(vanuit Caracas, 19 januari)
Op MO.be schrijft Wouter Derijck op 18 januari: "Vandaag keurde het Venezolaanse Parlement de politieke erkenning goed van Colombiaanse guerilliabewegingen: de FARC en het ELN. Venezuela wil dat de wereld de twee bewegingen niet langer beschouwt als terreurorganisaties maar als 'echte verzetslegers in staat van oorlog'. Maar er is desinformatie in het spel ivm "de erkenning" van het FARC en het ELN.
Het klopt dat de grote Venezolaanse kranten (die hier tot de oppositie behoren) gisteren een artikel publiceerden over deze "erkenning" door het parlement. De internationale media hebben dit overgenomen. Maar.... de presidente van het parlement van Venezuela, Cilia Flores, ontkende gisteren 18 januari met klem dat dit orgaan de FARC en het ELN 'politieke erkenning' had gegeven.
De door het parlement op 17 januari goedgekeurde tekst luidt dat het parlement beslist "de President van de Bolivariaanse Republiek Venezuela Hugo Chavez te ondersteunen in zijn voorstel om aan de Colombiaanse regering te vragen de opstandige bewegingen FARC en ELN te erkennen als strijdende partijen, als signaal van goede wil om een politieke aanpak mogelijk te makn die vertrouwen kan scheppen in toekomstige onderhandelingen op weg naar de vrede in Colombia."
Saúl Ortega, voorzitter van de commissie voor Buitenlandse zaken Saul Ortega stelde gisteren met nadruk dat "het Venezolaanse parlement geen competentie heeft om de guerrilla in Colombia officieel als strijdende partij te erkennen. We hebben geen enkele kwalificatie gegeven, alleen maar het voorstel ondersteund van president Hugo Chavez om het Colombiaanse conflict op een politieke manier op te lossen."
Na de vrijlating van de twee gijzelaars door de FARC op 10 januari, stelde de Venezolaanse president dat nieuwe onderhandelingen en akkoorden met de FARC mogelijk waren, en dat "de FARC en het ELN helemaal geen terroristische groeperingen zijn, maar een leger dat een deel van Colombia controleert". Hij noemde beide organisaties "groepen opstandelingen met een politiek project, een Bolivariaans project dat hier gerespecteerd wordt". Op basis daarvan vroeg hij dus om beide groepen te schrappen van de internationale lijst van terroristische organisaties.
De Colombiaanse president Uribe is vandaag (zaterdag 19 januari) naar Europa vertrokken, waar hij de Europese leiders - en in de eerste plaats de Spaanse eerste minister Zapatero en de Franse President Sarkozy uitleg wil verschaffen over "de misdaden van de FARC". Daarover zegt Saul Ortega: "In het Colombiaanse conflict zijn alle partijen schuldig aan gruwelijke gewelddaden" en daarom "moet de mogelijkheid geschapen worden om zowel de regering als de guerrilla aan de onderhandelingstafel te krijgen om vredesonderhandelingen te beginnen".
De redenering van de Colombiaanse regering is dat de humanitaire overdracht van twee personen de zwakte van de FARC heeft aangetoond. En dus - als ze de FARC voldoende onder druk zetten - de organisatie "binnenkort" nog mensen zal vrij laten en bovendien zal vragen om te onderhandelen zonder dat er nood is aan toegevingen van de kant van de regerig uit...
Over die situatie heeft Hugo Chavez eerder al gezegd dat de FARC verwijzen naar de jaren '80, toen de beweging de 'Union Patriotica' oprichtte, een politieke beweging die deelnam aan verkiezingen, terwijl de FARC de wapens liet zwijgen. Op enkele jaren tijd zijn toen duizenden parlementairen, burgemeesters en politieke leiders van de UP koelboedig neergeknald. Zolang geen verandering komt in de houding van de extreem-rechtse regering van Colombia, is een vredesakkoord onmogelijk. De FARC is wel altijd al vragende partij geweest voor een humanitaire uitwisseling van gevangenen aan beide zijden.
De Colombiaanse regering is een belangrijke steunpilaar van de Verenigde Staten in Latijns-Amerika. Dergelijke 'schrapping' als terroristen door de Colombiaanse regering zal dus niet zomaar gebeuren. Vandaar ook de internationale oproep van Chavez opdat ook andere landen, waaronder de Europese Unie die beslissing zouden nemen, en dus zouden ingaan tegen de zware druk van de Verenigde Staten...
Saturday, 19 January 2008
Saturday, 5 January 2008
"Alle gijzelaars hadden met kerstmis vrij kunnen zijn"
Eind december wou de FARC-guerrilla drie gijzelaars vrijlaten na bemiddeling van Hugo Chavez. Maar de Colombiaanse president Alvaro Uribe saboteerde deze humanitaire actie. Een voorlopig nieuw dieptepunt in een lange saga…
Eind augustus 2007. Venezolaans president Hugo Chavez aanvaardt de uitnodiging van de Colombiaanse senator Cordoba om te helpen bij onderhandelingen over een uitwisseling van 45 gijzelaars die de FARC vasthouden met 500 guerrillero’s in Colombiaanse gevangenissen. Eén van die gegijzelden is ex-presidentskandidate Ingrid Betancourt, met de dubbele Frans-Colombiaanse nationaliteit. President Uribe aanvaardt de bemiddeling van Chavez, maar eist eerst ‘levensbewijzen’ van de gijzelaars.
