Navo steeds verder uitgebouwd tot aanvallend bondgenootschap

Van 15 juni tot 12 juli houden 7000 Navo-soldaten uit zo'n 20 landen militaire manoeuvres in Kaapverdië op duizenden kilometers van Europa. Ook Belgische militairen doen mee.

De oefening is zeer belangrijk voor de toekomstplannen van de Navo. Ze moet bewijzen dat de nieuwe interventiemacht die de Navo in 2002 heeft opgestart, klaar is om in actie te komen. En dat is dringend, want ­ naar Amerikaanse wens ­ moet de Navo zich snel omvormen tot een wereldwijde interventiemacht die in staat is om gelijktijdig twee grote en zes kleine militaire acties te ondernemen. Daarvoor moeten de bondgenoten binnenkort 300.000 soldaten paraat houden.1
Eind november moeten deze plannen goedgekeurd worden op de Navo-top in Riga, de hoofdstad van Letland. In de voorbereidende teksten kan je lezen dat het Westers bondgenootschap graag de gendarm van de wereld wil zijn en dat de toegang tot grondstoffen (olie en gas) een belangrijke reden kan zijn. Ooit opgericht als een leger "om Europa te verdedigen tegen het dreigende communisme" wordt de Navo steeds verder uitgebouwd tot een aanvallend militair bondgenootschap.
Er blijven evenwel grote meningsverschillen bestaan tussen zij die een sterk Atlantisch bo ndgenootschap willen behouden onder de de facto leiding van de VS ­ vooral de VS en Groot-Brittannië- en zij die de Europese pijler binnen en buiten de Navo sterker willen uitbouwen en minder afhankelijk willen zijn van de VS, vooral Frankrijk en Duitsland. De VS proberen als sterkste partner in het bondgenootschap andere landen onder druk te zetten.
Minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (VLD) wil ook wel een sterke Europese poot, maar hij dringt erop aan dat België zich opstelt als trouwe bondgenoot van de Verenigde Staten. Gespannen relaties met de Amerikanen zoals bij het begin van de oorlog tegen Irak wil hij niet meer.2

Minister Flahaut vindt Navo te duur
Het ministerie van Defensie is kritischer. Zo stelde Régibeau, de kabinetschef van defensieminister Flahaut (PS): "De strategische keuze om steeds meer snelle interventiekracht op te bouwen, baart ons zorgen. () Wij hebben vragen bij sommige bondgenoten die de Navo als de politieagent van de wereld zien. Moet de Navo actief zijn in Afghanistan, Irak en Darfour? Is dat niet eerder de rol van de Verenigde Naties?"3
Ook de idee om meer te moeten betalen voor de gemeenschappelijke uitgaven van de Navo, botst op weerstand. André Flahaut wil die inperken en stelt daarom voor de Navo te financieren via vrijwillige bijdragen in functie van de missies waaraan de landen deelnemen. "De Navo stelt te vage begrotingen op en vraagt steeds meer geld. Al die buitenlandse operaties zijn enorm duur. De paradox is dat de kleine landen in feite de operaties betalen van één groot land. Is dat echt solidair? We denken van niet", vraagt Flahaut's kabinetschef zich af.4
Ondanks de kritiek benadrukt Flahaut dat hij een trouwe bondgenoot blijft van de Amerikanen. Hij wijst erop dat de Belgische bijdrage aan de Navo tussen 2000 en 2006 toenam met 27%: van 22,7 naar 28,8 miljoen euro per jaar. Daarbovenop komen nog de kosten voor speciale investeringen bij defensie en voor het burgerpersoneel bij Buitenlandse Zaken.5 Met de toekomstige interventieplannen zullen die kosten nog sneller toenemen. Zo zal de voorziene uitbreiding van de Belgische deelname aan de bezetting van Afghanistan al een eerste belangrijke verhoging betekenen. En wie zal dat allemaal betalen, denkt u?

