Zowel de Venezolaanse president Chavez, als de Amerikaanse president Bush waren op rondreis door Zuid-Amerika. Waar Chavez een luisterend oor vond, werd Bush onthaald op protest.
Op initiatief van president Hugo Chavez werken Venezuela en Argentinië aan een "Bank van het Zuiden" (Bancosur) die de invloed van het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank moet tegengaan. Bancosur heeft als doel ontwikkelingsprojecten te financieren. Volgens Chavez moeten de investeringen zorgen voor "een verhoging van de productie van olie en gas, meer werkgelegenheid creëren, en de brandstof voor arme gezinnen subsidiëren".
De bank zou binnen een viertal maanden worden opgericht.
Hugo Chavez formuleerde dit voorstel tijdens zijn bezoeken aan Argentinië, Bolivia, Nicaragua, Jamaica en Haïti eerder deze maand. Op hetzelfde moment was ook VS-president Bush op rondreis in Latijns-Amerika, met stops in Brazilië, Uruguay, Colombia, Guatemala en Mexico.
President Bush plaatste zijn reis in het kader van de productie van ethanol (uit rietsuiker en maïs) als biologisch alternatief voor aardolie. Hugo Chavez gaf scherpe kritiek: "Venezuela produceert iets meer dan drie miljoen vaten olie per dag. Om diezelfde hoeveelheid ethanol per dag te kunnen produceren, zou maïs en rietsuiker moeten geplant worden over de hele oppervlakte van het continent, inclusief de steden. (…) We zouden het vruchtbare land moeten gebruiken, het water, de technologie, de meststoffen, enz om voedsel te produceren niet voor de bevolking, maar voor de auto’s van de rijken".
President Chavez onderstreepte zijn visie voor Latijns-Amerika als een alternatief voor de vrijhandel die de VS wil opdringen. Bij president Daniel Ortega in Nicaragua verklaarde Chavez: "Er waait een nieuwe wind door Argentinië, Bolivia, Ecuador, Venezuela, Nicaragua, en Cuba. Zij vormen de as van de volksorganisaties, van de progressieve, revolutionaire en socialistische regeringen, die over het hele continent de eenheid van het volk willen versterken om het imperium en haar nieuw offensief te verslaan."
Wednesday 21 March 2007
Wednesday 14 March 2007
ABVV op bezoek bij de Cubaanse vakbond: "Cuba is niet perfect, maar we kunnen er veel van leren."
Naar Eddy Van Lancker moet je op een betoging nooit lang zoeken: met zijn lengte, lang haar, forse baard... herken je hem meteen. Hij werkt al sinds zijn veertiende, werd later vakbondssecretaris maar blijft op vele terreinen actief. De ene keer opent hij een tentoonstelling of steunt hij een sportinitiatief in de wijk. De andere keer is hij aanwezig op het Wereld Sociaal Forum. Sinds halverwege de jaren ‘90 is hij betrokken bij solidariteitsinitiatieven met Cuba. Wat heeft een Belgische syndicalist daar verloren? En wat wil hij als nationaal secretaris van het ABVV daar opsteken?
Dat de vakbonden opkomen voor werknemers, werklozen, gepensioneerden, dat is gekend. Minder evident is dat ze internationaal actief zijn. Is dat iets nieuws?
Eddy Van Lancker. Zeker niet. Het ABVV is al lang niet meer uitsluitend bezig met wat er op de werkvloer gebeurt. We zijn ook politiek en maatschappelijk actief. In Cuba is die verwevenheid van de vakbond met de rest van de maatschappij nog veel sterker. Bij ons is er een sterke autonomie van de centrales en de sectoren. Wij werken meer gefragmenteerd. In Cuba slagen ze er beter in om met alle sectoren samen te werken voor een gemeenschappelijk doel.
Wat mij bij elk bezoek steeds weer opvalt, is de sterke dynamiek en het enthousiasme van hun militanten en middenkader. Wij hebben veel geëngageerde mensen, maar in Cuba is de persoonlijke inzet globaal genomen toch nog groter.
Waaruit kan je dat opmaken?
Eddy Van Lancker. Soms is dat voor een Europeaan als ik moeilijk te vatten. Het gaat om hoe ze in hun bedrijf tegelijk de kleinste problemen van de werknemers aanpakken en de grote maatschappelijke vraagstukken ter discussie brengen. Hoe ze zoeken naar verbetering van het rendement van hun bedrijf en tegelijk streven naar kwaliteit in de productie. Voor onze militanten hier is dat laatste zowat als vloeken… Maar de maatschappelijke context is dan ook totaal anders. Zij werken niet voor een patroon die met de winst gaat lopen, maar voor de ontwikkeling van hun land.
Hebben werknemers in Cuba veel inspraak?
Eddy Van Lancker. Ik moet erkennen dat de besluitvorming in de Cubaanse vakbond CTC (Central de Trabajadores de Cuba) nog democratischer is dan in onze vakbond. Elke afdeling en elk bedrijf verkiest er niet alleen zijn eigen bestuur, maar op de congressen die ik kon bijwonen, zag ik ook een zeer open debatcultuur met soms heel heftige discussies. Die massale aanwezigheid van militanten die vechten voor de standpunten van de basis, zorgt voor een grote inspraak. Niet zelden wordt een plan grondig gewijzigd na een breed debat. En of het nu gaat over een vertegenwoordiger van een klein of een groot bedrijf, of over de provinciale verantwoordelijke, ze houden zich niet in om hun gedacht te zeggen. Bij ons zorgt de representatieve werking er soms toch voor dat het debat aan scherpte verliest…
Wat bevalt u nog meer in Cuba?
