“Een actieve vredespolitiek”. Dit thema komt steevast terug in alle verkiezingsprogramma’s. Maar je schrikt je een hoedje als je leest wat die vredespolitiek dan wel moet inhouden…
“Na één munt willen we ook één leger in Europa”, zegt de SP.a. Open VLD windt er geen doekjes om dat die Europese vredesmacht een goed uitgerust interventieleger moet zijn, dat overal ter wereld kan optreden. En CD&V geeft paars voor zijn defensiepolitiek een onvoldoende. De christelijke partij wil dat ons land “opnieuw solidair, betrouwbaar en geloofwaardig wordt bij zijn bondgenoten. We willen dan ook de Belgische militaire capaciteit opbouwen, om opnieuw volwaardig deel te kunnen nemen aan joint operators, liefst in multinationaal verband. Ons terugplooien op niet-risico taken, zoals nu het geval is, kan niet langer”, zegt Pieter De Crem, CD&V-fractieleider in de Kamer en defensiespecialist van zijn partij.
Dat verschilt allemaal amper van wat het Vlaams Belang voorstelt. Dat pleit voor “de uitbouw van een Europese defensiemacht en een ver doorgedreven samenwerking tussen de verschillende Europese landen op het vlak van bewapening, militaire technologie, opleiding, organisatie en communicatie”.
Bevolking wil geen agressief leger
Op het eerste zicht is ook de bevolking voor een Europese strijdmacht. Volgens een bevraging van de Europese burgers in 20011 is 73% van de Europeanen gewonnen voor een gemeenschappelijk Europees leger.
Maar hier wringt het schoentje! 71% van de bevolking wil dat leger vooral voor een ‘betere bescherming van het Europees grondgebied’, terwijl het Europees leger dat vandaag wordt uitgebouwd, bestaat uit ‘Snelle Interventie Eenheden’ met militaire opdrachten tot ver buiten Europa, zoals bijvoorbeeld in Afghanistan. Dat heeft niets te maken met verdedigingstaken tegen buitenlandse agressie. Europa wil een grootmacht worden die de belangen van zijn multinationals overal ter wereld kan verdedigen… Tegen dergelijk interventieleger is de Europese bevolking gekant. Volgens diezelfde studie steunt maar 34% de deelname aan VN-interventies en interventies buiten het VN-kader krijgen slechts 15% steun.
De PVDA wil dat België opkomt voor de afschaffing van de Snelle Interventie Eenheden. Wij willen een leger met alleen defensieve taken. Er kan geen sprake zijn van deelname aan een interventieleger in het kader van de Europese Unie ten dienste van de Europese multinationals.
Onder Amerikaanse vleugels
“Het spreekt voor zich dat de Europese defensie niet los van de NAVO, maar juist als een versterking van de NAVO moet gezien worden”, stelt Open VLD. Ook voor de SP.a moet het Europees leger “als één geheel optreden binnen de NAVO”. Groen! kiest voor “een actief-kritische houding”. De partij wil wel meedoen met de NAVO, maar wil niet dat dit militaire bondgenootschap zich ontwikkelt tot een eigengereide militaire alliantie die wereldwijd optreedt… We moeten dus de wolf overtuigen om een lam te worden. In feite blijft de NAVO een keurslijf dat ons land dwingt om mee te doen aan de Amerikaanse oorlogspolitiek.
België heeft al decennialang geheime akkoorden met de NAVO. Door die akkoorden werd ons land een draaischijf voor het Amerikaanse leger vanaf de eerste voorbereidingen van de oorlog tegen Irak. Treinen, vrachtwagens, boten en vliegtuigen transporteerden langs onze havens en luchthavens en op onze wegen de Amerikaanse oorlogsmachine richting Irak. Onder druk van de vredesbeweging had de regering in 2003 al beloofd die geheime akkoorden met de Verenigde Staten te herzien. Maar 4 jaar later is daarvan nog niets in huis gekomen. Vandaag zwijgen de regeringspartijen hierover in alle talen.
Kleine Brogel heeft nog altijd kernwapens
België speelt echt wel een positieve rol in de wereldwijde campagnes voor een verbod op landmijnen en nu ook clusterbommen. Maar jammer genoeg blijft het erg stil rond de atoomwapens, nochtans een veel gevaarlijker tuig. In Kleine Brogel liggen kernwapens met een vernietigingskracht die vele malen groter is dan die van de atoombommen die in 1945 Hiroshima en Nagasaki vernietigden. Daarrond werd de voorbije 8 jaar geen enkel ernstig initiatief genomen. Hoe geloofwaardig is de SP.a, als ze dit punt nu weer in haar verkiezingsprogramma zet? Als we de verspreiding van kernwapens willen tegengaan, moeten de bestaande nucleaire arsenalen worden ontmanteld. De Belgische regering kan hier het voorbeeld geven. Ze moet de Amerikaanse kernwapens weghalen uit Kleine Brogel. Maar aangezien ons land geloofwaardig wil blijven binnen de NAVO, kan dit niet.
