Blade Nzimande, de algemeen secretaris van de Zuid-Afrikaanse communistische partij SACP bezocht Bolivia, samen met een delegatie uit zijn land. Hij was getroffen door de gelijkenis met Zuid-Afrika.
Begin februari reisde een Zuid-Afrikaanse delegatie (met leden van de regeringspartij ANC en van de Communistische partij SACP ) naar Bolivia. Het land heeft verrassend veel gelijkenissen met ons land, zo schrijft Blade Nzimande in zijn verslag.
"Bolivia is een van de armste landen van Zuid-Amerika. 72% van de 8 miljoen inwoners zijn indiaan. Ras- en klassentegenstellingen vallen in Bolivia heel sterk parallel, net als in Zuid-Afrika. De indiaanse plattelandsvrouw staat helemaal onderaan in de maatschappij.
Het viel ons op hoe verbitterd de indiaanse bevolking spreekt over de elites van het land. Evo Morales betekent voor de indiaanse bevolking wat Nelson Mandela voor Zuid-Afrika betekent. Zij willen een radicale maatschappijverandering en een verbetering van de sociale en economische situatie van de indianen.
Onze delegatie was sterk onder de indruk van de rol van de indiaanse vrouwen in de strijd voor maatschappelijke veranderingen. Het activisme lijkt de energie van de vrouwen te hebben losgemaakt als nooit tevoren. Zij zijn actief op alle niveaus van de beweging: in de MAS (de partij van Morales, nvdr), de regering en de grondwetgevende vergadering.
De MAS is vrij tevreden over het resultaat van het eerste jaar van de regering Morales, vooral over de maatregelen om de gasexploitatie, de mijnen en het water terug onder nationale controle te brengen, aangevuld met de plannen voor een radicale landhervorming.
De grootste uitdaging voor de komende periode is de goedkeuring van de nieuwe grondwet. Net zoals in Zuid-Afrika probeert de Boliviaanse burgerij een federale staat af te dwingen, waardoor de rijke provincies, voornamelijk in het Oosten van het land, hun rijkdom voor zichzelf kunnen houden. Ze krijgt daarvoor de volle steun van de Verenigde Staten."
(1) Voor het volledige verslag van Blade Nzimande (in het Engels): Bolivia and Latin America: New Spaces for the Communist Parties? Te vinden op de site www.sacp.org.za op de blz. "Umsebenzi Online"
Wednesday, 21 February 2007
Wednesday, 14 February 2007
Servië: Onafhankelijkheid Kosovo zou regio destabiliseren
VN-bemiddelaar Ahtisaari presenteerde zijn plan over Kosovo in Belgrado (Servië) en in Pristina (Kosovo). De Verenigde Staten applaudisseren, maar de situatie zit muurvast.
De NAVO-oorlog tegen Joegoslavië van 1999 dwong Belgrado tot een ontruiming van Kosovo. De VN-Veiligheidsraad erkende met resolutie 1.244 dat Servië een soeverein land bleef en dat Kosovo er deel van uitmaakte. Kosovo werd wel autonomie beloofd, maar geen onafhankelijkheid. De oplossing moest voortvloeien uit onderhandelingen tussen de Servische en de Kosovaarse regeringen. Deze gingen van start begin 2006, maar raakten zoals verwacht al snel in een impasse. De Kosovaren willen volledige onafhankelijkheid, Servië wil een verregaande autonomie toestaan, zoals gesteld in Resolutie 1.244, maar geen onafhankelijkheid.
VN-gezant Martti Ahtisaari werkte dan maar een eigen voorstel uit, dat hij begin februari aan beide partijen voorlegde. Kosovo kan volgens dit plan zelf internationale akkoorden afsluiten, lid worden van internationale organisaties en mag een eigen vlag voeren. Er wordt niet gesproken over onafhankelijkheid, maar de territoriale integriteit van Servië wordt evenmin gegarandeerd. Om de stabiliteit te verzekeren wordt de internationale aanwezigheid (lees: de NAVO) voor onbepaalde tijd verlengd.
