De Israëlische luchtmacht heeft vandaag van Gaza een hel gemaakt. Tientallen zware bombardementen op dichtbevolkte woonwijken maakten al meer dan 200 dodelijke slachtoffers en bijna 400 gewonden. Ook vóór deze misdadige oorlogsacties had Israël van Gaza trouwens al een hel gemaakt, door de hele bevolking wekenlang te gijzelen met een strikt embargo. Erg cynisch dat Israël gisteren een paar vrachtwagens hulpgoederen toeliet, om vandaag vliegtuigladingen vol bommen te droppen. En dubbel cynisch dat dit gebeurt in de kerst- en eindejaarsperiode, wanneer iedereen hoopt op wat rust en vrede.
Israël komt al zijn hele bestaan lang weg met ontelbare schendingen van de mensenrechten, van het internationaal recht en van het oorlogsrecht. Meer nog, het lijkt er zelfs voor beloond te worden, zoals toen de Europese Commissie onlangs instemde met het upgraden van de relaties van Israël met de EU binnen het Associatieakkoord. Nochtans stelt datzelfde akkoord dat schendingen van de mensenrechten tot de opschorting ervan kunnen leiden, zegt De Vos. Met de huidige bommencampagne tegen onschuldige burgers moet de Europese Unie nu maar eens eindelijk dat akkoord opschorten en sancties opleggen aan Israël. Wie niet horen wil, moet voelen.
Saturday, 27 December 2008
Saturday, 29 November 2008
Venezuela: Doodseskaders vermoorden drie syndicalisten
Op donderdag 27 november werden drie leiders van de revolutionaire vakbond UNT in de Venezolaanse deelstaat Aragua vermoord.
In de industriezone la Encrucijada, Cagua werden Richard Gallardo, Luis Hernández en Carlos Requena vanuit een rijdend voertuig neergeschoten. Die bewuste 27 november waren ze de hele dag actief geweest bij een arbeidsconflict in een zuivelfabriek van Colombiaanse eigenaars. De arbeiders hadden het bedrijf bezet omdat de eigenaars de collectieve arbeidsovereenkomst niet naleefden. De eigenaars dreigden hun bedrijf te sluiten. Donderdagmiddag drong de politie het bedrijf binnen en viel ze de bezetters aan. Enkele uren na de politie-interventie slaagde de UNT-vakbond erin het bedrijf opnieuw te bezetten.
Luis Hernández en Richard Gallardo spraken hun woede uit over de “tirannie van enkele patroons die de rechten van de arbeiders verkrachten. Als de patroons het bedrijf daadwerkelijk zouden sluiten, moet het bedrijf worden genationaliseerd", eisten ze. Enkele uren later werden ze in koelen bloede vermoord, samen met Carlos Requena.
Vandaag is de deelstaat Aragua nog in handen van de oppositie, maar bij de verkiezingen van vorige zondag won de PSUV van president Chávez de verkiezingen.
Wie zijn solidariteit met de UNT wil uitdrukken en zijn medeleven wiluitdrukken aan de familie van de vermoorde syndicalisten, kan dit op deSolidair-site doen. Wij bezorgen de boodschappen aan de UNT.
In de industriezone la Encrucijada, Cagua werden Richard Gallardo, Luis Hernández en Carlos Requena vanuit een rijdend voertuig neergeschoten. Die bewuste 27 november waren ze de hele dag actief geweest bij een arbeidsconflict in een zuivelfabriek van Colombiaanse eigenaars. De arbeiders hadden het bedrijf bezet omdat de eigenaars de collectieve arbeidsovereenkomst niet naleefden. De eigenaars dreigden hun bedrijf te sluiten. Donderdagmiddag drong de politie het bedrijf binnen en viel ze de bezetters aan. Enkele uren na de politie-interventie slaagde de UNT-vakbond erin het bedrijf opnieuw te bezetten.
Luis Hernández en Richard Gallardo spraken hun woede uit over de “tirannie van enkele patroons die de rechten van de arbeiders verkrachten. Als de patroons het bedrijf daadwerkelijk zouden sluiten, moet het bedrijf worden genationaliseerd", eisten ze. Enkele uren later werden ze in koelen bloede vermoord, samen met Carlos Requena.
Vandaag is de deelstaat Aragua nog in handen van de oppositie, maar bij de verkiezingen van vorige zondag won de PSUV van president Chávez de verkiezingen.
Wie zijn solidariteit met de UNT wil uitdrukken en zijn medeleven wiluitdrukken aan de familie van de vermoorde syndicalisten, kan dit op deSolidair-site doen. Wij bezorgen de boodschappen aan de UNT.
Interview Venezolaanse staalarbeider Jesus Pino Strijden voor socialisme anno 2008
Bouwen aan het socialisme van de 21ste eeuw. Jesus Pino stond vooraan in het gevecht voor de nationalisatie van zijn bedrijf in Venezuela. We hadden daarover een boeiend gesprek met hem.
Het staalbedrijf Sidor ligt in de deelstaat Bolivar, in het oosten van Venezuela. Met een capaciteit van 48 miljoen ton vloeibaar staal per jaar is het de grootste staalproducent van het land. In 1964 opgericht als een staatsbedrijf, werd het bedrijf geprivatiseerd in 1997. Het Italiaans-Argentijnse Techint begon een drastische ‘modernisering’. Er bleven nog maar 5.200 arbeiders in Sidor, met daarnaast zo’n 8.000 werknemers in onderaanneming.
In maart dit jaar werd het bedrijf na een maandenlang sociaal conflict genationaliseerd. Jesus Pino, die op Sidor werkt, was uitgenodigd op de Solidariteitsdag voor Venezuela vorige maand in Brussel om daarover te komen spreken.
Waarrond draaide het sociale conflict in Sidor?
Jesus Pino. Het ging om de hernieuwing van de collectieve arbeidsovereenkomst. De arbeiders hadden duidelijke eisen: de lonen moesten omhoog, alle arbeiders in onderaanneming moesten terug in het bedrijf worden opgenomen, en er moest een aanzienlijke pensioenverhoging komen, want nu lag de uitkering onder het minimumloon.
De eis van hernationalisering werd dan nog niet gesteld door de meerderheid van de arbeiders. Enkel de ‘syndicale alliantie’, één van de vele vakbondsgroepen in het bedrijf, en een georganiseerde groep van Bolivariaanse arbeiders verdedigden die eis. Wij argumenteerden dat dit nodig was om loon naar werk te krijgen. De multinational verkocht de onbewerkte staalplaten aan haar eigen buitenlandse vestigingen voor zo’n 200 dollar, terwijl de marktwaarde 600 dollar bedroeg. Bovendien was er een betalingstermijn van 6 maand, wat extreem lang was. Maar na meer dan een jaar discussie liet de directie in maart 2008 haar ‘definitief’ standpunt kennen: het was njet.
En dan radicaliseerde het conflict?
Jesus Pino. Ja, onvermijdelijk. Steeds meer arbeiders gingen de nationalisatie van het bedrijf als oplossing zien. Maar er was een ernstig probleem: de minister van Arbeid weigerde die eis te steunen. Hij wou een referendum over het voorstel van de patroons van Sidor. Maar de vakbond was de minister te snel af: ze organiseerden zelf een referendum waar de eis van nationalisering voorlag. Bijna 90 % van de arbeiders steunden die eis. Maar de minister weigerde de resultaten van dit referendum te erkennen, en organiseerde samen met de gouverneur van de deelstaat een politiemacht om de staking te breken.
Uiteindelijk kwam president Hugo Chávez tussen: na een ultieme onderhandelingsronde waarbij de bedrijfsleiding voet bij stuk hield, kondigde Chávez de nationalisatie van het bedrijf aan. Hij zette ook de minister van Arbeid af.
Alleen de Communistische Partij van Venezuela en enkele leden van de revolutionaire vakbond UNT hebben in maanden de arbeiders gesteund.
Wat is er veranderd sinds de nationalisering?
Jesus Pino. De collectieve arbeidsovereenkomst werd getekend, en 1.200 arbeiders uit de onderaanneming kregen onmiddellijk een bedrijfscontract. Voor de anderen werd een commissie opgericht die de situatie zou bestuderen. De betrokkenheid van de arbeiders bij de bedrijfsleiding is nu veel sterker.
Wij hebben in het bedrijf ook een Revolutionair Front opgericht. Het gaat om een beweging die niet enkel syndicale eisen stelt, maar ook de politieke veranderingen trekt. Er is vandaag in ons land een hele discussie bezig over de rol van de arbeidersklasse in de opbouw van het socialisme in Venezuela.
Hebben de arbeiders nu ook een inbreng in het bestuur van het bedrijf?
Jesus Pino. Met ons Revolutionair Front willen we bijdragen om twee doelstellingen te bereiken die president Chávez stelde: Van Sidor een model maken op het vlak van management van de productie, en ook van Sidor een socialistisch bedrijf maken. Daarvoor zijn twee zaken nodig. Enerzijds de deelname van de arbeiders in de leidende structuren en in de controle van het bedrijf. Daarnaast zal een socialistisch Sidor de productie en de winst van het bedrijf ten dienste stellen van de ontwikkeling van het land.
Hoe zie je de rol van de communisten (PCV) in de arbeidersstrijd?
Jesus Pino. We denken dat we in Sidor een belangrijke bijdrage hebben kunnen leveren om het eindresultaat te bereiken: de nationalisatie. Maar we moeten nog grote stappen vooruit zetten in de verdere politisering van de arbeiders.
Je hebt hier in België contact gehad met de vakbonden?
Jesus Pino. Een sterk punt van de Belgische syndicale beweging is de eenheid, met twee grote vakbonden (en een kleinere). Voor ons is zo’n sterkere eenheid heel belangrijk. De nationale opbouw van een strijdbare revolutionaire vakbond staat nog in zijn kinderschoenen.
De problemen hier in België en in Venezuela zijn sterk verschillend, maar op de plaatsen die ik deze week heb bezocht, zoals een vakbondsvergadering van Carrefour, de mensen zonder papieren, en syndicalisten van de christelijke vakbond, was de interesse groot om te weten hoe het er Venezuela aan toe gaat.
Wat wilden de Belgische syndicalisten van u weten?
Jesus Pino. Vaak was er een kritische opstelling, maar steeds solidair. Wat opviel is dat veel Belgische syndicalisten discussieerden over hoe het socialisme van de 21ste eeuw er moet uitzien. De situatie in Venezuela is verschillend van die van Vietnam, van Oost-Europa of van Cuba. Wij willen een socialisme opbouwen in onze eigen context, gebaseerd op de marxistische theorie over het socialisme, aangevuld met onze nationale denkers zoals Simon Bolivar. We willen ons baseren op onze eigen geschiedenis en onze cultuur en gewoonten.
Waarom is het socialisme noodzakelijk voor Venezuela?
Jesus Pino. Alle vorige regeringen lieten ons land voortboeren in de miserie. Met meer dan twee miljoen analfabeten, met een tekort van bijna twee miljoen woningen, met financiële problemen ondanks de olierijkdom en met zowat 80 % van de bevolking die in armoede leeft.
Om al die problemen op te lossen moet er een systeem komen van sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. Het enige systeem dat deze principes kan verzekeren, is het socialisme. Dan kan de productie aangewend worden om onze noden te lenigen, en niet voor het winstbejag van de multinationals. Dan kunnen we onze politieke onafhankelijkheid verdedigen, en kunnen we een technologie ontwikkelen die aangepast is aan onze behoeften. Dan kan de solidariteit centraal staan, niet het individualisme van de kapitalistische maatschappij.
Het staalbedrijf Sidor ligt in de deelstaat Bolivar, in het oosten van Venezuela. Met een capaciteit van 48 miljoen ton vloeibaar staal per jaar is het de grootste staalproducent van het land. In 1964 opgericht als een staatsbedrijf, werd het bedrijf geprivatiseerd in 1997. Het Italiaans-Argentijnse Techint begon een drastische ‘modernisering’. Er bleven nog maar 5.200 arbeiders in Sidor, met daarnaast zo’n 8.000 werknemers in onderaanneming.
In maart dit jaar werd het bedrijf na een maandenlang sociaal conflict genationaliseerd. Jesus Pino, die op Sidor werkt, was uitgenodigd op de Solidariteitsdag voor Venezuela vorige maand in Brussel om daarover te komen spreken.
Waarrond draaide het sociale conflict in Sidor?
Jesus Pino. Het ging om de hernieuwing van de collectieve arbeidsovereenkomst. De arbeiders hadden duidelijke eisen: de lonen moesten omhoog, alle arbeiders in onderaanneming moesten terug in het bedrijf worden opgenomen, en er moest een aanzienlijke pensioenverhoging komen, want nu lag de uitkering onder het minimumloon.
De eis van hernationalisering werd dan nog niet gesteld door de meerderheid van de arbeiders. Enkel de ‘syndicale alliantie’, één van de vele vakbondsgroepen in het bedrijf, en een georganiseerde groep van Bolivariaanse arbeiders verdedigden die eis. Wij argumenteerden dat dit nodig was om loon naar werk te krijgen. De multinational verkocht de onbewerkte staalplaten aan haar eigen buitenlandse vestigingen voor zo’n 200 dollar, terwijl de marktwaarde 600 dollar bedroeg. Bovendien was er een betalingstermijn van 6 maand, wat extreem lang was. Maar na meer dan een jaar discussie liet de directie in maart 2008 haar ‘definitief’ standpunt kennen: het was njet.
En dan radicaliseerde het conflict?
Jesus Pino. Ja, onvermijdelijk. Steeds meer arbeiders gingen de nationalisatie van het bedrijf als oplossing zien. Maar er was een ernstig probleem: de minister van Arbeid weigerde die eis te steunen. Hij wou een referendum over het voorstel van de patroons van Sidor. Maar de vakbond was de minister te snel af: ze organiseerden zelf een referendum waar de eis van nationalisering voorlag. Bijna 90 % van de arbeiders steunden die eis. Maar de minister weigerde de resultaten van dit referendum te erkennen, en organiseerde samen met de gouverneur van de deelstaat een politiemacht om de staking te breken.
Uiteindelijk kwam president Hugo Chávez tussen: na een ultieme onderhandelingsronde waarbij de bedrijfsleiding voet bij stuk hield, kondigde Chávez de nationalisatie van het bedrijf aan. Hij zette ook de minister van Arbeid af.
Alleen de Communistische Partij van Venezuela en enkele leden van de revolutionaire vakbond UNT hebben in maanden de arbeiders gesteund.
Wat is er veranderd sinds de nationalisering?
Jesus Pino. De collectieve arbeidsovereenkomst werd getekend, en 1.200 arbeiders uit de onderaanneming kregen onmiddellijk een bedrijfscontract. Voor de anderen werd een commissie opgericht die de situatie zou bestuderen. De betrokkenheid van de arbeiders bij de bedrijfsleiding is nu veel sterker.
Wij hebben in het bedrijf ook een Revolutionair Front opgericht. Het gaat om een beweging die niet enkel syndicale eisen stelt, maar ook de politieke veranderingen trekt. Er is vandaag in ons land een hele discussie bezig over de rol van de arbeidersklasse in de opbouw van het socialisme in Venezuela.
Hebben de arbeiders nu ook een inbreng in het bestuur van het bedrijf?
Jesus Pino. Met ons Revolutionair Front willen we bijdragen om twee doelstellingen te bereiken die president Chávez stelde: Van Sidor een model maken op het vlak van management van de productie, en ook van Sidor een socialistisch bedrijf maken. Daarvoor zijn twee zaken nodig. Enerzijds de deelname van de arbeiders in de leidende structuren en in de controle van het bedrijf. Daarnaast zal een socialistisch Sidor de productie en de winst van het bedrijf ten dienste stellen van de ontwikkeling van het land.
Hoe zie je de rol van de communisten (PCV) in de arbeidersstrijd?
Jesus Pino. We denken dat we in Sidor een belangrijke bijdrage hebben kunnen leveren om het eindresultaat te bereiken: de nationalisatie. Maar we moeten nog grote stappen vooruit zetten in de verdere politisering van de arbeiders.
Je hebt hier in België contact gehad met de vakbonden?
Jesus Pino. Een sterk punt van de Belgische syndicale beweging is de eenheid, met twee grote vakbonden (en een kleinere). Voor ons is zo’n sterkere eenheid heel belangrijk. De nationale opbouw van een strijdbare revolutionaire vakbond staat nog in zijn kinderschoenen.
De problemen hier in België en in Venezuela zijn sterk verschillend, maar op de plaatsen die ik deze week heb bezocht, zoals een vakbondsvergadering van Carrefour, de mensen zonder papieren, en syndicalisten van de christelijke vakbond, was de interesse groot om te weten hoe het er Venezuela aan toe gaat.
Wat wilden de Belgische syndicalisten van u weten?
Jesus Pino. Vaak was er een kritische opstelling, maar steeds solidair. Wat opviel is dat veel Belgische syndicalisten discussieerden over hoe het socialisme van de 21ste eeuw er moet uitzien. De situatie in Venezuela is verschillend van die van Vietnam, van Oost-Europa of van Cuba. Wij willen een socialisme opbouwen in onze eigen context, gebaseerd op de marxistische theorie over het socialisme, aangevuld met onze nationale denkers zoals Simon Bolivar. We willen ons baseren op onze eigen geschiedenis en onze cultuur en gewoonten.
Waarom is het socialisme noodzakelijk voor Venezuela?
Jesus Pino. Alle vorige regeringen lieten ons land voortboeren in de miserie. Met meer dan twee miljoen analfabeten, met een tekort van bijna twee miljoen woningen, met financiële problemen ondanks de olierijkdom en met zowat 80 % van de bevolking die in armoede leeft.
Om al die problemen op te lossen moet er een systeem komen van sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. Het enige systeem dat deze principes kan verzekeren, is het socialisme. Dan kan de productie aangewend worden om onze noden te lenigen, en niet voor het winstbejag van de multinationals. Dan kunnen we onze politieke onafhankelijkheid verdedigen, en kunnen we een technologie ontwikkelen die aangepast is aan onze behoeften. Dan kan de solidariteit centraal staan, niet het individualisme van de kapitalistische maatschappij.
Tuesday, 25 November 2008
Venezuela: Overwinning met een wrange smaak
De partij van president Chávez, de PSVU, won in zeventien deelstaten. De oppositie won er in vijf, waaronder de twee dichtstbevolkte, en in de hoofdstad. Tot voor kort had de oppositie enkel de drie kleinste en rijkste gemeenten van de hoofdstad in handen. Maar de PSUV verloor nu ook de gemeente Sucre, met vooral armen en lagere middenklasse, plus het bestuur van Groot-Caracas. Hoewel Libertador, de gemeente waar de armsten wonen in handen van de PSUV blijft, is dit toch een zware slag. In 2004 had Chávez nog de hoofdstad en 20 van de 22 staten in handen gekregen, maar in de voorbije jaren waren drie gouverneurs naar de oppositie overgelopen. Chávez benadrukte dat de PSUV 17 deelstaten had gewonnen, waarvan 8 met méér dan 60 % en over het hele land kreeg de PSUV zo’n 5,4 miljoen stemmen of 57 % van het totaal. Nog steeds een comfortabele meerderheid. Reacties van vrienden uit Venezuela zijn kritischer: “Toen we vorig jaar het referendum over de nieuwe grondwet verloren, was de conclusie duidelijk: de corruptie moest aangepakt worden, het beleid moest efficiënter en dichter bij de mensen.”
Wednesday, 15 October 2008
Michael Parenti: "Tegen wie moeten we ons eigenlijk beschermen?"
Michael Parenti is een van de belangrijkste progressieve denkers van de VS. Hij wordt omschreven als leesbaarder dan Noam Chomsky en ernstiger dan Michael Moore. Zijn nieuwste boek heet Democratie voor de elite.
Zaterdagmorgen, de dag voor hij zijn boek gaat voorstellen op Het Andere Boek, ontmoet ik Michael Parenti in de lobby van zijn hotel. “Kom we gaan de straat op”, zegt hij meteen. Hij heeft duidelijk geen zin om het mooie herfstzonnetje aan zich te laten voorbijgaan. Even later zitten we met een kop koffie en een warme chocolademelk op een terrasje bij de Vogelmarkt, in hartje Antwerpen.
In uw boek schrijf je al op de eerste bladzijden, tot tweemaal toe zelfs, dat uw boek niét anti-Amerikaans is. Waarom zo nadrukkelijk?
Michael Parenti. Omdat het de meest gebruikte dooddoener is waarmee iemand die de Amerikaanse maatschappij bekritiseert, wordt aangevallen. “Je bent anti-Amerikaans, je haat je eigen land.” Het is een opportunistisch en vals argument, maar het wordt vaak met succes gebruikt. Je kunt het vergelijken met het Israëlische argument dat je antisemitisch bent, zodra je kritiek uit op de koloniale politiek van Israël.
Uw boek is in feite een aanklacht tegen alles wat verkeerd loopt?
Michael Parenti. Het gaat er niet enkel over om te beschrijven hoe verschrikkelijk sommige dingen zijn in de VS. Het gaat niet over hoe gemeen, hoe stom, hoe onwetend onze politieke leiders zijn. Ik probeer te onderzoeken waarom dit zo verschrikkelijk is. Onze politieke leiders zijn niet stom en onwetend, ze weten precies wat ze doen! Ze verdedigen bepaalde belangen op een consequente manier, en daar zijn redenen voor. Die redenen probeer ik uit te leggen.
U schrijft dat de Amerikaanse grondwet de vrijheid verdedigt tegen de democratie.
Michael Parenti. Staat dat zo in mijn boek? Dan toch alleen in de Nederlandse vertaling… wacht tot ik de vertaler tegenkom (lacht).
Hier staat het, pagina 71, u schrijft: “Voor de ontwerpers van de grondwet betekent vrijheid iets anders dan democratie.” Botst de idee van vrijheid dan met het begrip “democratie”?
Michael Parenti. Toen de Verenigde Staten werden opgericht moest de grondwet de vrijheid van de heersende klasse verdedigen. Vrijheid betekende vrijheid om te investeren, handel te drijven en rijkdom te vergaren, zonder daarbij gehinderd te worden door het gewone volk. De vrijheid om slaven te kopen en te verkopen, om grootgrondbezit te vrijwaren, bijvoorbeeld. Het afschaffen van de slavernij werd gezien als een vorm van diefstal. Hoewel er veel is veranderd, blijft die basisvisie over de vrijheid van de machtigen tegen de belangen van de gewone man in wel degelijk overeind.
Tegelijkertijd verkondigen de VS dat ze de grootste democratie van de wereld zijn.
Michael Parenti. Ja, dat verhaal blijft doorgaan. Tot mijn grote woede en spijt stel ik vast dat de presidentskandidaten McCain en Obama vandaag allebei blijven spreken over de Verenigde Staten als wereldleider, als die unieke Staat in de geschiedenis met een speciale missie. Terwijl steeds meer mensen in de VS niet inzien waarom ons land per se de leider van de wereld zou moeten zijn, waarom ons land als enige overal ter wereld vele honderden militaire bases zou moeten hebben, waarom we per se oorlogsvloten moeten hebben in elke oceaan, waarom we raketten moeten hebben die elke stad ter wereld plat kunnen leggen,… Tegen wie moeten we ons eigenlijk beschermen?
De Europese grondwet, die werd omgezet in het Verdrag van Lissabon, vertoont opvallende gelijkenissen met de Amerikaanse grondwet.
Michael Parenti. In mijn boek heb ik het alleen over de VS, ik spreek niet over de Europese Unie. Maar de vergelijking klopt ergens wel, het gaat hier in Europa dezelfde richting uit. Het doel van de heersende elites is om de positieve aspecten van de sociaaldemocratie af te breken. En de manier waarop het in Europa gebeurt, is duivels slim. In plaats van het gevecht land per land te voeren, wordt er een Europese Unie geïnstalleerd waar niemand nog aan kan, en van daaruit wordt de liberalisering gedicteerd.
U woont in San Francisco. Wat vinden de mensen daar van het plan-Paulson om 700 miljard dollar staatssteun in de financiële sector te pompen?
Michael Parenti. De mensen zijn daar heel erg tegen! Dat weerspiegelde zich in het Congres, waar dat plan eerste geen meerderheid haalde. Dan begonnen Bush en zijn medestanders de afgevaardigden onder druk te zetten: “Weet je, die nieuwe luchthaven die we plannen in je kiesdistrict, de plannen liggen klaar, maar we zijn nog niet zeker of de bouw nu wel zal doorgaan.” Dan begrijpt die afgevaardigde dat hij in de volgende ronde best wél voor stemt, om die luchthaven toch maar te laten bouwen. Het werd uiteindelijk goedgekeurd met 233 stemmen tegen 177. Dus ze hebben hun werk goed gedaan.
Er werden trouwens ook een aantal belastingvrijstellingen in het plan opgenomen om nog een paar conservatieven over de streep te trekken. Die zijn tegen elke vorm van staatsinmenging, maar als er belastingverminderingen mee gepaard gaan, no problem!
Geloven de mensen niet dat het nog slechter zou gaan als het hele systeem in elkaar zou storten?
Michael Parenti. Ze stellen zich gewoon de vraag waarom de belastingbetaler hiervoor moet opdraaien. Waarom moeten wij betalen voor hun pokerspel? Waarom vragen ze het geld niet terug aan degenen die zich met dat systeem hebben verrijkt? Bush zei trouwens – zodra hij die 700 miljard dollar binnenhad – dat die geldinjectie het probleem waarschijnlijk niet zou oplossen. Er is meer dan geld genoeg in het systeem, maar degenen die geld hebben, willen het niet als krediet beschikbaar stellen omdat ze bang zijn om het kwijt te spelen. Dus moet de belastingbetaler inspringen. Kom, zeg! Het is één grote bende onverantwoordelijke zwendelaars en dieven!
Tot voor kort was staatsinmenging in de economie nochtans taboe. Nu moet de staat plots wel ingrijpen.
Michael Parenti. Ja, het is interessant om te zien hoe degenen die steeds herhalen dat de regering niets kan oplossen, dat die best alles over laat aan de privé, dat een regering de problemen alleen maar groter maakt, nu hun kar draaien. Nu zij in de problemen zitten, mag gelijk wat gebeuren om hun vel te redden.