Er is meer. Het Belgische leger zet zich in de opruiming van de Israëlische clusterbomen in Libanon. Maar door ons lidmaatschap van de NAVO is die hulp alles behalve neutraal. Kan je echt nog van een humanitaire missie spreken, als je weet dat die kadert in het Amerikaanse plan om een ‘Groot Midden-Oosten’ te vormen onder Amerikaanse en Europese controle? Hoe kan de bevolking van Libanon dan nog geloven dat de Belgische soldaten een puur ‘humanitaire opdracht’ hebben?
Er bestaat weinig twijfel over de bestaansreden en de doelstellingen van de NAVO. Onder leiding van de Verenigde Staten wil het overal ter wereld tussenkomen om de geostrategische en economische belangen van de VS en haar bondgenoten te verdedigen.2
De PVDA steunt de eis van de vredesbeweging dat de nieuwe regering de geheime NAVO-akkoorden opzegt, en dat ze de kernwapens uit Kleine Brogel onmiddellijk laat weghalen. Ons land moet zich terugtrekken uit de NAVO. Een actieve vredespolitiek betekent in de eerste plaats dat België van geen enkel militair bondgenootschap deel uitmaakt.
1 Phillippe Manigart. L’opinion des européens sur la politique de sécurité et de défense commune. Koninklijke Militaire School, 2001
2 Navo. 50 jaar is genoeg! Vredescahier 1999, http://www.vrede.be/.
Vredesbeweging over PVDA+
Vrede vzw is een belangrijke medespeler in de vredesbeweging. De vzw analyseert op haar website de programma’s van de politieke partijen over het buitenlandse beleid en het veiligheidsbeleid. Het PVDA+ programma krijgt goede punten. Enkele uittreksels.
PVDA+ wil een veel democratischer Europese Unie, waarin een Europese regering ook echt verantwoording moet afleggen. Meer democratie ook in de Verenigde Naties, waar het vetorecht in de Veiligheidsraad moet afgeschaft worden, de belangrijke derdewereldlanden beter vertegenwoordigd zijn en het gewicht van de Algemene Vergadering van de VN wordt geherwaardeerd.
Militair moet België zich neutraal opstellen. Het leger mag alleen defensieve taken ondernemen en niet deelnemen aan buitenlandse interventies. Er moet een duidelijk onderscheid zijn tussen een humanitaire operatie en openlijke steun aan de militaire bezetting van bijvoorbeeld Afghanistan. Ons land moet zich terugtrekken uit de NAVO.
Uitgebreide vergelijking programma’s Vlaamse partijen op http://www.vrede.be/
Wednesday 30 May 2007
Wednesday 23 May 2007
Staking Deutsche Telekom AG : Geen telefoon voor multinationals, wel voor gewone man
De Duitse vakbond Ver.di organiseert de grootste staking ooit sinds de privatisering van Deutsche Telekom, nu tien jaar geleden. De werknemers aanvaarden het niet om meer te werken voor minder loon.
René Obermann, de voorzitter van Europa’s grootste telefoonmaatschappij, Deutsche Telekom AG, stelde begin mei dat de maatschappij een mooie toekomst te wachten stond, “maar er moest dringend voor 4,7 miljard bespaard worden”. Hij zou zelf meteen wel even het goede voorbeeld geven... Hij beloofde twee maanden salaris (een slordige 200.000 euro) op te geven.1 Maar de arbeiders en bedienden waren niet echt te spreken over zijn ‘offer’. Want de rest van de besparingen was voor hun rekening. Eén op drie van de 160.000 arbeiders zal in een apart bedrijf, T-service, worden ondergebracht. Daar zullen ze langer moeten werken voor een loon dat 9% lager ligt.