Servië houdt vast aan eenheid van het land
De Amerikaanse gezant voor Kosovo, Frank Wisner, liet weten dat "de Verenigde Staten het plan Ahtisaari zeer degelijk vinden".1 Ook de NAVO en de EU zijn tevreden. Zij willen een geleidelijke onafhankelijkheid, met een sterke internationale aanwezigheid.
In Servië lieten eerste minister Kostunica en president Tadic al snel weten niets te zien in de voorstellen: "Het plan opent de weg voor de afscheiding van Kosovo van Servië". 2 De Finse bemiddelaar geeft Serviërs en etnische Albanezen nog één kans om een compromis te bereiken over de toekomst van Kosovo. Daarna zal de Veiligheidsraad zich over de voorstellen buigen. Daar willen de VS een doorbraak forceren, en resolutie 1.244 proberen te wijzigen. Rusland en China verdedigen dat grensveranderingen enkel kunnen na instemming van beide zijden. "Wanneer de oplossing niet voor beide partijen, Servië en Kosovo, acceptabel is, zal Rusland gebruik maken van het vetorecht", zei de Russische ambassadeur in Servië Aleksandr Aleksejev.3
Gevaarlijk precedent
Feit is dat een afscheiding van Kosovo een precedent zou scheppen. Voor het eerst zou een deel van een staat "niet een deelstaat van een federatie" eenzijdig onafhankelijk worden. Dit kan tot een kettingreactie leiden.
Oliver Ivanovic, leider van de Servische Kosovaren, liet al weten dat de Kosovaarse Serviërs de onafhankelijkheid van de streek in het noorden van Kosovo, rond de stad Kosovska Mitrvica, zullen uitroepen. Daar woont één derde van de 100.000 Serviërs die na de oorlog in Kosovo bleven. In Bosnië zal de eis van de Bosnische Serviërs voor de onafhankelijkheid van hun Republiek Srpska opnieuw luider klinken. En in de Griekse provincie Macedonië zullen nationalisten de situatie aangrijpen om hun onafhankelijk op te eisen.
Ook Rusland is bang dat regio's zich losscheuren, met steun van het Westen. De VS zijn graag bereid Rusland te "helpen" uiteenvallen, zoals ze al deden in Georgië, Oekraïne ...
1 Deutsche Presse-Agentur. Serbian President Boris Tadic has turned down Mr. Ahtisaari's roadmap. February 5, 2007. (www.playfuls.com/); 2 Russian Information Agency Novosti. Serbia Will Never Recognize Kosovo Secession: Belgrade. 2 februari 2007. (http://en.rian.ru/); 3 http://www.nu.nl/
VN-rapport: rechten Servische minderheid bedreigd
Kosovo (1,8 miljoen inwoners) is formeel nog altijd een (autonome) provincie van de republiek Servië (9,4 miljoen inwoners), maar in feite heeft Servië geen enkel gezag meer in Kosovo.
Sinds de NAVO-oorlog tegen het toenmalige Joegoslavië in 1999 wordt Kosovo bestuurd door de Verenigde Naties. Een NAVO-vredesmacht houdt toezicht op de openbare orde. In de hoofdstad Pristina (300.000 inwoners) wappert intussen de Albanese vlag met de zwarte adelaar. Daar wil men onafhankelijkheid. Voor sommigen is dat een tussenstap naar een aansluiting bij Albanië en naar de realisatie van hun droom van een Groot-Albanië.
Sinds juni 1999 werden 220.000 Serviërs uit Kosovo verjaagd. Velen van hen verlieten hun huis na aanvallen van Albanese separatisten. Onafhankelijkheid zou niet alleen hun terugkeer onmogelijk maken, maar ook een nieuwe exodus op gang brengen. Het VN-rapport van de Noorse ambassadeur Kai Eide in oktober 2005 laat verstaan dat Kosovo zich niet houdt aan afspraken over de rechten van de Servische minderheid. Bovendien is er "onder de neus van de NAVO-troepen " een spectaculaire stijging van de drugshandel naar Europa die langs Kosovo passeert, van 1,5 ton vóór 1999 naar 5 ton vandaag.1
De VS bouwden de voorbije jaren een enorme permanente militaire basis in Kosovo, Camp Bondsteel. Deze militaire basis, met 4.000 VS-soldaten, ligt vlakbij de geplande olie- en gaspijplijn van de Bulgaarse havenstad Burgas doorheen Macedonië en Kosovo naar Vlora aan de Albanese Adriatische Kust. De studie voor dit plan werd gemaakt door Halliburton, de belangenfirma van VS-vicepresident Dick Cheney, het bedrijf dat toevallig ook Camp Bondsteel bouwde.2 Gewezen VS-ambassadeur in Joegoslavië Zimmerman stelde al in 1999: «De NAVO is in die regio voor een periode van twintig tot dertig jaar.»3