Eddy Van Lancker. Wat mij telkens opnieuw opvalt, is de intellectuele ontwikkeling. Er is een hoog scholingsniveau. Er bloeien veel ideeën en er is een hoog cultureel niveau. Maar die dingen roepen om een grote vrijheid voor elk individu. Nu wil ik niet wegsteken dat de sociale controle in Cuba echt wel groot is. Maar dat heeft dan weer te maken met de dreiging van de VS, die al vele tientallen jaren aanhoudt. Als de blokkade verdwijnt, wordt er zeker veel meer mogelijk.
En wat zijn de problemen?
Eddy Van Lancker. We moeten de situatie van de vrouw bijvoorbeeld niet idealiseren.
De Latijnse macho...
Eddy Van Lancker. Het machogedrag is nog altijd een probleem, in heel Latijns-Amerika overigens. En, laat ons eerlijk zijn, vaak ook nog bij ons. Wel merk ik dat er in Cuba veel meer vrouwen actief zijn in de vakbond dan hier. Ook zie ik meer vrouwen in leidende functies.
Drugs?
Eddy Van Lancker. Je vindt er minder drugsverslaafden dan bij ons, maar ze bestaan. Niets werelds is hen vreemd, kan je zeggen. Vroeger probeerde de overheid dat weg te stoppen. Nu niet meer. Verder is er prostitutie. Ook die is van een heel andere orde dan bij ons, maar ze bestaat. Maar het zou echt wel hypocriet zijn om daarop te schieten. Bij ons is de miserie en uitbuiting achter de prostitutie vaak zo schandalig groot dat we daar best onze mond over houden.
Vluchten de armen in Cuba naar de steden zoals in veel derdewereldlanden?
Eddy Van Lancker. De plattelandsvlucht is reëel. Ook in Cuba zijn er mensen die het moeilijker hebben dan anderen. Zeker sinds de economische crisis van de jaren ’90. We zijn daar niet blind voor. Tijdens onze bezoeken babbelden we daar heel open over met de Cubaanse syndicalisten. Zij ontkennen de problemen niet. Cuba is niet perfect. Maar de resultaten zijn er wel. We kunnen er veel van leren.
Hoe is de solidariteit van het ABVV met Cuba begonnen?
Eddy Van Lancker. Vroeger had het ABVV geen banden met Cuba. Onder de druk van de basis zijn er vanuit de centrales en de gewesten solidariteitsinitiatieven gegroeid met de Cubaanse vakbond CTC (Central de Trabajadores de Cuba): in West-Vlaanderen sinds halfweg de jaren 1990, en sindsdien ook in ABVV-Metaal, in de ACOD, in de Algemene Centrale,…”
En hoe ben jij daarbij betrokken geraakt?
Eddy Van Lancker. In 1995 kreeg ik als secretaris van ABVV-Textiel een uitnodiging voor een internationaal Congres van de Cubaanse CTC. Die ervaring was zeer enthousiasmerend. Als textielcentrale in West-Vlaanderen bouwden we contacten uit met de vakbond in een textielbedrijf in Santa Clara. Sindsdien zijn de banden snel gegroeid. In 1999 gingen we met 120 vakbondsmilitanten op bezoek naar Cuba. Voor velen was dat echt een nieuwe ervaring. We zijn teruggekeerd met 120 ambassadeurs die Cuba door dik en dun verdedigen. Terug in België gingen we de boer op, om overal zeer concrete verhalen te vertellen over hoe het er in Cuba aan toe gaat. Al snel ontstond in andere centrales veel interesse.
Cuba speelt een steeds grotere rol in Latijns-Amerika. Hebben jullie ook oog voor andere landen uit de regio?
Eddy Van Lancker. Sinds onze ervaring in Cuba is onze internationale solidariteit blijven groeien. We hebben nu ook projecten lopen in Honduras, Nicaragua en Peru. Het is belangrijk om ook in moeilijkere omstandigheden solidariteit op te bouwen. Maar we bezien onze samenwerking met Cuba als een voorbeeld van ‘good practice’ voor de projecten elders. Voor onze internationale werking was Cuba de katalysator. En dat is het vandaag nog.
Wat houden de solidariteitsinitiatieven met Cuba juist in?
Eddy Van Lancker. Sinds enige tijd steunen we de vakbondsvorming, onder andere door computers en logistieke ondersteuning. Hierbij werkt het Gewest West-Vlaanderen samen met de ACOD. Het Gewest Limburg en de Algemene Centrale steunen een project in de bouwsector. Zo’n verbroedering is prachtig: onze militanten herkennen zich in het werk van hun Cubaanse collega’s. In de textielfabriek van Santa Clara gebruiken ze bijvoorbeeld oude weefgetouwen van het bedrijf Picanol in Ieper. Onder de aanwezige Belgen waren er verscheidene die vroeger nog op dergelijke getouwen hadden gewerkt. Nederlands, Frans of Spaans, de taalbarrière speelde geen rol meer. In minder dan geen tijd waren de Belgen en de Cubanen samen met die machines bezig. Neem daar dan nog de jovialiteit van de Cubanen bij, en je weet het wel. Dit schept een band die je niet meer los laat. Het werkt echt verslavend (lacht).
In mei vertrekken jullie opnieuw naar Cuba met een 80-tal mensen.