Waarom trouwens 700 miljard, en geen 600 of 800 miljard? Geen kat die het weet. Het is belachelijk. Wat we vandaag zien, is wat we al gedurende de hele geschiedenis van het kapitalisme zien. De regering geeft subsidies en belastingvermindering, maar dan alleen voor de elites. Het is verdorie zo duidelijk en zo frustrerend, dat het zelfs moeilijk is om erover te praten zonder je kwaad te maken.
Hoe is het eigenlijk zover kunnen komen?
Michael Parenti. Vijftig jaar geleden was ons land de leidende industriële producent. Vandaag is dat niet meer zo, het meeste geld bevindt zich in die speculatieve papiermolen. Geld brengt nog meer geld op, zonder dat er productie tegenover staat. Tot iemand de vraag stelt: “Maar, is dit niet gewoon papier zonder meer?” Dan is het vertrouwen zoek en barst de zeepbel. Dit probleem is dus niet opgelost met 700 miljard dollar, het is een diep structureel probleem.
In welke mate wordt de reële economie ook getroffen?
Michael Parenti. Ons land heeft de lonen altijd laag gehouden terwijl de productiviteit bleef stijgen. Bovendien werden bedrijven naar het buitenland verplaatst, waar de lonen nog lager lagen. Er komen alsmaar meer producten op de markt, maar de koopkracht blijft achter. Geen probleem, wij bieden kredieten aan, zodat de mensen blijven kopen. Maar nu die zeepbel barst, raakt ook de reële economie in crisis.
Hier wijst men vaak de overmatige consumptiedrang van de Amerikanen als oorzaak aan. Elke Amerikaan wil twee auto’s en drie tv’s en steekt zich daarvoor in de schulden. Klopt dat?
Michael Parenti. Dat is weer een typisch voorbeeld waarbij het slachtoffer de schuld krijgt. Er zijn enorm veel mensen met schulden, dat klopt. Maar dat komt vooral doordat ze hun job verloren of ziek vielen. Er zijn tientallen miljoenen mensen zonder ziekteverzekering, maar ook wie wel verzekerd is, heeft soms veel problemen om zijn privéverzekering de rekeningen te doen betalen.
Iemand met kanker moet dringend behandeld worden. De verzekering houdt ze aan het lijntje, maar de behandeling kan niet wachten. Dus betalen ze de behandeling dan maar met het geld dat ze met hun kredietkaart kunnen opnemen. Ze gaan een lening aan en moeten daarop 15 % interest betalen, soms zelfs meer. Zo glijden de mensen in een “gevangenis zonder muren”. Om hun schuld af te betalen, wordt het loon voor vele jaren grotendeels in beslag genomen, en zo belanden velen in de armoede.
De Verenigde Staten staan bekend om hun grote overheidsschuld.
Michael Parenti. Ja, de laatste drie grote schuldenmakers waren Ronald Reagan, George Bush Sr. en George Bush Jr. Toen Reagan aan de macht kwam, was de staatsschuld 800 miljard dollar. Acht jaar later was dat al 2.500 miljard. Vader Bush liet dat bedrag aangroeien tot 5.000 miljard. Clinton slaagde erin de schuld min of meer onder controle te houden, maar tijdens de acht jaar Bush junior ging de schuld van 5.000 miljard naar 10.000 miljard dollar, en nu komt er in één klap nog eens 700 miljard bij!
De financiële crisis wordt ongetwijfeld een belangrijk verkiezingsthema. Naar wie gaat uw voorkeur uit: Obama of McCain?
Michael Parenti. Ik steun geen van beide. Ik denk dat ik voor een van de onafhankelijke kandidaten ga stemmen: Cynthia McKinney of misschien Ralph Nader (McKinney is kandidaat voor de Green Party, Nader was in 1996 en 2000 kandidaat voor de Green Party, maar komt nu op als onafhankelijke, nvdr). Het zijn kandidaten in de marge, maar met een veel beter programma. Ik kan mezelf er echt niet toe brengen om voor Obama te stemmen.
Zou er dan geen verschil zijn tussen Obama en McCain als president?
Michael Parenti. Toch wel. Een aantal aspecten van Obama’s beleid zullen progressief zijn. Hopelijk zal hij het minimumloon optrekken en misschien zal hij zelfs enkele sociale programma’s verder uitbouwen.Maar eerlijk gezegd zie ik niet in hoe hij verkozen zal geraken. Ik doe niet graag voorspellingen, want dat is altijd riskant, maar vier maanden geleden dacht ik al: “Hoe zal Obama ooit kunnen winnen?”
Hoe bedoelt u?
Michael Parenti. Hij moet het niet alleen opnemen tegen McCain, maar ook tegen Diebold Election Systems, het bedrijf dat het elektronische verkiezingssysteem organiseert. Ik ben er vrij sterk van overtuigd dat Obama zal worden bestolen, zoals ook de laatste twee verkiezingen gemanipuleerd zijn. De vorige keer waren de exitpolls zeer duidelijk in het voordeel van Kerry. En hoewel exitpolls in het verleden altijd een zeer accurate voorspelling zijn gebleken, verschilden ze vier jaar geleden plots radicaal van de uiteindelijke uitslag die Bush gewonnen gaf. Ik denk dat eenzelfde scenario opnieuw mogelijk is.
"Inspirerend Latijns-Amerika"
Michael Parenti. Wat in Latijns-Amerika gebeurt, is prachtig. Die massale democratische bewegingen bereiken toch wel een en ander. Het is een terugkeer naar de klassieke modellen, waar Marx het al over had: massale volksbewegingen die het systeem willen omkeren, een klassengevecht pur sang.In Bolivia bijvoorbeeld begon de indiaanse bevolking zich stap voor stap te organiseren en wierp de ene regering na de andere omver, omdat die geen rekening wilden houden met hun noden en hun rechten. En vandaag heb je dan die scherpe tegenstelling, die chantage van de elites, die zich weren als een duivel in een wijwatervat, maar de gewone mensen plooien niet; Zéér inspirerend wat daar allemaal gebeurt!Spijtig genoeg is de invloed daarvan op de bevolking in de Verenigde Staten niet zo groot. De meeste mensen in de VS zijn alleen geïnteresseerd in het lokale en het binnenlandse, internationale politiek houdt hen niet bezig.
----
Parenti : Democratie is onverzoenbaar met het moderne kapitalisme
Michael Parenti was op 5 oktober te gast op Het Andere Boek en stelde daar zijn nieuwste boek Democratie voor de elite voor.
Parenti stelt hierin nog eens haarscherp dat democratie in wezen onverzoenbaar is met het moderne kapitalisme. Economische macht is zo sterk verweven met politieke macht dat het beleid enkel nog de belangen van de economie verdedigt, waardoor de gewone man de facto buitenspel wordt gezet. In de Verenigde Staten is het boek ondertussen al aan zijn achtste druk toe. Het wordt er in scholen en universiteiten gebruikt als cursusmateriaal. “Uiteraard staat niet iedereen open voor mijn analyse”, zegt Parenti hierover, “Ook zij die mijn analyse afwijzen, herkennen de realiteit die ik beschrijf: hoe de wet de rijken bevoordeelt, hoe politiebrutaliteit vaak een racistische inslag heeft, hoe zwarten voor gelijkaardige feiten langere gevangenisstraffen krijgen,…”
“Eén lezer nam na het lezen van mijn boek ontslag en ging T-shirts verkopen”
Dat het boek de studenten niet onberoerd laat, blijkt uit het feit dat Parenti nog dagelijks brieven en e-mails krijgt van mensen die hem vertellen dat Democratie voor de elite het belangrijkste boek is dat ze ooit hebben gelezen. Eén lezer schreef zelfs dat hij zijn job bij een multinational had opgegeven na het lezen van het boek. “Nu heeft hij een winkeltje waar hij T-shirts verkoopt met de afbeelding van Che Guevara en allerhande politieke slogans. Je ziet dus, mijn boeken lezen kan ernstige gevolgen hebben”, lacht Parenti.
Zaterdagmorgen, de dag voor hij zijn boek gaat voorstellen op Het Andere Boek, ontmoet ik Michael Parenti in de lobby van zijn hotel. “Kom we gaan de straat op”, zegt hij meteen. Hij heeft duidelijk geen zin om het mooie herfstzonnetje aan zich te laten voorbijgaan. Even later zitten we met een kop koffie en een warme chocolademelk op een terrasje bij de Vogelmarkt, in hartje Antwerpen.
In uw boek schrijf je al op de eerste bladzijden, tot tweemaal toe zelfs, dat uw boek niét anti-Amerikaans is. Waarom zo nadrukkelijk?
Michael Parenti. Omdat het de meest gebruikte dooddoener is waarmee iemand die de Amerikaanse maatschappij bekritiseert, wordt aangevallen. “Je bent anti-Amerikaans, je haat je eigen land.” Het is een opportunistisch en vals argument, maar het wordt vaak met succes gebruikt. Je kunt het vergelijken met het Israëlische argument dat je antisemitisch bent, zodra je kritiek uit op de koloniale politiek van Israël.
Uw boek is in feite een aanklacht tegen alles wat verkeerd loopt?
Michael Parenti. Het gaat er niet enkel over om te beschrijven hoe verschrikkelijk sommige dingen zijn in de VS. Het gaat niet over hoe gemeen, hoe stom, hoe onwetend onze politieke leiders zijn. Ik probeer te onderzoeken waarom dit zo verschrikkelijk is. Onze politieke leiders zijn niet stom en onwetend, ze weten precies wat ze doen! Ze verdedigen bepaalde belangen op een consequente manier, en daar zijn redenen voor. Die redenen probeer ik uit te leggen.
U schrijft dat de Amerikaanse grondwet de vrijheid verdedigt tegen de democratie.
Michael Parenti. Staat dat zo in mijn boek? Dan toch alleen in de Nederlandse vertaling… wacht tot ik de vertaler tegenkom (lacht).
Hier staat het, pagina 71, u schrijft: “Voor de ontwerpers van de grondwet betekent vrijheid iets anders dan democratie.” Botst de idee van vrijheid dan met het begrip “democratie”?
Michael Parenti. Toen de Verenigde Staten werden opgericht moest de grondwet de vrijheid van de heersende klasse verdedigen. Vrijheid betekende vrijheid om te investeren, handel te drijven en rijkdom te vergaren, zonder daarbij gehinderd te worden door het gewone volk. De vrijheid om slaven te kopen en te verkopen, om grootgrondbezit te vrijwaren, bijvoorbeeld. Het afschaffen van de slavernij werd gezien als een vorm van diefstal. Hoewel er veel is veranderd, blijft die basisvisie over de vrijheid van de machtigen tegen de belangen van de gewone man in wel degelijk overeind.
Tegelijkertijd verkondigen de VS dat ze de grootste democratie van de wereld zijn.
Michael Parenti. Ja, dat verhaal blijft doorgaan. Tot mijn grote woede en spijt stel ik vast dat de presidentskandidaten McCain en Obama vandaag allebei blijven spreken over de Verenigde Staten als wereldleider, als die unieke Staat in de geschiedenis met een speciale missie. Terwijl steeds meer mensen in de VS niet inzien waarom ons land per se de leider van de wereld zou moeten zijn, waarom ons land als enige overal ter wereld vele honderden militaire bases zou moeten hebben, waarom we per se oorlogsvloten moeten hebben in elke oceaan, waarom we raketten moeten hebben die elke stad ter wereld plat kunnen leggen,… Tegen wie moeten we ons eigenlijk beschermen?
De Europese grondwet, die werd omgezet in het Verdrag van Lissabon, vertoont opvallende gelijkenissen met de Amerikaanse grondwet.
Michael Parenti. In mijn boek heb ik het alleen over de VS, ik spreek niet over de Europese Unie. Maar de vergelijking klopt ergens wel, het gaat hier in Europa dezelfde richting uit. Het doel van de heersende elites is om de positieve aspecten van de sociaaldemocratie af te breken. En de manier waarop het in Europa gebeurt, is duivels slim. In plaats van het gevecht land per land te voeren, wordt er een Europese Unie geïnstalleerd waar niemand nog aan kan, en van daaruit wordt de liberalisering gedicteerd.
U woont in San Francisco. Wat vinden de mensen daar van het plan-Paulson om 700 miljard dollar staatssteun in de financiële sector te pompen?
Michael Parenti. De mensen zijn daar heel erg tegen! Dat weerspiegelde zich in het Congres, waar dat plan eerste geen meerderheid haalde. Dan begonnen Bush en zijn medestanders de afgevaardigden onder druk te zetten: “Weet je, die nieuwe luchthaven die we plannen in je kiesdistrict, de plannen liggen klaar, maar we zijn nog niet zeker of de bouw nu wel zal doorgaan.” Dan begrijpt die afgevaardigde dat hij in de volgende ronde best wél voor stemt, om die luchthaven toch maar te laten bouwen. Het werd uiteindelijk goedgekeurd met 233 stemmen tegen 177. Dus ze hebben hun werk goed gedaan.
Er werden trouwens ook een aantal belastingvrijstellingen in het plan opgenomen om nog een paar conservatieven over de streep te trekken. Die zijn tegen elke vorm van staatsinmenging, maar als er belastingverminderingen mee gepaard gaan, no problem!
Geloven de mensen niet dat het nog slechter zou gaan als het hele systeem in elkaar zou storten?
Michael Parenti. Ze stellen zich gewoon de vraag waarom de belastingbetaler hiervoor moet opdraaien. Waarom moeten wij betalen voor hun pokerspel? Waarom vragen ze het geld niet terug aan degenen die zich met dat systeem hebben verrijkt? Bush zei trouwens – zodra hij die 700 miljard dollar binnenhad – dat die geldinjectie het probleem waarschijnlijk niet zou oplossen. Er is meer dan geld genoeg in het systeem, maar degenen die geld hebben, willen het niet als krediet beschikbaar stellen omdat ze bang zijn om het kwijt te spelen. Dus moet de belastingbetaler inspringen. Kom, zeg! Het is één grote bende onverantwoordelijke zwendelaars en dieven!
Tot voor kort was staatsinmenging in de economie nochtans taboe. Nu moet de staat plots wel ingrijpen.
Michael Parenti. Ja, het is interessant om te zien hoe degenen die steeds herhalen dat de regering niets kan oplossen, dat die best alles over laat aan de privé, dat een regering de problemen alleen maar groter maakt, nu hun kar draaien. Nu zij in de problemen zitten, mag gelijk wat gebeuren om hun vel te redden.
Waarom trouwens 700 miljard, en geen 600 of 800 miljard? Geen kat die het weet. Het is belachelijk. Wat we vandaag zien, is wat we al gedurende de hele geschiedenis van het kapitalisme zien. De regering geeft subsidies en belastingvermindering, maar dan alleen voor de elites. Het is verdorie zo duidelijk en zo frustrerend, dat het zelfs moeilijk is om erover te praten zonder je kwaad te maken.
Hoe is het eigenlijk zover kunnen komen?
Michael Parenti. Vijftig jaar geleden was ons land de leidende industriële producent. Vandaag is dat niet meer zo, het meeste geld bevindt zich in die speculatieve papiermolen. Geld brengt nog meer geld op, zonder dat er productie tegenover staat. Tot iemand de vraag stelt: “Maar, is dit niet gewoon papier zonder meer?” Dan is het vertrouwen zoek en barst de zeepbel. Dit probleem is dus niet opgelost met 700 miljard dollar, het is een diep structureel probleem.
In welke mate wordt de reële economie ook getroffen?
Michael Parenti. Ons land heeft de lonen altijd laag gehouden terwijl de productiviteit bleef stijgen. Bovendien werden bedrijven naar het buitenland verplaatst, waar de lonen nog lager lagen. Er komen alsmaar meer producten op de markt, maar de koopkracht blijft achter. Geen probleem, wij bieden kredieten aan, zodat de mensen blijven kopen. Maar nu die zeepbel barst, raakt ook de reële economie in crisis.
Hier wijst men vaak de overmatige consumptiedrang van de Amerikanen als oorzaak aan. Elke Amerikaan wil twee auto’s en drie tv’s en steekt zich daarvoor in de schulden. Klopt dat?
Michael Parenti. Dat is weer een typisch voorbeeld waarbij het slachtoffer de schuld krijgt. Er zijn enorm veel mensen met schulden, dat klopt. Maar dat komt vooral doordat ze hun job verloren of ziek vielen. Er zijn tientallen miljoenen mensen zonder ziekteverzekering, maar ook wie wel verzekerd is, heeft soms veel problemen om zijn privéverzekering de rekeningen te doen betalen.
Iemand met kanker moet dringend behandeld worden. De verzekering houdt ze aan het lijntje, maar de behandeling kan niet wachten. Dus betalen ze de behandeling dan maar met het geld dat ze met hun kredietkaart kunnen opnemen. Ze gaan een lening aan en moeten daarop 15 % interest betalen, soms zelfs meer. Zo glijden de mensen in een “gevangenis zonder muren”. Om hun schuld af te betalen, wordt het loon voor vele jaren grotendeels in beslag genomen, en zo belanden velen in de armoede.
De Verenigde Staten staan bekend om hun grote overheidsschuld.
Michael Parenti. Ja, de laatste drie grote schuldenmakers waren Ronald Reagan, George Bush Sr. en George Bush Jr. Toen Reagan aan de macht kwam, was de staatsschuld 800 miljard dollar. Acht jaar later was dat al 2.500 miljard. Vader Bush liet dat bedrag aangroeien tot 5.000 miljard. Clinton slaagde erin de schuld min of meer onder controle te houden, maar tijdens de acht jaar Bush junior ging de schuld van 5.000 miljard naar 10.000 miljard dollar, en nu komt er in één klap nog eens 700 miljard bij!
De financiële crisis wordt ongetwijfeld een belangrijk verkiezingsthema. Naar wie gaat uw voorkeur uit: Obama of McCain?
Michael Parenti. Ik steun geen van beide. Ik denk dat ik voor een van de onafhankelijke kandidaten ga stemmen: Cynthia McKinney of misschien Ralph Nader (McKinney is kandidaat voor de Green Party, Nader was in 1996 en 2000 kandidaat voor de Green Party, maar komt nu op als onafhankelijke, nvdr). Het zijn kandidaten in de marge, maar met een veel beter programma. Ik kan mezelf er echt niet toe brengen om voor Obama te stemmen.
Zou er dan geen verschil zijn tussen Obama en McCain als president?
Michael Parenti. Toch wel. Een aantal aspecten van Obama’s beleid zullen progressief zijn. Hopelijk zal hij het minimumloon optrekken en misschien zal hij zelfs enkele sociale programma’s verder uitbouwen.Maar eerlijk gezegd zie ik niet in hoe hij verkozen zal geraken. Ik doe niet graag voorspellingen, want dat is altijd riskant, maar vier maanden geleden dacht ik al: “Hoe zal Obama ooit kunnen winnen?”
Hoe bedoelt u?
Michael Parenti. Hij moet het niet alleen opnemen tegen McCain, maar ook tegen Diebold Election Systems, het bedrijf dat het elektronische verkiezingssysteem organiseert. Ik ben er vrij sterk van overtuigd dat Obama zal worden bestolen, zoals ook de laatste twee verkiezingen gemanipuleerd zijn. De vorige keer waren de exitpolls zeer duidelijk in het voordeel van Kerry. En hoewel exitpolls in het verleden altijd een zeer accurate voorspelling zijn gebleken, verschilden ze vier jaar geleden plots radicaal van de uiteindelijke uitslag die Bush gewonnen gaf. Ik denk dat eenzelfde scenario opnieuw mogelijk is.
"Inspirerend Latijns-Amerika"
Michael Parenti. Wat in Latijns-Amerika gebeurt, is prachtig. Die massale democratische bewegingen bereiken toch wel een en ander. Het is een terugkeer naar de klassieke modellen, waar Marx het al over had: massale volksbewegingen die het systeem willen omkeren, een klassengevecht pur sang.In Bolivia bijvoorbeeld begon de indiaanse bevolking zich stap voor stap te organiseren en wierp de ene regering na de andere omver, omdat die geen rekening wilden houden met hun noden en hun rechten. En vandaag heb je dan die scherpe tegenstelling, die chantage van de elites, die zich weren als een duivel in een wijwatervat, maar de gewone mensen plooien niet; Zéér inspirerend wat daar allemaal gebeurt!Spijtig genoeg is de invloed daarvan op de bevolking in de Verenigde Staten niet zo groot. De meeste mensen in de VS zijn alleen geïnteresseerd in het lokale en het binnenlandse, internationale politiek houdt hen niet bezig.
----
Parenti : Democratie is onverzoenbaar met het moderne kapitalisme
Michael Parenti was op 5 oktober te gast op Het Andere Boek en stelde daar zijn nieuwste boek Democratie voor de elite voor.
Parenti stelt hierin nog eens haarscherp dat democratie in wezen onverzoenbaar is met het moderne kapitalisme. Economische macht is zo sterk verweven met politieke macht dat het beleid enkel nog de belangen van de economie verdedigt, waardoor de gewone man de facto buitenspel wordt gezet. In de Verenigde Staten is het boek ondertussen al aan zijn achtste druk toe. Het wordt er in scholen en universiteiten gebruikt als cursusmateriaal. “Uiteraard staat niet iedereen open voor mijn analyse”, zegt Parenti hierover, “Ook zij die mijn analyse afwijzen, herkennen de realiteit die ik beschrijf: hoe de wet de rijken bevoordeelt, hoe politiebrutaliteit vaak een racistische inslag heeft, hoe zwarten voor gelijkaardige feiten langere gevangenisstraffen krijgen,…”
“Eén lezer nam na het lezen van mijn boek ontslag en ging T-shirts verkopen”
Dat het boek de studenten niet onberoerd laat, blijkt uit het feit dat Parenti nog dagelijks brieven en e-mails krijgt van mensen die hem vertellen dat Democratie voor de elite het belangrijkste boek is dat ze ooit hebben gelezen. Eén lezer schreef zelfs dat hij zijn job bij een multinational had opgegeven na het lezen van het boek. “Nu heeft hij een winkeltje waar hij T-shirts verkoopt met de afbeelding van Che Guevara en allerhande politieke slogans. Je ziet dus, mijn boeken lezen kan ernstige gevolgen hebben”, lacht Parenti.
Saturday, 16 August 2008
Rusland wringt de lange arm van de VS in de Kaukasus om
Vijf dagen nadat Georgië een aanval op Zuid-Ossetië had ingezet, komen Rusland en Georgië tot een staakt-het-vuren. Wat is de echte inzet van dit bloedige conflict?
8 augustus. Tskhinvali, de hoofdstad van Zuid-Ossetië wordt zwaar beschadigd. Er vallen vele honderden doden en gewonden, maar precieze cijfers zijn er nog niet. Tienduizenden inwoners slaan op de vlucht. Het Russische leger komt de autonome regering van Zuid-Ossetië ter hulp met tanks en pantservoertuigen en voert bombardementen uit op Georgische militaire installaties die bij de agressie betrokken waren. Ook daarbij vallen heel wat burgerslachtoffers.
De meeste Westerse media en politici weten direct bij wie ze de schuld moeten leggen: bij het separatisme van Zuid-Ossetië en het eigenbelang van Rusland. Maar een onderzoek naar de onderliggende belangen brengt andere elementen aan het licht.
Het conflict tussen Georgië en Zuid-Ossetië is het resultaat van de toegenomen etnische tegenstellingen in de Kaukasus sinds de val van de Sovjet-Unie. Alle vroegere Sovjetrepublieken in de Kaukasus zijn samengesteld uit een mozaïek van etnische groepen en culturen. Toen de USSR uiteen viel, ontstonden er scherpe nationale tegenstellingen tussen Rusland en andere ex-sovjetstaten, en binnen die staten, tussen de verschillende etnische bevolkingsgroepen.
In de voorbije 17 jaar hebben die conflicten tot geweld en burgeroorlog geleid in Tsjetsjenië, in Dagestan, in de Armeense enclave Nagorni-Karabach, in Azerbeidzjan, enzovoorts. Ook ex-Joegoslavië onderging hetzelfde lot.
In plaats van de conflicten te ontmijnen hebben de Verenigde Staten met een cynische verdeel- en heerspolitiek die conflicten gebruikt en vaak opgeklopt om hun invloed in deze regio’s uit te breiden. Denk maar aan hun steun aan de separatisten in Kossovo en in Tsjetsjenië. Ook in Georgië gebruiken de VS de nationalistische tegenstellingen om de potentieel hernieuwde grootmacht Rusland te verzwakken.
Een Amerikaan wordt baas in Georgië
In 2004 zetten de VS de huidige Georgische president Saakashvili op de troon, met de hulp van multimiljardair Soros. Saakashvili is een Amerikaans staatsburger die trouwens tot begin van de jaren 2000 in New York woonde en er als advocaat werkte. Hij is sterk pro-VS en anti-Rusland. Sinds hij in 2004 president werd versterkt hij het ‘eigen’ Georgische nationalisme en buit hij het anti-Russische gevoel uit. Hij zette ook de Osseten onder druk. Hij wou bij voorbeeld verbieden dat Osseten onderwijs volgen in hun eigen taal.
Dit alles zorgt uiteraard voor spanningen met Zuid-Ossetië dat niet alleen zijn autonoom statuut kwijtspeelde en zijn banden met de Osseten in Noord-Ossetië in Rusland bemoeilijkt ziet.
De Verenigde Staten leveren al sinds 1994 militaire steun aan Georgië. Die is sindsdien constant gegroeid. Vandaag is Georgië het meest pro-Amerikaanse land van de Kaukasus. Het regime heeft speciale banden met de VS, en vooral met het Pentagon. Vandaag is Georgië – na Israël – het land met de grootste Amerikaanse militaire steun per hoofd van de bevolking. In ruil voor die steun heeft Georgië 2000 militairen in Irak, het 3de grootste contingent na de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. En dat voor een land van 4,5 miljoen inwoners…
Het land dient vandaag als achterhoede voor vele anti-Russische bewegingen in de Kaukasus, onder andere in Tsjetsjenië en Dagestan.
Ook met Israël heeft Georgië sterke militaire en economische banden ontwikkeld. Sinds 2000 heeft Israël voor honderden miljoenen dollar aan wapens verkocht, van geweren tot raketsystemen, van pantservoertuigen tot onbemande vliegtuigjes. Daarbovenop kwamen militaire trainingen, onder andere door officieren van Israël's geheime dienst Shin Bet, berucht voor haar geheime executies en folteringen van Palestijnen in de Bezette Gebieden.
