Sinds begin januari heeft Japan weer een ‘écht’ ministerie van Defensie, in plaats van alleen maar een Verdedigingsagentschap. De Verenigde Staten zijn blij met de plannen van hun bondgenoot.
De Verenigde Staten willen van Japan een soort ‘Groot-Brittannië van het Verre Oosten’ maken. China ziet dat met lede ogen gebeuren. (Foto archief)
Als agressieve koloniale macht die gruwelijke misdaden tegen de menselijkheid beging in China en Korea, werd Japan na WO II verplicht een antimilitaristische grondwet aan te nemen. Maar sinds de val van de Sovjet-Unie willen de opeenvolgende Japanse regeringen af van die militaire beperkingen. Ze volgen daarbij een kleine-stappen-politiek: Sinds 1992 werden al meer dan 20 belangrijke wetsveranderingen doorgevoerd die het concept van ‘defensieve verdediging’ omvormen tot wat zij een ‘normale defensie’ beschouwen, waarvan overzeese gevechtsoperaties als een essentieel onderdeel worden beschouwd.
Na jaren van discussie werd de naamsverandering van ‘Verdedigingsagentschap’ naar ‘ministerie van Defensie’ in december goedgekeurd door het Japanse parlement.1 Voordien al had Japan met 50 miljard dollar per jaar een van de grootste militaire budgetten ter wereld. Van de totale militaire uitgaven in de wereld (1.100 miljard dollar in 2005) nemen de VS bijna de helft voor hun rekening, gevolgd door het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Japan en China met elk zowat 5%. Japan telt 240.000 “verdedigingsburgers” die binnenkort weer gewoon militairen zullen genoemd worden. De Japanse zeemacht is een van de modernste in de wereld. De luchtmacht is minder sterk, maar werkt sinds kort samen met de Verenigde Staten aan de ontwikkeling van raketsystemen voor de korte, middellange en lange afstand, waarmee ook kernkoppen kunnen ingezet worden.2
Maar Japan wil meer. Kersvers premier Shinzo Abe is vastbesloten zijn land een actievere rol te laten spelen in de wereld.3 Samen met de naamsverandering van Defensie, werd ook een wet goedgekeurd die lessen in ‘vaderlandsliefde’ verplicht maakt in de scholen. Beide beslissingen doen denken aan het agressieve Japan van de eerste helft van vorige eeuw.
Star Wars
Premier Abe wil ook een verdere uitbreiding van de Japanse deelname aan overzeese militaire operaties. Het Japanse leger is al enkele jaren actief bii de bezetting van Irak. Tijdens zijn bezoek aan het NAVO-hoofdkwartier in Brussel midden januari, stelde Abe dat Japan graag bereid is “de NAVO bij te staan bij de wederopbouw van Afghanistan”.4
De Japanse pogingen om stap voor stap opnieuw een regionale grootmachtpositie te verwerven, worden gestimuleerd – en zelfs in belangrijke mate gestuurd – door de Verenigde Staten. Die dringen er al langer op aan om het grondwettelijke pacifisme overboord te gooien. De nationale veiligheidsstrategie van Bush beschouwt Japan immers als een bondgenoot in haar streven naar werelddominantie.5
Sinds de jaren 50 heeft de VS 91 militaire bases op het Japanse vasteland en op het eiland Okinawa. Japan subsidieert de VS-bases en houdt de illusie in stand dat die er zijn voor de verdediging van het land. De VS dringen er nu op aan dat Japan een aantal regionale taken overneemt.6 Doel is om van Japan een soort “Groot-Brittannië van het Verre Oosten” te maken, een bondgenoot waar de VS te allen tijde op kunnen rekenen om de regionale suprematie te verzekeren.
De VS willen Japan ook betrekken bij de ontwikkeling van hun nieuw ruimteraketsysteem. Daartoe moet Japan het exportverbod opheffen van hun militaire technologie, zodat Japanse ingenieurs mee kunnen helpen om de technische problemen op te lossen in het falende Amerikaanse StarWars-programma. Bovendien pleiten Amerikaanse onderhandelaars ervoor dat Japan in het kader van zijn samenwerking met de VS, nucleaire wapens in huis zou halen.