21 november. Na twee en een halve maand beslist Uribe abrupt om de bemiddeling stop te zetten “omdat de levensbewijzen uitblijven”. De families van de gevangenen zijn woedend. Juan Carlos Lecompte, de echtgenoot van Ingrid Betancourt, stelde dat ‘als de bemiddeling van Chavez niet was afgebroken, alle gijzelaars met kerstmis vrij hadden kunnen zijn.’ Chavez beweert dat Uribe alles doet om een humanitaire uitwisseling te verhinderen, en plaatst de diplomatieke relaties met Colombia ‘in de diepvries’.
Eind november. Het Colombiaanse leger arresteert drie personen in de hoofdstad Bogota met 5 videos en verscheidene brieven. Het ging om de levensbewijzen van de gijzelaars die Uribe had gevraagd. De drie boodschappers worden gevangen gezet. De regering kondigt aan dat de bewijzen “in beslag zijn genomen”. Senator Cordoba wordt beschuldigd van ondermijning van de staatsveiligheid.
Begin december. Hugo Chavez leest voor uit een brief van FARC-leider Marulanda: "Terwijl de Colombiaanse regering weigert een zone te ontruimen voor de gevangenen-ruil, en daarmee de basis te leggen voor vredesonderhandelingen, doet Uribe zijn uiterste best om het de 2,500 a 3,000 Noord-Amerikaanse militaire adviseurs zo comfortabel mogelijk te maken." Kort daarna noemt hij Uribe een spreekbuis van het Amerikaans imperialisme.
18 december. De FARC laat weten dat ze Chavez wil bedanken voor zijn inspanningen. Ze zullen drie gijzelaars vrij laten, zonder verdere voorwaarden. Het gaat om Clara Rojas, vicepresidents-kandidaat van Ingrid Betancourt, die samen met haar werd ontvoerd in 2002, Clara’s zoon Emanuel die in gevangenschap werd geboren, en Consuelo Gonzalez, ex-volksvertegenwoordiger van Colombia. De echtgenoot van Betancourt, Juan Carlos Lecompte, is blij: "We hebben altijd gezegd dat Chavez de ideale persoon is om de vrijlating van die mensen te bekomen."
Chávez vraagt de aanwezigheid van het Rode Kruis en van vertegenwoordigers uit andere landen. Brazilië, Ecuador, Cuba, Argentinië, Bolivia, Frankrijk en Zwitserland zenden een afgevaardigde. Ook ex-president Nestor Kirchner van Argentinië en de Amerikaanse filmmaker Oliver Stone zijn erbij. Alles gebeurt in overleg met de Colombiaanse president.
26 december. De delegatie van getuigen komt bijeen in de Colombiaanse stad Villavicencio om de overdracht van de gijzelaars te begeleiden. Helikopters staan klaar om naar de afspraakplaats te vliegen. Vijf dagen lang wachten ze daar op een bericht van de guerrilla over de plaats van de overdracht, maar er komt geen groen licht…
31 december. Chavez leest een bericht voor van de FARC, waarin de guerrilla aangeeft dat de operatie moet worden uitgesteld. Hevige bombardementen van het Colombiaanse leger in de zone van de geplande overdracht maken het onmogelijk om een veilige verplaatsing van de gijzelaars te verzekeren.
Uribe komt onverwacht op bezoek bij de internationale delegatie. Hij houdt een uitgebreide persconferentie over ‘de onbetrouwbaarheid van de terroristische FARC’.
1 januari. Presidente Chavez kondigt aan dat de operatie ‘voorlopig’ is mislukt. Er zullen nieuwe “clandestiene pogingen worden ondernomen om de vrijlating van de drie gijzelaars te bekomen”. Uribe laat weten dat deze pogingen “compleet zinloos zijn”.
5 januari. In een nieuw communiqué legt de FARC uit hoe president alles deed om de humanitaire overdracht te saboteren. Er was niet alleen de verhoogde militaire activiteit en bombardementen in de zone van de geplande overdracht. Daarnaast heeft de Colombiaanse veiligheidsdienst ook Emanuel, het kind van gijzelaar Clara Rojas, ontvoerd. Het kind was clandestien ondergebracht bij pleegouders in Bogotá. De guerrilla constateert: “Toen Uribe de levensbewijzen in beslag nam, werden de koeriers gevangen gezet. Nu ontvoert Uribe een kind, en sluit de pleegouders op. Hiermee wil hij de humanitaire actie van president Chavez opblazen, en de bewijzen van goodwill van de FARC dwarsbomen.”