Hoe maken jullie telkens opnieuw tientallen militanten warm voor dergelijke reizen?
Eddy Van Lancker. De voorbereiding begint al kort na de vorige reis. Eerst zijn er de enthousiaste verhalen, de getuigenissen, en dan wordt bekeken wanneer we een volgende keer kunnen gaan. We stellen onze militanten een spaarformule voor, waarbij ze maandelijks tussen de 25 en de 40 euro opzij leggen voor de reis. Dat is ook nodig, want de reizen zijn niet goedkoop, ook al proberen we de kosten zo laag mogelijk te houden. Voor de mensen die mee gaan, schetsen we wel de context van Cuba: wat gebeurt er, wat is het embargo, enzovoorts. Maar ons uitgangspunt is dat de mensen het land zelf moeten ontdekken. We mogen Cuba ook niet zomaar vergelijken met België, maar veeleer met Centraal-Amerika. Als ik daar zou wonen, zou ik wel weten waarvoor kiezen!”
Water nog te diep voor één wereldvakbond
In november 2006 zijn het Internationaal Verbond van Vrije Vakverenigingen (IVVV) – waar het ABVV toe behoorde – en het Wereldverbond van de Arbeid (WVA) – waarvan het ACV lid was, samengesmolten tot het Internationaal Vakverbond (IVV). Daarnaast bestaat nog de Wereldfederatie van Vakbonden (WFTU), waarin het Cubaanse CTC een actieve rol speelt.
Eddy Van Lancker. Er zijn op wereldvlak dus nog altijd twee federaties van vakbonden, de onze en die met de Cubanen. Ik zou heel graag zien dat we tot één wereldvakbond kunnen komen. Ook de Cubaanse vakbondsverantwoordelijken steunen de idee van één wereldverbond. Er is sprake van maar voorlopig is het water nog te diep.
In het IVV struikelt men over het feit dat Cuba niet democratisch zou zijn. Maar ook in Cuba is de tijd er nog niet rijp voor. Daarin speelt de Amerikaanse blokkade een centrale rol. Als de agressiviteit van de Verenigde Staten verdwijnt, zal er vanzelf meer openheid groeien in de Cubaanse maatschappij, wat de wereldwijde samenwerking tussen de vakbonden zal verbeteren. We hopen dat onze samenwerking met Cuba alvast bijdraagt tot het verenigen van alle werkers in één internationale vereniging…
Zowat 10 jaar zijn we nu bezig met internationale solidariteit, maar de Cubaanse vakbond is dat al véél langer. Ze hebben goede contacten met vakbonden uit andere landen in de regio en beschikken over een breed netwerk. In België hielden we nog nooit een internationaal congres gehouden over een bepaald thema. Zij doen dat om de twee jaar.
Los van de vakbond valt ook op hoe sterk de internationale medische hulpverlening van de Cubanen is. In Honduras in Centraal-Amerika bezochten we een plantage. Midden in die plantage wonen de landarbeiders in vaak armoedige omstandigheden. Daar was ook een hospitaaltje. En ja, met een Cubaanse arts. In Nicaragua bezochten we in de bergen rond Matagalpa een gezondheidspost. Ook hier was een Cubaanse arts aan het werk!
De Cubaanse vakbond CTC
De Cubaanse vakbond CTC werd opgericht in 1939. Tot 1959 werkt hij meestal ondergronds en clandestien. In het begin van de jaren ’50 sturen de Amerikanen generaal Fulgencio Batista naar Havana. Die heeft net een opleiding van 10 jaar achter de rug in de VS. Op 10 maart 1952 grijpt hij de macht. Het is het begin van een harde dictatuur. De oppositie wordt buiten de wet gesteld. Vele vakbondsmilitanten verdwijnen in de gevangenis en talrijke syndicale leiders worden vermoord. In 7 jaar tijd vallen meer dan 20.000 doden.
Op 1 januari 1959 kunnen de revolutionairen onder leiding van Fidel Castro de dictator verdrijven. De nieuwe regering laat onmiddellijk alle gevangen CTC-militanten vrij. De CTC kan nu voor het eerst in zijn geschiedenis vrij opereren in Cuba.
Zowel voor als na de revolutie heeft Cuba maar één vakbondscentrale gehad. De CTC heeft vanaf zijn ontstaan sterk de nadruk gelegd op de eenheid van de arbeiders. Als klasse hebben zij allen dezelfde belangen. De Cubaanse regering onderhandelt met één centrale. Overigens heeft ook in de VS en in Duitsland de regering maar één syndicale gesprekspartner.
Momenteel telt de CTC 3,2 miljoen leden. Dit betekent dat meer dan 90% van de Cubaanse werknemers aangesloten zijn. Iedereen kan lid worden van de CTC ongeacht zijn politieke overtuiging, zijn religieuze voorkeur,zijn etnische origine ...
Elke werkplaats, hoe klein ook, heeft minstens één syndicaal afgevaardigde. Dat komt neer op gemiddeld één syndicaal verantwoordelijke per 4,5 werknemers. Vrij veel maar dat komt omdat er zoveel kleine werkplaatsen en ateliers zijn die weinig werknemers tewerkstellen.
Dat de vakbonden opkomen voor werknemers, werklozen, gepensioneerden, dat is gekend. Minder evident is dat ze internationaal actief zijn. Is dat iets nieuws?
