaarde Saddam vandaag heeft voor zijn volk en voor de Arabische natie. Saddam Hoessein is het enige Arabische staatshoofd dat openlijk de Palestijnen steunt. Bovendien is hij in de regio de enige president die opstaat tegen de machtige koloniale overheersing van de Verenigde Staten en Israël. Saddam zal het gevecht winnen, óók als hij het verliest. Voor de Arabieren is hij een symbool geworden van nationale bevrijding."
Omgekeerde exodus naar Bagdad
Op 300 km van de Jordaanse hoofdstad Amman, tegen de grens met Irak, hebben hulporganisaties een tentenkamp gebouwd. Ze kunnen er 20.000 vluchtelingen uit Irak in opvangen. Tot nu toe kwam niemand. Integendeel, vanuit Amman trokken vorige week duizenden de grens over, richting Bagdad.
Wat voedsel, een deken, water, oude kleren. Dat is alles wat ze meenemen op hun reis van 800 km tussen Amman en Bagdad. Ali Abdul: "We zijn niet bang om terug te keren. Als de Irakezen worden gebombardeerd, dan willen we hen steunen. Zolang Saddam Houssein weerstand biedt, zullen er mensen blijven teruggaan naar Bagdad. Hij is onze president." Ze keren terug om mee te vechten: "Ik keer terug om bij mijn familie te zijn. Ik kan niet aanvaarden dat zij de bommen op zich krijgen, en ik niet. Maar dat betekent niet dat ik ginder passief zal blijven. Ik wil mijn volk beschermen. Ik keer terug om het Irakese grondgebied te verdedigen."
Ook Haidar, een Chiiet, keert terug: "Ik verdedig niet de Chiïeten, ik wil mijn land verdedigen. We moeten de Amerikanen en de Britten uit Irak jagen. In Irak staan de christenen, de moslims, de chiieten, de soennieten vandaag zij aan zij om deze invasielegers te bekampen."
De directeur van het busagentschap dat de terugkeerders vervoert, erkent dat de omgekeerde exodus de laatste dagen drastisch is toegenomen: "De beelden op televisie van Irakese doden en gewonden, en vooral het verzet tegen de invasielegers, hebben een shock veroorzaakt, een reactie van trots en solidariteit met de mensen in Irak."
Wie kan deze mensen verslaan? Wie kan het halen van het sterkste leger ter wereld: een leger van gewone mensen, die bereid zijn hun leven te geven?
Eerst bombarderen, dan hulp bieden
57 burgers zijn vermoord door een Amerikaanse bom op de al-Nasser-markt. De tweede stad van het land, Basra, zit al meer dan een week zonder water en elektriciteit en wordt uitgehongerd. "Feel good!" zei Bush toen een journalist hem vroeg hoe hij zich voelde. 7
De Amerikaanse precisiebommen op waterzuiveringsstations en voedselvoorraden kunnen het leven kosten aan 100.000 mensen. In het televisiejournaal van de VRT, vorige zaterdag 29 maart, noemde dokter Geert Van Moorter de raketaanval op de markt een daad van terrorisme. In een internationale oproep hebben hij en dokter Colette Moulaert het over misdaden tegen de menselijkheid. De twee dokters verblijven in opdracht van Geneeskunde voor de Derde Wereld in de Irakese hoofdstad.
President Bush en zijn vriend premier Blair (mocht u het vergeten zijn: een socialist en lid van de socialistische internationale waar ook Di Rupo en Stevaert lid van zijn) hebben ondanks alles het lef zich een humanitair imago aan te meten. Twee maand voor de start van de agressie-oorlog richtte Bush binnen zijn ministerie van Defensie al een Bureau voor Wederopbouw en Humanitaire Bijstand (!) voor Irak op, onder direct toezicht van de generale staf van het leger. Dezelfden die eerst moorden, branden en plunderen, komen daarna 'hulp' bieden! De 'hulp' is nodig om de infrastructuur herop te bouwen die nodig is om het land professioneel te koloniseren. De 'hulp' is ook de trog waaraan veelvraten als Halliburton en Stevedoring zich mateloos aan vetmesten. Het geld voor die hulp te bekostigen komt trouwens van de Irakese bevolking zelf, zo is vorige week in de Veiligheidsraad beslist toen daar het olie-voor-voedsel programma opnieuw op gang getrokken werd.