“Onaanvaardbaar” vindt de vakbond Ver.di, die 80% van het personeel vertegenwoordigt. “ Loonverlies of slechtere arbeidsomstandigheden zijn geen oplossing voor organisatorische problemen bij Telekom”, zegt vakbondsvoorzitter Frank Bsirske. Die salamitactiek zou daarna ook op andere delen van het bedrijf kunnen worden toegepast. “Eens het loonverlies gerealiseerd wordt in die nieuwe firma, verzeker ik u dat ze hetzelfde zullen proberen doorheen heel de groep”. Onderhandelingen brachten tot nu nog niets op. Bij een stemming op 10 mei spraken 96,5% van de vakbondsleden zich uit vóór stakingsacties. Dus gingen 10.000 Deutsche Telekom werknemers vanaf vrijdag 11 mei in staking. De vakbond waarschuwde ervoor dat deze acties weken kunnen duren.
Het bedrijf wordt niet helemaal platgelegd. De vakbond opteert ervoor om het brede publiek niet te raken met zijn acties, ze heeft die sympathie broodnodig. Ver.di wil vooral de communicatiemogelijkheden beperken van grote verzekeringsbedrijven, banken en industrie. Vakbondsverantwoordelijken sloten ook niet uit dat de communicatie-infrastructuur van de G8-top begin juni in Heiligendamm, waar Duitsland gastheer is, ernstig verstoord zou kunnen worden.
1 Der Spiegel Online, 09/05
René Obermann, de voorzitter van Europa’s grootste telefoonmaatschappij, Deutsche Telekom AG, stelde begin mei dat de maatschappij een mooie toekomst te wachten stond, “maar er moest dringend voor 4,7 miljard bespaard worden”. Hij zou zelf meteen wel even het goede voorbeeld geven... Hij beloofde twee maanden salaris (een slordige 200.000 euro) op te geven.1 Maar de arbeiders en bedienden waren niet echt te spreken over zijn ‘offer’. Want de rest van de besparingen was voor hun rekening. Eén op drie van de 160.000 arbeiders zal in een apart bedrijf, T-service, worden ondergebracht. Daar zullen ze langer moeten werken voor een loon dat 9% lager ligt.
“Onaanvaardbaar” vindt de vakbond Ver.di, die 80% van het personeel vertegenwoordigt. “ Loonverlies of slechtere arbeidsomstandigheden zijn geen oplossing voor organisatorische problemen bij Telekom”, zegt vakbondsvoorzitter Frank Bsirske. Die salamitactiek zou daarna ook op andere delen van het bedrijf kunnen worden toegepast. “Eens het loonverlies gerealiseerd wordt in die nieuwe firma, verzeker ik u dat ze hetzelfde zullen proberen doorheen heel de groep”. Onderhandelingen brachten tot nu nog niets op. Bij een stemming op 10 mei spraken 96,5% van de vakbondsleden zich uit vóór stakingsacties. Dus gingen 10.000 Deutsche Telekom werknemers vanaf vrijdag 11 mei in staking. De vakbond waarschuwde ervoor dat deze acties weken kunnen duren.
Het bedrijf wordt niet helemaal platgelegd. De vakbond opteert ervoor om het brede publiek niet te raken met zijn acties, ze heeft die sympathie broodnodig. Ver.di wil vooral de communicatiemogelijkheden beperken van grote verzekeringsbedrijven, banken en industrie. Vakbondsverantwoordelijken sloten ook niet uit dat de communicatie-infrastructuur van de G8-top begin juni in Heiligendamm, waar Duitsland gastheer is, ernstig verstoord zou kunnen worden.
1 Der Spiegel Online, 09/05
Wednesday 16 May 2007
Esmeraldas – Ecuador: rode burgemeester graaft riool
Sinds 1999 heeft de stad Esmeraldas een communistische burgemeester. En ze vaart er wel bij, vertelt ons Pablo Miranda van de communistische partij van Ecuador (PCMLE).
Esmeraldas is niet zomaar een provinciestadje, het is een belangrijke havenstad met 130.000 inwoners, vooral zwarten.
Pablo Miranda. In 2000 werd onze kandidaat tot burgemeester verkozen. De burgemeester wordt bij ons rechtstreeks en in één ronde verkozen. Onze kandidaat haalde met 18% de meeste stemmen. In de gemeenteraad wonnen we 2 van de 11 zitjes. Onze partij neemt deel aan de coalitie MPD (Democratische Volksbeweging), een brede politieke beweging die in 1978 is opgericht.
Hoe werkt een communistische burgemeester in Ecuador?
Pablo Miranda. Alles wat in de gemeenteraad besproken wordt, wordt vooraf op volksvergaderingen in de wijken voorbereid. Daar wordt beslist welke voorstellen de MPD naar voren schuift. En we mobiliseren de wijken om die mee af te dwingen.
Mobilisaties van de MPD tegen haar eigen burgemeester?