Deze verregaande samenwerking en integratie van de Amerikaanse en Japanse militaire ontwikkeling, versterkt de Chinese visie dat beide grootmachten een groeiende dreiging vormen.7
1 BBC-news, Japan upgrades defence’s status. 15 december 2006. • 2 www.cfr.org • 3 De Standaard, 11 januari 2007 • 4 NRC-handelsblad, 24 januari 2007 • 5 New York Times. 20 september 2002 • 6 www.cfr.org; • 7 japanfocus.org
Het antwoord van China
Op 11 januari heeft China een ruimteraket getest, waarbij het Chinese leger een afgedankte weersatelliet vernietigde. China toont hiermee aan in staat te zijn om Amerikaanse satellieten uit te schakelen.
Peking is al jaren bezig met een selectieve modernisering van haar omvangrijke, maar verouderde strijdkrachten. Hoewel de militaire uitgaven slechts een fractie zijn van die van de VS, komen ze wel in de buurt van Japan. China wil tegen 2020 een kleinere krijgsmacht hebben die high-tech oorlogen aankan.
Volgens een Amerikaanse inlichtingenbron hadden de Chinezen vorige zomer met een krachtig laserwapen vanaf Chinese bodem al een Amerikaanse satelliet ‘belicht’. Met een dergelijke laser kan een antisatellietraket naar haar doel worden geleid.1 De geslaagde vernietiging van een satelliet maakt van China, na de VS en Rusland, het derde land dat ruimteraketten ontwikkeld heeft.2
Deze evolutie maakt het voor de Chinezen mogelijk om het Amerikaanse satellietnetwerk uit te schakelen tijdens een mogelijke oorlog. De Amerikanen hebben de meeste satellieten in de ruimte, en hun strijdkrachten worden er steeds afhankelijker van. “De manier waarop de Verenigde Staten communiceren, data doorgeven, een overzicht krijgen van het slagveld, en 90% van hun informatie verzamelt, is via hun ruimtenetwerk. Zonder die satellieten zijn we verblind, doof en stom. Zo kunnen we niet functioneren”, zegt John Tkacik, het vroegere hoofd van de China-analyse in het Bureau voor informatie en onderzoek van Buitenlandse Zaken van de VS.3
“Tegenover de Amerikaanse overmacht in de ruimte, zal China haar ruimtecapaciteit voornamelijk ontwikkelen met het doel de Amerikaanse overheersing tegen te gaan, tenminste gedeeltelijk”, zegt Stratfor, een Amerikaanse denktank over veiligheidsstrategieën. Ook China zelf heeft altijd beweerd dat haar militaire strategie alleen maar defensief is.3 Het Defensierapport van het Pentagon dat in maart 2006 verscheen, geeft China alvast reden te meer om haar verdediging voor te bereiden. De VS kondigt de ontwikkeling aan van nieuwe langeafstandsraketten, bommenwerpers en vliegdekschepen, en noemt China daarbij letterlijk als toekomstige vijand. In de komende 4 jaar, zo zegt een Pentagonrapport, moet het aantal oorlogsschepen, waaronder vliegdekschepen, dat permanent in de Stille Oceaan gestationeerd is, drastisch omhoog om China af te schrikken.4
1 De Volkskrant 22 januari 2007 • 2 www.spacewar.com • 3 AFP 23 januari 2007 • 4 Pentagon. Quadrennial Defense Review-report. Maart 2006.
Wednesday 31 January 2007
Wednesday 24 January 2007
Nieuwe Irak-strategie van Bush
“Een mislukking in Irak zou een ramp zijn”, zei Bush.1 En dus besliste hij begin januari om nog maar eens 21.500 soldaten naar Bagdad te sturen.
Oude olie in nieuwe vaten
Sinds 2003 heeft het Amerikaanse leger bijna 500 miljard dollar – 1.600 dollar per Amerikaan – besteed aan de oorlog in Irak, bovenop het algemene defensiebudget van om en bij de 500 miljard dollar per jaar. Dit bedrag komt overeen met 18.700 dollar per Irakees.2 Als ‘vrijheid, democratie en ontwikkelingskansen voor het Iraakse volk’ de doelstelling zouden zijn van deze oorlog, dan is de mislukking compleet. Maar president Bush blijft beweren dat ‘een overwinning mogelijk is’ in Irak. Hij heeft een andere visie over wat die ‘overwinning’ betekent.