Natuurlijk heeft Irak na de Amerikaans-Britse ravages hulp nodig. Maar het is een aanfluiting van het internationaal recht en een goedkeuring van de Amerikaanse agressie als de hulpverdeling bepaald wordt door Amerikaanse en Britse generaals. De internationale hulp moet gekanaliseerd worden naar het Irakese ministerie van Volksgezondheid en de Irakse Rode Halve Maan. De Veiligheidsraad moet de Verenigde Staten en Groot-Brittannië dwingen tot een terugtocht en tot herstelbetalingen. Het embargo moet meteen opgeheven worden. In die omstandigheden heeft Irak niet eens internationale hulp nodig.
1 Susan Faludi, An American myth rides into the sunset, The New York Times, 30 maart 2003
Inhoud
- Aanvoerlijnen zijn achillespees van Amerikaans leger
- Nog brutaler, nog moorddadiger
- Zoals de nazi's in Rusland
- Omgekeerde exodus naar Bagdad
- Eerst bombarderen, dan hulp bieden
Aanvoerlijnen zijn achillespees van Amerikaans leger
Een soldaat heeft dagelijks 10 liter water nodig. Een Abrams-tank verbruikt 1.000 liter brandstof op 160 km. Een transporthelikopter heeft 200 liter per uur nodig. De aanvallen van de Irakezen op de aanvoerlijnen van de Amerikaans-Britse troepen zijn een nachtmerrie voor de generaals.
De guerrilla-aanvallen op de aanvoerlijnen dwingen de Amerikaanse invasiemacht de bevoorrading in verschillende kleine etappes te organiseren en de hele lijn die 400 kilometer lang is, constant en over de hele lengte te beschermen Zoniet valt de kop van het invasieleger zonder brandstof, water of voedsel. Eind vorige week was het al zo ver: de soldaten aan de kop kregen nog maar één maaltijd per dag. Dat is onhoudbaar. Vandaar dat de generaals vrijdagnamiddag 28 maart besloten de opmars voor enkele dagen stil te leggen om eerst de toevoerlijnen beter te organiseren.
Eerste tekenen van ongehoorzaamheid
De generaals steken de schuld van die mislukking op defensieminister Rumsfeld die volgens hen veel te overmoedig geweest is en niet naar de adviezen van de generaals wilde luisteren. 1 Zondagnamiddag zei de chef van de operaties, generaal Franks, dat "men er wellicht niet in zal slagen tweedracht te zaaien tussen de burgerlijke autoriteiten en de militairen". 2 Wellicht, generaal!? De tweedracht is al een feit. Niet alleen tussen de generaals en Rumsfeld, maar ook tussen de soldaten en de generaals. Veel mariniers en soldaten zeggen dat ze belogen en bedrogen zijn. Hen was een onverwinningsritje naar Bagdad beloofd en nu zitten ze vast in het woestijnzand. Ze spreken openlijk over de 'stupidity' en de 'miscalculations' (de dwaasheid en de misrekeningen) van de legerleiding: "Die Pentagon-idioten vol sterren beloofden ons een overwinningsmars met bloemen. Maar wat we krijgen zijn die verdomde fanatiekelingen die vechten voor elke duin, en dat zand dat in ons achterste schuurt." Mooi zo.