Eddy Van Lancker. Zeker niet. Het ABVV is al lang niet meer uitsluitend bezig met wat er op de werkvloer gebeurt. We zijn ook politiek en maatschappelijk actief. In Cuba is die verwevenheid van de vakbond met de rest van de maatschappij nog veel sterker. Bij ons is er een sterke autonomie van de centrales en de sectoren. Wij werken meer gefragmenteerd. In Cuba slagen ze er beter in om met alle sectoren samen te werken voor een gemeenschappelijk doel.
Wat mij bij elk bezoek steeds weer opvalt, is de sterke dynamiek en het enthousiasme van hun militanten en middenkader. Wij hebben veel geëngageerde mensen, maar in Cuba is de persoonlijke inzet globaal genomen toch nog groter.
Waaruit kan je dat opmaken?
Eddy Van Lancker. Soms is dat voor een Europeaan als ik moeilijk te vatten. Het gaat om hoe ze in hun bedrijf tegelijk de kleinste problemen van de werknemers aanpakken en de grote maatschappelijke vraagstukken ter discussie brengen. Hoe ze zoeken naar verbetering van het rendement van hun bedrijf en tegelijk streven naar kwaliteit in de productie. Voor onze militanten hier is dat laatste zowat als vloeken… Maar de maatschappelijke context is dan ook totaal anders. Zij werken niet voor een patroon die met de winst gaat lopen, maar voor de ontwikkeling van hun land.
Hebben werknemers in Cuba veel inspraak?
Eddy Van Lancker. Ik moet erkennen dat de besluitvorming in de Cubaanse vakbond CTC (Central de Trabajadores de Cuba) nog democratischer is dan in onze vakbond. Elke afdeling en elk bedrijf verkiest er niet alleen zijn eigen bestuur, maar op de congressen die ik kon bijwonen, zag ik ook een zeer open debatcultuur met soms heel heftige discussies. Die massale aanwezigheid van militanten die vechten voor de standpunten van de basis, zorgt voor een grote inspraak. Niet zelden wordt een plan grondig gewijzigd na een breed debat. En of het nu gaat over een vertegenwoordiger van een klein of een groot bedrijf, of over de provinciale verantwoordelijke, ze houden zich niet in om hun gedacht te zeggen. Bij ons zorgt de representatieve werking er soms toch voor dat het debat aan scherpte verliest…
Wat bevalt u nog meer in Cuba?
Eddy Van Lancker. Wat mij telkens opnieuw opvalt, is de intellectuele ontwikkeling. Er is een hoog scholingsniveau. Er bloeien veel ideeën en er is een hoog cultureel niveau. Maar die dingen roepen om een grote vrijheid voor elk individu. Nu wil ik niet wegsteken dat de sociale controle in Cuba echt wel groot is. Maar dat heeft dan weer te maken met de dreiging van de VS, die al vele tientallen jaren aanhoudt. Als de blokkade verdwijnt, wordt er zeker veel meer mogelijk.
En wat zijn de problemen?
Eddy Van Lancker. We moeten de situatie van de vrouw bijvoorbeeld niet idealiseren.
De Latijnse macho...
Eddy Van Lancker. Het machogedrag is nog altijd een probleem, in heel Latijns-Amerika overigens. En, laat ons eerlijk zijn, vaak ook nog bij ons. Wel merk ik dat er in Cuba veel meer vrouwen actief zijn in de vakbond dan hier. Ook zie ik meer vrouwen in leidende functies.
Drugs?
Eddy Van Lancker. Je vindt er minder drugsverslaafden dan bij ons, maar ze bestaan. Niets werelds is hen vreemd, kan je zeggen. Vroeger probeerde de overheid dat weg te stoppen. Nu niet meer. Verder is er prostitutie. Ook die is van een heel andere orde dan bij ons, maar ze bestaat. Maar het zou echt wel hypocriet zijn om daarop te schieten. Bij ons is de miserie en uitbuiting achter de prostitutie vaak zo schandalig groot dat we daar best onze mond over houden.
Vluchten de armen in Cuba naar de steden zoals in veel derdewereldlanden?
Eddy Van Lancker. De plattelandsvlucht is reëel. Ook in Cuba zijn er mensen die het moeilijker hebben dan anderen. Zeker sinds de economische crisis van de jaren ’90. We zijn daar niet blind voor. Tijdens onze bezoeken babbelden we daar heel open over met de Cubaanse syndicalisten. Zij ontkennen de problemen niet. Cuba is niet perfect. Maar de resultaten zijn er wel. We kunnen er veel van leren.
Hoe is de solidariteit van het ABVV met Cuba begonnen?
Eddy Van Lancker. Vroeger had het ABVV geen banden met Cuba. Onder de druk van de basis zijn er vanuit de centrales en de gewesten solidariteitsinitiatieven gegroeid met de Cubaanse vakbond CTC (Central de Trabajadores de Cuba): in West-Vlaanderen sinds halfweg de jaren 1990, en sindsdien ook in ABVV-Metaal, in de ACOD, in de Algemene Centrale,…”
En hoe ben jij daarbij betrokken geraakt?
Eddy Van Lancker. In 1995 kreeg ik als secretaris van ABVV-Textiel een uitnodiging voor een internationaal Congres van de Cubaanse CTC. Die ervaring was zeer enthousiasmerend. Als textielcentrale in West-Vlaanderen bouwden we contacten uit met de vakbond in een textielbedrijf in Santa Clara. Sindsdien zijn de banden snel gegroeid. In 1999 gingen we met 120 vakbondsmilitanten op bezoek naar Cuba. Voor velen was dat echt een nieuwe ervaring. We zijn teruggekeerd met 120 ambassadeurs die Cuba door dik en dun verdedigen. Terug in België gingen we de boer op, om overal zeer concrete verhalen te vertellen over hoe het er in Cuba aan toe gaat. Al snel ontstond in andere centrales veel interesse.