1 http://french.peopledaily.com.cn/4466321.html · 2 Gemeenschappelijke vergadering van de Commissies voor de landsverdediging en voor de buitenlandse betrekkingen van de Kamer en van de Commissie voor de buitenlandse betrekkingen en voor de landsverdediging van de Senaat, 6 juni 2006. (CRIV 51 COM 986) · 3 Jean-Arthur Régibeau, toespraak in het Koninklijk Instituut voor internationale betrekkingen, 5 mei 2006. Geciteerd in De Standaard, 16 mei 2006. · 4 Ibidem · 5 Idem Voetnoot 2

Gewapende ontwikkeling?
Begin juni bezocht minister van Ontwikkelingssamenwerking Armand De Decker Afghanistan. In een helikopter die uitgerust was met automatische geweren en beschermd door twee Apache's bezocht hij een voorpost van een soort militair-humanitaire hulp van het Britse leger. Hij wil dat België investeert in dit soort "gewapende ontwikkeling". "Wij hebben soldaten die hieraan meewerken in Kunduz, samen met Duitse soldaten. Ik wil de mogelijkheid onderzoeken om elementen van samenwerking te introduceren."1 Maar ontwikkelingshulpals zoethoudertje van zo'n repressieve bezetting, kunnen de Afghanen missen als kiespijn.

1 La Libre Belgique, 16 juni


Navo wil tweemaal meer Belgische soldaten in Afghanistan

Op 29 mei zijn minstens 20 doden en 140 gewonden gevallen bij een volksopstand in Kaboel. Het verzet van de Afghanen tegen de militaire bezetting, die na 9/11 in oktober 2001 begon, bereikt een nieuw hoogtepunt.

De rellen braken uit na een ongeval met een Amerikaanse vrachtwagen waarbij minstens één dode viel. Een woedende menigte wou verhinderen dat de Amerikanen zich uit de voeten maakten. Als reactie schoten de soldaten zich een weg in de menigte. Vier nieuwe doden. Het nieuws over dit incident verspreidde zich over de hoofdstad. Duizenden jongeren en studenten schreeuwden Dood aan Amerika!, Weg met Karzaï! (de pro-Ammerikaanse Afghaanse president), Weg met Bush!.1
Toen de betogers het presidentieel paleis en de VS-ambassade probeerden te bereiken, schoten de Amerikaanse soldaten weer met scherp. Over de hele stad werden politiekantoren, buitenlandse hulporganisaties, het hoofdkwartier van de Verenigde Naties en kantoren van multinationals het nieuwe doelwit van de menigte. Navo-soldaten moesten in allerijl het personeel van ambassades en hulporganisaties evacueren.2
De voorbije maanden is het verzet over het hele land toegenomen. In het Zuiden worden Westerse militaire konvooien geregeld aangevallen.3 Bij represailles van het VS-leger zijn de voorbije weken minstens 400 mensen omgekomen, onder wie veel burgers, ook vrouwen en kinderen. Het Pentagon heeft zijn troepen stilzwijgend verhoogd van 19.000 tot 23.000. Daarnaast zijn er 9.000 Europese en Canadese Navo-soldaten.
Via de Navo sleuren de Verenigde Staten ook de Europese landen mee in deze uitzichtloze bezettingsoorlog, die steeds meer op die tegen Irak gaat lijken. Jaap de Hoop Scheffer, de secretaris-generaal van de Navo, wil het aantal soldaten van het bondgenootschap verhogen van 9.000 nu (bij wie 290 Belgen) tot 15.0004 en uiteindelijk zelfs tot 25.000 manschappen.5 Ook België wordt verwacht zijn manschappen op te trekken tot 600. Voorlopig schuift de regering de beslissing voor zich uit. Als minister Flahaut wil verhinderen dat straks ook Belgische soldaten sneuvelen, moet hij dringend zijn kritische bedenkingen over de Navo in daden omzetten. Breng de Belgische soldaten naar huis!