De toestand leidt nu al tot de eerste gevallen van militaire ongehoorzaamheid. Maandag 31 maart zijn twee Britse soldaten terug naar huis gestuurd omdat ze weigerden te vechten. De twee maakten deel uit van de 16 Air Assault Brigade die bij de zuidelijke stad Basra zwaar onder vuur ligt. De twee zullen voor de krijgsraad moeten verschijnen en riskeren twee jaar celstraf. 3 Hetzelfde lot wacht een Australische FA/18-gevechtspiloot die weigerde het Amerikaanse bevel uit te voeren een dorp te bombarderen "omdat ik niet inzie wat daar het militaire nut van kan zijn". 4
"Wacht niet op bevelen, val aan"
Om de slagkracht te vergroten en de aanvoerlijnen beter te beschermen, besliste het Pentagon 120.000 nieuwe gevechtstroepen naar Irak te sturen. Dat is een verdubbeling van het aantal gevechtstroepen dat op dit ogenblik in Irak is. 5 Het duurt minstens twee weken voor die troepen ter plaatse zijn. En het lijkt wel vast te staan dat de deelname van de Iraakse bevolking aan de gevechten dan weer een stuk toegenomen zal zijn.
President Saddam Hoessein heeft op 25 maart de bevolking daartoe opgeroepen. In een tv-toespraak zei hij: "Val de vijand aan waar hij zich bevindt, zonder bevelen af te wachten van de legercommandanten. De vijand heeft uw grond betreden en nu verkracht hij uw familie. Als u de vijand slagen toebrengt, zelfs beperkt, dan zal hij uiteindelijk vluchten. Wacht niet op bevelen, vecht! Ieder van u is nu een militair commandant. Probeer frontale aanvallen te vermijden. Val aan als de vijand rust, gebruik guerrillatechnieken."
Kernstuk van de guerrilla is de 30.000 man sterke fedayin. Dat zijn niet geregelde troepen die een intense training hebben gehad op vlak van guerrilla-oorlogsvoering. "Ik denk dat we de fedayin hebben onderschat", verklaarde een Pentagon-functionaris aan de propagandazender CNN. "We wisten niet dat ze zo sterk waren." Als de bevolking zich organiseert rond deze fedayin, is het zo goed als zeker dat de Amerikanen deze oorlog verliezen. De fedayin onderscheidt zich in een uitstekende kennis van het terrein, een onbreekbare moraal, een uiterste veerkracht, een snelle afwisseling van defensieve en agressieve posities en een achterland het volk zelf - dat niet in te palmen is. Dat zijn niet toevallig ook de kenmerken van de overwinnaar in een volksoorlog.
1 Seymour Hersh, The battle between Rumsfeld and the Pentagon, The New Yorker, 7 april 2003
2 BBC-world, 30 maart 2003, 15u10
3 Indo-Asian News Service, British soldiers refuse to fight, 31 maart 2003
4 Greg Ansley, Australion pilot gives dumps down to US bombing order, New Zealand Herald, 31 maart 2003
5 De Amerikanen hebben 250.000 man in de regio. Maar dat zijn niet allemaal gevechtstroepen en ze zijn ook niet allemaal in Irak zelf.
Nog brutaler, nog moorddadiger
Twee dagen voor het begin van de oorlog schreef The New York Times: "Officieren die nauw betrokken zijn bij de planning van de militaire campagne zeggen dat ze hopen op een succesvolle en geweldloze bezetting van Basra. Grote groepen Irakese burgers die, zwaaiend met vlaggen, onze troepen toejuichen en omhelzen, zullen onmiddellijk een positief beeld scheppen in de hele wereld en tegelijk het Irakese verzet op andere plaatsen ontmoedigen."
Die illusies werden al gauw stukgeslagen. Eén keer namen de Britten hun wens voor werkelijkheid en meldden dat er een volksopstand uitgebroken was in Basra. Maar al snel bleek daar niets van aan te zijn. De eerste gepantserde brigade van de Britten die de aanval op Basra leidt, stoot na tien dagen offensief nog altijd op sterk verzet.
