Ollanta Humala. Zo heet de man die vorige zondag de presidentsverkiezingen won1 in Peru (27%). Wie is die man die het in een tweede ronde opneemt tegen Lourdes Flores, de kandidate van de rijken (26%)?
Flores kan rekenen op heel wat steun in de rijkste bevolkingsgroepen. Zij verdedigt de belangen van de grote kapitaalgroepen en wil de huidige pro-Amerikaanse en neoliberale politiek verder zetten.
Ollanta Humala slaagde erin zich te profileren als alternatief tegen die politiek die de rijken rijker en de armen armer maakt. Als ex-militair van indiaanse afkomst, verscheen Humala nog geen jaar geleden op het politiek toneel. Hij scoort voornamelijk goed bij de armsten in de stad en in het Andesgebergte.
Humala fulmineert terecht tegen de Amerikaanse multinationals die goud en andere ertsen ontginnen zonder belastingen te betalen. Hij verzet zich tegen de aanwezigheid van VS-militairen. En hij wil de staat een grotere rol laten spelen in de economie, waarbij meer aandacht komt voor sociale ontwikkeling.
Humala heeft de steun van de Venezolaanse president Chávez en lijkt, na de overwinning van Evo Morales in Bolivia, de volgende in het rijtje van 'volkspresidenten' op het Latijns-Amerikaanse continent. Maar Humala is geen leider die gegroeid is uit de volksstrijd zoals boerenleider Morales in Bolivia of vakbondsman Lula in Brazilië. Wel is hij, net als de Venezolaanse president Chavez, een ex-militair, maar hij sleept - in tegenstelling tot Chávez - een kwalijk verleden van repressie met zich mee. Tijdens de jaren '90 vielen in Peru 70.000 à 80.000 doden in de burgeroorlog tegen de toenmalige guerrilla. Humala's naam wordt genoemd in een hele reeks verdwijningen en onwettige executies.
Zal Humala kunnen weerstaan aan de greep van de rijken en de VS op Peru? Dat blijft een open vraag. In Venezuela kon Chavez een revolutionaire politiek invoeren door de Venezolaanse olie-inkomsten voor sociale programma's te gebruiken en omdat hij een alliantie met Cuba tot stand bracht. De man overleefde maar nipt een poging tot staatsgreep. In Bolivia kan de nieuwe president Evo Morales rekenen op de steun van een brede en goed georganiseerde volksbeweging, maar tegelijk wordt hij al geducht tegengewerkt. De volksbeweging in Peru staat na de verwachte verkiezing van Humala voor een nieuwe uitdaging.
1 Uitslagen op basis van de laatst bekende resultaten
Een geschiedenis van gebroken verkiezingsbeloften
Sinds 20 jaar zijn de Peruviaanse presidentsverkiezingen steeds weer gewonnen door kandidaten met een radicaal veranderingsprogramma. Telkens opnieuw werden die beloftes gebroken.
In 1985 won Alan García - ook nu presidentskandidaad - de verkiezingen. Hij wou zo zei hij de nationale belangen van Peru verdedigen, en een sociaal beleid voeren ten voordele van de armen. Maar hij deed het tegendeel. Zijn beleid werd gekenmerkt door corruptie en massale verarming. Na zijn ambtstermijn werd hij voor de rechter gedaagd in een reeks omkoopschandalen.
In 1990 won Fujimori de verkiezingen. Zijn beweging "Cambio 90" rees op uit het niets. Met hem zou alles anders worden. Maar zijn beleid was hard neoliberaal. Met behulp van de Verenigde Staten voerde hij een verwoede strijd tegen de maoïstische guerrillabeweging Sendero Luminoso. In de 'vuile oorlog' van het regime tegen de guerrilla kwamen tienduizenden boeren, activisten en volksleiders om. In 2001 ontvluchtte Fujimori zijn land na aanhoudende beschuldigingen van wanbeleid en corruptie.
Toen kwam huidig president en Wereldbank-man Alejandro Toledo. Met deze eerste indiaanse president in Latijns-Amerika, zou alles anders worden Maar ondanks zijn mooie beloften, zette ook hij het beleid van privatiseringen verder. Hij kreeg al gauw weer af te rekenen met volksopstanden en een nieuwe toename van guerrilla-activiteit Het is in die omstandigheden dat Humala nu aantreedt.
Wednesday, 12 April 2006
Cuba : Baseball en politiek
Op 20 maart eindigde in San Diego (VS) de allereerste baseball wereldbeker. De nationale ploeg van Cuba stond er tegenover de grote professionals van de Amerikaanse en Aziatische baseballteams. En hoe!
Voor Cuba, een fervent baseball-land, was deze wereldbeker een hele gebeurtenis. Al van bij de voorbereiding waren er problemen: de Cubaanse ploeg werd niet uitgenodigd om deel te nemen aan deze mundial. Dat veranderde maar op het laatste nippertje, nadat een hele reeks Latijns-Amerikaanse ploegen gedreigd hadden thuis te blijven als Cuba werd uitgesloten. De solidariteit van Latijns-Amerika dwong de Cubaanse deelname af. Immers, in heel wat landen zijn Cubaanse sportleraars aan het werk. Die weten de Cubaanse solidariteit te appreciëren. "Alleen al in Venezuela zijn het er enkele duizenden, zei Fidel. "en ja, onvermijdelijk zullen atleten van die landen ons binnenkort overtreffen in internationale competities. Maar dat geeft niets, we zullen fier mee applaudisseren voor hun medailles."