1 www.legrandsoir.info · 2 Ibidem · 3 La Libre Belgique, 9/06/2006 · 4 RIA Novosti - 17 februari ( http://fr.rian.ru) · 5 www.legrandsoir.info


8 juli: Acties tegen Navo-kernwapenstrategie

Op 8 juli 2006 voeren de Bomspotters op 10 plaatsen actie tegen de illegale Navo-kernwapenstrategie. Doe mee! Dat kan in Antwerpen, Brussel, Leuven, Kleine Brogel, Gent, Luik, Bergen Meer info op www.bomspotting.be

Irak onder de terreur van doodseskaders

In het voorbije half jaar zijn maandelijks minstens 1.500 Irakezen in koelen bloede afgemaakt. De meeste werden ontvoerd of gearresteerd door mannen in politie-uniform.

Bagdad, begin mei. Twee lange rijen van lege doodskisten staan aan de ingang van het hospitaal. Mannen en vrouwen wachten. Ze hopen hun vader, zoon, echtgenoot, broer te vinden. Hoop om hen levend terug te zien, is er niet. Ze staan hier omdat de politiepatrouille die elke ochtend op zoek gaat naar lijken in de straten en op de vele vuilnisbelten van Bagdad, vanmorgen 93 lichamen binnenbracht. De koelkamers van het hospitaal kunnen er slechts enkele tientallen bewaren. De lichamen worden enkele dagen bewaard, soms zelfs helemaal niet. Er worden foto's gemaakt van de niet geïdentificeerde doden. Elk krijgt een nummer.
Van de meer dan 3.500 buitenrechterlijke executies die werden onderzocht, bleken 92% gearresteerd door veiligheidsdiensten. Vele daarvan zijn politiecommando's, die bij hun snelle oprichting werden samengesteld uit allerhande speciale milities en huurlingengroepen.
De slachtoffers zijn professoren, intellectuelen, artsen, journalisten, religieuze verantwoordelijken, leiders en militanten van sociale organisaties ­ inclusief de vrouwenbeweging. Een aantal lichamen is gefolterd, soms onherkenbaar gemaakt: geen ogen meer, de huid zwaar verbrand. Anderen kregen van dichtbij een kogel in het hoofd. Bij de meeste zijn de handen op de rug gebonden.1
De Minister van Binnenlandse zaken, die uiteraard nauw samenwerkt met de Amerikaanse bezettingsmacht, beweert dat zijn politiemacht is geïnfiltreerd door 'logeslagen radicalen' die hij niet meer onder controle heeft. Hij wijst ook naar de vele paramilitaire groepen en huurlingen die in Irak actief zijn. De Amerikaanse autoriteiten wassen hun handen in onschuld en beweren dat ze de situatie proberen onder controle te krijgen. In de Westerse pers horen we weinig over deze doodseskaders. De 'officiële versie' is dat Irak ten onder gaat aan etnisch-religieus geweld, maar er blijkt méér aan de hand.2