Voor het eerst sinds 1972 zal de Iraakse olie weer onbelemmerd ontgonnen en verhandeld kunnen worden door de multinationals.3 Een dezer dagen moet het Iraakse parlement de ‘petroleumwet’ goedkeuren. The Independent legt uit hoe deze nieuwe wet de Iraakse olie-industrie radicaal zal reorganiseren, door een van de grootste oliereserves in de wereld haast onbelemmerd open te gooien voor Exxon Mobil, BP, Shell, enz… De wet werd al maanden vóór de invasie van maart 2003 voorbereid. Phillip Carroll, voormalig bestuurder van Shell, moest hiervoor op vraag van Bush een plan uitwerken. Daarna werd hij het hoofd van een comité dat de Iraakse regering moest ‘adviseren’ over haar wetgeving voor de olie-industrie.4 De wet houdt in dat de Irakezen - technisch gesproken - legale eigenaar blijven van de olie, maar dat de multinationals alle controle verwerven over de ontginning ervan. Daarbij zijn de oliefirma’s verzekerd van 75% van de winsten. De Iraakse bevolking zal hiermee miljarden aan olie-inkomsten mislopen.5
VS zetten Iraaks parlement onder druk
De Amerikaanse Republikeinen en Democraten zijn het onderling misschien oneens over de militaire strategie en tactiek in Irak, maar over de toekomst van de Iraakse olie blijken geen meningsverschillen te bestaan. Beide partijen werkten samen in de Iraq Study group (ISG). De aanbevelingen die ze formuleerden voor een nieuw Irak-beleid zijn zonneklaar: op korte termijn moet de Iraakse regering zo snel mogelijk die oliewet goedkeuren. De VS regering moet tussenbeide komen om die ten laatste ‘begin 2007’ door het Iraakse parlement te jagen. In tegenstelling tot wat Bush nu doet, had de ISG voorgesteld om de VS-troepen geleidelijk aan te verminderen. Maar in het rapport stond ook vermeld dat er nog héél lang Amerikaanse troepen in Irak zullen moeten blijven, om samen met de Iraakse veiligheidsdiensten en ‘privé-bewakingsdiensten’ (lees: huurlingen) de veiligheid van de olieontginning door de multinationals te verzekeren.6
Bush en zijn regering maken een héél andere beoordeling van deze rampzalige bezetting dan u en ik. Het lot van de Iraakse bevolking is daarbij van geen tel. President en regering van de VS vertegenwoordigen de belangen van de Amerikaanse wapenlobby’s, oliemultinationals en militaire industrie. Die hebben al massa’s geld verdiend aan deze oorlog. Die olie is bovendien een noodzakelijk instrument om de Amerikaanse wereldoverheersing zo lang mogelijk te blijven volhouden.
1 De Tijd, 12/1/2007 • 2 The Guardian. 6/1/2007 • 3 The Independent on Sunday, 7/1/2007 • 4 Truthout, 8/1/2007 • 5 ZNet, 7/1/2007 • 6 Ibidem
Amerikanen en verzet strijden om wijk in Bagdad
De wijk rond Hayfa-street, Bagdad was de afgelopen weken het toneel van confrontaties tussen het volksverzet en het bezettingsleger.
Op 9 januari zette het VS-leger Apachehelikopters en F-15 gevechtsvliegtuigen in om het district rond Hayfa-street te heroveren. Hayfa-street ligt in het centrum van Bagdad, op enkele kilometer van de Groene Zone waar de gebouwen van de Iraakse regering en de Amerikaanse ambassade gelegen zijn. Dit district was begin 2005 na wekenlange zware gevechten door de Amerikanen heroverd op het volksverzet. Maar in de herfst van 2006 nam het verzet de controle weer over. De bezettingstroepen hadden hun posities in de wijk moeten opgeven, toen het herfstoffensief om de controle over de hoofdstad te heroveren compleet mislukte.1
Zware middelen zoals ... doodseskaders
De gevechten bereikten een hoogtepunt op dinsdag 9 januari, toen 400 Amerikaanse en 500 Iraakse soldaten de wijk probeerden binnen te dringen. Ze werden bijgestaan door radicale sjiietische milities en doodseskaders. Deze krijgen een steeds grotere rol in de poging van de Iraakse regering en de VS om de wijken van de hoofdstad onder controle te krijgen. Maar een goed georganiseerde stadsguerrilla bood hevig weerstand. De gepantserde voertuigen kwamen terecht in een spervuur van mortieren, granaten, en geweergeschut van op de omliggende daken.2 Uiteindelijk moesten Amerikaanse vliegtuigen en helikopters hen ontzetten.3
Een Amerikaanse legerwoordvoerder zei dat de zware middelen waren ingezet omdat “dit een zone is met aanhoudende acties van opstandelingen die onze operaties in de hoofdstad voortdurend dwarsbomen”.4 De ruggengraat van dit verzet tegen de bezetting komt grotendeels van het vroegere Iraakse leger. De Amerikanen stellen dit systematisch voor als soennitisch, maar het gaat om een anti-Amerikaans verzet, met een heel brede en verscheiden samenstelling, waaronder soennieten, sjiieten en Koerden.5