Wie controleert de Centraal-Aziatische olie?
Tegen 2020 zal zowat 50 % van de gasbevoorrading van West-Europa uit Rusland komen. En ook voor de oliebevoorrading speelt Rusland een belangrijke rol. De controle over Georgië is strategisch voor de VS en andere pro-VS regeringen als alternatief voor de Russische energiebevoorrading. Vooral voor de energievoorziening vanuit Turkmenistan en Azerbeidzjan in Centraal Azië.
Er loopt een pijplijn van Baku (de hoofdstad van Azerbeidzjan waar enorme olievoorraden liggen) aan de Kaspische zee, doorheen Azerbeidzjan en Georgië, tot in Ceyhan in Turkije. Deze pijplijn, die 1 % van het wereldverbruik aan olie vervoert, is de enige vanuit Centraal-Azië die niet over Russisch grondgebied loopt. Het is een van de reden waarom de Verenigde Staten hun militaire basissen van West-Europa naar Oost-Europa en Centraal-Azië, meer bepaald ook in Georgië en Azerbeidzjan, verplaatsen.
Waar ligt Georgië?
Georgië ligt voor het grootste deel in Azië en voor een klein deel in Europa. Het grenst aan Rusland, Azerbeidzjan, Armenië, Turkije en de Zwarte Zee.
Zuid-Ossetië is een klein gebied binnen Georgië, met zijn 3.900 km² net iets groter dan West-Vlaanderen. Het telt 100.000 inwoners, van wie tweederde Osseten zijn en een derde Georgiërs. Noordelijk, aan de andere kant van een belangrijke bergpas over de Kaukasus, ligt Noord-Ossetië dat tot Rusland behoord.
8 augustus. Tskhinvali, de hoofdstad van Zuid-Ossetië wordt zwaar beschadigd. Er vallen vele honderden doden en gewonden, maar precieze cijfers zijn er nog niet. Tienduizenden inwoners slaan op de vlucht. Het Russische leger komt de autonome regering van Zuid-Ossetië ter hulp met tanks en pantservoertuigen en voert bombardementen uit op Georgische militaire installaties die bij de agressie betrokken waren. Ook daarbij vallen heel wat burgerslachtoffers.
De meeste Westerse media en politici weten direct bij wie ze de schuld moeten leggen: bij het separatisme van Zuid-Ossetië en het eigenbelang van Rusland. Maar een onderzoek naar de onderliggende belangen brengt andere elementen aan het licht.
Het conflict tussen Georgië en Zuid-Ossetië is het resultaat van de toegenomen etnische tegenstellingen in de Kaukasus sinds de val van de Sovjet-Unie. Alle vroegere Sovjetrepublieken in de Kaukasus zijn samengesteld uit een mozaïek van etnische groepen en culturen. Toen de USSR uiteen viel, ontstonden er scherpe nationale tegenstellingen tussen Rusland en andere ex-sovjetstaten, en binnen die staten, tussen de verschillende etnische bevolkingsgroepen.
In de voorbije 17 jaar hebben die conflicten tot geweld en burgeroorlog geleid in Tsjetsjenië, in Dagestan, in de Armeense enclave Nagorni-Karabach, in Azerbeidzjan, enzovoorts. Ook ex-Joegoslavië onderging hetzelfde lot.
In plaats van de conflicten te ontmijnen hebben de Verenigde Staten met een cynische verdeel- en heerspolitiek die conflicten gebruikt en vaak opgeklopt om hun invloed in deze regio’s uit te breiden. Denk maar aan hun steun aan de separatisten in Kossovo en in Tsjetsjenië. Ook in Georgië gebruiken de VS de nationalistische tegenstellingen om de potentieel hernieuwde grootmacht Rusland te verzwakken.
Een Amerikaan wordt baas in Georgië
In 2004 zetten de VS de huidige Georgische president Saakashvili op de troon, met de hulp van multimiljardair Soros. Saakashvili is een Amerikaans staatsburger die trouwens tot begin van de jaren 2000 in New York woonde en er als advocaat werkte. Hij is sterk pro-VS en anti-Rusland. Sinds hij in 2004 president werd versterkt hij het ‘eigen’ Georgische nationalisme en buit hij het anti-Russische gevoel uit. Hij zette ook de Osseten onder druk. Hij wou bij voorbeeld verbieden dat Osseten onderwijs volgen in hun eigen taal.
Dit alles zorgt uiteraard voor spanningen met Zuid-Ossetië dat niet alleen zijn autonoom statuut kwijtspeelde en zijn banden met de Osseten in Noord-Ossetië in Rusland bemoeilijkt ziet.
De Verenigde Staten leveren al sinds 1994 militaire steun aan Georgië. Die is sindsdien constant gegroeid. Vandaag is Georgië het meest pro-Amerikaanse land van de Kaukasus. Het regime heeft speciale banden met de VS, en vooral met het Pentagon. Vandaag is Georgië – na Israël – het land met de grootste Amerikaanse militaire steun per hoofd van de bevolking. In ruil voor die steun heeft Georgië 2000 militairen in Irak, het 3de grootste contingent na de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. En dat voor een land van 4,5 miljoen inwoners…
Het land dient vandaag als achterhoede voor vele anti-Russische bewegingen in de Kaukasus, onder andere in Tsjetsjenië en Dagestan.
Ook met Israël heeft Georgië sterke militaire en economische banden ontwikkeld. Sinds 2000 heeft Israël voor honderden miljoenen dollar aan wapens verkocht, van geweren tot raketsystemen, van pantservoertuigen tot onbemande vliegtuigjes. Daarbovenop kwamen militaire trainingen, onder andere door officieren van Israël's geheime dienst Shin Bet, berucht voor haar geheime executies en folteringen van Palestijnen in de Bezette Gebieden.
Wie controleert de Centraal-Aziatische olie?
Tegen 2020 zal zowat 50 % van de gasbevoorrading van West-Europa uit Rusland komen. En ook voor de oliebevoorrading speelt Rusland een belangrijke rol. De controle over Georgië is strategisch voor de VS en andere pro-VS regeringen als alternatief voor de Russische energiebevoorrading. Vooral voor de energievoorziening vanuit Turkmenistan en Azerbeidzjan in Centraal Azië.
Er loopt een pijplijn van Baku (de hoofdstad van Azerbeidzjan waar enorme olievoorraden liggen) aan de Kaspische zee, doorheen Azerbeidzjan en Georgië, tot in Ceyhan in Turkije. Deze pijplijn, die 1 % van het wereldverbruik aan olie vervoert, is de enige vanuit Centraal-Azië die niet over Russisch grondgebied loopt. Het is een van de reden waarom de Verenigde Staten hun militaire basissen van West-Europa naar Oost-Europa en Centraal-Azië, meer bepaald ook in Georgië en Azerbeidzjan, verplaatsen.
Waar ligt Georgië?
Georgië ligt voor het grootste deel in Azië en voor een klein deel in Europa. Het grenst aan Rusland, Azerbeidzjan, Armenië, Turkije en de Zwarte Zee.
Zuid-Ossetië is een klein gebied binnen Georgië, met zijn 3.900 km² net iets groter dan West-Vlaanderen. Het telt 100.000 inwoners, van wie tweederde Osseten zijn en een derde Georgiërs. Noordelijk, aan de andere kant van een belangrijke bergpas over de Kaukasus, ligt Noord-Ossetië dat tot Rusland behoord.
Als Georgië lid was van de NAVO, was België nu in staat van oorlog
Tijdens de NAVO-top in Boekarest in april 2008 wilde president Bush Georgië en Oekraïne lid maken van de NAVO. Gelukkig staken enkele Europese landen daar een stokje voor.
Samen met het rakettenschild dat de VS in Polen en Tsjechië willen opstellen, zou het lidmaatschap van Oekraïne en Georgië een versterking betekenen van de Westerse omsingeling van Rusland. Sommige Europese landen zoals Duistland wilden Rusland niet in die mate voor het hoofd stoten en slaagden erin de boot af te houden. Althans voorlopig.
Gelukkig. Als Georgië vandaag NAVO-lid was geweest, zou het de NAVO en heel Europa, inclusief België, hebben meegesleurd in een militair avontuur tegen Rusland.
Als Europa een goed nabuurschap met Rusland wil, kan het zich beter verzetten tegen de Amerikaanse druk om de tegenstellingen op de spits te drijven. Dat doen de VS doelbewust door een rakettenschild te bouwen in Polen en Tsjechië, door Oekraïne en Georgië in de NAVO op te nemen, enzovoorts.
Moet België nog langer lid blijven van de NAVO?
Dankzij dit militair NAVO-bondgenootschap hebben de VS nog steeds basissen in Europa die ze gebruiken voor wereldwijde militaire interventies. Vandaag wordt ons land al meegesleurd in de uitzichtloze oorlog in Afghanistan. De NAVO eist ook dat haar leden hun leger hervormen door het meer middelen te geven en die anders te oriënteren. Ze komen er openlijk voor uit dat legers in hun ogen niet moeten dienen om het eigen grondgebied te verdedigen en dat ze zich moeten omvormen tot gewapende eenheden die zich specialiseren in snelle interventies in het buitenland.
Tegen de 60ste verjaardag van de NAVO in 2009 werkt het bondgenootschap een nieuw strategisch concept uit, waarbij het zijn wereldwijde militaire operaties nog wil opvoeren. De NAVO moet overal ter wereld en met alle beschikbare middelen de wil van de VS helpen opleggen. Daar wordt de wereld niet beter of veiliger van, integendeel. België zou dus beter geen deel uitmaken van een militaire alliantie die de rest van de wereld bedreigt en ook Europa zou beter zijn lidmaatschap opzeggen.
Samen met het rakettenschild dat de VS in Polen en Tsjechië willen opstellen, zou het lidmaatschap van Oekraïne en Georgië een versterking betekenen van de Westerse omsingeling van Rusland. Sommige Europese landen zoals Duistland wilden Rusland niet in die mate voor het hoofd stoten en slaagden erin de boot af te houden. Althans voorlopig.
Gelukkig. Als Georgië vandaag NAVO-lid was geweest, zou het de NAVO en heel Europa, inclusief België, hebben meegesleurd in een militair avontuur tegen Rusland.
Als Europa een goed nabuurschap met Rusland wil, kan het zich beter verzetten tegen de Amerikaanse druk om de tegenstellingen op de spits te drijven. Dat doen de VS doelbewust door een rakettenschild te bouwen in Polen en Tsjechië, door Oekraïne en Georgië in de NAVO op te nemen, enzovoorts.
Moet België nog langer lid blijven van de NAVO?
Dankzij dit militair NAVO-bondgenootschap hebben de VS nog steeds basissen in Europa die ze gebruiken voor wereldwijde militaire interventies. Vandaag wordt ons land al meegesleurd in de uitzichtloze oorlog in Afghanistan. De NAVO eist ook dat haar leden hun leger hervormen door het meer middelen te geven en die anders te oriënteren. Ze komen er openlijk voor uit dat legers in hun ogen niet moeten dienen om het eigen grondgebied te verdedigen en dat ze zich moeten omvormen tot gewapende eenheden die zich specialiseren in snelle interventies in het buitenland.
Tegen de 60ste verjaardag van de NAVO in 2009 werkt het bondgenootschap een nieuw strategisch concept uit, waarbij het zijn wereldwijde militaire operaties nog wil opvoeren. De NAVO moet overal ter wereld en met alle beschikbare middelen de wil van de VS helpen opleggen. Daar wordt de wereld niet beter of veiliger van, integendeel. België zou dus beter geen deel uitmaken van een militaire alliantie die de rest van de wereld bedreigt en ook Europa zou beter zijn lidmaatschap opzeggen.
Speelt Rusland ook in de Kaukasus ‘de Russische beer’?
Zonder twijfel gebruikt Rusland de Georgische aanval tegen Zuid-Ossetië om zijn positie te versterken. Toch gaat lang niet iedereen akkoord met de verwijten van Bush over de agressiviteit van Rusland.
“Voor Rusland is het (de NAVO) een militaire alliantie die hun land wil omsingelen”, zegt Rusland-kenner Eric Hoestl. “De Russen zijn niet vergeten welke aanvallende rol de Atlantische Alliantie heeft gespeeld in Afghanistan of in Servië.” ”Het was te verwachten dat de Russen krachtig zouden reageren”, vindt ook de Belgische minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht. “Het wordt meer en meer duidelijk dat de Russen niet aanvaarden dat Georgië of Oekraïne lid worden van de NAVO. Dat is een van hun ‘rode strepen’. Hun tweede ‘rode streep’ is dat de situatie in Zuid-Ossetië moet blijven wat ze is. Dit twee ‘rode streep’ is nu overschreden". Hij besluit: “We moeten nu geen anti-Russisch front maken. Het zou fout zijn de Russen te isoleren”.
Het militair avontuur van Georgië draaide uit in het voordeel van Rusland: “Voor Rusland is dit een gelegenheid om het democratisch imago van de Georgische president Saakachvili (van wie nu wel vaststaat dat hij verontrustend autoritaire trekken vertoont) onderuit te halen en tegen de NAVO te zeggen: ‘kijk wat voor een staat jullie in jullie kamp willen binnenhalen’, benadrukt Rusland-specialist Aude Merlin van de ULB.
Andrei Kokoshin is voorzitter van de Russische parlementscommissie voor het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (de landen van de vroegere Sovjet-Unie), en ex-secretaris van de Russische veiligheidsraad. Al in november 2006 waarschuwde hij de Verenigde Staten en Europa over de gevolgen van een confrontatiepolitiek. Hij laat duidelijk verstaan dat Rusland op wereldvlak helemaal niet zo geïsoleerd staat: “De inspanningen van Washington en Brussel (lees Europese Unie) om Georgië in de NAVO op te nemen, zullen niet leiden tot een versterking van de stabiliteit in Europa. We zullen nooit onze belangen of die van onze bondgenoten op het spel zetten, noch de veiligheid van landgenoten die in het buitenland wonen en alle belang hebben bij het behoud van stabiliteit en veiligheid in deze post-sovjetperiode. Samen met China, India, Pakistan, Iran, onze Centraal-Aziatische vrienden en Kazakstan delen we dezelfde ideeën over de problemen in Afghanistan, en wat er zou moeten gebeuren. Maar de actie van de NAVO blijft erop gericht om de positie van Rusland te verzwakken, in plaats van samen te werken aan politieke en diplomatieke inspanningen om – op zijn minst – een nederlaag in Afghanistan te voorkomen. Als dat nog mogelijk is”.
“Voor Rusland is het (de NAVO) een militaire alliantie die hun land wil omsingelen”, zegt Rusland-kenner Eric Hoestl. “De Russen zijn niet vergeten welke aanvallende rol de Atlantische Alliantie heeft gespeeld in Afghanistan of in Servië.” ”Het was te verwachten dat de Russen krachtig zouden reageren”, vindt ook de Belgische minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht. “Het wordt meer en meer duidelijk dat de Russen niet aanvaarden dat Georgië of Oekraïne lid worden van de NAVO. Dat is een van hun ‘rode strepen’. Hun tweede ‘rode streep’ is dat de situatie in Zuid-Ossetië moet blijven wat ze is. Dit twee ‘rode streep’ is nu overschreden". Hij besluit: “We moeten nu geen anti-Russisch front maken. Het zou fout zijn de Russen te isoleren”.
Het militair avontuur van Georgië draaide uit in het voordeel van Rusland: “Voor Rusland is dit een gelegenheid om het democratisch imago van de Georgische president Saakachvili (van wie nu wel vaststaat dat hij verontrustend autoritaire trekken vertoont) onderuit te halen en tegen de NAVO te zeggen: ‘kijk wat voor een staat jullie in jullie kamp willen binnenhalen’, benadrukt Rusland-specialist Aude Merlin van de ULB.
Andrei Kokoshin is voorzitter van de Russische parlementscommissie voor het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (de landen van de vroegere Sovjet-Unie), en ex-secretaris van de Russische veiligheidsraad. Al in november 2006 waarschuwde hij de Verenigde Staten en Europa over de gevolgen van een confrontatiepolitiek. Hij laat duidelijk verstaan dat Rusland op wereldvlak helemaal niet zo geïsoleerd staat: “De inspanningen van Washington en Brussel (lees Europese Unie) om Georgië in de NAVO op te nemen, zullen niet leiden tot een versterking van de stabiliteit in Europa. We zullen nooit onze belangen of die van onze bondgenoten op het spel zetten, noch de veiligheid van landgenoten die in het buitenland wonen en alle belang hebben bij het behoud van stabiliteit en veiligheid in deze post-sovjetperiode. Samen met China, India, Pakistan, Iran, onze Centraal-Aziatische vrienden en Kazakstan delen we dezelfde ideeën over de problemen in Afghanistan, en wat er zou moeten gebeuren. Maar de actie van de NAVO blijft erop gericht om de positie van Rusland te verzwakken, in plaats van samen te werken aan politieke en diplomatieke inspanningen om – op zijn minst – een nederlaag in Afghanistan te voorkomen. Als dat nog mogelijk is”.
Georgiërs voor de vrede en tegen het militarisme van Saakchavilli
Comité voor de vrede van Georgië:
“Tot onze grote ontgoocheling hebben de waarschuwingen van het Comité voor de vrede van Georgië en van progressieve personaliteiten in dit land over het verderfelijk karakter van de militarisering van het land en over het gevaar van een fascistische nationalistische politiek, geen enkel resultaat gehad. De overheden van Georgië hebben nogmaals een bloedige oorlog georganiseerd, waarbij ze zich gesteund voelen door bepaalde westerse landen en regionale en internationale organisaties. (…) Het Georgische leger, dat is gevormd door Amerikaanse instructeurs en bewapend met Amerikaanse wapens, heeft de stad Tskhinvali op een barbaarse manier vernietigd. De bombardementen hebben Ossetische burgers gedood, onze broers en zusters, kinderen, vrouwen en ouderen. Meer dan tweeduizend inwoners van Tskhinvali en omstreken werden vermoord. Ook honderden Georgische burgers kwamen om. Het Comité voor de vrede drukt zijn medeleven uit met de families en vrienden van de mensen die omkwamen.
De verantwoordelijkheid voor deze burgeroorlog, voor de dood van duizenden kinderen, vrouwen, en ouderen ligt uitsluitend bij de huidige president, het parlement en de regering van Georgië.“
Het comité voor de vrede van Georgië, Tbilissi, 11 augustus 2008
“Tot onze grote ontgoocheling hebben de waarschuwingen van het Comité voor de vrede van Georgië en van progressieve personaliteiten in dit land over het verderfelijk karakter van de militarisering van het land en over het gevaar van een fascistische nationalistische politiek, geen enkel resultaat gehad. De overheden van Georgië hebben nogmaals een bloedige oorlog georganiseerd, waarbij ze zich gesteund voelen door bepaalde westerse landen en regionale en internationale organisaties. (…) Het Georgische leger, dat is gevormd door Amerikaanse instructeurs en bewapend met Amerikaanse wapens, heeft de stad Tskhinvali op een barbaarse manier vernietigd. De bombardementen hebben Ossetische burgers gedood, onze broers en zusters, kinderen, vrouwen en ouderen. Meer dan tweeduizend inwoners van Tskhinvali en omstreken werden vermoord. Ook honderden Georgische burgers kwamen om. Het Comité voor de vrede drukt zijn medeleven uit met de families en vrienden van de mensen die omkwamen.
De verantwoordelijkheid voor deze burgeroorlog, voor de dood van duizenden kinderen, vrouwen, en ouderen ligt uitsluitend bij de huidige president, het parlement en de regering van Georgië.“
Het comité voor de vrede van Georgië, Tbilissi, 11 augustus 2008
Tuesday, 8 July 2008
Colombia :: Na de bevrijding van Ingrid Betancourt
Het vrijkomen van Ingrid Betancourt, voormalig presidentskandidate van Colombia, is een zeer goede zaak. Toch doet deze militaire operatie vragen rijzen.
Een onderhandelde oplossing voor het conflict of een militaire confrontatie?
Op 2 juli komen vijftien gijzelaars van de Colombiaanse guerrillabeweging FARC vrij. Onder hen de voormalige presidentskandidate Ingrid Betancourt, die sinds 2002 gevangen zat. We delen de vreugde van familie en vrienden en van al wie sinds jaren werkt voor de vrijlating van de gijzelaars. We hopen dat deze ontknoping kan bijdragen tot een onderhandelde oplossing voor de andere gijzelaars en dat de FARC en andere gewapende organisaties deze strijdvorm voortaan achterwege laten. Streeft president Uribe naar een onderhandelde oplossing? Niet bepaald. Met de steun van de Venezolaanse president Hugo Chávez werd er sinds augustus 2007 met de FARC onderhandeld om een humanitaire uitwisseling van gevangenen mogelijk te maken. Maar president Uribe blokkeerde elke poging om Ingrid Betancourt en de andere gijzelaars door onderhandelingen vrij te krijgen. Eind december werd een eenzijdige vrijlating van gijzelaars door de FARC uitgesteld omdat het Colombiaanse leger de regio liet bombarderen. In maart werd het kampement van guerrillacommandant Raúl Reyes gebombardeerd wetende dat de onderhandelingen met de Ecuadoraanse en Franse regering over de vrijlating van Betancourt al vergevorderd waren. Uiteindelijk besloot Uribe de gijzelaars op zijn manier te bevrijden en op een moment dat hém goed uitkwam. Hij kan nu de diepe politieke crisis van het regime en het conflict tussen hemzelf en het gerecht van Colombia doen vergeten.
VS leiden 9.000 Colombiaanse soldaten op
De Colombiaanse regering gebruikt nu de bevrijding van Ingrid Betancourt en de andere gijzelaars om haar militaire confrontatiestrategie tegenover de FARC te rechtvaardigen. De VS geven Uribe alle steun in het kader van hun strategie van herovering van Latijns-Amerika. Ze willen tegelijk de progressieve regeringen van Ecuador en Venezuela destabiliseren. Sinds Uribe aan de macht is, halen de VS de banden met dat land aan. In 2003 leidden de VS meer dan 9.000 Colombiaanse soldaten op, een verdubbeling tegenover 2002. In 2004 gaven de VS bijna 700 miljoen dollar aan hulp aan Colombia. Het grootste deel daarvan is militaire hulp en komt overeen met zowat 1/6de van de totale militaire uitgaven van Colombia. Daarmee ontvangt Colombia de helft van alle militaire hulp van de VS aan Latijns-Amerika.
1 La Jornada, Mexico, 24.11.2004.
Colombia democratisch?
Vier miljoen van de 45 miljoen inwoners zijn het slachtoffer van de humanitaire crisis en van een gedwongen verhuis. De belangrijkste oorzaak is de concentratie van land in de handen van nationale of transnationale bedrijven: monoculturen (vooral voor biobrandstoffen), mijnen (zoals Anglogold Ashanty), petroleum (zoals Repsol, BP Oxy).Vanaf het midden van de jaren 80 beslisten de Colombiaanse drughandelaren hun deviezen naar hun land te repatriëren en wit te wassen door uitgestrekte landeigendommen te kopen. Meestal van de beste gronden, die ze op twijfelachtige manier bemachtigden, door intimidatie en uitdrijving. Die gedwongen ‘verhuis’ gebeurde met de hulp van het leger en vooral van de paramilitaire milities en van private huurlingenbedrijven, zoals in Irak. Aan de boeren zegden die: “Als gij weigert,onderhandelen we verder met uw weduwe”. Het aantal vermoorde mensen loopt in de duizenden. Volgens Amnesty international werden in de twee voorbije decennia in Colombia meer dan 2.000 vakbondsmensen vermoord. In 90 % van de gevallen werden de daders nooit voor de rechter gebracht. Slechts 37 keer werden daders veroordeeld. Veertien voormalige chefs van paramilitaire groepen die naar de VS werden uitgewezen, lichten een tipje van de sluier op over de ‘parapolitiek’ in hun land: over gezamenlijke operaties, over de samenwerking tussen paramilitaire groepen en ongeveer honderd vijftig mensen, onder wie (tot vandaag) 63 volksvertegenwoordigers en senatoren, allemaal lid van de partijen die president Alvaro Uribe steunen. Van deze parlementsleden zijn er intussen 33 aangehouden.
De FARC en Colombia
Om het huidige gewapend conflict in Colombia te begrijpen moet je er de geschiedenis een beetje van kennen.
Om het huidige gewapend conflict in Colombia te begrijpen moet je er de geschiedenis een beetje van kennen. Zestig jaar terug, in 1948, werd de progressieve volksvertegenwoordiger en presidentskandidaat Jorge Eliécer Gaitán vermoord omdat hij zich tegen de elite van het land had verzet. Na tien jaar burgeroorlog, honderdduizenden doden en een voortdurende repressie tegen de boerenbevolking die vocht voor haar fundamentele rechten, organiseerde die zich in boerenguerrilla’s. Er volgden tientallen jaren van gewapende strijd die in de jaren 1980 uitliepen op vredesonderhandelingen. De FARC –een leger van vooral boeren – stemden in met een akkoord over de oprichting van een brede progressieve partij die hen zou vertegenwoordigen in de periode dat de akkoorden werden uitgevoerd. Die partij, de Vaderlandslievende Unie, werd compleet vernietigd: twee presidentskandidaten, drie senatoren, 30 burgemeesters en 5.000 basismilitanten en vakbondsmensen werden vermoord. In de loop van de 20 volgende jaren bleven de paramilitaire milities – als extremistische en terroristische vleugel van een gewelddadige staatspolitiek – de progressieve krachten onderdrukken en vermoorden. Het lijdt niet de minste twijfel dat de hudige opstelling van de FARC diepgaand beïnvloed is door de ervaring van de jaren 1980. (PDV)
Colombia :: Een alternatieve versie over ‘de bevrijding’
Het verhaal dat de bevrijding het resultaat is van een infiltratie en een interventie van het Colombiaans leger, wordt meer en meer betwist. De Spaanse krant El País liet op 1 juli weten dat een Franse en een Zwitserse diplomaat eind juni de FARC-leiding hebben ontmoet met akkoord van de Colombiaanse regering. Op 2 juli schreef het Venezolaanse nieuwsagentschap Agencia Popular de Noticias: “Toen de guerrilla, in overleg met de Europese diplomaten, de gijzelaars overbracht naar een centraal punt om hun vrijlating mogelijk te maken, hadden Colombiaanse soldaten zich al meester gemaakt van de gehuurde helikopters.” Geen langdurige infiltratie en gewaagde militaire operatie dus. De Colombiaanse militairen hebben alleen de controle overgenomen van de burgerhelikopters die moesten dienen om de gijzelaars over te brengen, waarschijnlijk met de medeplichtigheid van de Europese diplomaten die zich garant hadden gesteld. Hiermee kon de Colombiaanse president de overdracht van de gijzelaars door de FARC-leiding aan de Europese onderhandelaars verhinderen en zelf de show stelen.