Cuba speelt een steeds grotere rol in Latijns-Amerika. Hebben jullie ook oog voor andere landen uit de regio?
Eddy Van Lancker. Sinds onze ervaring in Cuba is onze internationale solidariteit blijven groeien. We hebben nu ook projecten lopen in Honduras, Nicaragua en Peru. Het is belangrijk om ook in moeilijkere omstandigheden solidariteit op te bouwen. Maar we bezien onze samenwerking met Cuba als een voorbeeld van ‘good practice’ voor de projecten elders. Voor onze internationale werking was Cuba de katalysator. En dat is het vandaag nog.
Wat houden de solidariteitsinitiatieven met Cuba juist in?
Eddy Van Lancker. Sinds enige tijd steunen we de vakbondsvorming, onder andere door computers en logistieke ondersteuning. Hierbij werkt het Gewest West-Vlaanderen samen met de ACOD. Het Gewest Limburg en de Algemene Centrale steunen een project in de bouwsector. Zo’n verbroedering is prachtig: onze militanten herkennen zich in het werk van hun Cubaanse collega’s. In de textielfabriek van Santa Clara gebruiken ze bijvoorbeeld oude weefgetouwen van het bedrijf Picanol in Ieper. Onder de aanwezige Belgen waren er verscheidene die vroeger nog op dergelijke getouwen hadden gewerkt. Nederlands, Frans of Spaans, de taalbarrière speelde geen rol meer. In minder dan geen tijd waren de Belgen en de Cubanen samen met die machines bezig. Neem daar dan nog de jovialiteit van de Cubanen bij, en je weet het wel. Dit schept een band die je niet meer los laat. Het werkt echt verslavend (lacht).
In mei vertrekken jullie opnieuw naar Cuba met een 80-tal mensen.
Hoe maken jullie telkens opnieuw tientallen militanten warm voor dergelijke reizen?
Eddy Van Lancker. De voorbereiding begint al kort na de vorige reis. Eerst zijn er de enthousiaste verhalen, de getuigenissen, en dan wordt bekeken wanneer we een volgende keer kunnen gaan. We stellen onze militanten een spaarformule voor, waarbij ze maandelijks tussen de 25 en de 40 euro opzij leggen voor de reis. Dat is ook nodig, want de reizen zijn niet goedkoop, ook al proberen we de kosten zo laag mogelijk te houden. Voor de mensen die mee gaan, schetsen we wel de context van Cuba: wat gebeurt er, wat is het embargo, enzovoorts. Maar ons uitgangspunt is dat de mensen het land zelf moeten ontdekken. We mogen Cuba ook niet zomaar vergelijken met België, maar veeleer met Centraal-Amerika. Als ik daar zou wonen, zou ik wel weten waarvoor kiezen!”
Water nog te diep voor één wereldvakbond
In november 2006 zijn het Internationaal Verbond van Vrije Vakverenigingen (IVVV) – waar het ABVV toe behoorde – en het Wereldverbond van de Arbeid (WVA) – waarvan het ACV lid was, samengesmolten tot het Internationaal Vakverbond (IVV). Daarnaast bestaat nog de Wereldfederatie van Vakbonden (WFTU), waarin het Cubaanse CTC een actieve rol speelt.
Eddy Van Lancker. Er zijn op wereldvlak dus nog altijd twee federaties van vakbonden, de onze en die met de Cubanen. Ik zou heel graag zien dat we tot één wereldvakbond kunnen komen. Ook de Cubaanse vakbondsverantwoordelijken steunen de idee van één wereldverbond. Er is sprake van maar voorlopig is het water nog te diep.
In het IVV struikelt men over het feit dat Cuba niet democratisch zou zijn. Maar ook in Cuba is de tijd er nog niet rijp voor. Daarin speelt de Amerikaanse blokkade een centrale rol. Als de agressiviteit van de Verenigde Staten verdwijnt, zal er vanzelf meer openheid groeien in de Cubaanse maatschappij, wat de wereldwijde samenwerking tussen de vakbonden zal verbeteren. We hopen dat onze samenwerking met Cuba alvast bijdraagt tot het verenigen van alle werkers in één internationale vereniging…
Zowat 10 jaar zijn we nu bezig met internationale solidariteit, maar de Cubaanse vakbond is dat al véél langer. Ze hebben goede contacten met vakbonden uit andere landen in de regio en beschikken over een breed netwerk. In België hielden we nog nooit een internationaal congres gehouden over een bepaald thema. Zij doen dat om de twee jaar.
Los van de vakbond valt ook op hoe sterk de internationale medische hulpverlening van de Cubanen is. In Honduras in Centraal-Amerika bezochten we een plantage. Midden in die plantage wonen de landarbeiders in vaak armoedige omstandigheden. Daar was ook een hospitaaltje. En ja, met een Cubaanse arts. In Nicaragua bezochten we in de bergen rond Matagalpa een gezondheidspost. Ook hier was een Cubaanse arts aan het werk!