In tegenstelling tot wat de Amerikanen beweren, steunen zij radicale milities en doodseskaders om de wijken van de stad te heroveren op het verzet. Die milities hebben nauwe banden met kopstukken in de Iraakse regering. Intimidatie, ontvoering en moord zijn daarbij schering en inslag.6
Toch blijkt de situatie onhoudbaar. 21.500 extra VS-soldaten zouden daar verandering in moeten brengen en nog meer steun verlenen aan de falende Iraakse troepen en milities. De gebeurtenissen rond Hayfa-street maken veel duidelijk. Het is een beeld van de nabije toekomst van het land: een strategie tegen het volksverzet waarbij de acties van doodseskaders en paramilitaire groepen steeds belangrijker worden, en waarbij de directe betrokkenheid van de VS bij de acties van deze doodseskaders steeds zichtbaarder wordt.
1 New York Times, 10 januari 2007 • 2 The Independent, 12 januari 2007 • 3 CNN, 9 januari 2007 • 4 Associeted Press, 10 januari 2007 • 5 Irak oog in oog met de bezetting, D. Pestieau en M. Hassan, EPO, 2004 • 6 Iraqsolidaridad, 12 januari 2007
Oude olie in nieuwe vaten
Sinds 2003 heeft het Amerikaanse leger bijna 500 miljard dollar – 1.600 dollar per Amerikaan – besteed aan de oorlog in Irak, bovenop het algemene defensiebudget van om en bij de 500 miljard dollar per jaar. Dit bedrag komt overeen met 18.700 dollar per Irakees.2 Als ‘vrijheid, democratie en ontwikkelingskansen voor het Iraakse volk’ de doelstelling zouden zijn van deze oorlog, dan is de mislukking compleet. Maar president Bush blijft beweren dat ‘een overwinning mogelijk is’ in Irak. Hij heeft een andere visie over wat die ‘overwinning’ betekent.
Voor het eerst sinds 1972 zal de Iraakse olie weer onbelemmerd ontgonnen en verhandeld kunnen worden door de multinationals.3 Een dezer dagen moet het Iraakse parlement de ‘petroleumwet’ goedkeuren. The Independent legt uit hoe deze nieuwe wet de Iraakse olie-industrie radicaal zal reorganiseren, door een van de grootste oliereserves in de wereld haast onbelemmerd open te gooien voor Exxon Mobil, BP, Shell, enz… De wet werd al maanden vóór de invasie van maart 2003 voorbereid. Phillip Carroll, voormalig bestuurder van Shell, moest hiervoor op vraag van Bush een plan uitwerken. Daarna werd hij het hoofd van een comité dat de Iraakse regering moest ‘adviseren’ over haar wetgeving voor de olie-industrie.4 De wet houdt in dat de Irakezen - technisch gesproken - legale eigenaar blijven van de olie, maar dat de multinationals alle controle verwerven over de ontginning ervan. Daarbij zijn de oliefirma’s verzekerd van 75% van de winsten. De Iraakse bevolking zal hiermee miljarden aan olie-inkomsten mislopen.5
VS zetten Iraaks parlement onder druk
De Amerikaanse Republikeinen en Democraten zijn het onderling misschien oneens over de militaire strategie en tactiek in Irak, maar over de toekomst van de Iraakse olie blijken geen meningsverschillen te bestaan. Beide partijen werkten samen in de Iraq Study group (ISG). De aanbevelingen die ze formuleerden voor een nieuw Irak-beleid zijn zonneklaar: op korte termijn moet de Iraakse regering zo snel mogelijk die oliewet goedkeuren. De VS regering moet tussenbeide komen om die ten laatste ‘begin 2007’ door het Iraakse parlement te jagen. In tegenstelling tot wat Bush nu doet, had de ISG voorgesteld om de VS-troepen geleidelijk aan te verminderen. Maar in het rapport stond ook vermeld dat er nog héél lang Amerikaanse troepen in Irak zullen moeten blijven, om samen met de Iraakse veiligheidsdiensten en ‘privé-bewakingsdiensten’ (lees: huurlingen) de veiligheid van de olieontginning door de multinationals te verzekeren.6
Bush en zijn regering maken een héél andere beoordeling van deze rampzalige bezetting dan u en ik. Het lot van de Iraakse bevolking is daarbij van geen tel. President en regering van de VS vertegenwoordigen de belangen van de Amerikaanse wapenlobby’s, oliemultinationals en militaire industrie. Die hebben al massa’s geld verdiend aan deze oorlog. Die olie is bovendien een noodzakelijk instrument om de Amerikaanse wereldoverheersing zo lang mogelijk te blijven volhouden.