"Optie El Salvador"
Sinds 2003 heeft de bezettingsmacht de officiële mogelijkheid gecreëerd om huurlingen en milities in bewakingsopdrachten in te schakelen. Naast het Iraakse leger en politie zijn in Irak nu zo'n 25.000 à 30.000 buitenlandse huurlingen actief, naast vele tienduizenden in Koerdische paramilitaire groepen en radicale religieuze groepen zoals de shiietische Badr-brigades.3
Eén ding hebben al deze paramilitaire groepen gemeen: ze hebben een officiële opdracht en werken in nauwe samenwerking met de bezettingsmacht. De belangrijkste groepen zijn rechtstreeks verbonden met het Ministerie van Binnenlandse zaken. Hun leden behoren veelal niet exclusief tot één religieuze gemeenschap. Specialisten van de CIA, oudgedienden uit Vietnam (jaren '70) en Centraal-Amerika (jaren '80), hebben een belangrijke rol gespeeld bij hun opleiding in terreurmethodes.
Toen het voor de VS duidelijk werd dat het Iraakse verzet hen steeds verder in het defensief dreef, kozen de Verenigde Staten voor een radicaal nieuwe strategie: 'optie El Salvador'. In januari 2005 schreef het weekblad Newsweek dat "het Pentagon plant om 'Special Forces' naar Irak te sturen om te moorden en te ontvoeren", net zoals in El Salvador is gebeurd in de jaren 1980. Een breed volksverzet wou toen komaf maken met een dictatoriaal regime. Geleid door de CIA en Amerikaanse legereenheden voerden lokale doodseskaders een vuile oorlog tegen de bevolking. Op 10 jaar tijd zijn daarbij toen 80.000 doden gevallen. De VS leidden die doodseskaders op en ondersteunden hen. Het Amerikaans diplomatiek personeel hielp hen om uit de handen van justitie te blijven. In El Salvador volgde men de eerdere ervaringen uit Vietnam. In het kader van Operatie Phoenix vermoordden doodseskaders, getraind, gewapend en geleid door de CIA, minstens 50.000 mensen.
Deze strategie wordt nu toegepast in Irak. "Waar iedereen het over eens is, is dat we niet kunnen verder doen zoals we bezig zijn", bevestigde een functionaris van het Witte huis aan Newsweek: "We moeten de manier vinden om een offensief te starten tegen het verzet. Tot nu toe zitten we in het defensief en we zijn aan het verliezen."4
Ook in Irak blijken de bezettingstroepen zélf bij deze terreurstrategie betrokken te zijn. Op 16 maart rapporteerde Reuters de arrestatie van een Amerikaanse veiligheidsagent, die wapens en explosieven vervoerde in zijn auto. Vorig jaar werden al eens twee Britten, vermomd als Arabieren, opgepakt voor dezelfde feiten. Om het duo uit de gevangenis van Bassora te bevrijden, moesten Britse strijdkrachten een bulldozer gebruiken.5

1 Sabah Ali, 'Escuadrones de la muerte' uniformados: aterrorizar a Iraq hasta su disgregación, www.iraqsolidaridad.org,12/05/2006 · 2 Max Fuller, "Crying Wolf: Media Disinformation and Death Squads in Occupied Iraq", GlobalResearch.ca, 10/11/2005 · 3 Andy Clarno & Salim Vally, "Iraq, la guerra privatizada: la relación con Sudáfrica", www.iraqsolidaridad.org, 6/3/2005 · 4 Michael Hirsh, John Barry & Mark Hosenball, "Option El Salvador for Iraq", Newsweek, 11/01/2005 · 5 John Pilger. "The Salvador Option", The New Statesman, 8/5/2006.


Massamoord in Haditha

Op 19 november 2005 werden in het dorpje Haditha minstens 20 burgers, voornamelijk vrouwen en kinderen, afgeslacht. Een uitzonderlijk voorval?

"Het was een geplande slachting. De 'marines' kwamen binnen en vermoordden iedereen die er was", stelt ooggetuige Khalid Ahmed Rsayef.1 Maandenlang werd deze zaak zorgvuldig verborgen gehouden met valse rapporten en het onder druk zetten van getuigen. Nu de feiten hun weg naar de oppervlakte vonden, wordt deze slachting voorgesteld als uitzonderlijk Maar in de voorbije jaren hadden in Irak duizenden 'Hadithas' plaats. Steeds opnieuw zijn er meldingen van slachtpartijen op onschuldige burgers. Zo is het ondertussen twee jaar geleden dat de stad Fallujah met de grond werd gelijk gemaakt. Duizenden burgers kwamen om, onder andere door fosforbommen en napalm. Sindsdien is de term "urbicide" in voege: het systematisch vernietigen van steden: Fallujah, Tal Afar, Al Qaim, en nu Ramadi2 Wanneer zullen al deze feiten officieel toegegeven worden?
Cindy Sheehan, wiens zoon in Irak sneuvelde, klaagt Bush aan als hij zegt dat die soldaten hun boekje te buiten gingen. Zij wijst erop dat het VS-leger de Amerikaanse jongeren opleidt voor moord en brandstichting, voor oorlogsmisdaden en folteringen, voor het gebruik van verboden wapens, voor het bombarderen van hospitalen en scholen, ... Haar conclusie: "Het Pentagon moet ontmanteld worden, flink geschrobd met wijwater, gezuiverd met wierook, en generaties lang in puin gelegd, als boetedoening voor al de misdaden die er binnen die muren zijn gepland en bevolen"3
Kan iemand het de Irakezen ten kwade duiden dat ze zich met alle mogelijke middelen verzetten tegen deze bezetting?