De Cubaanse vakbond CTC
De Cubaanse vakbond CTC werd opgericht in 1939. Tot 1959 werkt hij meestal ondergronds en clandestien. In het begin van de jaren ’50 sturen de Amerikanen generaal Fulgencio Batista naar Havana. Die heeft net een opleiding van 10 jaar achter de rug in de VS. Op 10 maart 1952 grijpt hij de macht. Het is het begin van een harde dictatuur. De oppositie wordt buiten de wet gesteld. Vele vakbondsmilitanten verdwijnen in de gevangenis en talrijke syndicale leiders worden vermoord. In 7 jaar tijd vallen meer dan 20.000 doden.
Op 1 januari 1959 kunnen de revolutionairen onder leiding van Fidel Castro de dictator verdrijven. De nieuwe regering laat onmiddellijk alle gevangen CTC-militanten vrij. De CTC kan nu voor het eerst in zijn geschiedenis vrij opereren in Cuba.
Zowel voor als na de revolutie heeft Cuba maar één vakbondscentrale gehad. De CTC heeft vanaf zijn ontstaan sterk de nadruk gelegd op de eenheid van de arbeiders. Als klasse hebben zij allen dezelfde belangen. De Cubaanse regering onderhandelt met één centrale. Overigens heeft ook in de VS en in Duitsland de regering maar één syndicale gesprekspartner.
Momenteel telt de CTC 3,2 miljoen leden. Dit betekent dat meer dan 90% van de Cubaanse werknemers aangesloten zijn. Iedereen kan lid worden van de CTC ongeacht zijn politieke overtuiging, zijn religieuze voorkeur,zijn etnische origine ...
Elke werkplaats, hoe klein ook, heeft minstens één syndicaal afgevaardigde. Dat komt neer op gemiddeld één syndicaal verantwoordelijke per 4,5 werknemers. Vrij veel maar dat komt omdat er zoveel kleine werkplaatsen en ateliers zijn die weinig werknemers tewerkstellen.
Wednesday 7 March 2007
Midden-oosten • Geruchten over nakende VS-aanval op Iran
Bovenop de spanningen over het kernprogramma, verwijten de Verenigde Staten Iran nu dat het land het verzet in Irak steunt.
Wie de olie van de Perzische Golf in handen heeft, controleert niet alleen de Amerikaanse economie, maar ook die van de meeste andere landen. Daarom wil Bush koste wat het kost verhinderen dat er een regionale macht ontstaat die de VS zou kunnen dwarsbomen. Vandaag is dat in de eerste plaats Iran. Er zijn spanningen over het kernprogramma van Teheran, en over de vermeende steun aan verzetsgroepen in Irak.
De berichten over een nakende Amerikaanse aanval op Iraanse doelwitten zijn niet zonder grond. Sinds eind januari varen twee Amerikaanse vliegdekschepen in de Perzische Golf. (1) Daarmee willen de VS Iran tot toegevingen dwingen. Bush zet ook de Veiligheidsraad onder druk. Hij vindt dat Rusland, China en ook Europa zich daar te soft opstellen tegenover strengere sancties tegen Iran. Tegelijk wil Bush ook in Iran zelf de tegenstellingen aanwakkeren tussen de groep rond President Ahmedinejad en politici die tot een akkoord met de VS willen komen.
Vlucht vooruit
In Irak zakt het VS-leger steeds dieper in het moeras. Hoe uitzichtlozer de situatie hier, hoe groter het risico dat Bush kiest voor een vlucht vooruit: een oorlog tegen Iran die de hele regio in brand zet. Begin februari verklaarde Zbigniew Brzezinski, de voorzitter van het invloedrijke Center for Strategic & International Studies in de Amerikaanse senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken: “Een mogelijk scenario voor een militaire botsing met Iran is dat de situatie in Irak vastloopt en dat de schuld daarvoor aan Iran wordt doorgeschoven. Dan kan om het even welke provocatie in Irak of een terroristische aanslag tegen de VS die aan Iran wordt toegeschreven, volstaan om een militaire ‘verdedigingsactie’ van de VS tegen Iran te krijgen. Iran zal de VS dan nog dieper in het moeras trekken en dat zal zich dan uitstrekken van Irak over Iran, Afghanistan en Pakistan.” (2)
Het Iraanse kerndossier
Iran houdt vol dat het geen kernwapens wil maken en alleen kernenergie wil produceren. Volgens de CIA is Iran – gesteld dat het land dat wil – niet in staat een kernwapen te bouwen vóór 2017. (3) Het Internationaal Atoomagentschap bevestigt dat er in de voorbije jaren nauwelijks problemen waren met routine-inspecties van Iraanse kerninstallaties, en dat ze altijd “konden gaan waar ze wilden en alles zien.” (4) Maar sinds de VN-Veiligheidsraad onder druk van Washington dwangmaatregelen oplegde, is de Iraanse bereidwilligheid sterk afgenomen.
De VS maken veel kabaal over de nucleaire dreiging van Iran, maar ze zwijgen in alle talen over de 200 kernwapens, die Israël wel degelijk bezit. Mohamed Al Baradeï, de verantwoordelijke van het Internationaal Atoomagentschap zei in 2003 in een interview met de Israëlische krant Haaretz: “Als Israël afziet van zijn kernarsenaal, kan dit de weg openen naar vrede en veiligheid in het Midden-Oosten. Zonder dergelijke dialoog zal de wedloop (van de Arabische landen) om vernietigingswapens te hebben als tegenwicht tegen het Israëlische kernarsenaal, blijven duren”. In tegenstelling tot Israël en de Verenigde Staten, heeft Iran nooit de regels van het non-proliferatieverdrag (NPV) geschonden. Dat verdrag moet de verspreiding van kernwapens tegengaan en de bestaande kernarsenalen afbouwen.