1 Philippe Scheller. decembre 2006 (www.michelcollon.info); 2 Antoine Uytterhaeghe. Op.cit.; 3 Le Monde, 6 juni 1999.
Méér weten over de situatie in Kosovo?
Les damnés du Kosovo. (De verdoemden van Kosovo). Een film van Vanessa Stojilkovic & Michel Collon. Alle informatie op http://www.michelcollon.info/ (in het Frans).
De NAVO-oorlog tegen Joegoslavië van 1999 dwong Belgrado tot een ontruiming van Kosovo. De VN-Veiligheidsraad erkende met resolutie 1.244 dat Servië een soeverein land bleef en dat Kosovo er deel van uitmaakte. Kosovo werd wel autonomie beloofd, maar geen onafhankelijkheid. De oplossing moest voortvloeien uit onderhandelingen tussen de Servische en de Kosovaarse regeringen. Deze gingen van start begin 2006, maar raakten zoals verwacht al snel in een impasse. De Kosovaren willen volledige onafhankelijkheid, Servië wil een verregaande autonomie toestaan, zoals gesteld in Resolutie 1.244, maar geen onafhankelijkheid.
VN-gezant Martti Ahtisaari werkte dan maar een eigen voorstel uit, dat hij begin februari aan beide partijen voorlegde. Kosovo kan volgens dit plan zelf internationale akkoorden afsluiten, lid worden van internationale organisaties en mag een eigen vlag voeren. Er wordt niet gesproken over onafhankelijkheid, maar de territoriale integriteit van Servië wordt evenmin gegarandeerd. Om de stabiliteit te verzekeren wordt de internationale aanwezigheid (lees: de NAVO) voor onbepaalde tijd verlengd.
Servië houdt vast aan eenheid van het land
De Amerikaanse gezant voor Kosovo, Frank Wisner, liet weten dat "de Verenigde Staten het plan Ahtisaari zeer degelijk vinden".1 Ook de NAVO en de EU zijn tevreden. Zij willen een geleidelijke onafhankelijkheid, met een sterke internationale aanwezigheid.
In Servië lieten eerste minister Kostunica en president Tadic al snel weten niets te zien in de voorstellen: "Het plan opent de weg voor de afscheiding van Kosovo van Servië". 2 De Finse bemiddelaar geeft Serviërs en etnische Albanezen nog één kans om een compromis te bereiken over de toekomst van Kosovo. Daarna zal de Veiligheidsraad zich over de voorstellen buigen. Daar willen de VS een doorbraak forceren, en resolutie 1.244 proberen te wijzigen. Rusland en China verdedigen dat grensveranderingen enkel kunnen na instemming van beide zijden. "Wanneer de oplossing niet voor beide partijen, Servië en Kosovo, acceptabel is, zal Rusland gebruik maken van het vetorecht", zei de Russische ambassadeur in Servië Aleksandr Aleksejev.3
Gevaarlijk precedent
Feit is dat een afscheiding van Kosovo een precedent zou scheppen. Voor het eerst zou een deel van een staat "niet een deelstaat van een federatie" eenzijdig onafhankelijk worden. Dit kan tot een kettingreactie leiden.
Oliver Ivanovic, leider van de Servische Kosovaren, liet al weten dat de Kosovaarse Serviërs de onafhankelijkheid van de streek in het noorden van Kosovo, rond de stad Kosovska Mitrvica, zullen uitroepen. Daar woont één derde van de 100.000 Serviërs die na de oorlog in Kosovo bleven. In Bosnië zal de eis van de Bosnische Serviërs voor de onafhankelijkheid van hun Republiek Srpska opnieuw luider klinken. En in de Griekse provincie Macedonië zullen nationalisten de situatie aangrijpen om hun onafhankelijk op te eisen.