1 De Tijd, 12/1/2007 • 2 The Guardian. 6/1/2007 • 3 The Independent on Sunday, 7/1/2007 • 4 Truthout, 8/1/2007 • 5 ZNet, 7/1/2007 • 6 Ibidem
Amerikanen en verzet strijden om wijk in Bagdad
De wijk rond Hayfa-street, Bagdad was de afgelopen weken het toneel van confrontaties tussen het volksverzet en het bezettingsleger.
Op 9 januari zette het VS-leger Apachehelikopters en F-15 gevechtsvliegtuigen in om het district rond Hayfa-street te heroveren. Hayfa-street ligt in het centrum van Bagdad, op enkele kilometer van de Groene Zone waar de gebouwen van de Iraakse regering en de Amerikaanse ambassade gelegen zijn. Dit district was begin 2005 na wekenlange zware gevechten door de Amerikanen heroverd op het volksverzet. Maar in de herfst van 2006 nam het verzet de controle weer over. De bezettingstroepen hadden hun posities in de wijk moeten opgeven, toen het herfstoffensief om de controle over de hoofdstad te heroveren compleet mislukte.1
Zware middelen zoals ... doodseskaders
De gevechten bereikten een hoogtepunt op dinsdag 9 januari, toen 400 Amerikaanse en 500 Iraakse soldaten de wijk probeerden binnen te dringen. Ze werden bijgestaan door radicale sjiietische milities en doodseskaders. Deze krijgen een steeds grotere rol in de poging van de Iraakse regering en de VS om de wijken van de hoofdstad onder controle te krijgen. Maar een goed georganiseerde stadsguerrilla bood hevig weerstand. De gepantserde voertuigen kwamen terecht in een spervuur van mortieren, granaten, en geweergeschut van op de omliggende daken.2 Uiteindelijk moesten Amerikaanse vliegtuigen en helikopters hen ontzetten.3
Een Amerikaanse legerwoordvoerder zei dat de zware middelen waren ingezet omdat “dit een zone is met aanhoudende acties van opstandelingen die onze operaties in de hoofdstad voortdurend dwarsbomen”.4 De ruggengraat van dit verzet tegen de bezetting komt grotendeels van het vroegere Iraakse leger. De Amerikanen stellen dit systematisch voor als soennitisch, maar het gaat om een anti-Amerikaans verzet, met een heel brede en verscheiden samenstelling, waaronder soennieten, sjiieten en Koerden.5
In tegenstelling tot wat de Amerikanen beweren, steunen zij radicale milities en doodseskaders om de wijken van de stad te heroveren op het verzet. Die milities hebben nauwe banden met kopstukken in de Iraakse regering. Intimidatie, ontvoering en moord zijn daarbij schering en inslag.6
Toch blijkt de situatie onhoudbaar. 21.500 extra VS-soldaten zouden daar verandering in moeten brengen en nog meer steun verlenen aan de falende Iraakse troepen en milities. De gebeurtenissen rond Hayfa-street maken veel duidelijk. Het is een beeld van de nabije toekomst van het land: een strategie tegen het volksverzet waarbij de acties van doodseskaders en paramilitaire groepen steeds belangrijker worden, en waarbij de directe betrokkenheid van de VS bij de acties van deze doodseskaders steeds zichtbaarder wordt.
1 New York Times, 10 januari 2007 • 2 The Independent, 12 januari 2007 • 3 CNN, 9 januari 2007 • 4 Associeted Press, 10 januari 2007 • 5 Irak oog in oog met de bezetting, D. Pestieau en M. Hassan, EPO, 2004 • 6 Iraqsolidaridad, 12 januari 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)