Een onderhandelde oplossing voor het conflict of een militaire confrontatie?
Op 2 juli komen vijftien gijzelaars van de Colombiaanse guerrillabeweging FARC vrij. Onder hen de voormalige presidentskandidate Ingrid Betancourt, die sinds 2002 gevangen zat. We delen de vreugde van familie en vrienden en van al wie sinds jaren werkt voor de vrijlating van de gijzelaars. We hopen dat deze ontknoping kan bijdragen tot een onderhandelde oplossing voor de andere gijzelaars en dat de FARC en andere gewapende organisaties deze strijdvorm voortaan achterwege laten. Streeft president Uribe naar een onderhandelde oplossing? Niet bepaald. Met de steun van de Venezolaanse president Hugo Chávez werd er sinds augustus 2007 met de FARC onderhandeld om een humanitaire uitwisseling van gevangenen mogelijk te maken. Maar president Uribe blokkeerde elke poging om Ingrid Betancourt en de andere gijzelaars door onderhandelingen vrij te krijgen. Eind december werd een eenzijdige vrijlating van gijzelaars door de FARC uitgesteld omdat het Colombiaanse leger de regio liet bombarderen. In maart werd het kampement van guerrillacommandant Raúl Reyes gebombardeerd wetende dat de onderhandelingen met de Ecuadoraanse en Franse regering over de vrijlating van Betancourt al vergevorderd waren. Uiteindelijk besloot Uribe de gijzelaars op zijn manier te bevrijden en op een moment dat hém goed uitkwam. Hij kan nu de diepe politieke crisis van het regime en het conflict tussen hemzelf en het gerecht van Colombia doen vergeten.
VS leiden 9.000 Colombiaanse soldaten op
De Colombiaanse regering gebruikt nu de bevrijding van Ingrid Betancourt en de andere gijzelaars om haar militaire confrontatiestrategie tegenover de FARC te rechtvaardigen. De VS geven Uribe alle steun in het kader van hun strategie van herovering van Latijns-Amerika. Ze willen tegelijk de progressieve regeringen van Ecuador en Venezuela destabiliseren. Sinds Uribe aan de macht is, halen de VS de banden met dat land aan. In 2003 leidden de VS meer dan 9.000 Colombiaanse soldaten op, een verdubbeling tegenover 2002. In 2004 gaven de VS bijna 700 miljoen dollar aan hulp aan Colombia. Het grootste deel daarvan is militaire hulp en komt overeen met zowat 1/6de van de totale militaire uitgaven van Colombia. Daarmee ontvangt Colombia de helft van alle militaire hulp van de VS aan Latijns-Amerika.
1 La Jornada, Mexico, 24.11.2004.
Colombia democratisch?
Vier miljoen van de 45 miljoen inwoners zijn het slachtoffer van de humanitaire crisis en van een gedwongen verhuis. De belangrijkste oorzaak is de concentratie van land in de handen van nationale of transnationale bedrijven: monoculturen (vooral voor biobrandstoffen), mijnen (zoals Anglogold Ashanty), petroleum (zoals Repsol, BP Oxy).Vanaf het midden van de jaren 80 beslisten de Colombiaanse drughandelaren hun deviezen naar hun land te repatriëren en wit te wassen door uitgestrekte landeigendommen te kopen. Meestal van de beste gronden, die ze op twijfelachtige manier bemachtigden, door intimidatie en uitdrijving. Die gedwongen ‘verhuis’ gebeurde met de hulp van het leger en vooral van de paramilitaire milities en van private huurlingenbedrijven, zoals in Irak. Aan de boeren zegden die: “Als gij weigert,onderhandelen we verder met uw weduwe”. Het aantal vermoorde mensen loopt in de duizenden. Volgens Amnesty international werden in de twee voorbije decennia in Colombia meer dan 2.000 vakbondsmensen vermoord. In 90 % van de gevallen werden de daders nooit voor de rechter gebracht. Slechts 37 keer werden daders veroordeeld. Veertien voormalige chefs van paramilitaire groepen die naar de VS werden uitgewezen, lichten een tipje van de sluier op over de ‘parapolitiek’ in hun land: over gezamenlijke operaties, over de samenwerking tussen paramilitaire groepen en ongeveer honderd vijftig mensen, onder wie (tot vandaag) 63 volksvertegenwoordigers en senatoren, allemaal lid van de partijen die president Alvaro Uribe steunen. Van deze parlementsleden zijn er intussen 33 aangehouden.
De FARC en Colombia
Om het huidige gewapend conflict in Colombia te begrijpen moet je er de geschiedenis een beetje van kennen.
Om het huidige gewapend conflict in Colombia te begrijpen moet je er de geschiedenis een beetje van kennen. Zestig jaar terug, in 1948, werd de progressieve volksvertegenwoordiger en presidentskandidaat Jorge Eliécer Gaitán vermoord omdat hij zich tegen de elite van het land had verzet. Na tien jaar burgeroorlog, honderdduizenden doden en een voortdurende repressie tegen de boerenbevolking die vocht voor haar fundamentele rechten, organiseerde die zich in boerenguerrilla’s. Er volgden tientallen jaren van gewapende strijd die in de jaren 1980 uitliepen op vredesonderhandelingen. De FARC –een leger van vooral boeren – stemden in met een akkoord over de oprichting van een brede progressieve partij die hen zou vertegenwoordigen in de periode dat de akkoorden werden uitgevoerd. Die partij, de Vaderlandslievende Unie, werd compleet vernietigd: twee presidentskandidaten, drie senatoren, 30 burgemeesters en 5.000 basismilitanten en vakbondsmensen werden vermoord. In de loop van de 20 volgende jaren bleven de paramilitaire milities – als extremistische en terroristische vleugel van een gewelddadige staatspolitiek – de progressieve krachten onderdrukken en vermoorden. Het lijdt niet de minste twijfel dat de hudige opstelling van de FARC diepgaand beïnvloed is door de ervaring van de jaren 1980. (PDV)
Colombia :: Een alternatieve versie over ‘de bevrijding’
Het verhaal dat de bevrijding het resultaat is van een infiltratie en een interventie van het Colombiaans leger, wordt meer en meer betwist. De Spaanse krant El País liet op 1 juli weten dat een Franse en een Zwitserse diplomaat eind juni de FARC-leiding hebben ontmoet met akkoord van de Colombiaanse regering. Op 2 juli schreef het Venezolaanse nieuwsagentschap Agencia Popular de Noticias: “Toen de guerrilla, in overleg met de Europese diplomaten, de gijzelaars overbracht naar een centraal punt om hun vrijlating mogelijk te maken, hadden Colombiaanse soldaten zich al meester gemaakt van de gehuurde helikopters.” Geen langdurige infiltratie en gewaagde militaire operatie dus. De Colombiaanse militairen hebben alleen de controle overgenomen van de burgerhelikopters die moesten dienen om de gijzelaars over te brengen, waarschijnlijk met de medeplichtigheid van de Europese diplomaten die zich garant hadden gesteld. Hiermee kon de Colombiaanse president de overdracht van de gijzelaars door de FARC-leiding aan de Europese onderhandelaars verhinderen en zelf de show stelen.
Tuesday, 24 June 2008
Afghanistan: Nobele bedoelingen voor een foute oorlog
Nobele bedoelingen voor een foute oorlog
Waarom zou België in hemelsnaam soldaten naar Afghanistan moeten sturen? Het is niet alleen een dor land met vooral arme boeren, het ligt ook nog eens duizenden kilometer van hier.
Maar Afghanistan ligt wel in het centrum van Azië: heel strategisch tussen de Arabische wereld met zijn enorme petroleumvoorraden en de nieuw opkomende economieën van China en India. Door die strategische ligging was het land in het verleden geregeld het slagveld van oorlogen om de controle van het Aziatische vasteland. En ook niet onbelangrijk: er is een oliepijplijn gepland, waarmee de Verenigde Staten de bevoorrading van heel Zuid-Azië hopen te controleren. Het is dus echt geen toeval dat de VS in 2001 hier hun eerste grote oorlog in Azië sinds Vietnam lanceerden. Nu wist men ten tijde van Leopold II en zijn ‘beschavingswerk’ in Congo al dat je een oorlog ook moet weten te verkopen. Vooral met verheven doelen. Het staat nu eenmaal niet chique om te zeggen: wij sturen militairen om samen met de VS een strategische oorlog te voeren voor de controle over centraal Azië. En dus haalt ook minister De Crem verheven motieven van stal om deze oorlog in te kleden.
Voorwendsel 1: “De arme Afghanen helpen”
Dat het land arm is, is een feit. 53 % van de 32 miljoen Afghanen leeft onder de armoedegrens. Het gemiddeld inkomen bedraagt 1.490 dollar per jaar. Wat Afghanistan nodig heeft zijn scholen, wegen, fabrieken en ziekenhuizen. De uitbouw van een eigen nationale basisindustrie is hiervoor nodig. Het land beschikt over troeven: volgens de Geologische Dienst van de Verenigde Staten zou het land beschikken over een reserve van 1.000 km3 natuurlijk gas, 570 km3 petroleum en 210 km3 vloeibaar gas. En over grote voorraden goud, koper, kolen en ijzererts. Een nationale basisindustrie uitbouwen kost natuurlijk handenvol geld. Maar bommen gooien ook. Joseph Stiglitz, een voormalig hoofdeconomist van de Wereldbank en Nobelprijswinnaar berekende dat de oorlog in Afghanistan de Verenigde Staten 3,5 miljard dollar per maand kost1. Als de VS dit geld aan de bevolking zouden geven, zou dit het inkomen van elke Afghaan in een klap verdubbelen! Nu worden alleen de wapenfabrikanten slapend rijk van de oorlog. En wie betaalt hiervoor? Wij met zijn allen, vandaag al aan de pomp en morgen via onze belastingen.
Voorwendsel 2: “De vrouwenrechten beschermen”
De Nederlandse journalist Arnold Karskens vertelt dat in Nederland de militaire missie “verkocht” werd aan het grote publiek, met de belofte dat men meisjesscholen ging bouwen. Maar twee jaar later zijn er geen meisjesscholen gebouwd, maar werden wel dorpen gebombardeerd... met vrouwen en kinderen onder de slachtoffers. Het argument van de vrouwenrechten wordt dus op een perverse manier misbruikt om ons in een oorlogslogika mee te trekken. Volgens mensenrechtenorganisaties op het terrein is het aantal mishandelingen tegen vrouwen niet verminderd in vergelijking met de tijd van de taliban. Hogere ambtenaren die hun baan aan de NAVO te danken hebben, blijven de vrouwenrechten met voeten treden. Volgens Fawzia Kofi, een parlementslid dat dit jaar de Policharkhi gevangenis bezocht, worden veel vrouwen en meisjes er seksueel misbruikt.
Voorwendsel 3: “Je kan de taliban toch niet steunen”
Pardon? De taliban zijn gegroeid in de vijftien jaren van fundamentalistisch verzet tegen de inval van de Sovjet-Unie in Afghanistan (1979-1994). De CIA bezorgde hen wapenleveringen en trainingen. Het is bepaald niet de Belgische vredesbeweging die hen wapens geleverd heeft! En wie zorgt er voor dat de taliban vandaag opnieuw aan populariteit winnen? De legers van de VS en de NAVO, die veel meer burgerslachtoffers maken dan de taliban.
Voorwendsel 4: “Als wij wegtrekken, wordt het burgeroorlog”
Dat is natuurlijk een goedkope truc: een oorlog die bezig is goedpraten met het spookbeeld van een toekomstige oorlog. Niemand kan de toekomst voorspellen, maar de geschiedenis van Afghanistan zelf leert ons wel een en ander: tussen 1839 en 1919 was Afghanistan voortdurend in oorlog... tegen de Engelsen die het (tevergeefs) trachten te veroveren. Het land kende zijn langste stabiele periode tussen 1933 en 1973, toen het min of meer gerust gelaten werd. Tussen 1978 en 1992 vormde het land het slagveld van de geheime oorlog die de VS voerden tegen het communisme en de toenmalige Sovjet-Unie. Het was in die tijd dat Osama Bin Laden betaald en gevormd werd door de CIA. Daarna beschouwden de VS Afghanistan als hun wingewest. Sinds 2001 voeren de Verenigde Staten een oorlog tegen de taliban. Eén ding is dus zeker: het Westen heeft zeker geen vrede in Afghanistan gebracht, integendeel.
Voor meer info: lees het interview met Arnold Karskens op www.intal.be
1 The Times, February 23, 2008. “The three trillion dollar war. The cost of the Iraq and Afghanistan conflicts have grown to staggering proportions” door Joseph Stiglitz and Linda Bilmes
De F-16's mogen niet vertrekken
Tijdens de hoorzitting in de Kamer over de militaire missie van minister De Crem naar Afghanistan bracht de oppositie felle kritiek uit op de oorlogspolitiek van De Crem. De PVDA eist in een persverklaring dat de beslissing om F-16’s en 140 militairen te sturen wordt herroepen
Ex-Defensieminister André Flahaut (PS, meerderheid) herinnerde eraan dat België nooit afwezig is gebleven bij NAVO-missies. Een goede leerling in de NAVO-klas dus en dat wil Flahaut zo houden. Hij vraagt alleen dat de Belgische missie in Afghanistan regelmatig wordt geëvalueerd en dat strikte ‘rules of engagement’ (criteria voor gevechtsoperaties) worden vastgelegd. Flahaut wil een duidelijke exit-strategie voor de NAVO, “want we kunnen niet eeuwig in Afghanistan blijven”.
Dirk Van der Maelen (sp.a) wil dat de regeringsbeslissing om de missie in Afghanistan uit te breiden wordt herzien. Om drie redenen. Ten eerste moet België zich niet inschrijven in de Amerikaanse visie en strategie van de ‘war on terror’. In Zuid-Afghanistan “is vechten de boodschap”, weet Van der Maelen, “maar met een ‘war on terror’ proberen terroristen uit te schakelen, is contraproductief”. Ten tweede is deze oorlog niet te winnen, en brengt hij zelfs het voortbestaan van de NAVO in gevaar. Van der Maelen, een zelfverklaarde “heel koele NAVO-minnaar”: “Als men de NAVO wil behouden, moet men snel toegeven dat we fout zitten in Afghanistan.”
Wouter De Vriendt (Groen!) verzet zich tegen het sturen van Belgische F-16’s naar Afghanistan en tekende trouwens de petitie van de vredesbeweging. De Vriendt is extra kritisch sinds De Crem in Washington liet verstaan dat de Belgische F-16’s niet alleen de ISAF gaan ondersteunen - de NAVO-missie die met VN-mandaat vooral aan wederopbouw (?) zou doen – maar ook de Amerikaanse Operation Enduring Freedom. Die komt volgens De Vriendt neer op een “wetteloze oorlog”, waarbij onder andere Nederlandse F-16’s al veel onschuldige slachtoffers maakten. “Zullen binnenkort ook Belgische piloten zorgen voor onschuldige burgerslachtoffers?”, vraagt hij zich af.
Peter Mertens, voorzitter van de PVDA, sprak zich vorige week uit in een persmededeling: “In plaats van het debat te beperken tot de middelen, de duur, de kostprijs, de opdracht en de regels van de Belgische militaire interventie, moeten we de geopolitieke belangen die spelen in het Afghaans conflict voor ogen houden. Aan de ene kant van het land heb je de Arabische olievelden, en aan de andere kant liggen China en India. België moet een zero-rule-of-engagement hebben. Dat wil zeggen, niet tussenkomen in deze vuile oorlog van het Witte Huis en de NAVO. In plaats van te palaveren over een exit-strategie, moet er eerst worden gezorgd dat er geen nieuwe troepen worden uitgestuurd. De PVDA eist dat de regeringsbeslissing om 4 F-16’s en 140 extra militairen te sturen, wordt herroepen. Dat is ook waarvoor de petitie van de Belgische vredesbeweging oproept. De PVDA wil verder dat de huidige militaire aanwezigheid van België en de NAVO in Afghanistan wordt stopgezet en dat de enorme kosten van deze operatie naar ontwikkeling gaan, en niet naar oorlog.”
“Voor je het weet maak je deel uit van die oorlog”
Met de beslissing van minister De Crem zet België een gevaarlijke stap. Die stelling verdedigde in de kamercommissie de Nederlandse verslaggever Arnold Karskens.
De Belgische krant De Standaard stuurde redactrice Corry Hancké en fotografe Monica Monté twee weken embedded mee met de Nederlandse troepen in Afghanistan. Embedded wil zeggen dat je als journalist werkt onder de vleugels van het leger. Tijdens interviews voor radio en tv en in De Standaard brachten ze steevast als boodschap: het uitsturen van de F16’s houdt geen gevaren in voor de Belgische piloten en “men heeft ons verteld dat vliegtuigen voornamelijk laag boven de hoofden van de taliban vliegen om ze bang te maken. Slechts als dat niet lukt, laten ze enkele bommen vallen”.
De Nederlandse verslaggever Arnold Karskens weigert embedding in het leger, omdat “een journalist altijd kritisch moet blijven en niet zoals mijn embedded collega’s doen: vertellen hoe leuk de militairen het hebben, hoe lekker het eten is en of de post op tijd komt. Het is een gemakzuchtige oplossing én het is financieel voordelig, want het kost de journalisten helemaal niets. Embedded journalisten hebben doorgaans weinig ervaring en geloven al de oorlogspropaganda meestal wel.”
Karskens volgt de Nederlandse interventie in Afghanistan al enkele jaren op de voet, vooral op het terrein in Afghanistan zelf. De getuigenis van Karskens in de Kamer luidde helemaal anders dan die van het duo van De Standaard. Karskens: “België zet een heel gevaarlijke stap. Je vertrekt met vier F-16’s. Die zullen uiteindelijk toch gebruikt worden wanneer er bommenwerpers nodig zijn. Voor je het weet maak je deel uit van die oorlog... dan ga je bommen werpen en wordt je zelf beschoten.”
We mogen ons dus verwachten aan berichten over burgerslachtoffers veroorzaakt door Belgische piloten. Zonder dat we het beseffen dreigen we langzaam maar zeker via de NAVO-missie terecht te komen in de VS-operatie Enduring Freedom, een operatie die al 7 jaar aansleept. Een Amerikaanse generaal rekende voor dat, om de situatie onder controle te krijgen, er 400.000 grondtroepen nodig zijn. Een andere manier om te zeggen dat deze oorlog niet te winnen valt en dat we het einde nog lang niet zien. Bovendien is er het gevaar van escalatie: aan de grens met Pakistan lopen de spanningen op.
Oproep vredesbeweging: Geen F-16’s naar Afghanistan.
Een coalitie van vredesorganisaties lanceerde een petitie om de zending van de gevechtsvliegtuigen tegen te houden. Elke handtekening telt, dus ook de jouwe!Je kan de petitie online tekenen op www.11.be of bestellen bij Intal, Hachtsesteenweg 53, 1210 Brussel, tel 02.219.23.50 of info@intal.beDaar kan je ook terecht als je deze zomer mee actie wil voeren tegen de F-16’s.Deze petitie is een initiatief van 11.11.11 – koepel van de Vlaamse Noord-Zuidbeweging, Intal, Oxfam Solidariteit, Pax Christi Vlaanderen, StopUSA, UCOS, Vrede vzw, Vredesactie
Forum
De toekomst van het Midden-Oosten
23 et 24 augustus 2008
Palestina, Libanon, Israël, Irak, Syrië, Iran, Afghanistan... Al die landen komen dagelijks in het nieuws. Waarom is het Midden-Oosten zo explosief? Is een duurzame vrede mogelijk? Wat zijn plannen van het Verenigde Staten voor deze regio? Welke rol speelt Europa? Wat was en is de situatie van het verzet tijdens de kolonisatie en tijdens de buitenlandse overheersing? Welke politieke dimensies heeft de islam? Dat soort vragen komen aan bod in zeven conferenties en debatten.
Programma
23 augustus
9 – 10.30 uur: Inleiding over het Grote Midden Oosten Pol De Vos (StopUSA) en Mohamed Hassan (Midden-Oostenspecialist) geven een algemene inleiding over het Midden-Oosten op basis van de tegengestelde belangen van de wereldmachten in deze streek met zijn enorme bodemrijkdommen.
11 – 12.30 uur: Koloniale geschiedenis van het Midden-Oosten Marie Debs, lid van het politiek bureau van de Communistische Partij van Libanon, geeft een uiteenzetting over de grote lijnen van de geschiedenis van het Midden-Oosten van 1458 tot vandaag
11 – 12.30 uur: Zestig jaar Israël Schrijver Lucas Catherine beschrijft de ware aard van de joodse staat.
15 – 16.30 uur: Europa en de NAVO in het Midden-OostenLudo De Brabander (Vrede vzw) analyseert de politieke en economische banden tussen Europa en het Midden-Oosten. Volgt Europa een onafhankelijke koers of speelt ze de Amerikaanse kaart?
17 – 18.30 uur: De huidige situatie in Libanon, oorsprong en perspectievenMarie Debs zet uiteen dat de machtsdeling tussen christenen en moslims de voedingsbodem is voor alle burgeroorlogen.
24 augustus
9 – 10.30 uur : Over ‘goede’ en ‘slechte’ moslims... De islam krijgt in het Westen zelden een goede pers. Mohamed Hassan gidst ons door de verschillende stromingen in de “politieke islam”.
11 – 12.30 uur: Iran tegenover de Verenigde StatenVormt Iran echt een bedreiging voor de wereld? Wat voor een regime heeft dat land precies? Marc Botenga, doctorandus, en Pol De Vos (StopUSA) formuleren een antwoord.
14 – 15.30 uur: Besluiten in een rondetafel
Het Forum over het Midden-Oosten vindt plaats in het kader van de Marxistische Zomeruniversiteit in samenwerking met StopUSA.
23 en 24 augustus, Internaat Berlaymont, 10 D, Drève d’Argenteuil, 1410 Waterloo
Inschrijving en informatie : www.marx.be • e-mail imast@marx.be • Tel: 02- 50.40.144
Waarom zou België in hemelsnaam soldaten naar Afghanistan moeten sturen? Het is niet alleen een dor land met vooral arme boeren, het ligt ook nog eens duizenden kilometer van hier.
Maar Afghanistan ligt wel in het centrum van Azië: heel strategisch tussen de Arabische wereld met zijn enorme petroleumvoorraden en de nieuw opkomende economieën van China en India. Door die strategische ligging was het land in het verleden geregeld het slagveld van oorlogen om de controle van het Aziatische vasteland. En ook niet onbelangrijk: er is een oliepijplijn gepland, waarmee de Verenigde Staten de bevoorrading van heel Zuid-Azië hopen te controleren. Het is dus echt geen toeval dat de VS in 2001 hier hun eerste grote oorlog in Azië sinds Vietnam lanceerden. Nu wist men ten tijde van Leopold II en zijn ‘beschavingswerk’ in Congo al dat je een oorlog ook moet weten te verkopen. Vooral met verheven doelen. Het staat nu eenmaal niet chique om te zeggen: wij sturen militairen om samen met de VS een strategische oorlog te voeren voor de controle over centraal Azië. En dus haalt ook minister De Crem verheven motieven van stal om deze oorlog in te kleden.
Voorwendsel 1: “De arme Afghanen helpen”
Dat het land arm is, is een feit. 53 % van de 32 miljoen Afghanen leeft onder de armoedegrens. Het gemiddeld inkomen bedraagt 1.490 dollar per jaar. Wat Afghanistan nodig heeft zijn scholen, wegen, fabrieken en ziekenhuizen. De uitbouw van een eigen nationale basisindustrie is hiervoor nodig. Het land beschikt over troeven: volgens de Geologische Dienst van de Verenigde Staten zou het land beschikken over een reserve van 1.000 km3 natuurlijk gas, 570 km3 petroleum en 210 km3 vloeibaar gas. En over grote voorraden goud, koper, kolen en ijzererts. Een nationale basisindustrie uitbouwen kost natuurlijk handenvol geld. Maar bommen gooien ook. Joseph Stiglitz, een voormalig hoofdeconomist van de Wereldbank en Nobelprijswinnaar berekende dat de oorlog in Afghanistan de Verenigde Staten 3,5 miljard dollar per maand kost1. Als de VS dit geld aan de bevolking zouden geven, zou dit het inkomen van elke Afghaan in een klap verdubbelen! Nu worden alleen de wapenfabrikanten slapend rijk van de oorlog. En wie betaalt hiervoor? Wij met zijn allen, vandaag al aan de pomp en morgen via onze belastingen.
Voorwendsel 2: “De vrouwenrechten beschermen”
De Nederlandse journalist Arnold Karskens vertelt dat in Nederland de militaire missie “verkocht” werd aan het grote publiek, met de belofte dat men meisjesscholen ging bouwen. Maar twee jaar later zijn er geen meisjesscholen gebouwd, maar werden wel dorpen gebombardeerd... met vrouwen en kinderen onder de slachtoffers. Het argument van de vrouwenrechten wordt dus op een perverse manier misbruikt om ons in een oorlogslogika mee te trekken. Volgens mensenrechtenorganisaties op het terrein is het aantal mishandelingen tegen vrouwen niet verminderd in vergelijking met de tijd van de taliban. Hogere ambtenaren die hun baan aan de NAVO te danken hebben, blijven de vrouwenrechten met voeten treden. Volgens Fawzia Kofi, een parlementslid dat dit jaar de Policharkhi gevangenis bezocht, worden veel vrouwen en meisjes er seksueel misbruikt.