1 worldtribune.com/worldtribune/06/front2454092.063888889.html
2 www.thewashingtonnote.com/archives/001916.php
3 www.antiwar.com/pilger/?articleid=1045
4 Ibidem.
Oorlog zou kernbewapening aanmoedigen
De anti-oorlogsbeweging is voor een kernwapenvrije zone in heel het Midden-Oosten. Dus ook in Israël. Wat we ook denken over de politiek en de ideologie van het Iraanse regime, het is aan de bevolking van Iran en van de regio om hun problemen te regelen. De interventies uit het Westen zijn er niet op gericht de problemen te helpen oplossen, maar om controle te verwerven over de olierijkdommen.
Precisiebombardementen en een propere oorlog bestaan niet. De raids van Israël tegen Libanon in de zomer van 2006 hebben dat nog maar eens aangetoond. Ook bij een ‘selectieve’ aanval op de Iraanse kernsites zal de burgerbevolking het eerste slachtoffer zijn van. Een ernstige radioactieve vervuiling in de hele Perzische golf is meer dan waarschijnlijk. Branden in de olieboorputten en olievervuiling u van zee en stranden zijn een ernstig gevaar voor het milieu.
Heel wat regio’s in de wereld zijn gedeeltelijk afhankelijk van de Iraanse olie. Ook Europa. Een belemmering van de Iraanse uitvoer of een scherpe stijging van de olieprijs zou een ernstige economische crisis veroorzaken. Ook voor veel derdewereldlanden zou dit leiden tot prijsverhogingen en crisis, met een scherpe toename van de armoede als gevolg.
Bovendien zou een oorlog Iran ertoe aanmoedigen zéker een kernwapen te maken. Zou niet elk land zich wapenen tegen zogenaamde ‘preventieve’ oorlogen van grootmachten die hun strategische en economische belangen willen veilig stellen?
Wat kan België doen?
Als tijdelijk lid van de VN-Veiligheidsraad leidt ons land het comité dat de sancties tegen Iran moet controleren. De VS dringen aan op extra maatregelen.1
Wie kan er nog aan twijfelen – met de situatie in Irak voor ogen – dat oorlog of economische sancties Iran niet vooruit helpen? De antioorlogsbeweging wil verhinderen dat de Iraanse bevolking het zelfde lot ondergaat als de Irakezen en dat er bovendien een wereldwijde crisis ontstaat. België moet een duidelijk standpunt innemen tegen de agressieve politiek van de Verenigde Staten.
Het anti-oorlogsplatform (zie kader) verdedigt dat “de zogenaamde oorlog tegen het terrorisme van de VS en hun bondgenoten de regio van het Midden- Oosten verder heeft gedestabiliseerd” en wijst erop dat “het internationaal non-proliferatiebeleid in de regio niet geloofwaardig is als het nucleaire arsenaal van Israël buiten schot blijft en er zelfs een samenwerkingsakkoord gesloten wordt tussen Israël en de NAVO”. Daarom komt het Platform op voor een nucleaire wapenvrije zone in het Midden-Oosten. Een duurzame vrede is alleen mogelijk op basis van het internationaal recht. Een terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak is dan ook een noodzakelijke eerste stap.
1 De Tijd, 21 februari
Internationale anti-oorlogsdag
Station Brussel-Noord zondag 18 maart 2007 @ 14u00
Geen oorlog, geen bezetting
Geen Belgische medeplichtigheid Vrede voor het Midden-Oosten
De platformtekst en de (tientallen) onderschrijvende organisaties kan u vinden op http://www.geenoorlog.be/. Daar kan u ook de affiche en de flyer downloaden.
Wie de olie van de Perzische Golf in handen heeft, controleert niet alleen de Amerikaanse economie, maar ook die van de meeste andere landen. Daarom wil Bush koste wat het kost verhinderen dat er een regionale macht ontstaat die de VS zou kunnen dwarsbomen. Vandaag is dat in de eerste plaats Iran. Er zijn spanningen over het kernprogramma van Teheran, en over de vermeende steun aan verzetsgroepen in Irak.
De berichten over een nakende Amerikaanse aanval op Iraanse doelwitten zijn niet zonder grond. Sinds eind januari varen twee Amerikaanse vliegdekschepen in de Perzische Golf. (1) Daarmee willen de VS Iran tot toegevingen dwingen. Bush zet ook de Veiligheidsraad onder druk. Hij vindt dat Rusland, China en ook Europa zich daar te soft opstellen tegenover strengere sancties tegen Iran. Tegelijk wil Bush ook in Iran zelf de tegenstellingen aanwakkeren tussen de groep rond President Ahmedinejad en politici die tot een akkoord met de VS willen komen.