Pablo Miranda. De burgemeester staat tussen de mensen. Hij discussieert mee in de wijkvergaderingen. De mensen beslissen mee, en helpen ook zoeken hoe die doelen kunnen gerealiseerd worden. Dat geeft de gemeentebestuur een zeer volks karakter.
En als er geld of middelen te kort zijn?
Pablo Miranda. Dan moeten de lokale bijdragen omhoog!
Pardon?!
Pablo Miranda. Begrijp me niet verkeerd. Ik geef een voorbeeld. Esmeraldas had bijna geen rioleringen in de buitenwijken. In sommige lager gelegen wijken bleven er dikwijls grote plassen – of eerder vijvers – stinkend afvalwater staan en bij stormweer werden die wijken overstroomd. Dit moest dringend aangepakt worden, maar er was geen geld voor rioleringen. Het graven van drainagekanalen kon wél. De bevolking kwam gezamenlijk tot die beslissing en het werk gebeurde voor een groot deel door vrijwilligers. Beslist door de wijk, uitgevoerd door de wijk, onder leiding van de communisten, met de burgemeester voorop.
Dus geen rioleringen?
Pablo Miranda. Omdat we eerst de dringende problemen wilden aanpakken. Tegelijk beslisten we de fundamentele problemen stap voor stap aan te pakken: de rioleringen. Die kosten al snel enkele miljoenen dollar, maar de stad heeft maar een jaarbudget van nauwelijks 20 miljoen dollar. Onze kameraden zijn daarom beginnen onderhandelen met de grote staats- en privébedrijven in Esmeraldas. Er werd onderhandeld, maar vaak was er ook druk van mobilisaties uit de volkswijken. En in die mobilisatie is ook het idee ontstaan van die “vrijwillige” belasting …
Trouwens, ook de staatsbedrijven leveren een forse bijdrage aan de infrastructuurwerken. De belangrijkste olieraffinaderij van het land staat in Esmeraldas, en de haven speelt een belangrijke rol in de olie-uitvoer.
Hoe reageerde de bevolking?
Pablo Miranda. Ze zagen dat we een antwoord boden op een aantal essentiële problemen, op de verwachtingen die de mensen hadden in de nieuwe burgemeester. Natuurlijk hebben we niet alle problemen kunnen aanpakken. Maar dat begrijpen de mensen wel.
Communist wint verkiezing
De gemeenteraad wordt voor twee jaar verkozen. In 2000 haalde de MPD twee van de elf zetels, in 2002 zes, in 2004 en in 2006 telkens negen. De burgemeester verhoogde zijn score van 18% in 2000 naar liefst 62% in 2004.
Wat zie je als belangrijkste reden van dit succes?
Pablo Miranda. Onze verkozenen doen wat ze beloven. En ze werken democratisch, ze betrekken de bevolking bij het bestuur. Het komt erop aan niet alleen hard te werken voor de mensen, maar ook met de mensen. In Ecuador is Esmeraldas uitgegroeid tot een van de gekende voorbeelden van goed bestuur op gemeentelijk vlak.
Hoe organiseert de MPD zich aan de basis?
Pablo Miranda. We hebben in de loop der jaren een soort federatie van wijkcomités van Esmeraldas opgezet. Zowat 60% van de stadswijken is erin vertegenwoordigd. Ze worden allemaal geleid door leden van de MPD. Die federatie heeft een vergadering van afgevaardigden, die de plannen helpen uitwerken en uitvoeren. Het gemeentebestuur stelt een lokaal ter beschikking, geeft materiële steun en betaalt het loon van enkele vrijgestelden. We proberen in al die wijken ook een basisstructuur van de MPD op te richten. Deze ervaring heeft ook de PCMLE heel veel leden doen winnen.
Esmeraldas is niet zomaar een provinciestadje, het is een belangrijke havenstad met 130.000 inwoners, vooral zwarten.
Pablo Miranda. In 2000 werd onze kandidaat tot burgemeester verkozen. De burgemeester wordt bij ons rechtstreeks en in één ronde verkozen. Onze kandidaat haalde met 18% de meeste stemmen. In de gemeenteraad wonnen we 2 van de 11 zitjes. Onze partij neemt deel aan de coalitie MPD (Democratische Volksbeweging), een brede politieke beweging die in 1978 is opgericht.
Hoe werkt een communistische burgemeester in Ecuador?
Pablo Miranda. Alles wat in de gemeenteraad besproken wordt, wordt vooraf op volksvergaderingen in de wijken voorbereid. Daar wordt beslist welke voorstellen de MPD naar voren schuift. En we mobiliseren de wijken om die mee af te dwingen.