Voorwendsel 3: “Je kan de taliban toch niet steunen”
Pardon? De taliban zijn gegroeid in de vijftien jaren van fundamentalistisch verzet tegen de inval van de Sovjet-Unie in Afghanistan (1979-1994). De CIA bezorgde hen wapenleveringen en trainingen. Het is bepaald niet de Belgische vredesbeweging die hen wapens geleverd heeft! En wie zorgt er voor dat de taliban vandaag opnieuw aan populariteit winnen? De legers van de VS en de NAVO, die veel meer burgerslachtoffers maken dan de taliban.
Voorwendsel 4: “Als wij wegtrekken, wordt het burgeroorlog”
Dat is natuurlijk een goedkope truc: een oorlog die bezig is goedpraten met het spookbeeld van een toekomstige oorlog. Niemand kan de toekomst voorspellen, maar de geschiedenis van Afghanistan zelf leert ons wel een en ander: tussen 1839 en 1919 was Afghanistan voortdurend in oorlog... tegen de Engelsen die het (tevergeefs) trachten te veroveren. Het land kende zijn langste stabiele periode tussen 1933 en 1973, toen het min of meer gerust gelaten werd. Tussen 1978 en 1992 vormde het land het slagveld van de geheime oorlog die de VS voerden tegen het communisme en de toenmalige Sovjet-Unie. Het was in die tijd dat Osama Bin Laden betaald en gevormd werd door de CIA. Daarna beschouwden de VS Afghanistan als hun wingewest. Sinds 2001 voeren de Verenigde Staten een oorlog tegen de taliban. Eén ding is dus zeker: het Westen heeft zeker geen vrede in Afghanistan gebracht, integendeel.
Voor meer info: lees het interview met Arnold Karskens op www.intal.be
1 The Times, February 23, 2008. “The three trillion dollar war. The cost of the Iraq and Afghanistan conflicts have grown to staggering proportions” door Joseph Stiglitz and Linda Bilmes
De F-16's mogen niet vertrekken
Tijdens de hoorzitting in de Kamer over de militaire missie van minister De Crem naar Afghanistan bracht de oppositie felle kritiek uit op de oorlogspolitiek van De Crem. De PVDA eist in een persverklaring dat de beslissing om F-16’s en 140 militairen te sturen wordt herroepen
Ex-Defensieminister André Flahaut (PS, meerderheid) herinnerde eraan dat België nooit afwezig is gebleven bij NAVO-missies. Een goede leerling in de NAVO-klas dus en dat wil Flahaut zo houden. Hij vraagt alleen dat de Belgische missie in Afghanistan regelmatig wordt geëvalueerd en dat strikte ‘rules of engagement’ (criteria voor gevechtsoperaties) worden vastgelegd. Flahaut wil een duidelijke exit-strategie voor de NAVO, “want we kunnen niet eeuwig in Afghanistan blijven”.
Dirk Van der Maelen (sp.a) wil dat de regeringsbeslissing om de missie in Afghanistan uit te breiden wordt herzien. Om drie redenen. Ten eerste moet België zich niet inschrijven in de Amerikaanse visie en strategie van de ‘war on terror’. In Zuid-Afghanistan “is vechten de boodschap”, weet Van der Maelen, “maar met een ‘war on terror’ proberen terroristen uit te schakelen, is contraproductief”. Ten tweede is deze oorlog niet te winnen, en brengt hij zelfs het voortbestaan van de NAVO in gevaar. Van der Maelen, een zelfverklaarde “heel koele NAVO-minnaar”: “Als men de NAVO wil behouden, moet men snel toegeven dat we fout zitten in Afghanistan.”
Wouter De Vriendt (Groen!) verzet zich tegen het sturen van Belgische F-16’s naar Afghanistan en tekende trouwens de petitie van de vredesbeweging. De Vriendt is extra kritisch sinds De Crem in Washington liet verstaan dat de Belgische F-16’s niet alleen de ISAF gaan ondersteunen - de NAVO-missie die met VN-mandaat vooral aan wederopbouw (?) zou doen – maar ook de Amerikaanse Operation Enduring Freedom. Die komt volgens De Vriendt neer op een “wetteloze oorlog”, waarbij onder andere Nederlandse F-16’s al veel onschuldige slachtoffers maakten. “Zullen binnenkort ook Belgische piloten zorgen voor onschuldige burgerslachtoffers?”, vraagt hij zich af.
Peter Mertens, voorzitter van de PVDA, sprak zich vorige week uit in een persmededeling: “In plaats van het debat te beperken tot de middelen, de duur, de kostprijs, de opdracht en de regels van de Belgische militaire interventie, moeten we de geopolitieke belangen die spelen in het Afghaans conflict voor ogen houden. Aan de ene kant van het land heb je de Arabische olievelden, en aan de andere kant liggen China en India. België moet een zero-rule-of-engagement hebben. Dat wil zeggen, niet tussenkomen in deze vuile oorlog van het Witte Huis en de NAVO. In plaats van te palaveren over een exit-strategie, moet er eerst worden gezorgd dat er geen nieuwe troepen worden uitgestuurd. De PVDA eist dat de regeringsbeslissing om 4 F-16’s en 140 extra militairen te sturen, wordt herroepen. Dat is ook waarvoor de petitie van de Belgische vredesbeweging oproept. De PVDA wil verder dat de huidige militaire aanwezigheid van België en de NAVO in Afghanistan wordt stopgezet en dat de enorme kosten van deze operatie naar ontwikkeling gaan, en niet naar oorlog.”
“Voor je het weet maak je deel uit van die oorlog”
Met de beslissing van minister De Crem zet België een gevaarlijke stap. Die stelling verdedigde in de kamercommissie de Nederlandse verslaggever Arnold Karskens.
De Belgische krant De Standaard stuurde redactrice Corry Hancké en fotografe Monica Monté twee weken embedded mee met de Nederlandse troepen in Afghanistan. Embedded wil zeggen dat je als journalist werkt onder de vleugels van het leger. Tijdens interviews voor radio en tv en in De Standaard brachten ze steevast als boodschap: het uitsturen van de F16’s houdt geen gevaren in voor de Belgische piloten en “men heeft ons verteld dat vliegtuigen voornamelijk laag boven de hoofden van de taliban vliegen om ze bang te maken. Slechts als dat niet lukt, laten ze enkele bommen vallen”.
De Nederlandse verslaggever Arnold Karskens weigert embedding in het leger, omdat “een journalist altijd kritisch moet blijven en niet zoals mijn embedded collega’s doen: vertellen hoe leuk de militairen het hebben, hoe lekker het eten is en of de post op tijd komt. Het is een gemakzuchtige oplossing én het is financieel voordelig, want het kost de journalisten helemaal niets. Embedded journalisten hebben doorgaans weinig ervaring en geloven al de oorlogspropaganda meestal wel.”
Karskens volgt de Nederlandse interventie in Afghanistan al enkele jaren op de voet, vooral op het terrein in Afghanistan zelf. De getuigenis van Karskens in de Kamer luidde helemaal anders dan die van het duo van De Standaard. Karskens: “België zet een heel gevaarlijke stap. Je vertrekt met vier F-16’s. Die zullen uiteindelijk toch gebruikt worden wanneer er bommenwerpers nodig zijn. Voor je het weet maak je deel uit van die oorlog... dan ga je bommen werpen en wordt je zelf beschoten.”
We mogen ons dus verwachten aan berichten over burgerslachtoffers veroorzaakt door Belgische piloten. Zonder dat we het beseffen dreigen we langzaam maar zeker via de NAVO-missie terecht te komen in de VS-operatie Enduring Freedom, een operatie die al 7 jaar aansleept. Een Amerikaanse generaal rekende voor dat, om de situatie onder controle te krijgen, er 400.000 grondtroepen nodig zijn. Een andere manier om te zeggen dat deze oorlog niet te winnen valt en dat we het einde nog lang niet zien. Bovendien is er het gevaar van escalatie: aan de grens met Pakistan lopen de spanningen op.
Oproep vredesbeweging: Geen F-16’s naar Afghanistan.
Een coalitie van vredesorganisaties lanceerde een petitie om de zending van de gevechtsvliegtuigen tegen te houden. Elke handtekening telt, dus ook de jouwe!Je kan de petitie online tekenen op www.11.be of bestellen bij Intal, Hachtsesteenweg 53, 1210 Brussel, tel 02.219.23.50 of info@intal.beDaar kan je ook terecht als je deze zomer mee actie wil voeren tegen de F-16’s.Deze petitie is een initiatief van 11.11.11 – koepel van de Vlaamse Noord-Zuidbeweging, Intal, Oxfam Solidariteit, Pax Christi Vlaanderen, StopUSA, UCOS, Vrede vzw, Vredesactie
Forum
De toekomst van het Midden-Oosten
23 et 24 augustus 2008
Palestina, Libanon, Israël, Irak, Syrië, Iran, Afghanistan... Al die landen komen dagelijks in het nieuws. Waarom is het Midden-Oosten zo explosief? Is een duurzame vrede mogelijk? Wat zijn plannen van het Verenigde Staten voor deze regio? Welke rol speelt Europa? Wat was en is de situatie van het verzet tijdens de kolonisatie en tijdens de buitenlandse overheersing? Welke politieke dimensies heeft de islam? Dat soort vragen komen aan bod in zeven conferenties en debatten.
Programma
23 augustus
9 – 10.30 uur: Inleiding over het Grote Midden Oosten Pol De Vos (StopUSA) en Mohamed Hassan (Midden-Oostenspecialist) geven een algemene inleiding over het Midden-Oosten op basis van de tegengestelde belangen van de wereldmachten in deze streek met zijn enorme bodemrijkdommen.
11 – 12.30 uur: Koloniale geschiedenis van het Midden-Oosten Marie Debs, lid van het politiek bureau van de Communistische Partij van Libanon, geeft een uiteenzetting over de grote lijnen van de geschiedenis van het Midden-Oosten van 1458 tot vandaag
11 – 12.30 uur: Zestig jaar Israël Schrijver Lucas Catherine beschrijft de ware aard van de joodse staat.
15 – 16.30 uur: Europa en de NAVO in het Midden-OostenLudo De Brabander (Vrede vzw) analyseert de politieke en economische banden tussen Europa en het Midden-Oosten. Volgt Europa een onafhankelijke koers of speelt ze de Amerikaanse kaart?
17 – 18.30 uur: De huidige situatie in Libanon, oorsprong en perspectievenMarie Debs zet uiteen dat de machtsdeling tussen christenen en moslims de voedingsbodem is voor alle burgeroorlogen.
24 augustus
9 – 10.30 uur : Over ‘goede’ en ‘slechte’ moslims... De islam krijgt in het Westen zelden een goede pers. Mohamed Hassan gidst ons door de verschillende stromingen in de “politieke islam”.
11 – 12.30 uur: Iran tegenover de Verenigde StatenVormt Iran echt een bedreiging voor de wereld? Wat voor een regime heeft dat land precies? Marc Botenga, doctorandus, en Pol De Vos (StopUSA) formuleren een antwoord.
14 – 15.30 uur: Besluiten in een rondetafel
Het Forum over het Midden-Oosten vindt plaats in het kader van de Marxistische Zomeruniversiteit in samenwerking met StopUSA.
23 en 24 augustus, Internaat Berlaymont, 10 D, Drève d’Argenteuil, 1410 Waterloo
Inschrijving en informatie : www.marx.be • e-mail imast@marx.be • Tel: 02- 50.40.144
Wednesday, 4 June 2008
“We mogen Obama niet laten demoniseren”
Naar aanleiding van het recente internationaal seminarie van de communistische beweging had Pol De Vos een interview met Mick Kelly van de ‘Freedom Road Socialist Organisation’ (FRSO). De communisten van FRSO hebben hun thuisbasis in Chicago en Minnesota, de staat waar de Republikeinen in september hun conventie houden.
Wat is jullie houding in de verkiezingsstrijd?
Vandaag is het essentieel dat de Republikeinse kandidaat McCain wordt verslagen. We roepen iedereen op om tegen McCain te stemmen. Omdat die nog een grotere hardliner is dan Bush, en nog meer de weg van de oorlog en het extreem liberale gedachtengoed opgaat. We zeggen dus ‘stem tegen McCain’ en niet ‘stem voor Obama’.
Waarom niet?
Ook Obama is een kandidaat van de gevestigde orde. Hij zal de oorlog in Irak nog gedurende heel wat jaren verder zetten. Wat de economische crisis betreft, zal hij de gewone Amerikaan de buiksriem laten aanhalen. Dus hoe dan ook, hoewel McCain vele malen erger zal zijn, is het programma Obama kwalitatief niet echt verschillend.We roepen de mensen niet op om thuis te blijven, in tegendeel. Onthouding is niet oké. Want de uitslag van deze verkiezingen zal een belangrijke invloed hebben op de politieke en economische situatie in de VS en in de hele wereld. We mogen niet doen alsof dit onbelangrijk is…
Wat zijn de sterke punten van Barak Obama?
Obama trekt heel wat nieuwe stemmers aan. Veel mensen zullen nu voor het eerst naar de stembus gaan. Meer mensen die zich bij de politiek betrokken voelen, dat is een goede zaak voor de progressieven. Daarnaast probeert rechts Obama te demoniseren omdat hij zwart is. “Osama Baraka” wordt hij genoemd. Ons uitspreken tegen deze demonisering is zeer belangrijk. Bovendien is Hillary Clinton wat opstelling en programma betreft, heel wat rechtser dan Obama. Ze heeft bijvoorbeeld niet geaarzeld om racistische oproepen te doen om het van Obama te winnen. Dat is onaanvaardbaar. In dat opzicht is deze verkiezing een soort van referendum rond de kleur van de huid in de VS. Je mag er trouwens zeker van zijn dat, naarmate de verkiezingen van november naderen, het racisme nog sterk op de voorgrond zal treden.
Hoe neemt FRSO deel aan de verkiezingen?
We zijn vooral actief in vakbonden, in wijkorganisaties en in organisaties die de rechten van immigranten verdedigen. In al die bewegingen zijn we zeer actief in een brede beweging tegen de verkiezing van McCain.De republikeinse conventie van 1 september heeft plaats in St.Paul, Mineapolis. Dat is toevallig een van de regio’s waar we als FRSO het sterkst staan. Er is al een hele tijd een nationaal coördinerend comité actief om breed te mobiliseren tegen de kandidatuur van McCain op die conventie zelf. We zijn daar een belangrijke organiserende factor in. Er zullen tienduizenden mensen – vooral vanuit de hoek van de antioorlogsorganisaties – protesteren tegen de oorlogspolitiek die McCain verdedigt.Maar ook op de conventie waar Obama zal aangeduid worden als Democratisch presidentskandidaat zal tegen de oorlog geprotesteerd worden. Ook hij moet weten dat de Amerikaanse bevolking het einde wil van die oorlog in Irak.
Nog iets aan toe te voegen?
Euh… We mogen niet naïef zijn. McCain maakt echt wel een kans om deze verkiezingen te winnen. Dan worden het zware tijden. Maar ook als Obama wint, zal de situatie complex zijn. De zwarte gemeenschap is door de band heel wat progressiever als groep dan de witte Amerikanen.Als Obama erin slaagt om die zwarte gemeenschap een stem te geven, al is dat maar een eerste schuchtere stukje, dan is dat een historisch gegeven…
http://www.frso.org/
Wat is jullie houding in de verkiezingsstrijd?
Vandaag is het essentieel dat de Republikeinse kandidaat McCain wordt verslagen. We roepen iedereen op om tegen McCain te stemmen. Omdat die nog een grotere hardliner is dan Bush, en nog meer de weg van de oorlog en het extreem liberale gedachtengoed opgaat. We zeggen dus ‘stem tegen McCain’ en niet ‘stem voor Obama’.
Waarom niet?
Ook Obama is een kandidaat van de gevestigde orde. Hij zal de oorlog in Irak nog gedurende heel wat jaren verder zetten. Wat de economische crisis betreft, zal hij de gewone Amerikaan de buiksriem laten aanhalen. Dus hoe dan ook, hoewel McCain vele malen erger zal zijn, is het programma Obama kwalitatief niet echt verschillend.We roepen de mensen niet op om thuis te blijven, in tegendeel. Onthouding is niet oké. Want de uitslag van deze verkiezingen zal een belangrijke invloed hebben op de politieke en economische situatie in de VS en in de hele wereld. We mogen niet doen alsof dit onbelangrijk is…
Wat zijn de sterke punten van Barak Obama?
Obama trekt heel wat nieuwe stemmers aan. Veel mensen zullen nu voor het eerst naar de stembus gaan. Meer mensen die zich bij de politiek betrokken voelen, dat is een goede zaak voor de progressieven. Daarnaast probeert rechts Obama te demoniseren omdat hij zwart is. “Osama Baraka” wordt hij genoemd. Ons uitspreken tegen deze demonisering is zeer belangrijk. Bovendien is Hillary Clinton wat opstelling en programma betreft, heel wat rechtser dan Obama. Ze heeft bijvoorbeeld niet geaarzeld om racistische oproepen te doen om het van Obama te winnen. Dat is onaanvaardbaar. In dat opzicht is deze verkiezing een soort van referendum rond de kleur van de huid in de VS. Je mag er trouwens zeker van zijn dat, naarmate de verkiezingen van november naderen, het racisme nog sterk op de voorgrond zal treden.
Hoe neemt FRSO deel aan de verkiezingen?
We zijn vooral actief in vakbonden, in wijkorganisaties en in organisaties die de rechten van immigranten verdedigen. In al die bewegingen zijn we zeer actief in een brede beweging tegen de verkiezing van McCain.De republikeinse conventie van 1 september heeft plaats in St.Paul, Mineapolis. Dat is toevallig een van de regio’s waar we als FRSO het sterkst staan. Er is al een hele tijd een nationaal coördinerend comité actief om breed te mobiliseren tegen de kandidatuur van McCain op die conventie zelf. We zijn daar een belangrijke organiserende factor in. Er zullen tienduizenden mensen – vooral vanuit de hoek van de antioorlogsorganisaties – protesteren tegen de oorlogspolitiek die McCain verdedigt.Maar ook op de conventie waar Obama zal aangeduid worden als Democratisch presidentskandidaat zal tegen de oorlog geprotesteerd worden. Ook hij moet weten dat de Amerikaanse bevolking het einde wil van die oorlog in Irak.
Nog iets aan toe te voegen?
Euh… We mogen niet naïef zijn. McCain maakt echt wel een kans om deze verkiezingen te winnen. Dan worden het zware tijden. Maar ook als Obama wint, zal de situatie complex zijn. De zwarte gemeenschap is door de band heel wat progressiever als groep dan de witte Amerikanen.Als Obama erin slaagt om die zwarte gemeenschap een stem te geven, al is dat maar een eerste schuchtere stukje, dan is dat een historisch gegeven…
http://www.frso.org/
Tuesday, 13 May 2008
Chavez belast superwinsten energiesector
President Hugo Chavez heft een extra belasting op de superwinsten van oliemultinationals. Geschatte opbrengst? Negen miljard dollar per jaar, onmiddellijk te investeren in sociale initiatieven.
Op voorstel van president Hugo Chavez, keurde het Venezolaanse parlement midden april een wet goed die een hogere belasting oplegt aan de winsten van de multinationals zodra de prijs boven de 70 dollar per vat stijgt. Deze nieuwe wet zal naar schatting 200 miljoen dollar per week opbrengen, of zowat 9 miljard dollar per jaar. Chavez legde deze nieuwe maatregel als volgt uit: “Door de hogere olieprijs stijgen de winsten van de oliemultinationals spectaculair, zonder dat ze daarvoor de minste bijkomende inspanning moeten leveren. Ik wil een nieuwe belasting op de superwinsten van de multinationals. De opbrengst moet gaan naar sociale programma’s om de problemen van de armste bevolkingsgroepen zo snel mogelijk aan te pakken. De voortrekkers ervan zullen de wijkcomités en de volksbeweging zijn.”
“Strijd tegen armoede opvoeren”
Chavez stelt twee doelstellingen voorop met deze belasting op de oliemultinationals: “De eerste doelstelling is het verbeteren van het levensniveau van de volkswijken. We zullen daarvoor onze inspanning toespitsen op bepaalde probleemzones. Er werden daarvoor in 74 gemeenten al 381 parochies geïdentificeerd. Alles samen gaat het om miljoenen inwoners. We moeten de strijd tegen de armoede opvoeren in die armste gebieden. Er zijn daar dringende problemen met elektriciteitsvoorziening, water, distributie van basisproducten, gezondheidszorg en geneesmiddelen, materiaal om woningen te herstellen, enz…” Chavez beklemtoonde ook dat een deel zal gebruikt worden om de nationalisatie van een aantal strategische bedrijven te financieren, zoals de cementproductie en het metaalbedrijf SIDOR.
“Volksmacht versterken”
“Daarnaast is er een tweede doelstelling, die ambitieuzer is, trager ook, maar die tegelijkertijd moet aangevat worden. Het gaat om de vorming van socialistische waarden, doorheen concrete projecten.” Zowat de helft van de 9 miljard dollar die de belasting zal opbrengen moet geïnvesteerd worden in de opbouw van het socialisme. “We moeten stap voor stap socialistische gemeenschappen opbouwen van onderuit”, zei Chavez. In volkswijken waar de wijkraden goed uitgebouwd zijn en democratisch functioneren, zullen extra projecten worden opgestart rond collectieve sociale woningbouw en coöperatieven voor de productie van basisproducten. Ook de landbouwcoöperatieven en de arbeiderscollectieven in de fabrieken kunnen op extra steun rekenen. “Op die manier kan het socialisme als ideaal van onderuit worden versterkt”, stelt Chavez.
Optreden tegen multinationals loont
Chavez is het duidelijk oneens met diegenen die zeggen: ‘aan multinationals kan je niet raken, zij zijn almachtig’. In tegendeel, vindt hij. Het optreden tegen de buitenlandse oliemultinationals heeft reeds belangrijke realisaties door de Venezolaanse staat mogelijk gemaakt: “In de voorbije jaren gaf de nationalisatie van de Venezolaanse oliemaatschappij PDVSA, ons financieringsruimte voor grootse projecten. Ze gaf de financiële ruimte om de sociale acties van onze revolutie te financieren: gesubsidieerd basisvoedsel, gezondheidszorg, onderwijs, het opzetten van coöperatieven, enz... Maar er is méér: In Cuba hebben we een raffinaderij hersteld en geopend, vandaag worden daar al 60.000 vaten per dag geraffineerd. We plannen ook in Nicaragua een raffinaderij, en in Brazilië. Telkens samen met de lokale nationale petroleummaatschappij. Zo ook in China: daar worden 3 raffinaderijen gebouwd samen met de China Petroleum Corporation. Niets van dit alles zou mogelijk geweest zijn zonder de nationalisatie van onze oliemaatschappij. Een applaus voor de petroleumarbeiders! Een applaus voor de Venezolaanse arbeidersklasse! De arbeidersklasse is fundamenteel voor onze socialistische revolutie!”
Ook in België belasting op woekerwinsten nodig.Vandaag swingen de prijzen van gas en elektriciteit de pan uit. Op de website www.6procent.be hebben sinds eind januari 2008 al meer dan 85.000 mensen de petitie getekend om de btw op gas en elektriciteit te verlagen van 21% naar 6%. Een extra belasting op de woekerwinsten van Electrabel kan zo’n BTW-verlaging perfect betalen. Want door de stijgende olieprijzen maken de energiebedrijven woekerwinsten. Zal onze regering het voorbeeld van Chavez volgen?
Op voorstel van president Hugo Chavez, keurde het Venezolaanse parlement midden april een wet goed die een hogere belasting oplegt aan de winsten van de multinationals zodra de prijs boven de 70 dollar per vat stijgt. Deze nieuwe wet zal naar schatting 200 miljoen dollar per week opbrengen, of zowat 9 miljard dollar per jaar. Chavez legde deze nieuwe maatregel als volgt uit: “Door de hogere olieprijs stijgen de winsten van de oliemultinationals spectaculair, zonder dat ze daarvoor de minste bijkomende inspanning moeten leveren. Ik wil een nieuwe belasting op de superwinsten van de multinationals. De opbrengst moet gaan naar sociale programma’s om de problemen van de armste bevolkingsgroepen zo snel mogelijk aan te pakken. De voortrekkers ervan zullen de wijkcomités en de volksbeweging zijn.”
“Strijd tegen armoede opvoeren”
Chavez stelt twee doelstellingen voorop met deze belasting op de oliemultinationals: “De eerste doelstelling is het verbeteren van het levensniveau van de volkswijken. We zullen daarvoor onze inspanning toespitsen op bepaalde probleemzones. Er werden daarvoor in 74 gemeenten al 381 parochies geïdentificeerd. Alles samen gaat het om miljoenen inwoners. We moeten de strijd tegen de armoede opvoeren in die armste gebieden. Er zijn daar dringende problemen met elektriciteitsvoorziening, water, distributie van basisproducten, gezondheidszorg en geneesmiddelen, materiaal om woningen te herstellen, enz…” Chavez beklemtoonde ook dat een deel zal gebruikt worden om de nationalisatie van een aantal strategische bedrijven te financieren, zoals de cementproductie en het metaalbedrijf SIDOR.
“Volksmacht versterken”
“Daarnaast is er een tweede doelstelling, die ambitieuzer is, trager ook, maar die tegelijkertijd moet aangevat worden. Het gaat om de vorming van socialistische waarden, doorheen concrete projecten.” Zowat de helft van de 9 miljard dollar die de belasting zal opbrengen moet geïnvesteerd worden in de opbouw van het socialisme. “We moeten stap voor stap socialistische gemeenschappen opbouwen van onderuit”, zei Chavez. In volkswijken waar de wijkraden goed uitgebouwd zijn en democratisch functioneren, zullen extra projecten worden opgestart rond collectieve sociale woningbouw en coöperatieven voor de productie van basisproducten. Ook de landbouwcoöperatieven en de arbeiderscollectieven in de fabrieken kunnen op extra steun rekenen. “Op die manier kan het socialisme als ideaal van onderuit worden versterkt”, stelt Chavez.