In de Amerikaanse pers deed men aanvankelijk nogal neerbuigend over de Cubaanse ploeg: wat kwamen die amateurs hier doen tussen al die professionals... Maar ronde na ronde voltrok zich "het wonder": Cuba schakelde telkens weer de "veel sterkere" tegenstander uit. De ploegen van de Verenigde Staten, Puerto Rico, de Dominicaanse Republiek waren allemaal bemand door spelers uit de Amerikaanse leagues. Maar Cuba speelde ze allemaal naar huis. De finale was er een tussen Japan en Cuba. Japan won.
De Cuban Five als voorbeeld
Terug in het land wordt de Cubaanse baseball-ploeg luid toeterend en begeleid door tientallen politieauto's en zwaantjes de hoofdstad rondgereden. Duizenden mensen juichen hen toe. In het nokvolle sportpaleis wacht Fidel Castro hen op. Als helden worden ze onthaald.
"Overdrijven we niet door deze tweede plaats met zoveel nadruk te vieren?" vraagt Fidel zich af. "Neen, want deze tweede plaats is in menig opzicht een gouden medaille waard!" Fidel citeerde tientallen persartikelen, en hoe die tijdens het tornooi van toon veranderden. Socialistisch Cuba bewees dat niet het grote geld maar doorzetting en professionalisme de essentie is in de topsport. "Cuba werkt aan gezondheidszorg, onderwijs, sport en cultuur op het allerhoogste niveau. Wij investeren geen miljarden dollars in wapentuig en oorlog", gaat Fidel verder, en hij levert vervolgens kritiek op de Amerikaanse regering die zo weinig over heeft voor de slachtoffers van orkaan Katrina in New Orleans.
"En ook al werden de Cubaanse spelers met miljardencontracten verleid om in de VS te blijven, zegt de Cubaanse delegatieleider, we staan hier allemaal terug in Cuba. De strijd van onze vijf landgenoten die onrechtmatig in de Verenigde Staten gevangen zitten, is voor ons daarbij een belangrijk voorbeeld."
"Ah, en nog iets" valt Fidel Castro hem bij: "De geldprijs die onze ploeg zal krijgen voor zijn tweede plaats, 7% van de winst van dit tornooi - ik weet niet of het een half miljoen dollar is of een veelvoud ervan - sturen we integraal naar de slachtoffers van orkaan Katrina. Dat is de beste manier om het moreel van onze atleten nog groter te maken."
Latijns-Amerika slaat linksaf: welke rol spelen Chavez en Fidel?
Waarom wil Bush de Venezolaanse president Chavez omverwerpen? Welke hervormingen voert Chavez door? Hoe verbeteren ze het dagelijks leven van de mensen? Waarom storen ze de VS? Welke rol speelt Cuba hierin?
Met:· Juan Carlos Marsan, Cuba, departement internationale relaties· Eva Golinger, Amerikaans-Venezolaanse advocate die een boek schreef over de connecties van de CIA met de oppositie in Venezuela· Juan Piedra, Venezuela, communist en syndicaal verantwoordelijke· Romain Migus, een jonge Fransman die in Caracas woont Moderator: Michel Collon, auteur
1 mei 2004, 14u, VUB - Auditorium C, Brx.
Wie is Eva Golinger?
Eva Golinger is een Venezolaans-Amerikaanse advocate die gespecialiseerd is in internationaal recht en immigratierecht. Zij is de auteur van The Chavez Code: Cracking U.S. Intervention in Venezuela (De Chavez code: de Amerikaanse interventie in Venezuela verijdelen).
In 2004, komt ze in het bezit van top-secret documenten van de CIA en van verschillende Amerikaanse overheidsdiensten, die vrijgegeven moesten worden door de Freedom of Informationwet. Daaruit bleek de medeverantwoordelijkheid van de huidige Bushregering in de staatsgreep tegen Hugo Chavez in 2002. Golinger bracht ook aan het licht dat de VS-regering meer dan 20 miljoen dollar uitgaf aan de financiering van anti-Chavez groepen in Venezuela.
Haar boek bevat een hele reeks documenten die de waarheid geven over de gebeurtenissen die zich de afgelopen drie jaar in Venezuela afspeelden. De lezer vindt er sluitende bewijzen van de toenemende VS-interventies in Latijns-Amerikaanse landen. Tijdens de conferentie op 1 mei vertelt Golinger er meer over.