Mobilisaties van de MPD tegen haar eigen burgemeester?
Pablo Miranda. De burgemeester staat tussen de mensen. Hij discussieert mee in de wijkvergaderingen. De mensen beslissen mee, en helpen ook zoeken hoe die doelen kunnen gerealiseerd worden. Dat geeft de gemeentebestuur een zeer volks karakter.
En als er geld of middelen te kort zijn?
Pablo Miranda. Dan moeten de lokale bijdragen omhoog!
Pardon?!
Pablo Miranda. Begrijp me niet verkeerd. Ik geef een voorbeeld. Esmeraldas had bijna geen rioleringen in de buitenwijken. In sommige lager gelegen wijken bleven er dikwijls grote plassen – of eerder vijvers – stinkend afvalwater staan en bij stormweer werden die wijken overstroomd. Dit moest dringend aangepakt worden, maar er was geen geld voor rioleringen. Het graven van drainagekanalen kon wél. De bevolking kwam gezamenlijk tot die beslissing en het werk gebeurde voor een groot deel door vrijwilligers. Beslist door de wijk, uitgevoerd door de wijk, onder leiding van de communisten, met de burgemeester voorop.
Dus geen rioleringen?
Pablo Miranda. Omdat we eerst de dringende problemen wilden aanpakken. Tegelijk beslisten we de fundamentele problemen stap voor stap aan te pakken: de rioleringen. Die kosten al snel enkele miljoenen dollar, maar de stad heeft maar een jaarbudget van nauwelijks 20 miljoen dollar. Onze kameraden zijn daarom beginnen onderhandelen met de grote staats- en privébedrijven in Esmeraldas. Er werd onderhandeld, maar vaak was er ook druk van mobilisaties uit de volkswijken. En in die mobilisatie is ook het idee ontstaan van die “vrijwillige” belasting …
Trouwens, ook de staatsbedrijven leveren een forse bijdrage aan de infrastructuurwerken. De belangrijkste olieraffinaderij van het land staat in Esmeraldas, en de haven speelt een belangrijke rol in de olie-uitvoer.
Hoe reageerde de bevolking?
Pablo Miranda. Ze zagen dat we een antwoord boden op een aantal essentiële problemen, op de verwachtingen die de mensen hadden in de nieuwe burgemeester. Natuurlijk hebben we niet alle problemen kunnen aanpakken. Maar dat begrijpen de mensen wel.
Communist wint verkiezing
De gemeenteraad wordt voor twee jaar verkozen. In 2000 haalde de MPD twee van de elf zetels, in 2002 zes, in 2004 en in 2006 telkens negen. De burgemeester verhoogde zijn score van 18% in 2000 naar liefst 62% in 2004.
Wat zie je als belangrijkste reden van dit succes?
Pablo Miranda. Onze verkozenen doen wat ze beloven. En ze werken democratisch, ze betrekken de bevolking bij het bestuur. Het komt erop aan niet alleen hard te werken voor de mensen, maar ook met de mensen. In Ecuador is Esmeraldas uitgegroeid tot een van de gekende voorbeelden van goed bestuur op gemeentelijk vlak.
Hoe organiseert de MPD zich aan de basis?
Pablo Miranda. We hebben in de loop der jaren een soort federatie van wijkcomités van Esmeraldas opgezet. Zowat 60% van de stadswijken is erin vertegenwoordigd. Ze worden allemaal geleid door leden van de MPD. Die federatie heeft een vergadering van afgevaardigden, die de plannen helpen uitwerken en uitvoeren. Het gemeentebestuur stelt een lokaal ter beschikking, geeft materiële steun en betaalt het loon van enkele vrijgestelden. We proberen in al die wijken ook een basisstructuur van de MPD op te richten. Deze ervaring heeft ook de PCMLE heel veel leden doen winnen.
Amerikaans rakettenschild Europa: voorbode van nieuwe wapenwedloop
President Bush wil een rakettenschild om ‘Iraanse en Noord-Koreaanse raketten’ uit de lucht te halen. Rusland waarschuwt voor een grote militaire dreiging.
Volgens het Pentagon is dit antiraketsysteem alleen bedoeld om intercontinentale raketten met een nucleaire, chemische of biologische lading, afgeschoten uit 'schurkenstaten' als Iran of Noord-Korea, tegen te houden. Een louter defensief systeem dus.