1 Mike Whitney, "The Media's Bloody Footprints", www.uruknet.info, 3/6/2006 · 2 Brian Conley, "Ramadi Becomes Another Fallujah", www.uruknet.info, 5/6/2006, en www.brusselstribunal.org · 3 Cindy Sheehan, "The abominations of war: From My Lai to Haditha", www.commondreams.org, 5/6/2006

Wat na de dood van Al-Zarqawi?

De dood van Al Zarqawi is een zware slag voor het Irakese verzet, zeggen de Verenigde Staten. Relaas van het overlijden van een nuttige terrorist.

Op 11 april 2006 bracht de krant Washington Post militaire documenten uit waaruit bleek dat de VS een propagandacampagne had gevoerd om het belang van al-Zarqawi en zijn rol in Irak op te blazen: "Zijn profiel werd aangescherpt om de VS-regering te helpen haar oorlog in Irak te verbinden met de aanslagen van 11 september 2001." "De documenten verwijzen uitdrukkelijk naar de eigen bevolking in Amerika als een van de doelgroepen voor dergelijke propaganda campagne".
Al Zarqawi zou lid geweest zijn van de fundamentalistische groep Ansar al Islam. Het was een duister figuur in een duistere organisatie, maar van weinig belang en zonder enige noemenswaardige aanhang bij de Iraakse bevolking1, zeggen veel experts. Ook VRT-journalist Rudi Vranckx stelt dat hooguit 10% van de gewapende verzetsacties aan Zarqawi konden worden toegeschreven.2 Maar voor de Bush-regering was hij een "nuttige terrorist". Hij werd "het gezicht van Al Qaida" in Irak en publieke vijand nummer 1.
In de ogen van Brigadier General Mark Kimmitt, nu staflid voor planning van het `Central Command' in Irak en het Midden Oosten, is "het Zarqawi PSYOP programma de meest succesvolle informatiecampagne tot vandaag". De Washington Post beschrijft hoe de Pentagon-documenten drie methodes naar voor schuiven om deze desinformatie vorm te geven: "Media-activiteiten", "PSYOP" - de militaire term voor propaganda-activiteiten, en "geheime operaties 626" (verwijzend naar `Task Force 626', een Amerkaanse elite-eenheid in Irak)".3 Naast het beïnvloeden van de media en het verspreiden van misleidende informatie, is dus ook sprake van geheime operaties in Irak. Concreet: terreuracties en aanslagen die in de schoenen van de Zarqawi-groep werden geschoven.4
De mythe Zarqawi diende voor binnenlands gebruik in de Verenigde Staten zelf. Om de bezetting van Irak te verantwoorden, moest de idee van een "gerechtvaardigde oorlog" gecreëerd worden, tegen het internationale terrorisme. Daarnaast was Zarqawi de noodzakelijke slechterik om de Iraakse bevolking zélf te proberen overtuigen van de noodzaak van de Amerikaanse bezetting.5
Geen enkele Irakees zal treuren over de dood van Zarqawi. Maar het hoera-geroep van de Amerikaanse media en de Iraakse collaboratie-regering moet vooral dienen om de slachting in Haditha, waarbij Amerikaanse mariniers minstens 24 burgers afslachtten, te doen vergeten en om de tanende populariteit van Bush en zijn oorlog een halt toe te roepen. Het moment waarop de dood van Zarqawi wordt bekend gemaakt, komt dus niet uit de lucht vallen.