Optreden tegen multinationals loont
Chavez is het duidelijk oneens met diegenen die zeggen: ‘aan multinationals kan je niet raken, zij zijn almachtig’. In tegendeel, vindt hij. Het optreden tegen de buitenlandse oliemultinationals heeft reeds belangrijke realisaties door de Venezolaanse staat mogelijk gemaakt: “In de voorbije jaren gaf de nationalisatie van de Venezolaanse oliemaatschappij PDVSA, ons financieringsruimte voor grootse projecten. Ze gaf de financiële ruimte om de sociale acties van onze revolutie te financieren: gesubsidieerd basisvoedsel, gezondheidszorg, onderwijs, het opzetten van coöperatieven, enz... Maar er is méér: In Cuba hebben we een raffinaderij hersteld en geopend, vandaag worden daar al 60.000 vaten per dag geraffineerd. We plannen ook in Nicaragua een raffinaderij, en in Brazilië. Telkens samen met de lokale nationale petroleummaatschappij. Zo ook in China: daar worden 3 raffinaderijen gebouwd samen met de China Petroleum Corporation. Niets van dit alles zou mogelijk geweest zijn zonder de nationalisatie van onze oliemaatschappij. Een applaus voor de petroleumarbeiders! Een applaus voor de Venezolaanse arbeidersklasse! De arbeidersklasse is fundamenteel voor onze socialistische revolutie!”
Ook in België belasting op woekerwinsten nodig.Vandaag swingen de prijzen van gas en elektriciteit de pan uit. Op de website www.6procent.be hebben sinds eind januari 2008 al meer dan 85.000 mensen de petitie getekend om de btw op gas en elektriciteit te verlagen van 21% naar 6%. Een extra belasting op de woekerwinsten van Electrabel kan zo’n BTW-verlaging perfect betalen. Want door de stijgende olieprijzen maken de energiebedrijven woekerwinsten. Zal onze regering het voorbeeld van Chavez volgen?
Tuesday, 6 May 2008
Bolivia : Rijke elite wil gasrijke regio afsplitsen
Op 4 mei organiseerde het departement Santa Cruz in Bolivia een referendum over verregaande autonomie. Maar Evo Morales bijt van zich af.
La Paz, 4 mei. Op het moment dat de elite van de rijkere provincie Santa Cruz een referendum organiseerde voor afscheiding, betoogden indianen in de Boliviaanse hoofdstad La Paz ter ondersteuning van president Morales. (Foto Reuter)
Sinds zijn verkiezing tot president twee jaar geleden heeft Morales diverse maatregelen doorgevoerd om meer sociale gelijkheid in het land te brengen. Er kwam een wet op landhervorming en een op de nationalisering van het gas, het minimumloon werd verhoogd, er kwam gratis melk voor de kinderen. Allemaal niet echt wereldschokkend, maar voor de VS en de lokale elite gaat het allemaal veel te ver.
De grootgrondbezitters en industriëlen van het departement Santa Cruz (te vergelijken met een provincie bij ons) willen een verregaande autonomie afdwingen. Daarmee hopen ze onder meer de wetten tegen het grootgrondbezit te kunnen blokkeren. En de opbrengsten van de gasontginning in eigen handen te houden.
Op 4 mei organiseerden de lokale overheden een referendum dat voorstelt het departement politiek en economisch los te maken van de centrale regering. Het referendum heeft geen rechtsgeldigheid, en is bovendien ongrondwettelijk. Maar de autoriteiten in Santa Cruz zetten hun provocatie onverminderd voort. Hun doel is om Bolivia onbestuurbaar te maken en Morales tot aftreden tedwingen. Volgens de eerste resultaten zouden - met een deelname van 54% van de stemgerechtigden - de voorstanders van autonomie 85,3% hebben behaald. Als dit opzet slaagt in Santa Cruz, volgen binnenkort de departementen van Pando, Tarija et Beni. Hierdoor zouden de rijkste – en voornamelijk blanke – provincies, waar Bolivia’s gasvoorraden liggen, zich losscheuren van het armere hooggebergte, waar het merendeel van de arme indiaanse bevolking leeft. Bovendien willen ze eigen veiligheidsdiensten kunnen organiseren om weerstand te bieden tegen de volksbeweging of zelfs het nationaal leger. Een voorbode van een mogelijke burgeroorlog?
Amerikaans ambassadeur kwam over uit Joegoslavië
Net als tijdens de staatsgreep tegen Hugo Chavez in Venezuela in april 2002, spelen ook hier de Verenigde Staten een belangrijke rol. Huidig Amerikaans ambassadeur in Bolivia Philip Goldberg heeft er 10 jaar dienst opzitten in Joegoslavië, waar hij allerhande separatistische groepen steunde en zo het land hielp uiteenvallen. Die ervaring moet hij nu in Bolivia gebruiken. De VS helpen de oppositie om zich te organiseren, betalen bevriende journalisten, politieke partijen, jongerengroepen, enzovoorts. Er werden knokploegen opgericht om bij betogingen de volksbeweging te lijf te gaan. Die zijn intussen uitgegroeid tot een privémilitie van 85.000 man. Vorig jaar waren er dynamietaanslagen in Santa Cruz tegen het consulaat van Venezuela en tegen een woning waar Cubanen verbleven. De afscheidingsbeweging schrikt er ook niet voor terug om het anti-indiaans racisme te versterken om hun ‘autonomie’ te laten ondersteunen door de gewone (blanke) Boliviaan.
Morales slaat terug
Op 1 mei kondigde president Morales de nationalisatie aan van de telecommunicatiesector en van drie grote petroleumbedrijven waarin de privé tot nu toe een meerderheidaandeel had behouden. Tijdens zijn toespraak bevestigde Morales dat de nationale bodemrijkdommen de centrale staat toebehoren. “Laten we een autonomie verdedigen, maar dan een autonomie van de volkeren. Een autonomie op basis van eenheid en gelijkheid van alle Bolivianen. Geen autonomie voor enkelen, maar voor de grote meerderheid.”
La Paz, 4 mei. Op het moment dat de elite van de rijkere provincie Santa Cruz een referendum organiseerde voor afscheiding, betoogden indianen in de Boliviaanse hoofdstad La Paz ter ondersteuning van president Morales. (Foto Reuter)
Sinds zijn verkiezing tot president twee jaar geleden heeft Morales diverse maatregelen doorgevoerd om meer sociale gelijkheid in het land te brengen. Er kwam een wet op landhervorming en een op de nationalisering van het gas, het minimumloon werd verhoogd, er kwam gratis melk voor de kinderen. Allemaal niet echt wereldschokkend, maar voor de VS en de lokale elite gaat het allemaal veel te ver.
De grootgrondbezitters en industriëlen van het departement Santa Cruz (te vergelijken met een provincie bij ons) willen een verregaande autonomie afdwingen. Daarmee hopen ze onder meer de wetten tegen het grootgrondbezit te kunnen blokkeren. En de opbrengsten van de gasontginning in eigen handen te houden.
Op 4 mei organiseerden de lokale overheden een referendum dat voorstelt het departement politiek en economisch los te maken van de centrale regering. Het referendum heeft geen rechtsgeldigheid, en is bovendien ongrondwettelijk. Maar de autoriteiten in Santa Cruz zetten hun provocatie onverminderd voort. Hun doel is om Bolivia onbestuurbaar te maken en Morales tot aftreden tedwingen. Volgens de eerste resultaten zouden - met een deelname van 54% van de stemgerechtigden - de voorstanders van autonomie 85,3% hebben behaald. Als dit opzet slaagt in Santa Cruz, volgen binnenkort de departementen van Pando, Tarija et Beni. Hierdoor zouden de rijkste – en voornamelijk blanke – provincies, waar Bolivia’s gasvoorraden liggen, zich losscheuren van het armere hooggebergte, waar het merendeel van de arme indiaanse bevolking leeft. Bovendien willen ze eigen veiligheidsdiensten kunnen organiseren om weerstand te bieden tegen de volksbeweging of zelfs het nationaal leger. Een voorbode van een mogelijke burgeroorlog?
Amerikaans ambassadeur kwam over uit Joegoslavië
Net als tijdens de staatsgreep tegen Hugo Chavez in Venezuela in april 2002, spelen ook hier de Verenigde Staten een belangrijke rol. Huidig Amerikaans ambassadeur in Bolivia Philip Goldberg heeft er 10 jaar dienst opzitten in Joegoslavië, waar hij allerhande separatistische groepen steunde en zo het land hielp uiteenvallen. Die ervaring moet hij nu in Bolivia gebruiken. De VS helpen de oppositie om zich te organiseren, betalen bevriende journalisten, politieke partijen, jongerengroepen, enzovoorts. Er werden knokploegen opgericht om bij betogingen de volksbeweging te lijf te gaan. Die zijn intussen uitgegroeid tot een privémilitie van 85.000 man. Vorig jaar waren er dynamietaanslagen in Santa Cruz tegen het consulaat van Venezuela en tegen een woning waar Cubanen verbleven. De afscheidingsbeweging schrikt er ook niet voor terug om het anti-indiaans racisme te versterken om hun ‘autonomie’ te laten ondersteunen door de gewone (blanke) Boliviaan.
Morales slaat terug
Op 1 mei kondigde president Morales de nationalisatie aan van de telecommunicatiesector en van drie grote petroleumbedrijven waarin de privé tot nu toe een meerderheidaandeel had behouden. Tijdens zijn toespraak bevestigde Morales dat de nationale bodemrijkdommen de centrale staat toebehoren. “Laten we een autonomie verdedigen, maar dan een autonomie van de volkeren. Een autonomie op basis van eenheid en gelijkheid van alle Bolivianen. Geen autonomie voor enkelen, maar voor de grote meerderheid.”
Monday, 28 April 2008
‘Bisschop van de armen’ wordt president Paraguay
Na 61 jaar ononderbroken macht van de Coloradopartij, komt in Paraguay een 'ex-bisschop van de armen' aan de macht. Een ware politieke aardverschuiving.
Paraguay is zowat twaalf keer België en telt zes miljoen inwoners. Het is het tweede armste land van Latijns-Amerika. De sociale ongelijkheden zijn er erg groot. Enorme landerijen zijn er in handen van een kleine elite. Miljoenen arme boeren hebben geen grond. Al kort na de tweede wereldoorlog kwam de 'Coloradopartij' aan de macht en zwaait er sindsdien de plak. Al die tijd werden de belangen van de grootgrondbezitters en stedelijke elite zorgvuldig behartigd, met verkiezingen maar ook met 35 jaar onafgebroken harde dictatuur door Alfredo Stroessner (1954-1989). Op zondag 20 april moest de kandidaat van de elites echter de duimen leggen tegen ex-bisschop Fernando Lugo. Een van zijn eerste beleidspunten zal een integrale landhervorming zijn, heeft hij aangekondigd. Onmiddellijk na zijn verkiezing nam Lugo contact op met de Venezolaanse president Chavez om elkaar “zo snel mogelijk” te ontmoeten. Hij heeft ook met Chavez afgesproken om de Latijns-Amerikaanse Unie (Unasur) mee te helpen stimuleren. Lugo wil immers naar eigen zeggen aansluiten bij "dat progressieve, geintegreerde en verenigde Latijns-Amerika". Daarmee volgt hij de weg van Chavez in Venezuela, Morales in Bolivia, en straks ook Correa in Ecuador.
Bisschop wordt volksleider
“Paraguay zal vanaf nu niet enkel meer gekend zijn om zijn corruptie en zijn armoede. Het moet gedaan zijn met cliëntelisme en omkoping” verklaarde Lugo. Volksbewegingen als Tekojoja ('gelijkheid' in het guaraní, de lokale taal), Paraguay Posible en andere organisaties van inheemse volkeren en landloze boeren, waren een belangrijk steunpunt voor Fernando Lugo. Lugo stond in Paraguay al langer bekend als 'bisschop van de armen'. Eind 2006 besloot hij zijn ambt van bisschop neer te leggen om zich in de politiek te kunnen storten. Het Vatikaan weigerde zijn ontslag, maar Lugo antwoordde dat hij “in eer en geweten” voor de politiek had gekozen. Collega-bisschop Zacarías Ortis steunde hem: “De gelovigen zullen het begrijpen. De armen zullen massaal voor hem stemmen”. En die bisschoppelijke voorzienigheid bleek te kloppen: Lugo won met zijn “Alliantie voor de Verandering”, en had met bijna 41 % van de stemmen 10 % voorsprong op de kandidaat van de traditionele Coloradopartij.
Paraguay is zowat twaalf keer België en telt zes miljoen inwoners. Het is het tweede armste land van Latijns-Amerika. De sociale ongelijkheden zijn er erg groot. Enorme landerijen zijn er in handen van een kleine elite. Miljoenen arme boeren hebben geen grond. Al kort na de tweede wereldoorlog kwam de 'Coloradopartij' aan de macht en zwaait er sindsdien de plak. Al die tijd werden de belangen van de grootgrondbezitters en stedelijke elite zorgvuldig behartigd, met verkiezingen maar ook met 35 jaar onafgebroken harde dictatuur door Alfredo Stroessner (1954-1989). Op zondag 20 april moest de kandidaat van de elites echter de duimen leggen tegen ex-bisschop Fernando Lugo. Een van zijn eerste beleidspunten zal een integrale landhervorming zijn, heeft hij aangekondigd. Onmiddellijk na zijn verkiezing nam Lugo contact op met de Venezolaanse president Chavez om elkaar “zo snel mogelijk” te ontmoeten. Hij heeft ook met Chavez afgesproken om de Latijns-Amerikaanse Unie (Unasur) mee te helpen stimuleren. Lugo wil immers naar eigen zeggen aansluiten bij "dat progressieve, geintegreerde en verenigde Latijns-Amerika". Daarmee volgt hij de weg van Chavez in Venezuela, Morales in Bolivia, en straks ook Correa in Ecuador.
Bisschop wordt volksleider
“Paraguay zal vanaf nu niet enkel meer gekend zijn om zijn corruptie en zijn armoede. Het moet gedaan zijn met cliëntelisme en omkoping” verklaarde Lugo. Volksbewegingen als Tekojoja ('gelijkheid' in het guaraní, de lokale taal), Paraguay Posible en andere organisaties van inheemse volkeren en landloze boeren, waren een belangrijk steunpunt voor Fernando Lugo. Lugo stond in Paraguay al langer bekend als 'bisschop van de armen'. Eind 2006 besloot hij zijn ambt van bisschop neer te leggen om zich in de politiek te kunnen storten. Het Vatikaan weigerde zijn ontslag, maar Lugo antwoordde dat hij “in eer en geweten” voor de politiek had gekozen. Collega-bisschop Zacarías Ortis steunde hem: “De gelovigen zullen het begrijpen. De armen zullen massaal voor hem stemmen”. En die bisschoppelijke voorzienigheid bleek te kloppen: Lugo won met zijn “Alliantie voor de Verandering”, en had met bijna 41 % van de stemmen 10 % voorsprong op de kandidaat van de traditionele Coloradopartij.
Tuesday, 22 April 2008
Communist zijn in het Venezuela van Chávez
De Communistische Partij van Venezuela (PCV) steunt de aangekondigde nationalisatie van de metaalindustrie. We vroeger aan Oscar Figuera welke rol de communisten spelen in de revolutie van Chávez.
Oscar Figuera is sinds 12 jaar de Algemeen Secretaris van de PCV en verantwoordelijk voor de partijwerking onder de arbeiders. “Ik kom zelf uit de arbeidersbeweging”, legt hij uit, “daar voel ik mij als een vis in het water”. De Venezolaanse communisten steunen de Venezolaanse revolutie voluit. En werken voornamelijk aan een sterkere arbeidersbeweging. Vooral in de petroleumsector en in de petrochemische sector zijn de resultaten bemoedigend.
Waarom werkt de PCV prioritair aan een sterkere arbeidersbeweging?
Oscar Figuera. Dat werk onder de arbeiders is essentieel. Want er zijn heel wat discussies onder diegenen die de Bolivariaanse revolutie steunen. Naast de radicale basis bij de arbeiders en in de volkswijken, is er – vooral binnen de overheidadministratie – een rechterzijde die de multinationals niet te hard wil aanpakken en de veranderingen afremt. We moeten verhinderen dat die rechtse krachten het beleid gaan bepalen.
Kan je daar een voorbeeld van geven?
Oscar Figuera. De laatste weken was vooral het metaalbedrijf SIDOR in het nieuws. Dit is het grootste staalbedrijf van het land. Tot in 1997 was SIDOR een openbaar bedrijf met 11.000 vaste werkkrachten. Na de overname in 1997 door “Ternium”, een Argentijnse multinational, is het aantal personeelsleden sterk verminderd. Vele duizenden werden gedwongen onder slechtere voorwaarden in onderaanneming te werken. De arbeiders zijn daar niet over te spreken en eisen al een hele tijd de hernationalisatie van het bedrijf.”
Wat is de houding van de regering?
Oscar Figuera. De vakbond kwam in maart stevig in botsing met onze minister van arbeid, José Rivero. Die wilde het voorstel van de multinational via een referendum doorduwen tot grote woede van de vakbonden. Ze beschuldigden hem ervan zijn rol van bemiddelaar te hebben opgegeven en openlijk aan de kant van de multinational te zijn gaan staan. De PCV was in de voorbije maanden de enige partij van betekenis die de arbeiders consequent steunde.”
En welke houding nam de PSUV aan, de partij van Chávez?
Oscar Figuera. Dat is een probleem. Die partij is nog volop in ontwikkeling. Binnen die structuren zijn heel verschillende visies. Sommige leden van de PSUV in SIDOR kwamen stevig in botsing met de meerderheid van de arbeiders. Er is toen geduwd en getrokken. De arbeiders vroegen tijdens een televisieprogramma aan president Chavez om zelf rechtstreeks tussen te komen.
Hoe heeft de PCV zich in het conflict opgesteld?
Oscar Figuera. Er was een belangrijk intern probleem ontstaan in het bedrijf. Een groeiend aantal arbeiders voelde zich echt in de steek gelaten door de regering. Wij van onze kant hebben er steeds op gehamerd dat het belangrijkste probleem de winsthonger van de multinationals was en niet de regering. Tegelijk hebben we consequent de hernationalisatie van het bedrijf verdedigd, en daar rond de arbeiders georganiseerd. Vorige week heeft Hugo Chávez dan de nationalisatie van het bedrijf aangekondigd.
Noot: Op 16 april werd José Riveiro afgezet als minister van arbeid en vervangen door Roberto Hernández, tot nu vice-president van het parlement en veteraan van de PCV, die vorig jaar besliste om toe te treden tot de PSUV, de partij van Chávez.
Oscar Figuera is sinds 12 jaar de Algemeen Secretaris van de PCV en verantwoordelijk voor de partijwerking onder de arbeiders. “Ik kom zelf uit de arbeidersbeweging”, legt hij uit, “daar voel ik mij als een vis in het water”. De Venezolaanse communisten steunen de Venezolaanse revolutie voluit. En werken voornamelijk aan een sterkere arbeidersbeweging. Vooral in de petroleumsector en in de petrochemische sector zijn de resultaten bemoedigend.
Waarom werkt de PCV prioritair aan een sterkere arbeidersbeweging?
Oscar Figuera. Dat werk onder de arbeiders is essentieel. Want er zijn heel wat discussies onder diegenen die de Bolivariaanse revolutie steunen. Naast de radicale basis bij de arbeiders en in de volkswijken, is er – vooral binnen de overheidadministratie – een rechterzijde die de multinationals niet te hard wil aanpakken en de veranderingen afremt. We moeten verhinderen dat die rechtse krachten het beleid gaan bepalen.
Kan je daar een voorbeeld van geven?
Oscar Figuera. De laatste weken was vooral het metaalbedrijf SIDOR in het nieuws. Dit is het grootste staalbedrijf van het land. Tot in 1997 was SIDOR een openbaar bedrijf met 11.000 vaste werkkrachten. Na de overname in 1997 door “Ternium”, een Argentijnse multinational, is het aantal personeelsleden sterk verminderd. Vele duizenden werden gedwongen onder slechtere voorwaarden in onderaanneming te werken. De arbeiders zijn daar niet over te spreken en eisen al een hele tijd de hernationalisatie van het bedrijf.”
Wat is de houding van de regering?
Oscar Figuera. De vakbond kwam in maart stevig in botsing met onze minister van arbeid, José Rivero. Die wilde het voorstel van de multinational via een referendum doorduwen tot grote woede van de vakbonden. Ze beschuldigden hem ervan zijn rol van bemiddelaar te hebben opgegeven en openlijk aan de kant van de multinational te zijn gaan staan. De PCV was in de voorbije maanden de enige partij van betekenis die de arbeiders consequent steunde.”
En welke houding nam de PSUV aan, de partij van Chávez?
Oscar Figuera. Dat is een probleem. Die partij is nog volop in ontwikkeling. Binnen die structuren zijn heel verschillende visies. Sommige leden van de PSUV in SIDOR kwamen stevig in botsing met de meerderheid van de arbeiders. Er is toen geduwd en getrokken. De arbeiders vroegen tijdens een televisieprogramma aan president Chavez om zelf rechtstreeks tussen te komen.
Hoe heeft de PCV zich in het conflict opgesteld?
Oscar Figuera. Er was een belangrijk intern probleem ontstaan in het bedrijf. Een groeiend aantal arbeiders voelde zich echt in de steek gelaten door de regering. Wij van onze kant hebben er steeds op gehamerd dat het belangrijkste probleem de winsthonger van de multinationals was en niet de regering. Tegelijk hebben we consequent de hernationalisatie van het bedrijf verdedigd, en daar rond de arbeiders georganiseerd. Vorige week heeft Hugo Chávez dan de nationalisatie van het bedrijf aangekondigd.
Noot: Op 16 april werd José Riveiro afgezet als minister van arbeid en vervangen door Roberto Hernández, tot nu vice-president van het parlement en veteraan van de PCV, die vorig jaar besliste om toe te treden tot de PSUV, de partij van Chávez.
Wednesday, 19 March 2008
NAVO-topconferentie in Boekarest
Van 2 tot 4 april komt de internationale militaire organisatie NAVO bijeen in de Roemeense hoofdstad. Er zijn redenen genoeg om zich zorgen te maken…
Met 35.000 soldaten is de oorlog in Afghanistan de grootste interventie in de geschiedenis van de NAVO. Wat aanvankelijk als een ‘vredesmissie’ werd voorgesteld, is duidelijk een oorlogsmissie geworden met dagelijkse confrontaties met de Taliban. De NAVO-troepen voeren steeds meer luchtbombardementen uit. Volgens officiële schattingen vielen daarbij in de eerste 10 maanden van 2007 ongeveer 370 burgerdoden. Dat is meer dan het aantal burgerdoden dat aan de Taliban worden toegeschreven.
De VS wil dat Europa meer troepen stuurt, en zal de druk ongetwijfeld opvoeren. Belgisch defensieminister De Crem toonde zich alvast de vlijtigste leerling door jachtbommenwerpers toe te zeggen.
Maar opiniepeilingen tonen aan dat de Europese bevolking niet warm loopt voor de oorlog. in Duitsland bijvoorbeeld blijkt dat slechts 13 % van de bevolking het sturen van troepen naar Afghanistan steunt. Zal de Duitse regering toch beslissen de Amerikanen te gehoorzamen en meer troepen sturen?
Een wereldgendarme onder leiding van de VS?
Er gaan steeds meer stemmen op om de NAVO te laten evolueren van een Europees-Amerikaanse militaire alliantie naar een wereldwijde, militaire ‘veiligheidsorganisatie’ onder leiding van de Verenigde Staten. De NAVO moet overal ter wereld en met alle beschikbare middelen de wil van de VS helpen opleggen.
Begin januari publiceerden vijf voormalige generaals, die in het verleden grote NAVO-missies hebben geleid, in een 'onafhankelijk verslag' voor de oprichting van een militaire raad bestaande uit de VS, de NAVO en de EU. Die raad zou moeten optreden in plaats van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en daarmee Rusland en China, twee permanente leden van deze raad, buiten spel zetten. Wat vooral ophef maakte is dat de generaals openlijk pleitten voor “het preventief gebruik van nucleaire wapens”.
Ook de Amerikaanse republikeinse presidentskandidaat John McCain verdedigt de oprichting van een zogenaamde ‘Liga van Democratieën, waarin de VS, de Europese Unie en de NAVO de kern moeten vormen “van een internationale vredesorde gebaseerd op vrijheid”: "Zulk een nieuw orgaan zou (...) ongehinderde markttoegang kunnen voorzien aan landen met dezelfde waarden van economische en politieke vrijheid. Een organisatie van democratieën zou tirannen onder druk kunnen zetten met of zonder goedkeuring van Moskou en Peking .” Dit nieuwe Strategisch Concept moet helemaal af zijn tegen de 60ste verjaardag van de NAVO in 2009. In Boekarest hoopt men een grote stap voorwaarts te kunnen zetten.
Verhinder Belgische misdaden in Afghanistan
Waarom minister De Crem (CD&V) beter geen vier F16-vliegtuigen en 140 extra soldaten naar Afghanistan zou sturen.
Weet minister De Crem niet dat de NAVO-bombardementen in 2007 méér burgerslachtoffers heeft gemaakt dan de Taliban, die van terrorisme beschuldigd worden? Weet minister De Crem niet dat de Taliban als politieke strijdbeweging is georganiseerd en jarenlang ondersteund door de Verenigde Staten (met hulp van de Pakistaanse geheime dienst)? Alleen toen bleek dat ze de Amerikaanse belangen tóch niet dienden zoals verhoopt, vielen de Taliban in ongenade. Weet minister De Crem niet dat deze zogenaamde ‘humanitaire’ bezetting van Afghanistan de belangen van de olielobby moet dienen? Unocal (nu deel van Chevron) wil al jaren een pijpleiding bouwen van Kazakstan doorheen Afghanistan en Pakistan naar het Zuiden. Weet minister De Crem niet dat Afghanistan nooit met succes werd bezet? Niet door de Britten in de jaren 1920, niet door de Duitsers in 1930-40, niet door de Sovjet-Unie in de jaren ’80, en niet door de VS en de NAVO nu.Bombardementen zijn niet humanitair, en zullen niet bijdragen tot de vrede en de stabilisatie van de regio. Hou de Belgische F-16s dus weg uit Afghanistan.
Teken de open brief aan Minister van Defensie Pieter De Crem op www.stopUSA.be of op www.11.be. De petitie wordt ondersteund door 11.11.11., Intal, Oxfam Solidariteit, Pax Christi Vlaanderen, StopUSA, UCOS, Vrede vzw en Vredesactie.
Discussiethema’s op de NAVO-top
NATO Response Force (NRF). Elke NAVO-lidstaat houdt troepen ter beschikking voor de NRF. Nu wordt voorgesteld dat de NRF ook naar Afghanistan kan gestuurd worden.