Maar er is veel twijfel. Jaromir Kohlicek, een Tsjechisch communist die zetelt in het Europees Parlement, verduidelijkt: “In tegenstelling tot wat het Witte Huis beweert is deze basis niet gericht tegen Iran. Waarom zou men aannemen dat de Iraanse raketten in geval van oorlog, over Centraal-Europa zouden vliegen? En wie gelooft dat Iran de technologische en militaire capaciteit heeft om de Verenigde Staten te treffen? In werkelijkheid heeft iedereen in de Tsjechische Republiek wel door dat dit rakettenschild maar één land viseert: Rusland1.”
Het Amerikaanse rakettenschild is inderdaad niet zo onschuldig als het lijkt. Met dit wapensysteem kunnen de VS een aanval lanceren tegen gelijk welk land in de wereld – zelfs landen met kernwapens – zonder vrees voor represailles. Vijandelijke (kern)raketten zouden immers door het rakettenschild tegengehouden kunnen worden. De afschrikkingkracht van het Russische kernwapenarsenaal kan zo bijvoorbeeld geneutraliseerd worden. Wat Rusland in een zeer kwetsbare positie brengt.
Poetin: “Risico op wederzijdse vernietiging”
Op 11 april 2007 schrijft de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov in de Financial Times dat “Europa momenteel niet bedreigd wordt door raketten van ‘schurkenstaten’”. Dat de VS bedreigd worden, is zelfs nog minder waarschijnlijk. Dimitri Peskov, de woordvoerder van het Kremlin, liet in de Engelse Guardian optekenen dat Rusland het rakettenschild ziet als een onderdeel van een hernieuwde Amerikaanse militarisering die “het strategische evenwicht in Europa en in de wereld een verschrikkelijke slag” toebrengt.2 Rusland stelt vast dat de VS niet van plan zijn om de nucleaire ontwapeningsakkoorden, gesloten met de toenmalige Sovjet-Unie in de jaren ‘80, verder na te leven en ziet hierin een grote militaire dreiging.
Op de Veiligheidsconferentie in München begin februari dit jaar, hield de Russische president Vladimir Poetin een scherpe toespraak, waarin hij het eenzijdige optreden van de VS èn de NAVO op de korrel nam. Hij liet daarbij horen dat de plannen om de rakettenschildinstallaties ook in Europa te plaatsen, tot “een onvermijdelijke nieuwe wapenwedloop” zouden leiden en dat ze het risico op ‘wederzijdse vernietiging’ verhogen.
1 L’Humanité, 14 april 2007 • 2 Knack, 11 april 2007
Hoever staat het met het raketschild?
George Bush toonde zich in 2001 – als kersvers president – een hevig voorstander van de versnelde ontwikkeling van antiraketsystemen en had er veel geld voor over. Sindsdien werden een aantal onderscheppingsraketten geplaatst op Amerikaanse bodem. Er werden ook twee radars geplaatst in Europa: in Fylingdales, Engeland en in Thule, Groenland (Denemarken).1
In juli 2004 werd een eerste interceptieraketeenheid ontplooid in Alaska. Later dat jaar waren er 8 bases op Amerikaans grondgebied. Op 15 december 2004 mislukte een test door ‘een onbekend probleem’ in het raketschild. Op 14 februari 2005 mislukte een nieuwe test, maar een latere reeks proeven verliep wel succesvol.
1 www.vrede.be
Marcheert Europa mee?
Sinds de Verenigde Staten Polen en Tsjechië willen inschakelen in hun antiraketsysteem is Europa betrokken partij. Tegen 2011 zouden tien installaties geplaatst worden die aanvalsraketten in de lucht kunnen vernietigen. Begin dit jaar vroegen de VS Tsjechië om een radar voor hun antiraketsysteem te mogen plaatsen en Polen vroegen ze intercepterende raketten op zijn grondgebied toe te laten. In Polen heeft de conservatieve Poolse premier Jaroslaw Kaczinsky in februari 2007 zijn goedkeuring al gegeven.1
Bijna twee derden van de Polen zijn tegen de medewerking van hun land aan het project. Ze vrezen voor een verhoogde kans op terreuraanslagen. Maar de Poolse premier ziet het raketschild als een middel om de veiligheid van zijn land te verzekeren. De opstelling van Amerikaanse raketten “verstevigt de Pools-Amerikaanse betrekkingen”, vertelde Kaczynski.2
Ook in Tsjechië is een meerderheid van de bevolking tegen. Jaromir Kohlicek: “Moskou liet weten dat het zijn middellangeafstandsraketten zal richten op de toekomstige Amerikaanse installaties in Polen en de Tsjechische Republiek. Onze bevolking wil geen spanningen aan zijn grenzen en geen terugkeer naar de koude oorlog.”3 Toch heeft de nieuwe regering van de liberale premier Mirek Topolanek meteen haar akkoord gegeven.