Ook Rusland is bang dat regio's zich losscheuren, met steun van het Westen. De VS zijn graag bereid Rusland te "helpen" uiteenvallen, zoals ze al deden in Georgië, Oekraïne ...
1 Deutsche Presse-Agentur. Serbian President Boris Tadic has turned down Mr. Ahtisaari's roadmap. February 5, 2007. (www.playfuls.com/); 2 Russian Information Agency Novosti. Serbia Will Never Recognize Kosovo Secession: Belgrade. 2 februari 2007. (http://en.rian.ru/); 3 http://www.nu.nl/
VN-rapport: rechten Servische minderheid bedreigd
Kosovo (1,8 miljoen inwoners) is formeel nog altijd een (autonome) provincie van de republiek Servië (9,4 miljoen inwoners), maar in feite heeft Servië geen enkel gezag meer in Kosovo.
Sinds de NAVO-oorlog tegen het toenmalige Joegoslavië in 1999 wordt Kosovo bestuurd door de Verenigde Naties. Een NAVO-vredesmacht houdt toezicht op de openbare orde. In de hoofdstad Pristina (300.000 inwoners) wappert intussen de Albanese vlag met de zwarte adelaar. Daar wil men onafhankelijkheid. Voor sommigen is dat een tussenstap naar een aansluiting bij Albanië en naar de realisatie van hun droom van een Groot-Albanië.
Sinds juni 1999 werden 220.000 Serviërs uit Kosovo verjaagd. Velen van hen verlieten hun huis na aanvallen van Albanese separatisten. Onafhankelijkheid zou niet alleen hun terugkeer onmogelijk maken, maar ook een nieuwe exodus op gang brengen. Het VN-rapport van de Noorse ambassadeur Kai Eide in oktober 2005 laat verstaan dat Kosovo zich niet houdt aan afspraken over de rechten van de Servische minderheid. Bovendien is er "onder de neus van de NAVO-troepen " een spectaculaire stijging van de drugshandel naar Europa die langs Kosovo passeert, van 1,5 ton vóór 1999 naar 5 ton vandaag.1
De VS bouwden de voorbije jaren een enorme permanente militaire basis in Kosovo, Camp Bondsteel. Deze militaire basis, met 4.000 VS-soldaten, ligt vlakbij de geplande olie- en gaspijplijn van de Bulgaarse havenstad Burgas doorheen Macedonië en Kosovo naar Vlora aan de Albanese Adriatische Kust. De studie voor dit plan werd gemaakt door Halliburton, de belangenfirma van VS-vicepresident Dick Cheney, het bedrijf dat toevallig ook Camp Bondsteel bouwde.2 Gewezen VS-ambassadeur in Joegoslavië Zimmerman stelde al in 1999: «De NAVO is in die regio voor een periode van twintig tot dertig jaar.»3
1 Philippe Scheller. decembre 2006 (www.michelcollon.info); 2 Antoine Uytterhaeghe. Op.cit.; 3 Le Monde, 6 juni 1999.
Méér weten over de situatie in Kosovo?
Les damnés du Kosovo. (De verdoemden van Kosovo). Een film van Vanessa Stojilkovic & Michel Collon. Alle informatie op http://www.michelcollon.info/ (in het Frans).
Wednesday, 7 February 2007
Italië: Protest tegen uitbreiding Amerikaanse basis
De Italiaanse premier Romano Prodi verklaarde zich akkoord met een uitbreiding van de Amerikaanse militaire basis bij Vicenza, in Noord-Italië.
Het Amerikaanse leger is haar troepen in Europa aan het verschuiven. Haar nog steeds sterke aanwezigheid in Duitsland wordt afgebouwd ten voordele van een versterkte aanwezigheid in Zuid-Europa. Zo krijgt het leger een betere uitvalsbasis voor operaties in het Midden-Oosten en het Middellandse Zeegebied.
Het gemeentebestuur van Vicenza was er bijna drie jaar lang in geslaagd om de plannen voor de uitbreiding voor de bevolking verborgen te houden. Maar de protesten zijn nu al acht maanden aan de gang. De bevolking van de stad verklaarde zich in permanente actie “voor een toekomst zonder militaire basis en zonder oorlog”. Op 2 december 2006 was er nog een betoging met 30.000 deelnemers (in een stad met 113.000 inwoners) die optrok van de bestaande VS-basis Camp Ederle naar Dal Molin, waar de uitbreiding zou komen.