Vlucht vooruit
In Irak zakt het VS-leger steeds dieper in het moeras. Hoe uitzichtlozer de situatie hier, hoe groter het risico dat Bush kiest voor een vlucht vooruit: een oorlog tegen Iran die de hele regio in brand zet. Begin februari verklaarde Zbigniew Brzezinski, de voorzitter van het invloedrijke Center for Strategic & International Studies in de Amerikaanse senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken: “Een mogelijk scenario voor een militaire botsing met Iran is dat de situatie in Irak vastloopt en dat de schuld daarvoor aan Iran wordt doorgeschoven. Dan kan om het even welke provocatie in Irak of een terroristische aanslag tegen de VS die aan Iran wordt toegeschreven, volstaan om een militaire ‘verdedigingsactie’ van de VS tegen Iran te krijgen. Iran zal de VS dan nog dieper in het moeras trekken en dat zal zich dan uitstrekken van Irak over Iran, Afghanistan en Pakistan.” (2)
Het Iraanse kerndossier
Iran houdt vol dat het geen kernwapens wil maken en alleen kernenergie wil produceren. Volgens de CIA is Iran – gesteld dat het land dat wil – niet in staat een kernwapen te bouwen vóór 2017. (3) Het Internationaal Atoomagentschap bevestigt dat er in de voorbije jaren nauwelijks problemen waren met routine-inspecties van Iraanse kerninstallaties, en dat ze altijd “konden gaan waar ze wilden en alles zien.” (4) Maar sinds de VN-Veiligheidsraad onder druk van Washington dwangmaatregelen oplegde, is de Iraanse bereidwilligheid sterk afgenomen.
De VS maken veel kabaal over de nucleaire dreiging van Iran, maar ze zwijgen in alle talen over de 200 kernwapens, die Israël wel degelijk bezit. Mohamed Al Baradeï, de verantwoordelijke van het Internationaal Atoomagentschap zei in 2003 in een interview met de Israëlische krant Haaretz: “Als Israël afziet van zijn kernarsenaal, kan dit de weg openen naar vrede en veiligheid in het Midden-Oosten. Zonder dergelijke dialoog zal de wedloop (van de Arabische landen) om vernietigingswapens te hebben als tegenwicht tegen het Israëlische kernarsenaal, blijven duren”. In tegenstelling tot Israël en de Verenigde Staten, heeft Iran nooit de regels van het non-proliferatieverdrag (NPV) geschonden. Dat verdrag moet de verspreiding van kernwapens tegengaan en de bestaande kernarsenalen afbouwen.
1 worldtribune.com/worldtribune/06/front2454092.063888889.html
2 www.thewashingtonnote.com/archives/001916.php
3 www.antiwar.com/pilger/?articleid=1045
4 Ibidem.
Oorlog zou kernbewapening aanmoedigen
De anti-oorlogsbeweging is voor een kernwapenvrije zone in heel het Midden-Oosten. Dus ook in Israël. Wat we ook denken over de politiek en de ideologie van het Iraanse regime, het is aan de bevolking van Iran en van de regio om hun problemen te regelen. De interventies uit het Westen zijn er niet op gericht de problemen te helpen oplossen, maar om controle te verwerven over de olierijkdommen.
Precisiebombardementen en een propere oorlog bestaan niet. De raids van Israël tegen Libanon in de zomer van 2006 hebben dat nog maar eens aangetoond. Ook bij een ‘selectieve’ aanval op de Iraanse kernsites zal de burgerbevolking het eerste slachtoffer zijn van. Een ernstige radioactieve vervuiling in de hele Perzische golf is meer dan waarschijnlijk. Branden in de olieboorputten en olievervuiling u van zee en stranden zijn een ernstig gevaar voor het milieu.
Heel wat regio’s in de wereld zijn gedeeltelijk afhankelijk van de Iraanse olie. Ook Europa. Een belemmering van de Iraanse uitvoer of een scherpe stijging van de olieprijs zou een ernstige economische crisis veroorzaken. Ook voor veel derdewereldlanden zou dit leiden tot prijsverhogingen en crisis, met een scherpe toename van de armoede als gevolg.
Bovendien zou een oorlog Iran ertoe aanmoedigen zéker een kernwapen te maken. Zou niet elk land zich wapenen tegen zogenaamde ‘preventieve’ oorlogen van grootmachten die hun strategische en economische belangen willen veilig stellen?
Wat kan België doen?
Als tijdelijk lid van de VN-Veiligheidsraad leidt ons land het comité dat de sancties tegen Iran moet controleren. De VS dringen aan op extra maatregelen.1
Wie kan er nog aan twijfelen – met de situatie in Irak voor ogen – dat oorlog of economische sancties Iran niet vooruit helpen? De antioorlogsbeweging wil verhinderen dat de Iraanse bevolking het zelfde lot ondergaat als de Irakezen en dat er bovendien een wereldwijde crisis ontstaat. België moet een duidelijk standpunt innemen tegen de agressieve politiek van de Verenigde Staten.
Het anti-oorlogsplatform (zie kader) verdedigt dat “de zogenaamde oorlog tegen het terrorisme van de VS en hun bondgenoten de regio van het Midden- Oosten verder heeft gedestabiliseerd” en wijst erop dat “het internationaal non-proliferatiebeleid in de regio niet geloofwaardig is als het nucleaire arsenaal van Israël buiten schot blijft en er zelfs een samenwerkingsakkoord gesloten wordt tussen Israël en de NAVO”. Daarom komt het Platform op voor een nucleaire wapenvrije zone in het Midden-Oosten. Een duurzame vrede is alleen mogelijk op basis van het internationaal recht. Een terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak is dan ook een noodzakelijke eerste stap.
1 De Tijd, 21 februari
Internationale anti-oorlogsdag
Station Brussel-Noord zondag 18 maart 2007 @ 14u00
Geen oorlog, geen bezetting
Geen Belgische medeplichtigheid Vrede voor het Midden-Oosten
De platformtekst en de (tientallen) onderschrijvende organisaties kan u vinden op http://www.geenoorlog.be/. Daar kan u ook de affiche en de flyer downloaden.
Subscribe to:
Posts (Atom)