De raketschilden in Polen en Tsjechië kunnen niet afgedaan worden als een louter bilaterale kwestie tussen de VS en de betrokken landen. Hiermee wordt Europa meegetrokken in een nieuwe wapenwedloop onder Amerikaanse leiding. Steeds meer Europese staten laten zich overhalen om het hele plan in NAVO-verband op te zetten. Daarbij blijkt het belangrijkste argument de economische participatie van de Europese wapenindustrie in de ontwikkeling van het project. Naast het belang van het raketschild als onderdeel van de Amerikaanse aanvalsstrategie, is er ook het economisch belang voor de wapenindustrie. De bouw van één antiraketbatterij met 20 raketten, samen met radars, satellieten en bijhorende technologie, wordt geschat op 26,6 miljard dollar.4
1 De Morgen 15 februari 2007 • 2 De Morgen 28 maart 2007 • 3 L’humanité,14 04 07 • 4 http://www.vredesactie.be/ 22 maart 2007.
Antimilitaristische acties op G8-top in Duitsland
Van zaterdag 2 tot en met vrijdag 8 juni wordt Rostock (in het vroegere Oost-Duitsland) op de wereldkaart geplaatst. Terwijl vertegenwoordigers van de acht rijkste landen samenkomen in het nabijgelegen Heiligendamm, is de stad een week lang het toneel van het protest tegen die G8-top. Basisbewegingen en ngo’s maken zich op voor luidkeels verzet en een alternatieve tegentop. Ook voor de vredesbeweging is dit een aanleiding om het ongenoegen kenbaar te maken over de hedendaagse oorlogspolitiek. Want voor deze ngo’s is een zaak duidelijk: de G8-landen zijn niet alleen de motor van de economische globalisering, maar ook van de internationale militarisering.
http://www.vredesactie.be/, http://www.wsf.be/, http://www.stopg8.be/
Volgens het Pentagon is dit antiraketsysteem alleen bedoeld om intercontinentale raketten met een nucleaire, chemische of biologische lading, afgeschoten uit 'schurkenstaten' als Iran of Noord-Korea, tegen te houden. Een louter defensief systeem dus.
Maar er is veel twijfel. Jaromir Kohlicek, een Tsjechisch communist die zetelt in het Europees Parlement, verduidelijkt: “In tegenstelling tot wat het Witte Huis beweert is deze basis niet gericht tegen Iran. Waarom zou men aannemen dat de Iraanse raketten in geval van oorlog, over Centraal-Europa zouden vliegen? En wie gelooft dat Iran de technologische en militaire capaciteit heeft om de Verenigde Staten te treffen? In werkelijkheid heeft iedereen in de Tsjechische Republiek wel door dat dit rakettenschild maar één land viseert: Rusland1.”
Het Amerikaanse rakettenschild is inderdaad niet zo onschuldig als het lijkt. Met dit wapensysteem kunnen de VS een aanval lanceren tegen gelijk welk land in de wereld – zelfs landen met kernwapens – zonder vrees voor represailles. Vijandelijke (kern)raketten zouden immers door het rakettenschild tegengehouden kunnen worden. De afschrikkingkracht van het Russische kernwapenarsenaal kan zo bijvoorbeeld geneutraliseerd worden. Wat Rusland in een zeer kwetsbare positie brengt.
Poetin: “Risico op wederzijdse vernietiging”
Op 11 april 2007 schrijft de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov in de Financial Times dat “Europa momenteel niet bedreigd wordt door raketten van ‘schurkenstaten’”. Dat de VS bedreigd worden, is zelfs nog minder waarschijnlijk. Dimitri Peskov, de woordvoerder van het Kremlin, liet in de Engelse Guardian optekenen dat Rusland het rakettenschild ziet als een onderdeel van een hernieuwde Amerikaanse militarisering die “het strategische evenwicht in Europa en in de wereld een verschrikkelijke slag” toebrengt.2 Rusland stelt vast dat de VS niet van plan zijn om de nucleaire ontwapeningsakkoorden, gesloten met de toenmalige Sovjet-Unie in de jaren ‘80, verder na te leven en ziet hierin een grote militaire dreiging.