Voor Cuba, een fervent baseball-land, was deze wereldbeker een hele gebeurtenis. Al van bij de voorbereiding waren er problemen: de Cubaanse ploeg werd niet uitgenodigd om deel te nemen aan deze mundial. Dat veranderde maar op het laatste nippertje, nadat een hele reeks Latijns-Amerikaanse ploegen gedreigd hadden thuis te blijven als Cuba werd uitgesloten. De solidariteit van Latijns-Amerika dwong de Cubaanse deelname af. Immers, in heel wat landen zijn Cubaanse sportleraars aan het werk. Die weten de Cubaanse solidariteit te appreciëren. "Alleen al in Venezuela zijn het er enkele duizenden, zei Fidel. "en ja, onvermijdelijk zullen atleten van die landen ons binnenkort overtreffen in internationale competities. Maar dat geeft niets, we zullen fier mee applaudisseren voor hun medailles."
In de Amerikaanse pers deed men aanvankelijk nogal neerbuigend over de Cubaanse ploeg: wat kwamen die amateurs hier doen tussen al die professionals... Maar ronde na ronde voltrok zich "het wonder": Cuba schakelde telkens weer de "veel sterkere" tegenstander uit. De ploegen van de Verenigde Staten, Puerto Rico, de Dominicaanse Republiek waren allemaal bemand door spelers uit de Amerikaanse leagues. Maar Cuba speelde ze allemaal naar huis. De finale was er een tussen Japan en Cuba. Japan won.
De Cuban Five als voorbeeld
Terug in het land wordt de Cubaanse baseball-ploeg luid toeterend en begeleid door tientallen politieauto's en zwaantjes de hoofdstad rondgereden. Duizenden mensen juichen hen toe. In het nokvolle sportpaleis wacht Fidel Castro hen op. Als helden worden ze onthaald.
"Overdrijven we niet door deze tweede plaats met zoveel nadruk te vieren?" vraagt Fidel zich af. "Neen, want deze tweede plaats is in menig opzicht een gouden medaille waard!" Fidel citeerde tientallen persartikelen, en hoe die tijdens het tornooi van toon veranderden. Socialistisch Cuba bewees dat niet het grote geld maar doorzetting en professionalisme de essentie is in de topsport. "Cuba werkt aan gezondheidszorg, onderwijs, sport en cultuur op het allerhoogste niveau. Wij investeren geen miljarden dollars in wapentuig en oorlog", gaat Fidel verder, en hij levert vervolgens kritiek op de Amerikaanse regering die zo weinig over heeft voor de slachtoffers van orkaan Katrina in New Orleans.
"En ook al werden de Cubaanse spelers met miljardencontracten verleid om in de VS te blijven, zegt de Cubaanse delegatieleider, we staan hier allemaal terug in Cuba. De strijd van onze vijf landgenoten die onrechtmatig in de Verenigde Staten gevangen zitten, is voor ons daarbij een belangrijk voorbeeld."
"Ah, en nog iets" valt Fidel Castro hem bij: "De geldprijs die onze ploeg zal krijgen voor zijn tweede plaats, 7% van de winst van dit tornooi - ik weet niet of het een half miljoen dollar is of een veelvoud ervan - sturen we integraal naar de slachtoffers van orkaan Katrina. Dat is de beste manier om het moreel van onze atleten nog groter te maken."
Latijns-Amerika slaat linksaf: welke rol spelen Chavez en Fidel?
Waarom wil Bush de Venezolaanse president Chavez omverwerpen? Welke hervormingen voert Chavez door? Hoe verbeteren ze het dagelijks leven van de mensen? Waarom storen ze de VS? Welke rol speelt Cuba hierin?
Met:· Juan Carlos Marsan, Cuba, departement internationale relaties· Eva Golinger, Amerikaans-Venezolaanse advocate die een boek schreef over de connecties van de CIA met de oppositie in Venezuela· Juan Piedra, Venezuela, communist en syndicaal verantwoordelijke· Romain Migus, een jonge Fransman die in Caracas woont Moderator: Michel Collon, auteur
1 mei 2004, 14u, VUB - Auditorium C, Brx.
Wie is Eva Golinger?
Eva Golinger is een Venezolaans-Amerikaanse advocate die gespecialiseerd is in internationaal recht en immigratierecht. Zij is de auteur van The Chavez Code: Cracking U.S. Intervention in Venezuela (De Chavez code: de Amerikaanse interventie in Venezuela verijdelen).
In 2004, komt ze in het bezit van top-secret documenten van de CIA en van verschillende Amerikaanse overheidsdiensten, die vrijgegeven moesten worden door de Freedom of Informationwet. Daaruit bleek de medeverantwoordelijkheid van de huidige Bushregering in de staatsgreep tegen Hugo Chavez in 2002. Golinger bracht ook aan het licht dat de VS-regering meer dan 20 miljoen dollar uitgaf aan de financiering van anti-Chavez groepen in Venezuela.
Haar boek bevat een hele reeks documenten die de waarheid geven over de gebeurtenissen die zich de afgelopen drie jaar in Venezuela afspeelden. De lezer vindt er sluitende bewijzen van de toenemende VS-interventies in Latijns-Amerikaanse landen. Tijdens de conferentie op 1 mei vertelt Golinger er meer over.
Subscribe to:
Posts (Atom)