Hoe langer hoe meer wordt het fascistische gezicht van deze oorlog voor de hele wereld duidelijk. Getuige daarvan is het bericht zondag 30 maart in de Britse The Sunday Times. Correspondent Mark Franchetti beschrijft hoe een groep Amerikaanse mariniers vijftien auto's met vluchtelingen onder vuur namen. Ze doorzeefden de auto's met kogels. Twaalf mannen, vrouwen en kinderen bleven dood achter. Een officier van de mariniers reageert zo: "De Irakezen zijn zieke mensen en wij zijn hun chemotherapie... Ik begin dit land te haten." Bij een andere gelegenheid zei een sergeant aan The New York Times: "Het was een fijne dag vandaag, wij hebben veel mensen gedood." De man had net een Iraakse vrouw vermoord: "Sorry, maar de griet liep in de weg", zei de sergeant.1
1 Beide citaten in De Morgen, 31 maart 2003.
Zoals de nazi's in Rusland
"Hoe komt het toch dat de onderdrukte Irakezen ons bevrijdingsleger niet toejuichen?", vraagt BBC-correspondent Paul Reynolds zich hardop af. Hij kan het maar niet begrijpen. Misschien omdat het geen bevrijdingsleger is?
Robert Fisk, een journalist van The Independent, is in Bagdad. Hij schrijft: "Hoe uitleggen dat Irakese soldaten moedig weerstand bieden onder zware aanvallen vanuit de lucht en vanop de grond? Het heeft te maken met de begrippen volk, partij, patriottisme. Vanuit de Irakese hoofdstad wordt ons heel duidelijk dat de symboliek van Stalingrad opnieuw realiteit kan worden..."
Stalingrad is de stad waar de Tweede Wereldoorlog de beslissende wending nam. De troepen van Hitler hadden snel vooruitgang geboekt in de steppen van Oekraïne en Rusland. Maar de drie steden Leningrad, Moskou en Stalingrad kregen ze nooit in handen. Het verzet en de overwinning in de Sovjet-Unie steunden op de drie begrippen partij, volk en patriottisme. Vandaag trekken de Verenigde Staten snel op in de woestijn, bombarderen ze er op los,... maar nog niet één stad is onder hun controle.
Basra, met haar méér dan 1 miljoen inwoners, had een feest moeten worden. Het werd een nachtmerrie. Umm Qasr, Nasiriya, Najaf, Karbala,... elk dorp of stadje, blijkt een haard van hardnekkig verzet. Robert Fisk: "Het is overduidelijk dat Britten en Amerikanen niet hebben begrepen welke symboolwaarde Saddam vandaag heeft voor zijn volk en voor de Arabische natie. Saddam Hoessein is het enige Arabische staatshoofd dat openlijk de Palestijnen steunt. Bovendien is hij in de regio de enige president die opstaat tegen de machtige koloniale overheersing van de Verenigde Staten en Israël. Saddam zal het gevecht winnen, óók als hij het verliest. Voor de Arabieren is hij een symbool geworden van nationale bevrijding."
Omgekeerde exodus naar Bagdad
Op 300 km van de Jordaanse hoofdstad Amman, tegen de grens met Irak, hebben hulporganisaties een tentenkamp gebouwd. Ze kunnen er 20.000 vluchtelingen uit Irak in opvangen. Tot nu toe kwam niemand. Integendeel, vanuit Amman trokken vorige week duizenden de grens over, richting Bagdad.
Wat voedsel, een deken, water, oude kleren. Dat is alles wat ze meenemen op hun reis van 800 km tussen Amman en Bagdad. Ali Abdul: "We zijn niet bang om terug te keren. Als de Irakezen worden gebombardeerd, dan willen we hen steunen. Zolang Saddam Houssein weerstand biedt, zullen er mensen blijven teruggaan naar Bagdad. Hij is onze president." Ze keren terug om mee te vechten: "Ik keer terug om bij mijn familie te zijn. Ik kan niet aanvaarden dat zij de bommen op zich krijgen, en ik niet. Maar dat betekent niet dat ik ginder passief zal blijven. Ik wil mijn volk beschermen. Ik keer terug om het Irakese grondgebied te verdedigen."