Zarqawi versus het volksverzet

Volgens het Wereldtribunaal over Irak, een wereldwijd hoorcomité van intellectuelen, academici en artiesten, "is er wijdverspreide oppositie tegen de bezetting. Het politiek, sociaal en burgerverzet met vreedzame middelen wordt door de bezettingstroepen beantwoord met repressie. Het is de brutaliteit van de bezetting die aan de oorsprong ligt van een sterk gewapend verzet, en ook van bepaalde wanhoopsacties."6
In augustus 2005 publiceerde The Sunday Telegraph de resultaten van een opiniepeiling onder de Iraakse bevolking in opdracht van het Britse ministerie van Defensie. 65% van de Irakezen vindt aanslagen op Britten en Amerikanen verantwoord. 82% wil dat de Amerikaanse en Britse soldaten vertrekken en welgeteld één op de honderd Irakezen gaat akkoord met de stelling dat de coalitietroepen het land veiliger hebben gemaakt.7
Zarqawi moest het brede volksverzet in Irak uit de internationale berichtgeving bannen. Dan hoefde ook niet vermeld te worden dat een Iraaks leger, die naam waardig, nog steeds niet bestaat. En hoefde men ook geen uitvluchten te zoeken voor het groeiend aantal doden en gewonden aan Amerikaanse zijde, om nog te zwijgen over de wanhoop en desertie in de eigen rangen. Maar het verdwijnen van de Zarqawi-mythe zou - ironisch genoeg _ tot nog meer Amerikaanse verliezen kunnen leiden. Het gewapende verzet zal deze gelegenheid immers aangrijpen om te bewijzen dat niet Zarqawi maar de bezetting zélf de oorzaak is van het leiden van de Irakezen, en van het aanhoudende verzet ertegen.
Op dit moment spreken de Verenigde Staten al over een nieuwe Al Zarqawi, ene Abu Ayoub al-Masri. Een gewaarschuwd man is er twee waard.

1 Sunil K. Sharma. The Death of Zarqawi, Targeting the "US Home Audience". 8 juni 2006. (www.dissidentvoice.org/June06/Sharma08.htm)
2 VRT-nieuws, 11 juni 2006
3 Washington Post, 11 april 2006.
4 Michel Chossudovsky. "Who is behind "Al Qaeda in Iraq"? Pentagon acknowledges fabricating a "Zarqawi Legend"." 18 april 2006. (www.globalresearch.ca)
5 Michel Chossudovsky. "Who is Abu Musab Al-Zarqawi?" 11 juni 2004. (www.globalresearch.ca)
6 www.worldtribunal.org
7 Solidair, 26 oktober 2005.

Europarlementair vervolgd voor hulp aan vredesbetoger

Het Duits Europarlementslid Tobias Pfluger verloor zijn parlementaire onschendbaarheid toen hij een vredesdemonstrant ter hulp wilde komen.

Het verzoek tot opheffing van de onschendbaarheid van Tobias Pflüger is afkomstig van het Duitse ministerie van Justitie. Het heeft te maken met een banaal incident tijdens protestacties tegen de jaarlijkse informele Navo-conferentie in München. Pflüger wilde als Europees Parlementslid tijdens de manifestaties tot bij een demonstrant geraken die volgens hem zonder enige noodzaak op een veel te brutale manier werd gearresteerd. De politie verhinderde dat. Volgens de politie zou hij een arm van een politieman 'met kracht' hebben weggeslagen en daarbij de politiemensen beledigd hebben, wat door Pflüger wordt ontkend.
Tobias Pflüger is sinds jaar en dag actief in de Duitse vredesbeweging. Hij werd verkozen in het Europees Parlement als onafhankelijke op de lijst van de PDS. De PDS maakt deel uit van de communistisch-groenlinkse fractie Gauche Unie Européenne/Nordic Green Left.
De opheffing van zijn onschendbaarheid, en zijn vervolging zijn een verdere stap naar criminalisering van de radicale vredesbeweging. Herinner u dat enkele maanden geleden Hans Lammerant van het Forum voor Vredeactie door Karel De Gucht werd aangeklaagd wegens het verspreiden van een ludiek communiqué...
In een persmededeling protesteert de vzw Vrede met grote verontwaardiging tegen de maatregel tegen Tobias Pflüger. "We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat de beslissing politiek is gemotiveerd", zegt Vrede. "De huidige beslissing is duidelijk bedoeld om een kritische stem van de Europese vredesbeweging de mond te snoeren. Dit lijkt ons een nieuwe poging om politieke manifestaties te criminaliseren, een gevaarlijke tendens voor de democratie."