Wordt ongetwijfeld vervolgd…
Eind augustus 2007. Venezolaans president Hugo Chavez aanvaardt de uitnodiging van de Colombiaanse senator Cordoba om te helpen bij onderhandelingen over een uitwisseling van 45 gijzelaars die de FARC vasthouden met 500 guerrillero’s in Colombiaanse gevangenissen. Eén van die gegijzelden is ex-presidentskandidate Ingrid Betancourt, met de dubbele Frans-Colombiaanse nationaliteit. President Uribe aanvaardt de bemiddeling van Chavez, maar eist eerst ‘levensbewijzen’ van de gijzelaars.
21 november. Na twee en een halve maand beslist Uribe abrupt om de bemiddeling stop te zetten “omdat de levensbewijzen uitblijven”. De families van de gevangenen zijn woedend. Juan Carlos Lecompte, de echtgenoot van Ingrid Betancourt, stelde dat ‘als de bemiddeling van Chavez niet was afgebroken, alle gijzelaars met kerstmis vrij hadden kunnen zijn.’ Chavez beweert dat Uribe alles doet om een humanitaire uitwisseling te verhinderen, en plaatst de diplomatieke relaties met Colombia ‘in de diepvries’.
Eind november. Het Colombiaanse leger arresteert drie personen in de hoofdstad Bogota met 5 videos en verscheidene brieven. Het ging om de levensbewijzen van de gijzelaars die Uribe had gevraagd. De drie boodschappers worden gevangen gezet. De regering kondigt aan dat de bewijzen “in beslag zijn genomen”. Senator Cordoba wordt beschuldigd van ondermijning van de staatsveiligheid.
Begin december. Hugo Chavez leest voor uit een brief van FARC-leider Marulanda: "Terwijl de Colombiaanse regering weigert een zone te ontruimen voor de gevangenen-ruil, en daarmee de basis te leggen voor vredesonderhandelingen, doet Uribe zijn uiterste best om het de 2,500 a 3,000 Noord-Amerikaanse militaire adviseurs zo comfortabel mogelijk te maken." Kort daarna noemt hij Uribe een spreekbuis van het Amerikaans imperialisme.
18 december. De FARC laat weten dat ze Chavez wil bedanken voor zijn inspanningen. Ze zullen drie gijzelaars vrij laten, zonder verdere voorwaarden. Het gaat om Clara Rojas, vicepresidents-kandidaat van Ingrid Betancourt, die samen met haar werd ontvoerd in 2002, Clara’s zoon Emanuel die in gevangenschap werd geboren, en Consuelo Gonzalez, ex-volksvertegenwoordiger van Colombia. De echtgenoot van Betancourt, Juan Carlos Lecompte, is blij: "We hebben altijd gezegd dat Chavez de ideale persoon is om de vrijlating van die mensen te bekomen."
Chávez vraagt de aanwezigheid van het Rode Kruis en van vertegenwoordigers uit andere landen. Brazilië, Ecuador, Cuba, Argentinië, Bolivia, Frankrijk en Zwitserland zenden een afgevaardigde. Ook ex-president Nestor Kirchner van Argentinië en de Amerikaanse filmmaker Oliver Stone zijn erbij. Alles gebeurt in overleg met de Colombiaanse president.
26 december. De delegatie van getuigen komt bijeen in de Colombiaanse stad Villavicencio om de overdracht van de gijzelaars te begeleiden. Helikopters staan klaar om naar de afspraakplaats te vliegen. Vijf dagen lang wachten ze daar op een bericht van de guerrilla over de plaats van de overdracht, maar er komt geen groen licht…
31 december. Chavez leest een bericht voor van de FARC, waarin de guerrilla aangeeft dat de operatie moet worden uitgesteld. Hevige bombardementen van het Colombiaanse leger in de zone van de geplande overdracht maken het onmogelijk om een veilige verplaatsing van de gijzelaars te verzekeren.
Uribe komt onverwacht op bezoek bij de internationale delegatie. Hij houdt een uitgebreide persconferentie over ‘de onbetrouwbaarheid van de terroristische FARC’.
1 januari. Presidente Chavez kondigt aan dat de operatie ‘voorlopig’ is mislukt. Er zullen nieuwe “clandestiene pogingen worden ondernomen om de vrijlating van de drie gijzelaars te bekomen”. Uribe laat weten dat deze pogingen “compleet zinloos zijn”.
5 januari. In een nieuw communiqué legt de FARC uit hoe president alles deed om de humanitaire overdracht te saboteren. Er was niet alleen de verhoogde militaire activiteit en bombardementen in de zone van de geplande overdracht. Daarnaast heeft de Colombiaanse veiligheidsdienst ook Emanuel, het kind van gijzelaar Clara Rojas, ontvoerd. Het kind was clandestien ondergebracht bij pleegouders in Bogotá. De guerrilla constateert: “Toen Uribe de levensbewijzen in beslag nam, werden de koeriers gevangen gezet. Nu ontvoert Uribe een kind, en sluit de pleegouders op. Hiermee wil hij de humanitaire actie van president Chavez opblazen, en de bewijzen van goodwill van de FARC dwarsbomen.”
Wordt ongetwijfeld vervolgd…
Subscribe to:
Posts (Atom)