Uitbreiding van de alliantie naar het Oosten. Albanië, Kroatië en Macedonië staan in de wachtrij voor NAVO-lidmaatschap. Daarnaast willen ook Georgië en Oekraïne bij de club.
Rakettenschild. Sinds 1999 worden de mogelijkheden een NAVO-rakettenschild onderzocht. Maar die discussie wordt doorkruist door de Amerikaanse plannen om in Polen en Tsjechië een eigen Amerikaanse raketafweer te bouwen. Laat de NAVO zich ertoe dwingen om mee te stappen in de Amerikaanse plannen?
Kernwapens. De Duitse en Noorse regering gaven een voorzichtige aanzet om meer te doen voor ontwapening. Maar de Verenigde Staten zien in kernwapens een essentieel deel van hun Strategie en willen die wapens moderniseren.
“Global partnerships”. Maar liefst dertien niet-lidstaten nemen een rol op in NAVO-missies. De VS wil die samenwerking een formeel kader geven. Ook landen als Japan, Zuid-Korea, Australië en Nieuw-Zeeland moeten steviger bij de NAVO betrokken worden, vindt Washington. Dat betekent wel dat de NAVO plots een rol krijgt in de Stille Oceaan. Als het ginder tot een militair conflict komt, bvb met China, wordt Europa daar via de NAVO bij betrokken. Willen wij dat?
Met 35.000 soldaten is de oorlog in Afghanistan de grootste interventie in de geschiedenis van de NAVO. Wat aanvankelijk als een ‘vredesmissie’ werd voorgesteld, is duidelijk een oorlogsmissie geworden met dagelijkse confrontaties met de Taliban. De NAVO-troepen voeren steeds meer luchtbombardementen uit. Volgens officiële schattingen vielen daarbij in de eerste 10 maanden van 2007 ongeveer 370 burgerdoden. Dat is meer dan het aantal burgerdoden dat aan de Taliban worden toegeschreven.
De VS wil dat Europa meer troepen stuurt, en zal de druk ongetwijfeld opvoeren. Belgisch defensieminister De Crem toonde zich alvast de vlijtigste leerling door jachtbommenwerpers toe te zeggen.
Maar opiniepeilingen tonen aan dat de Europese bevolking niet warm loopt voor de oorlog. in Duitsland bijvoorbeeld blijkt dat slechts 13 % van de bevolking het sturen van troepen naar Afghanistan steunt. Zal de Duitse regering toch beslissen de Amerikanen te gehoorzamen en meer troepen sturen?
Een wereldgendarme onder leiding van de VS?
Er gaan steeds meer stemmen op om de NAVO te laten evolueren van een Europees-Amerikaanse militaire alliantie naar een wereldwijde, militaire ‘veiligheidsorganisatie’ onder leiding van de Verenigde Staten. De NAVO moet overal ter wereld en met alle beschikbare middelen de wil van de VS helpen opleggen.
Begin januari publiceerden vijf voormalige generaals, die in het verleden grote NAVO-missies hebben geleid, in een 'onafhankelijk verslag' voor de oprichting van een militaire raad bestaande uit de VS, de NAVO en de EU. Die raad zou moeten optreden in plaats van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en daarmee Rusland en China, twee permanente leden van deze raad, buiten spel zetten. Wat vooral ophef maakte is dat de generaals openlijk pleitten voor “het preventief gebruik van nucleaire wapens”.
Ook de Amerikaanse republikeinse presidentskandidaat John McCain verdedigt de oprichting van een zogenaamde ‘Liga van Democratieën, waarin de VS, de Europese Unie en de NAVO de kern moeten vormen “van een internationale vredesorde gebaseerd op vrijheid”: "Zulk een nieuw orgaan zou (...) ongehinderde markttoegang kunnen voorzien aan landen met dezelfde waarden van economische en politieke vrijheid. Een organisatie van democratieën zou tirannen onder druk kunnen zetten met of zonder goedkeuring van Moskou en Peking .” Dit nieuwe Strategisch Concept moet helemaal af zijn tegen de 60ste verjaardag van de NAVO in 2009. In Boekarest hoopt men een grote stap voorwaarts te kunnen zetten.
Verhinder Belgische misdaden in Afghanistan
Waarom minister De Crem (CD&V) beter geen vier F16-vliegtuigen en 140 extra soldaten naar Afghanistan zou sturen.
Weet minister De Crem niet dat de NAVO-bombardementen in 2007 méér burgerslachtoffers heeft gemaakt dan de Taliban, die van terrorisme beschuldigd worden? Weet minister De Crem niet dat de Taliban als politieke strijdbeweging is georganiseerd en jarenlang ondersteund door de Verenigde Staten (met hulp van de Pakistaanse geheime dienst)? Alleen toen bleek dat ze de Amerikaanse belangen tóch niet dienden zoals verhoopt, vielen de Taliban in ongenade. Weet minister De Crem niet dat deze zogenaamde ‘humanitaire’ bezetting van Afghanistan de belangen van de olielobby moet dienen? Unocal (nu deel van Chevron) wil al jaren een pijpleiding bouwen van Kazakstan doorheen Afghanistan en Pakistan naar het Zuiden. Weet minister De Crem niet dat Afghanistan nooit met succes werd bezet? Niet door de Britten in de jaren 1920, niet door de Duitsers in 1930-40, niet door de Sovjet-Unie in de jaren ’80, en niet door de VS en de NAVO nu.Bombardementen zijn niet humanitair, en zullen niet bijdragen tot de vrede en de stabilisatie van de regio. Hou de Belgische F-16s dus weg uit Afghanistan.
Teken de open brief aan Minister van Defensie Pieter De Crem op www.stopUSA.be of op www.11.be. De petitie wordt ondersteund door 11.11.11., Intal, Oxfam Solidariteit, Pax Christi Vlaanderen, StopUSA, UCOS, Vrede vzw en Vredesactie.
Discussiethema’s op de NAVO-top
NATO Response Force (NRF). Elke NAVO-lidstaat houdt troepen ter beschikking voor de NRF. Nu wordt voorgesteld dat de NRF ook naar Afghanistan kan gestuurd worden.
Uitbreiding van de alliantie naar het Oosten. Albanië, Kroatië en Macedonië staan in de wachtrij voor NAVO-lidmaatschap. Daarnaast willen ook Georgië en Oekraïne bij de club.
Rakettenschild. Sinds 1999 worden de mogelijkheden een NAVO-rakettenschild onderzocht. Maar die discussie wordt doorkruist door de Amerikaanse plannen om in Polen en Tsjechië een eigen Amerikaanse raketafweer te bouwen. Laat de NAVO zich ertoe dwingen om mee te stappen in de Amerikaanse plannen?
Kernwapens. De Duitse en Noorse regering gaven een voorzichtige aanzet om meer te doen voor ontwapening. Maar de Verenigde Staten zien in kernwapens een essentieel deel van hun Strategie en willen die wapens moderniseren.
“Global partnerships”. Maar liefst dertien niet-lidstaten nemen een rol op in NAVO-missies. De VS wil die samenwerking een formeel kader geven. Ook landen als Japan, Zuid-Korea, Australië en Nieuw-Zeeland moeten steviger bij de NAVO betrokken worden, vindt Washington. Dat betekent wel dat de NAVO plots een rol krijgt in de Stille Oceaan. Als het ginder tot een militair conflict komt, bvb met China, wordt Europa daar via de NAVO bij betrokken. Willen wij dat?
Week tegen Irak-oorlog kent wereldwijd een goede start
De vijfde verjaardag van het begin van de oorlog in Irak werd herdacht met betogingen in de VS, Canada, Groot-Brittannië en België.
In de vredesmars van Leuven naar Brussel kwamen uiteindelijk 600 marcheerders in het
De belangrijkste betoging vond plaats in Londen waar 40.000 betogers de terugtrekking van de Britse troepen uit Irak en Afghanistan eisten èn het openen van de grenzen van Gaza in Palestina.
Zondag beloofde de Britse eerste minister Brown een uitvoerig onderzoek naar de “fouten die gebeurden voor en na het begin van de oorlog in Irak”. Maar “het is nu nog niet het ogenblik voor dergelijk onderzoek want de situatie in Irak is te fragiel.”
Een woordvoerder van de “Stop the War Coalition” antwoordde hem: “Brown mag dan al zeggen dat hij een andere houding aanneemt tegenover de oorlogen van Bush, ondertussen stuurt hij toch maar meer troepen naar Afghanistan. Deze verborgen oorlog is snel een catastrofe aan het worden naar het beeld van Irak.”
Ook in verschillende plaatsen in Canada en in Los Angeles kwamen duizenden mensen op straat. In Washington werd een vierdaagse georganiseerd door de organisatie van oorlogsveteranen onder de titel “winter soldier”. Alle vredesorganisaties steunen dit initiatief waarbij vier dagen lang veteranen getuigen over wat ze meemaakten. De belangrijkste betogingen in de VS worden verwacht op woensdag 19 maart, dat is de precieze datum van de start van de oorlog.
Mars van Leuven naar Brussel
De 5de vredesmars van Leuven naar Brussel, kende dit jaar een speciale editie. Een goede 290 mensen begonnen in Leuven aan de 27 km lange vredesmars. Het ministerie van defensie was vertegenwoordigd door een bakfiets die voor de gelegenheid tot ‘Cremkar’ was omgebouwd.
In Tervuren werden de stappers vergast op het koor Contrarie en het Brecht-Eislerkoor die samen een optreden ten beste gaven. Vanaf Tervuren stapten al heel wat meer mensen mee, en tenslotte kwamen zo’n 600 mensen aan in het Jubelpark. Vele honderden stonden hen daar op te wachten.Tijdens de mars was naast het centrale thema van de 5de verjaardag van de oorlog in Irak, ook aandacht voor Palestina, voor de oorlogsdreiging tegen Iran, en voor de beslissing van Defensieminister De Crem om F-16 jachtbommenwerpers naar Afghanistan te sturen. De manifestatie in het vredespark eindigde met de vorming van een menselijk vredesteken.
In de vredesmars van Leuven naar Brussel kwamen uiteindelijk 600 marcheerders in het
De belangrijkste betoging vond plaats in Londen waar 40.000 betogers de terugtrekking van de Britse troepen uit Irak en Afghanistan eisten èn het openen van de grenzen van Gaza in Palestina.
Zondag beloofde de Britse eerste minister Brown een uitvoerig onderzoek naar de “fouten die gebeurden voor en na het begin van de oorlog in Irak”. Maar “het is nu nog niet het ogenblik voor dergelijk onderzoek want de situatie in Irak is te fragiel.”
Een woordvoerder van de “Stop the War Coalition” antwoordde hem: “Brown mag dan al zeggen dat hij een andere houding aanneemt tegenover de oorlogen van Bush, ondertussen stuurt hij toch maar meer troepen naar Afghanistan. Deze verborgen oorlog is snel een catastrofe aan het worden naar het beeld van Irak.”
Ook in verschillende plaatsen in Canada en in Los Angeles kwamen duizenden mensen op straat. In Washington werd een vierdaagse georganiseerd door de organisatie van oorlogsveteranen onder de titel “winter soldier”. Alle vredesorganisaties steunen dit initiatief waarbij vier dagen lang veteranen getuigen over wat ze meemaakten. De belangrijkste betogingen in de VS worden verwacht op woensdag 19 maart, dat is de precieze datum van de start van de oorlog.
Mars van Leuven naar Brussel
De 5de vredesmars van Leuven naar Brussel, kende dit jaar een speciale editie. Een goede 290 mensen begonnen in Leuven aan de 27 km lange vredesmars. Het ministerie van defensie was vertegenwoordigd door een bakfiets die voor de gelegenheid tot ‘Cremkar’ was omgebouwd.
In Tervuren werden de stappers vergast op het koor Contrarie en het Brecht-Eislerkoor die samen een optreden ten beste gaven. Vanaf Tervuren stapten al heel wat meer mensen mee, en tenslotte kwamen zo’n 600 mensen aan in het Jubelpark. Vele honderden stonden hen daar op te wachten.Tijdens de mars was naast het centrale thema van de 5de verjaardag van de oorlog in Irak, ook aandacht voor Palestina, voor de oorlogsdreiging tegen Iran, en voor de beslissing van Defensieminister De Crem om F-16 jachtbommenwerpers naar Afghanistan te sturen. De manifestatie in het vredespark eindigde met de vorming van een menselijk vredesteken.
Thursday, 6 March 2008
Oorlogsdreiging in Latijns-Amerika
Sinds de aanval van het Colombiaanse leger op een guerrillakamp van de FARC op Ecuadoraans grondgebied, blijft de spanning tussen Colombia en buurlanden Venezuela en Ecuador stijgen.
Na de aanval op een kamp van de FARC op Ecuadoraans grondgebied door het Colombiaanse leger, verbrak president Raphaël Correa van Ecuador de diplomatieke betrekkingen met Colombia en stuurde hij troepen naar de grens. President Chavez van Venezuela deed hetzelfde. (Foto Xinhua)
Vroeg in de ochtend van zaterdag één maart werden FARC-commandant Raúl Reyes en 17 guerrillastrijders gedood op Ecuadoraans grondgebied. Volgens de Colombiaanse president Uribe zou de FARC het Colombiaanse leger hebben aangevallen en zouden de soldaten de guerrilla hebben achtervolgd tot op Ecuadoraans grondgebied. Maar het Ecuadoraanse leger stelde ter plaatse vast dat er nooit een gevecht geweest was en dat de opstandelingen op het moment van de aanval duidelijk sliepen.
De Colombiaanse vliegtuigen vlogen minstens tien kilometer boven Ecuadoraans gebied om de aanval te kunnen uitvoeren. Eerst lanceerden ze gesofistikeerde Amerikaanse bommen, geleid vanuit Amerikaanse satellieten. Daarna landden helikopters van de Colombiaanse luchtmacht. Soldaten doodden verscheidene gewonde guerrillero’s en namen het lijk van Raúl Reyes als een trofee mee. Drie gewonde guerrillero’s lieten ze achter.
De dag nadien beweerde Uribe dat op de computer van Reyes bewijzen waren gevonden van banden tussen de regering van Ecuador en de FARC. Er zouden ook bewijzen zijn gevonden van een storting van 300 miljoen dollar door de Venezolaanse president Chavez aan de Colombiaanse guerrilla.
De president van Ecuador, Raphaël Correa, was zeer verontwaardigd over de leugens van Uribe en de schending van het grondgebied van Ecuador. Hij verbrak prompt de diplomatieke betrekkingen met Colombia en stuurde troepen naar de grens. De Venezolaanse president Hugo Chavez deed hetzelfde.
Aanval verhindert vrijlating van Ingrid Bétancourt
Volgens de Ecuadoraanse president Rafael Correa hebben de militaire aanval en de dood van Raúl Reyes de nakende vrijlating van elf gijzelaars verhinderd, onder wie de Frans-Colombiaanse Ingrid Bétancourt. “De gesprekken voor die vrijlating waren al ver gevorderd”, zei Correa in een tv-toespraak, “het plan moest nog in maart uitgevoerd worden.” Hij vermoedt dat het bombardement ook bedoeld was om de vrijlating te verhinderen. De Franse president Sarkozy had namelijk al sinds oktober 2007 drie persoonlijke gezanten in Colombia, die daar met Raul Reyes onderhandelden over de vrijlating van Ingrid Bétancourt. Zij zouden Reyes die dag ontmoeten, maar kregen een telefoontje dat ze beter wegbleven. Uribe had beloofd zich afzijdig te houden, maar heeft de onderhandelingen gesaboteerd door de plaats van afspraak te laten bombarderen.
De Franse president Sarkozy liet weten dat de dood van Raúl Reyes gebeurde “op een cruciaal ogenblik waarop alles en iedereen de positieve dynamiek zou moeten ondersteunen die werd geschapen door de unilaterale vrijlating van verscheidene gijzelaars”. De dood van Raúl Reyes “is geen goede zaak”, liet ook de Franse minister van Buitenlandse Zaken Bernard Kouchner weten. “Hij was de man met wie we praatten”. De huidige spanningen “tonen aan hoe belangrijk het is een onderhandelde oplossing te vinden. Zo’n oplossing begint bij de pijnlijke zaak van de gijzelaars”.
Fabrice Delloye, de ex van Ingrid Bétancourt verklaarde: “President Uribe wist perfect en al heel lang waar Raul Reyes zat en ook dat president Correa, via zijn minister van Binnenlandse Zaken louter humanitaire betrekkingen onderhield met Raul Reyes om een oplossing te vinden voor het probleem van de gijzelaars.” De aanval komt dan ook hard aan voor hun families. “Ik ben verbijsterd door het optreden van president Uribe, die de hele tijd alle wegen waarlangs de gijzelaars kunnen terugkomen, saboteert”, zei Delloye. “Ik vind het ronduit walgelijk,want op die manier brengt hij het leven van Ingrid en de andere gijzelaars in gevaar.”
Nog maar eens… Bush
Het Amerikaanse onderzoekscentrum Council on Hemispheric Affairs vraagt zich af welke rol het Zuid-commando van de Verenigde Staten in Miami heeft gespeeld bij de planning, de bevoorrading en de uitvoering” van de Colombiaanse aanval op Ecuadoraans territorium. “Het hoogtechnisch karakter van het hele plan ligt ver boven de mogelijkheden van het Colombiaans leger. Meestal wordt dat niet ingeschakeld, wegens zijn onbekwaamheid, hun banden met drugshandel en hun geringe bereidwilligheid om gevaren te trotseren”, schrijven ze in het document.
VS-president Bush liet duidelijk weten dat hij Colombia steunt. In een telefoongesprek met Uribe zei Bush dat hij druk zou uitoefenen om het vrijhandelsakkoord tussen beide landen met spoed te laten goedkeuren door het Amerikaanse Congres.
Uribe en zijn opdrachtgevers in Washington blijven duidelijk kiezen voor de militaire weg, tegen de voorstellen van Chavez en Sarkozy in. De parlementsleden die eind februari vrij kwamen, hadden laten weten dat Bétancourt eraan dacht zich bij de volgende verkiezingen kandidaat te stellen met een programma voor een duurzame vrede in Colombia. En dat is blijkbaar wat Uribe en de VS absoluut niet willen...
Na de aanval op een kamp van de FARC op Ecuadoraans grondgebied door het Colombiaanse leger, verbrak president Raphaël Correa van Ecuador de diplomatieke betrekkingen met Colombia en stuurde hij troepen naar de grens. President Chavez van Venezuela deed hetzelfde. (Foto Xinhua)
Vroeg in de ochtend van zaterdag één maart werden FARC-commandant Raúl Reyes en 17 guerrillastrijders gedood op Ecuadoraans grondgebied. Volgens de Colombiaanse president Uribe zou de FARC het Colombiaanse leger hebben aangevallen en zouden de soldaten de guerrilla hebben achtervolgd tot op Ecuadoraans grondgebied. Maar het Ecuadoraanse leger stelde ter plaatse vast dat er nooit een gevecht geweest was en dat de opstandelingen op het moment van de aanval duidelijk sliepen.
De Colombiaanse vliegtuigen vlogen minstens tien kilometer boven Ecuadoraans gebied om de aanval te kunnen uitvoeren. Eerst lanceerden ze gesofistikeerde Amerikaanse bommen, geleid vanuit Amerikaanse satellieten. Daarna landden helikopters van de Colombiaanse luchtmacht. Soldaten doodden verscheidene gewonde guerrillero’s en namen het lijk van Raúl Reyes als een trofee mee. Drie gewonde guerrillero’s lieten ze achter.
De dag nadien beweerde Uribe dat op de computer van Reyes bewijzen waren gevonden van banden tussen de regering van Ecuador en de FARC. Er zouden ook bewijzen zijn gevonden van een storting van 300 miljoen dollar door de Venezolaanse president Chavez aan de Colombiaanse guerrilla.
De president van Ecuador, Raphaël Correa, was zeer verontwaardigd over de leugens van Uribe en de schending van het grondgebied van Ecuador. Hij verbrak prompt de diplomatieke betrekkingen met Colombia en stuurde troepen naar de grens. De Venezolaanse president Hugo Chavez deed hetzelfde.
Aanval verhindert vrijlating van Ingrid Bétancourt
Volgens de Ecuadoraanse president Rafael Correa hebben de militaire aanval en de dood van Raúl Reyes de nakende vrijlating van elf gijzelaars verhinderd, onder wie de Frans-Colombiaanse Ingrid Bétancourt. “De gesprekken voor die vrijlating waren al ver gevorderd”, zei Correa in een tv-toespraak, “het plan moest nog in maart uitgevoerd worden.” Hij vermoedt dat het bombardement ook bedoeld was om de vrijlating te verhinderen. De Franse president Sarkozy had namelijk al sinds oktober 2007 drie persoonlijke gezanten in Colombia, die daar met Raul Reyes onderhandelden over de vrijlating van Ingrid Bétancourt. Zij zouden Reyes die dag ontmoeten, maar kregen een telefoontje dat ze beter wegbleven. Uribe had beloofd zich afzijdig te houden, maar heeft de onderhandelingen gesaboteerd door de plaats van afspraak te laten bombarderen.
De Franse president Sarkozy liet weten dat de dood van Raúl Reyes gebeurde “op een cruciaal ogenblik waarop alles en iedereen de positieve dynamiek zou moeten ondersteunen die werd geschapen door de unilaterale vrijlating van verscheidene gijzelaars”. De dood van Raúl Reyes “is geen goede zaak”, liet ook de Franse minister van Buitenlandse Zaken Bernard Kouchner weten. “Hij was de man met wie we praatten”. De huidige spanningen “tonen aan hoe belangrijk het is een onderhandelde oplossing te vinden. Zo’n oplossing begint bij de pijnlijke zaak van de gijzelaars”.
Fabrice Delloye, de ex van Ingrid Bétancourt verklaarde: “President Uribe wist perfect en al heel lang waar Raul Reyes zat en ook dat president Correa, via zijn minister van Binnenlandse Zaken louter humanitaire betrekkingen onderhield met Raul Reyes om een oplossing te vinden voor het probleem van de gijzelaars.” De aanval komt dan ook hard aan voor hun families. “Ik ben verbijsterd door het optreden van president Uribe, die de hele tijd alle wegen waarlangs de gijzelaars kunnen terugkomen, saboteert”, zei Delloye. “Ik vind het ronduit walgelijk,want op die manier brengt hij het leven van Ingrid en de andere gijzelaars in gevaar.”
Nog maar eens… Bush
Het Amerikaanse onderzoekscentrum Council on Hemispheric Affairs vraagt zich af welke rol het Zuid-commando van de Verenigde Staten in Miami heeft gespeeld bij de planning, de bevoorrading en de uitvoering” van de Colombiaanse aanval op Ecuadoraans territorium. “Het hoogtechnisch karakter van het hele plan ligt ver boven de mogelijkheden van het Colombiaans leger. Meestal wordt dat niet ingeschakeld, wegens zijn onbekwaamheid, hun banden met drugshandel en hun geringe bereidwilligheid om gevaren te trotseren”, schrijven ze in het document.
VS-president Bush liet duidelijk weten dat hij Colombia steunt. In een telefoongesprek met Uribe zei Bush dat hij druk zou uitoefenen om het vrijhandelsakkoord tussen beide landen met spoed te laten goedkeuren door het Amerikaanse Congres.
Uribe en zijn opdrachtgevers in Washington blijven duidelijk kiezen voor de militaire weg, tegen de voorstellen van Chavez en Sarkozy in. De parlementsleden die eind februari vrij kwamen, hadden laten weten dat Bétancourt eraan dacht zich bij de volgende verkiezingen kandidaat te stellen met een programma voor een duurzame vrede in Colombia. En dat is blijkbaar wat Uribe en de VS absoluut niet willen...
Ontvoeringen en structureel geweld in Colombia
Inzake ontvoeringen in Colombia wordt altijd verwezen naar de FARC. Toch zijn de meeste het werk van gewone misdadigers, drugskartels en paramilitaire groepen.
De ontvoeringen van burgers door de Colombiaanse FARC zijn een schending van het humanitair recht in oorlogssituaties. Gevangen militairen zijn dan weer krijgsgevangenen. De voorbije maanden hebben de FARC zes burgers vrijgelaten. De zeven burgers en 33 militairen die ze nog vasthouden, willen ze uitwisselen voor honderden guerrillastrijders die in Colombiaanse gevangenissen zitten.
Gijzelnemingen zijn slechts één van de vele vormen van geweld in Colombia. In 2007 zijn liefst 305.966 Colombianen gevlucht voor oorlogsgeweld en bedreigingen, bijna 80.000 meer dan in 2006.[i] Uribe voerde de strijd tegen de guerrilla op. Het totale aantal interne vluchtelingen (“ontheemden”) in Colombia wordt geschat vier miljoen, zowat tien procent van de totale bevolking.
Hoewel de paramilitaire groepen officieel demobiliseren, blijven ze een enorme rol spelen. Ze zijn verbonden met de drugskartels, het leger, en hoge pieten in de regering. Ook president Uribe komt uit die kringen. “Er ontstaat een alliantie”, schrijft François Houtart, “waarbij de paramilitairen de linkse oppositie elimineren en elke georganiseerde tegenbeweging onmogelijk maken. Zo blijven de sociale tegenstellingen zich verscherpen, terwijl de drugskartels hun activiteiten ongeremd kunnen verder zetten. Een deel van de winsten vloeien dan weer naar het financieren van politieke partijen.”[ii]
[i] www.MO.be, 27/02/08
[ii] François Houtart, Le Soir, 14/01/08
De ontvoeringen van burgers door de Colombiaanse FARC zijn een schending van het humanitair recht in oorlogssituaties. Gevangen militairen zijn dan weer krijgsgevangenen. De voorbije maanden hebben de FARC zes burgers vrijgelaten. De zeven burgers en 33 militairen die ze nog vasthouden, willen ze uitwisselen voor honderden guerrillastrijders die in Colombiaanse gevangenissen zitten.
Gijzelnemingen zijn slechts één van de vele vormen van geweld in Colombia. In 2007 zijn liefst 305.966 Colombianen gevlucht voor oorlogsgeweld en bedreigingen, bijna 80.000 meer dan in 2006.[i] Uribe voerde de strijd tegen de guerrilla op. Het totale aantal interne vluchtelingen (“ontheemden”) in Colombia wordt geschat vier miljoen, zowat tien procent van de totale bevolking.