Op de Veiligheidsconferentie in München begin februari dit jaar, hield de Russische president Vladimir Poetin een scherpe toespraak, waarin hij het eenzijdige optreden van de VS èn de NAVO op de korrel nam. Hij liet daarbij horen dat de plannen om de rakettenschildinstallaties ook in Europa te plaatsen, tot “een onvermijdelijke nieuwe wapenwedloop” zouden leiden en dat ze het risico op ‘wederzijdse vernietiging’ verhogen.
1 L’Humanité, 14 april 2007 • 2 Knack, 11 april 2007
Hoever staat het met het raketschild?
George Bush toonde zich in 2001 – als kersvers president – een hevig voorstander van de versnelde ontwikkeling van antiraketsystemen en had er veel geld voor over. Sindsdien werden een aantal onderscheppingsraketten geplaatst op Amerikaanse bodem. Er werden ook twee radars geplaatst in Europa: in Fylingdales, Engeland en in Thule, Groenland (Denemarken).1
In juli 2004 werd een eerste interceptieraketeenheid ontplooid in Alaska. Later dat jaar waren er 8 bases op Amerikaans grondgebied. Op 15 december 2004 mislukte een test door ‘een onbekend probleem’ in het raketschild. Op 14 februari 2005 mislukte een nieuwe test, maar een latere reeks proeven verliep wel succesvol.
1 www.vrede.be
Marcheert Europa mee?
Sinds de Verenigde Staten Polen en Tsjechië willen inschakelen in hun antiraketsysteem is Europa betrokken partij. Tegen 2011 zouden tien installaties geplaatst worden die aanvalsraketten in de lucht kunnen vernietigen. Begin dit jaar vroegen de VS Tsjechië om een radar voor hun antiraketsysteem te mogen plaatsen en Polen vroegen ze intercepterende raketten op zijn grondgebied toe te laten. In Polen heeft de conservatieve Poolse premier Jaroslaw Kaczinsky in februari 2007 zijn goedkeuring al gegeven.1
Bijna twee derden van de Polen zijn tegen de medewerking van hun land aan het project. Ze vrezen voor een verhoogde kans op terreuraanslagen. Maar de Poolse premier ziet het raketschild als een middel om de veiligheid van zijn land te verzekeren. De opstelling van Amerikaanse raketten “verstevigt de Pools-Amerikaanse betrekkingen”, vertelde Kaczynski.2
Ook in Tsjechië is een meerderheid van de bevolking tegen. Jaromir Kohlicek: “Moskou liet weten dat het zijn middellangeafstandsraketten zal richten op de toekomstige Amerikaanse installaties in Polen en de Tsjechische Republiek. Onze bevolking wil geen spanningen aan zijn grenzen en geen terugkeer naar de koude oorlog.”3 Toch heeft de nieuwe regering van de liberale premier Mirek Topolanek meteen haar akkoord gegeven.
De raketschilden in Polen en Tsjechië kunnen niet afgedaan worden als een louter bilaterale kwestie tussen de VS en de betrokken landen. Hiermee wordt Europa meegetrokken in een nieuwe wapenwedloop onder Amerikaanse leiding. Steeds meer Europese staten laten zich overhalen om het hele plan in NAVO-verband op te zetten. Daarbij blijkt het belangrijkste argument de economische participatie van de Europese wapenindustrie in de ontwikkeling van het project. Naast het belang van het raketschild als onderdeel van de Amerikaanse aanvalsstrategie, is er ook het economisch belang voor de wapenindustrie. De bouw van één antiraketbatterij met 20 raketten, samen met radars, satellieten en bijhorende technologie, wordt geschat op 26,6 miljard dollar.4
1 De Morgen 15 februari 2007 • 2 De Morgen 28 maart 2007 • 3 L’humanité,14 04 07 • 4 http://www.vredesactie.be/ 22 maart 2007.
Antimilitaristische acties op G8-top in Duitsland
Van zaterdag 2 tot en met vrijdag 8 juni wordt Rostock (in het vroegere Oost-Duitsland) op de wereldkaart geplaatst. Terwijl vertegenwoordigers van de acht rijkste landen samenkomen in het nabijgelegen Heiligendamm, is de stad een week lang het toneel van het protest tegen die G8-top. Basisbewegingen en ngo’s maken zich op voor luidkeels verzet en een alternatieve tegentop. Ook voor de vredesbeweging is dit een aanleiding om het ongenoegen kenbaar te maken over de hedendaagse oorlogspolitiek. Want voor deze ngo’s is een zaak duidelijk: de G8-landen zijn niet alleen de motor van de economische globalisering, maar ook van de internationale militarisering.
http://www.vredesactie.be/, http://www.wsf.be/, http://www.stopg8.be/
Subscribe to:
Posts (Atom)