Ook Haidar, een Chiiet, keert terug: "Ik verdedig niet de Chiïeten, ik wil mijn land verdedigen. We moeten de Amerikanen en de Britten uit Irak jagen. In Irak staan de christenen, de moslims, de chiieten, de soennieten vandaag zij aan zij om deze invasielegers te bekampen."
De directeur van het busagentschap dat de terugkeerders vervoert, erkent dat de omgekeerde exodus de laatste dagen drastisch is toegenomen: "De beelden op televisie van Irakese doden en gewonden, en vooral het verzet tegen de invasielegers, hebben een shock veroorzaakt, een reactie van trots en solidariteit met de mensen in Irak."
Wie kan deze mensen verslaan? Wie kan het halen van het sterkste leger ter wereld: een leger van gewone mensen, die bereid zijn hun leven te geven?
Eerst bombarderen, dan hulp bieden
57 burgers zijn vermoord door een Amerikaanse bom op de al-Nasser-markt. De tweede stad van het land, Basra, zit al meer dan een week zonder water en elektriciteit en wordt uitgehongerd. "Feel good!" zei Bush toen een journalist hem vroeg hoe hij zich voelde. 7
De Amerikaanse precisiebommen op waterzuiveringsstations en voedselvoorraden kunnen het leven kosten aan 100.000 mensen. In het televisiejournaal van de VRT, vorige zaterdag 29 maart, noemde dokter Geert Van Moorter de raketaanval op de markt een daad van terrorisme. In een internationale oproep hebben hij en dokter Colette Moulaert het over misdaden tegen de menselijkheid. De twee dokters verblijven in opdracht van Geneeskunde voor de Derde Wereld in de Irakese hoofdstad.
President Bush en zijn vriend premier Blair (mocht u het vergeten zijn: een socialist en lid van de socialistische internationale waar ook Di Rupo en Stevaert lid van zijn) hebben ondanks alles het lef zich een humanitair imago aan te meten. Twee maand voor de start van de agressie-oorlog richtte Bush binnen zijn ministerie van Defensie al een Bureau voor Wederopbouw en Humanitaire Bijstand (!) voor Irak op, onder direct toezicht van de generale staf van het leger. Dezelfden die eerst moorden, branden en plunderen, komen daarna 'hulp' bieden! De 'hulp' is nodig om de infrastructuur herop te bouwen die nodig is om het land professioneel te koloniseren. De 'hulp' is ook de trog waaraan veelvraten als Halliburton en Stevedoring zich mateloos aan vetmesten. Het geld voor die hulp te bekostigen komt trouwens van de Irakese bevolking zelf, zo is vorige week in de Veiligheidsraad beslist toen daar het olie-voor-voedsel programma opnieuw op gang getrokken werd.
Natuurlijk heeft Irak na de Amerikaans-Britse ravages hulp nodig. Maar het is een aanfluiting van het internationaal recht en een goedkeuring van de Amerikaanse agressie als de hulpverdeling bepaald wordt door Amerikaanse en Britse generaals. De internationale hulp moet gekanaliseerd worden naar het Irakese ministerie van Volksgezondheid en de Irakse Rode Halve Maan. De Veiligheidsraad moet de Verenigde Staten en Groot-Brittannië dwingen tot een terugtocht en tot herstelbetalingen. Het embargo moet meteen opgeheven worden. In die omstandigheden heeft Irak niet eens internationale hulp nodig.
1 Susan Faludi, An American myth rides into the sunset, The New York Times, 30 maart 2003
Subscribe to:
Posts (Atom)