Hoewel de paramilitaire groepen officieel demobiliseren, blijven ze een enorme rol spelen. Ze zijn verbonden met de drugskartels, het leger, en hoge pieten in de regering. Ook president Uribe komt uit die kringen. “Er ontstaat een alliantie”, schrijft François Houtart, “waarbij de paramilitairen de linkse oppositie elimineren en elke georganiseerde tegenbeweging onmogelijk maken. Zo blijven de sociale tegenstellingen zich verscherpen, terwijl de drugskartels hun activiteiten ongeremd kunnen verder zetten. Een deel van de winsten vloeien dan weer naar het financieren van politieke partijen.”[ii]
[i] www.MO.be, 27/02/08
[ii] François Houtart, Le Soir, 14/01/08
Friday, 29 February 2008
Op bezoek bij textielcoöperatieve :Vrouwen aan de macht bij Venezuela Avanza
In januari kon ik in Venezuela de textielcoöperatieve Venezuela Avanza bezoeken. En ‘t moet gezegd: ‘t ging vooruit!
Venezuela Avanza (Venezuela gaat vooruit) is gelegen in Catia, een van de uitgebreide volkswijken van Caracas. De coöperatieve maakt hemden, jeans, T-shirts, truien, pyjama’s, petjes, enzovoort. “We zijn allemaal huismoeders hier uit de buurt”, vertelt Miriam, de voorzitster van de coöperatieve. “Ja, vandaag ben ik hier de baas”, lacht ze, “elk jaar verkiezen we een voorzitter.” Ook de volgende voorzitters zullen vrouwen zijn, want de coöperatieve bestaat uitsluitend uit (129) vrouwelijke textielarbeidsters. Er zijn drie mannen in dienst: de klusjesman, de boekhouder en de advocaat, maar die zijn werknemers, geen lid.
Miriam leidt me rond en geeft een woordje uitleg: “Dankzij Chávez zijn we kunnen gaan studeren en hebben we deze coöperatieve opgericht. De meerderheid van onze leden werken overdag en studeren ’s avonds nog bij: sommigen leren lezen en schrijven, anderen maken hun basisschool of secundair onderwijs af.”
En hoe zijn de werkvoorwaarden?
Miriam. “We werken van 8 tot 12, en van 13 tot 16.30 u. Wie studeert mag om 16 u naar huis. Iedereen verdient evenveel. Wie ziek is (met ziektebriefje) krijgt het loon gewoon doorbetaald. Op het einde van het jaar wordt de globale winst verdeeld tussen alle leden van de coöperatieve, in functie van het aantal gewerkte dagen. Hier levert wie ziek was of afwezig dus wel een stukje in.”
Na de rondleiding word ik meegetroond naar het winkeltje. Ik krijg allerhande ‘prachtige’, ‘degelijke’ en ‘zeer goedkope’ kledingstukken aangeprezen. En ja, ik heb me dus wel laten overtuigen… Maar de leukste aankoop vond ik het blauwe T-shirt dat in de coöperatieve als uniform wordt gebruikt.
Honderdduizend coöperaties
Venezuela heeft een kapitalistische economie, waarbinnen allerhande vormen van coöperatieve en sociaal georiënteerde producties worden ontwikkeld. Toen in 2001 een speciale wet werd goedgekeurd rond coöperatieve associaties, nam hun aantal pijlsnel toe. Bij het aantreden van Chávez in 1998 waren er in Venezuela 762 wettelijk geregistreerde coöperatieven. Midden 2006 was hun aantal gegroeid tot 108.000, met samen zo’n anderhalf miljoen leden.1
Er is ook een wet die de kleine en middelgrote industrie en de coöperatieven bevoordeelt bij contracten met de overheid, onder andere voor de Mercal-winkels die gesubsidieerde basisproducten verkopen.
De missie ‘Vuelvan caras’ van het ministerie voor Volkseconomie leidt mensen op in management en boekhouding en verleent studiebeurzen. Wie afstudeert en een coöperatieve wil oprichten krijgt prioriteit op het vlak van technische steun, kredieten en leveringscontracten aan de staat. Hiervoor is een strikte regelgeving uitgewerkt.
1 De Vos, P. Venezuela: Anti-imperialisme en socialisme. Marxistische Studies 2007 ; 77 : 11-76. IMAST, Brussel. www.marx.be
Venezuela Avanza (Venezuela gaat vooruit) is gelegen in Catia, een van de uitgebreide volkswijken van Caracas. De coöperatieve maakt hemden, jeans, T-shirts, truien, pyjama’s, petjes, enzovoort. “We zijn allemaal huismoeders hier uit de buurt”, vertelt Miriam, de voorzitster van de coöperatieve. “Ja, vandaag ben ik hier de baas”, lacht ze, “elk jaar verkiezen we een voorzitter.” Ook de volgende voorzitters zullen vrouwen zijn, want de coöperatieve bestaat uitsluitend uit (129) vrouwelijke textielarbeidsters. Er zijn drie mannen in dienst: de klusjesman, de boekhouder en de advocaat, maar die zijn werknemers, geen lid.
Miriam leidt me rond en geeft een woordje uitleg: “Dankzij Chávez zijn we kunnen gaan studeren en hebben we deze coöperatieve opgericht. De meerderheid van onze leden werken overdag en studeren ’s avonds nog bij: sommigen leren lezen en schrijven, anderen maken hun basisschool of secundair onderwijs af.”
En hoe zijn de werkvoorwaarden?
Miriam. “We werken van 8 tot 12, en van 13 tot 16.30 u. Wie studeert mag om 16 u naar huis. Iedereen verdient evenveel. Wie ziek is (met ziektebriefje) krijgt het loon gewoon doorbetaald. Op het einde van het jaar wordt de globale winst verdeeld tussen alle leden van de coöperatieve, in functie van het aantal gewerkte dagen. Hier levert wie ziek was of afwezig dus wel een stukje in.”
Na de rondleiding word ik meegetroond naar het winkeltje. Ik krijg allerhande ‘prachtige’, ‘degelijke’ en ‘zeer goedkope’ kledingstukken aangeprezen. En ja, ik heb me dus wel laten overtuigen… Maar de leukste aankoop vond ik het blauwe T-shirt dat in de coöperatieve als uniform wordt gebruikt.
Honderdduizend coöperaties
Venezuela heeft een kapitalistische economie, waarbinnen allerhande vormen van coöperatieve en sociaal georiënteerde producties worden ontwikkeld. Toen in 2001 een speciale wet werd goedgekeurd rond coöperatieve associaties, nam hun aantal pijlsnel toe. Bij het aantreden van Chávez in 1998 waren er in Venezuela 762 wettelijk geregistreerde coöperatieven. Midden 2006 was hun aantal gegroeid tot 108.000, met samen zo’n anderhalf miljoen leden.1
Er is ook een wet die de kleine en middelgrote industrie en de coöperatieven bevoordeelt bij contracten met de overheid, onder andere voor de Mercal-winkels die gesubsidieerde basisproducten verkopen.
De missie ‘Vuelvan caras’ van het ministerie voor Volkseconomie leidt mensen op in management en boekhouding en verleent studiebeurzen. Wie afstudeert en een coöperatieve wil oprichten krijgt prioriteit op het vlak van technische steun, kredieten en leveringscontracten aan de staat. Hiervoor is een strikte regelgeving uitgewerkt.
1 De Vos, P. Venezuela: Anti-imperialisme en socialisme. Marxistische Studies 2007 ; 77 : 11-76. IMAST, Brussel. www.marx.be
Saturday, 23 February 2008
Humanitaire interventies · Jean Bricmont: Nawoord
Militarisme is niet humanitair
Het boek van Jean Bricmont draagt een titel die de wenkbrauwen doet fronsen: humanitaire militaire interventie is een contradictio in terminis, zoiets als 'warmhartige wreedheid' of 'verheffende onderwerping'. Het humanitaire harnas rond de militaire interventie heeft ervoor gezorgd dat deze contradictie als een vanzelfsprekendheid het internationale politieke discours is binnengeslopen.
Nu is er weer het drama in Darfoer. Het gewapend geweld in deze Soedanese regio voedt vandaag voor de zoveelste keer het debat over het recht - of zelfs de plicht - op militaire humanitaire interventies. Dit zogenaamde ius ad bellum, het aanhalen van humanitaire redenen om militair ingrijpen te rechtvaardigen, is niet nieuw. Leopold II gaf zelfs de koloniale verovering van Congo een humanitair karakter met zijn uitspraak '(…) de vlag van de beschaving planten op Centraal- Afrikaanse bodem en strijden tegen de slavenhandel... Dat zijn onze humanitaire plichten'.
De gruwelijke oorlog om Biafra (1967 tot 1970) was het startschot voor de moderne versie van de humanitaire interventie. Bernard Kouchner - de huidige minister van Buitenlandse Zaken van Frankrijk - richtte toen 'Artsen zonder Grenzen' op. Hij zou een hevig pleitbezorger worden van de stelling dat de soevereiniteit van naties niet kan gehandhaafd worden bij humanitaire crisissen. Desnoods moest het militaire apparaat ter hulp worden geroepen om mensenlevens te redden, zo klonk het. Het Handvest van de Verenigde Naties staat het gebruik van geweld echter alleen toe in geval van zelfverdediging of na toestemming van de VN-Veiligheidsraad. Het einde van de Koude Oorlog en het wegvallen van één van de twee machtsblokken opende de deur voor een 'Nieuwe Wereldorde' onder Amerikaanse leiding. Het aantal interventies op zogenaamd humanitaire gronden nam drastisch toe: Iraaks Koerdistan, Somalië, Rwanda,...
Algemeen worden de NAVO-bombardementen op Joegoslavië en de daaraan gekoppelde militaire interventie in Kosovo van maart-juni 1999 gezien als het scharnierpunt in de discussie over 'humanitaire' interventies. De Britse eerste minister Tony Blair had het toen over een 'nieuwe morele kruistocht'. Zijn defensieminister George Robertson voegde eraan toe dat het VN-Handvest dat de soevereiniteit van de naties verdedigt, overboord gegooid moest worden. Enkele maanden later werd Robertson secretaris-generaal van de NAVO. Geïnspireerd door de crisis rond Kosovo, kondigde de NAVO een Nieuw Strategisch Concept af, waardoor het trans-Atlantisch bondgenootschap voortaan ook buiten het NAVO-grondgebied kon opereren.
Ook de Europese Unie heeft de jongste jaren veel werk gemaakt van een Europees veiligheids- en defensiebeleid dat in staat moet zijn om een hele reeks interventieopdrachten uit te voeren, van ontwapeningsacties tot vredeshandhaving. In december 2007 werd het Lissabon-verdrag ondertekend, het verdrag dat de Europese grondwet moet vervangen maar grotendeels dezelfde inhoud heeft. Daarin verbinden de lidstaten van de Europese Unie zich tot militarisering, bewapening en wereldwijde militaire interventie (art. 27-3). Daarbij hoort ook een effi ciënte defensie-industrie die zich via het Europees Defensieagentschap verzekerd heeft van een stevig politiek en fi nancieel kader. Het Europese interventieleger moet ver buiten de Unie militair kunnen optreden 'om crisissen te beheersen'. Niet onbelangrijk daarbij is dat de hele militaire EU-politiek zich volgens de ontwerptekst inschrijft in de NAVO-strategie (art.27-7).
Steeds vaker wordt de soevereiniteit van staten als basiselement van het internationaal recht in vraag gesteld. Het recht op militaire interventie is een feit geworden. Vandaag wil de NAVO de discussie verder verschuiven van 'het recht op interventie' naar 'de verantwoordelijkheid om te beschermen'. In het discours ligt de nadruk volledig op de slachtoffers, terwijl de belangen van de interveniërende partij buiten beeld blijven.
Het interventiediscours heeft een hele reeks kwalijke neveneffecten en zorgt voor de militarisering van onze samenleving. Ten eerste worden politieke en veiligheidsproblemen in toenemende mate als militaire problemen gedefinieerd en niet als economische, ecologische of sociale wantoestanden. Ten tweede neemt de verstrengeling tussen een bepaalde politieke wereld, de defensie-industrie en het leger onrustwekkende proporties aan, zoals de aanwezigheid van militairen in de hoogste organen van de Europese Unie en de duidelijke greep van de defensie-industrie op het politieke beslissingsproces. Dit brengt ons ten derde, tot de uitbouw van militaire structuren, groeiende bewapening, stijgende defensie-uitgaven en de drainage van middelen voor wetenschappelijk onderzoek en ontwikkeling naar defensie. Het zogenaamde militair-industrieel complex blijft zich verder ontplooien en krijgt de wereld steeds meer in zijn greep. Ten slotte is er het opzijzetten van de democratische spelregels in het 'belang van onze veiligheid', zoals de antiterrorismewetten, het aan banden leggen of manipuleren van de pers in oorlogstijd, de geringe parlementaire greep op de NAVO of het militaire Europa, het afschermen van de toegang tot informatie, enzovoort.
Bovenal is er de hamvraag die Jean Bricmont in dit boek stelt met een precisie en acribie als weinigen voor hem: wat klopt er van die plotse westerse ethische bevlogenheid, amper enkele decennia na een gruwelijke kolonisatieperiode? We moeten ons geen illusies maken dat het Franse leger, dat amper veertig jaar geleden lelijk huishield in Algerije, nu plots omgetoverd zou zijn in een humaan interventieleger. Idem dito voor wat betreft ons eigen Congo-verleden, dat van Portugal in Angola en Mozambique, of nog recenter de VS in Vietnam en hun medeplichtigheid aan de wanpraktijken van Latijns-Amerikaanse dictaturen.
We zwaaien nogal gemakkelijk met onze zogenaamde 'superieure' waarden van democratie en mensenrechten op het ogenblik dat met de zogenaamde 'oorlog tegen de terreur' martelpraktijken als een normale ondervragingstechniek beschouwd worden. Bij de 'bevrijding' van Irak en Afghanistan sneuvelden vele duizenden burgers onder westerse 'humanitaire' bommen.
Hoe geloofwaardig zijn 'humanitaire' interventies als diezelfde landen op grote schaal wapens exporteren, ook naar conflictregio's en landen waar zware mensenrechtenschendingen plaatsvinden? Hoe humanitair zijn we als we vasthouden aan een catastrofale internationale handelspolitiek die armoede en miserie veroorzaakt voor honderden miljoenen mensen? Als uit studies blijkt dat er een duidelijk verband bestaat tussen schuldenlast en geweld, waarom dan niet meteen alle schulden op grote schaal kwijtschelden? Ons medeleven met de slachtoffers blijkt alvast niet uit de budgetten voor ontwikkelingssamenwerking die in de meeste Europese landen ondermaats zijn in vergelijking met wat in de jaren zestig en zeventig beloofd is.
Er zijn dus heel wat vragen te stellen bij de humanitaire verpakking die rond onze moderne legers gewikkeld wordt. Het valt op dat de discussie over humanitaire interventies en het gebruik van legitiem geweld bij zware mensenrechtenschendingen er komt op het ogenblik dat economische grootmachten (landen en bedrijven) bezig zijn aan een enorme mondialisering van hun activiteiten, gekoppeld aan groeiende energiebehoeften, terwijl internationale financiële instellingen zoals het Internationaal Muntfonds (IMF) inbreken in de staatshuishouding van landen die krediet opnemen. Oorlog en conflict komen niet uit de lucht vallen. Het gaat meestal om een gevolg van sociaal-economisch en ecologisch falen. Wereldvrede heeft dus te maken met het bestaan of het streven naar een rechtvaardige maatschappij in een leefbare wereld, waarin de bevolking op een democratische wijze participeert aan het beleid, ook het economische. Sociale rechtvaardigheid, ontwikkeling, milieu en veiligheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Werken aan wereldvrede vanuit een doordacht engagement is gebaseerd op een grondige analyse van de feiten. In plaats van te proberen de Amerikaanse of Europese politiek te analyseren vanuit de woorden van Bush of Barroso, kunnen we beter proberen die woorden te analyseren op basis van een grondig begrip van de Amerikaanse en Europese belangen...Werken aan een duurzame vrede is een politiek-maatschappelijke strijd. Ons vredeswerk hangt daarom onvermijdelijk samen met de strijd voor democratie, en voor sociale en economische rechten. Zo kan ons vredeswerk mee een maatschappelijke ordening en een politiek helpen opbouwen die geen basis meer is voor gewapende conflicten, (structureel) geweld en uitbuiting.
We verdedigen een breed veiligheidsconcept dat wereldvrede ziet als een gevolg van sociale rechtvaardigheid, rechtvaardige handel en economische veiligheid, democratische participatie, een ecologisch verantwoorde consumptie- en productiewijze, en een bewapeningsniveau dat herleid wordt naar een zo laag mogelijke invulling, in toepassing van een politiek van defensieve defensie.
Ludo De Brabander - Vrede vzw (www.vrede.be)
Pol De Vos - Stop United States of Aggression (www.stopusa.be)
januari 2008
Het boek van Jean Bricmont draagt een titel die de wenkbrauwen doet fronsen: humanitaire militaire interventie is een contradictio in terminis, zoiets als 'warmhartige wreedheid' of 'verheffende onderwerping'. Het humanitaire harnas rond de militaire interventie heeft ervoor gezorgd dat deze contradictie als een vanzelfsprekendheid het internationale politieke discours is binnengeslopen.
Nu is er weer het drama in Darfoer. Het gewapend geweld in deze Soedanese regio voedt vandaag voor de zoveelste keer het debat over het recht - of zelfs de plicht - op militaire humanitaire interventies. Dit zogenaamde ius ad bellum, het aanhalen van humanitaire redenen om militair ingrijpen te rechtvaardigen, is niet nieuw. Leopold II gaf zelfs de koloniale verovering van Congo een humanitair karakter met zijn uitspraak '(…) de vlag van de beschaving planten op Centraal- Afrikaanse bodem en strijden tegen de slavenhandel... Dat zijn onze humanitaire plichten'.
De gruwelijke oorlog om Biafra (1967 tot 1970) was het startschot voor de moderne versie van de humanitaire interventie. Bernard Kouchner - de huidige minister van Buitenlandse Zaken van Frankrijk - richtte toen 'Artsen zonder Grenzen' op. Hij zou een hevig pleitbezorger worden van de stelling dat de soevereiniteit van naties niet kan gehandhaafd worden bij humanitaire crisissen. Desnoods moest het militaire apparaat ter hulp worden geroepen om mensenlevens te redden, zo klonk het. Het Handvest van de Verenigde Naties staat het gebruik van geweld echter alleen toe in geval van zelfverdediging of na toestemming van de VN-Veiligheidsraad. Het einde van de Koude Oorlog en het wegvallen van één van de twee machtsblokken opende de deur voor een 'Nieuwe Wereldorde' onder Amerikaanse leiding. Het aantal interventies op zogenaamd humanitaire gronden nam drastisch toe: Iraaks Koerdistan, Somalië, Rwanda,...
Algemeen worden de NAVO-bombardementen op Joegoslavië en de daaraan gekoppelde militaire interventie in Kosovo van maart-juni 1999 gezien als het scharnierpunt in de discussie over 'humanitaire' interventies. De Britse eerste minister Tony Blair had het toen over een 'nieuwe morele kruistocht'. Zijn defensieminister George Robertson voegde eraan toe dat het VN-Handvest dat de soevereiniteit van de naties verdedigt, overboord gegooid moest worden. Enkele maanden later werd Robertson secretaris-generaal van de NAVO. Geïnspireerd door de crisis rond Kosovo, kondigde de NAVO een Nieuw Strategisch Concept af, waardoor het trans-Atlantisch bondgenootschap voortaan ook buiten het NAVO-grondgebied kon opereren.
Ook de Europese Unie heeft de jongste jaren veel werk gemaakt van een Europees veiligheids- en defensiebeleid dat in staat moet zijn om een hele reeks interventieopdrachten uit te voeren, van ontwapeningsacties tot vredeshandhaving. In december 2007 werd het Lissabon-verdrag ondertekend, het verdrag dat de Europese grondwet moet vervangen maar grotendeels dezelfde inhoud heeft. Daarin verbinden de lidstaten van de Europese Unie zich tot militarisering, bewapening en wereldwijde militaire interventie (art. 27-3). Daarbij hoort ook een effi ciënte defensie-industrie die zich via het Europees Defensieagentschap verzekerd heeft van een stevig politiek en fi nancieel kader. Het Europese interventieleger moet ver buiten de Unie militair kunnen optreden 'om crisissen te beheersen'. Niet onbelangrijk daarbij is dat de hele militaire EU-politiek zich volgens de ontwerptekst inschrijft in de NAVO-strategie (art.27-7).
Steeds vaker wordt de soevereiniteit van staten als basiselement van het internationaal recht in vraag gesteld. Het recht op militaire interventie is een feit geworden. Vandaag wil de NAVO de discussie verder verschuiven van 'het recht op interventie' naar 'de verantwoordelijkheid om te beschermen'. In het discours ligt de nadruk volledig op de slachtoffers, terwijl de belangen van de interveniërende partij buiten beeld blijven.
Het interventiediscours heeft een hele reeks kwalijke neveneffecten en zorgt voor de militarisering van onze samenleving. Ten eerste worden politieke en veiligheidsproblemen in toenemende mate als militaire problemen gedefinieerd en niet als economische, ecologische of sociale wantoestanden. Ten tweede neemt de verstrengeling tussen een bepaalde politieke wereld, de defensie-industrie en het leger onrustwekkende proporties aan, zoals de aanwezigheid van militairen in de hoogste organen van de Europese Unie en de duidelijke greep van de defensie-industrie op het politieke beslissingsproces. Dit brengt ons ten derde, tot de uitbouw van militaire structuren, groeiende bewapening, stijgende defensie-uitgaven en de drainage van middelen voor wetenschappelijk onderzoek en ontwikkeling naar defensie. Het zogenaamde militair-industrieel complex blijft zich verder ontplooien en krijgt de wereld steeds meer in zijn greep. Ten slotte is er het opzijzetten van de democratische spelregels in het 'belang van onze veiligheid', zoals de antiterrorismewetten, het aan banden leggen of manipuleren van de pers in oorlogstijd, de geringe parlementaire greep op de NAVO of het militaire Europa, het afschermen van de toegang tot informatie, enzovoort.
Bovenal is er de hamvraag die Jean Bricmont in dit boek stelt met een precisie en acribie als weinigen voor hem: wat klopt er van die plotse westerse ethische bevlogenheid, amper enkele decennia na een gruwelijke kolonisatieperiode? We moeten ons geen illusies maken dat het Franse leger, dat amper veertig jaar geleden lelijk huishield in Algerije, nu plots omgetoverd zou zijn in een humaan interventieleger. Idem dito voor wat betreft ons eigen Congo-verleden, dat van Portugal in Angola en Mozambique, of nog recenter de VS in Vietnam en hun medeplichtigheid aan de wanpraktijken van Latijns-Amerikaanse dictaturen.
We zwaaien nogal gemakkelijk met onze zogenaamde 'superieure' waarden van democratie en mensenrechten op het ogenblik dat met de zogenaamde 'oorlog tegen de terreur' martelpraktijken als een normale ondervragingstechniek beschouwd worden. Bij de 'bevrijding' van Irak en Afghanistan sneuvelden vele duizenden burgers onder westerse 'humanitaire' bommen.
Hoe geloofwaardig zijn 'humanitaire' interventies als diezelfde landen op grote schaal wapens exporteren, ook naar conflictregio's en landen waar zware mensenrechtenschendingen plaatsvinden? Hoe humanitair zijn we als we vasthouden aan een catastrofale internationale handelspolitiek die armoede en miserie veroorzaakt voor honderden miljoenen mensen? Als uit studies blijkt dat er een duidelijk verband bestaat tussen schuldenlast en geweld, waarom dan niet meteen alle schulden op grote schaal kwijtschelden? Ons medeleven met de slachtoffers blijkt alvast niet uit de budgetten voor ontwikkelingssamenwerking die in de meeste Europese landen ondermaats zijn in vergelijking met wat in de jaren zestig en zeventig beloofd is.
Er zijn dus heel wat vragen te stellen bij de humanitaire verpakking die rond onze moderne legers gewikkeld wordt. Het valt op dat de discussie over humanitaire interventies en het gebruik van legitiem geweld bij zware mensenrechtenschendingen er komt op het ogenblik dat economische grootmachten (landen en bedrijven) bezig zijn aan een enorme mondialisering van hun activiteiten, gekoppeld aan groeiende energiebehoeften, terwijl internationale financiële instellingen zoals het Internationaal Muntfonds (IMF) inbreken in de staatshuishouding van landen die krediet opnemen. Oorlog en conflict komen niet uit de lucht vallen. Het gaat meestal om een gevolg van sociaal-economisch en ecologisch falen. Wereldvrede heeft dus te maken met het bestaan of het streven naar een rechtvaardige maatschappij in een leefbare wereld, waarin de bevolking op een democratische wijze participeert aan het beleid, ook het economische. Sociale rechtvaardigheid, ontwikkeling, milieu en veiligheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Werken aan wereldvrede vanuit een doordacht engagement is gebaseerd op een grondige analyse van de feiten. In plaats van te proberen de Amerikaanse of Europese politiek te analyseren vanuit de woorden van Bush of Barroso, kunnen we beter proberen die woorden te analyseren op basis van een grondig begrip van de Amerikaanse en Europese belangen...Werken aan een duurzame vrede is een politiek-maatschappelijke strijd. Ons vredeswerk hangt daarom onvermijdelijk samen met de strijd voor democratie, en voor sociale en economische rechten. Zo kan ons vredeswerk mee een maatschappelijke ordening en een politiek helpen opbouwen die geen basis meer is voor gewapende conflicten, (structureel) geweld en uitbuiting.
We verdedigen een breed veiligheidsconcept dat wereldvrede ziet als een gevolg van sociale rechtvaardigheid, rechtvaardige handel en economische veiligheid, democratische participatie, een ecologisch verantwoorde consumptie- en productiewijze, en een bewapeningsniveau dat herleid wordt naar een zo laag mogelijke invulling, in toepassing van een politiek van defensieve defensie.
Ludo De Brabander - Vrede vzw (www.vrede.be)
Pol De Vos - Stop United States of Aggression (www.stopusa.be)
januari 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)