De nationale regering en de gemeenteraad van Vicenza hebben de zwarte piet lange tijd naar elkaar geschoven. Uiteindelijk zwichtte Romano Prodi voor het Amerikaanse ultimatum: “De regering is niet gekant tegen een nieuwe Amerikaanse basis”. Nauwelijks twee uur na die woorden van Prodi bezetten duizenden inwoners van Vicenza de straten in het centrum van de stad. Sindsdien volgen de betogingen en de acties elkaar op. Er is een permanente sit-in aan het stadhuis. Duizenden komen hun steun betuigen.
Het permanent presidium van de actie schrijft: “Deze regeringsbeslissing is niet het einde van de discussie. We roepen iedereen op mee te vechten tegen de militarisering van de stad, tegen de bouw van een nieuwe legerbasis op amper 2 kilometer van de basiliek van Palladio. De basis zal evenveel water verbruiken als 30.000 inwoners. Ze zal de belastingbetaler miljoenen euro kosten. Er is immers een bilateraal akkoord met de VS waarin Italië 41% van de kosten van het onderhoud van de basis op zich neemt. Bovendien wordt onze stad daarmee het vertrekpunt voor toekomstige oorlogen.
Vicenza roept op voor een nationale betoging op 17 februari, tegen elke nieuwe militaire basis, voor het vrijgeven van de bilaterale akkoorden die de aanwezigheid van de bases regelt, voor een echte deelname van de lokale bevolking en de burgers in de beslissingen.”
www.altravicenza.it
Het Amerikaanse leger is haar troepen in Europa aan het verschuiven. Haar nog steeds sterke aanwezigheid in Duitsland wordt afgebouwd ten voordele van een versterkte aanwezigheid in Zuid-Europa. Zo krijgt het leger een betere uitvalsbasis voor operaties in het Midden-Oosten en het Middellandse Zeegebied.
Het gemeentebestuur van Vicenza was er bijna drie jaar lang in geslaagd om de plannen voor de uitbreiding voor de bevolking verborgen te houden. Maar de protesten zijn nu al acht maanden aan de gang. De bevolking van de stad verklaarde zich in permanente actie “voor een toekomst zonder militaire basis en zonder oorlog”. Op 2 december 2006 was er nog een betoging met 30.000 deelnemers (in een stad met 113.000 inwoners) die optrok van de bestaande VS-basis Camp Ederle naar Dal Molin, waar de uitbreiding zou komen.
De nationale regering en de gemeenteraad van Vicenza hebben de zwarte piet lange tijd naar elkaar geschoven. Uiteindelijk zwichtte Romano Prodi voor het Amerikaanse ultimatum: “De regering is niet gekant tegen een nieuwe Amerikaanse basis”. Nauwelijks twee uur na die woorden van Prodi bezetten duizenden inwoners van Vicenza de straten in het centrum van de stad. Sindsdien volgen de betogingen en de acties elkaar op. Er is een permanente sit-in aan het stadhuis. Duizenden komen hun steun betuigen.
Het permanent presidium van de actie schrijft: “Deze regeringsbeslissing is niet het einde van de discussie. We roepen iedereen op mee te vechten tegen de militarisering van de stad, tegen de bouw van een nieuwe legerbasis op amper 2 kilometer van de basiliek van Palladio. De basis zal evenveel water verbruiken als 30.000 inwoners. Ze zal de belastingbetaler miljoenen euro kosten. Er is immers een bilateraal akkoord met de VS waarin Italië 41% van de kosten van het onderhoud van de basis op zich neemt. Bovendien wordt onze stad daarmee het vertrekpunt voor toekomstige oorlogen.
Vicenza roept op voor een nationale betoging op 17 februari, tegen elke nieuwe militaire basis, voor het vrijgeven van de bilaterale akkoorden die de aanwezigheid van de bases regelt, voor een echte deelname van de lokale bevolking en de burgers in de beslissingen.”
www.altravicenza.it
Subscribe to:
Posts (Atom)
